Καλώς ήρθες, πράκτορα, στην Νέα Υόρκη του The Division. Ευχόμαστε η διαμονή σου να είναι ευχάριστη, για όσες δεκάδες ώρες μείνεις εδώ.
Φαντάσου την Νέα Υόρκη, κάτασπρη από τα χιόνια, γεμάτη ανθρώπους και ζωντάνια, μια από τις φημισμένες Black Friday. Τώρα, ξέχνα το κομμάτι της ζωντάνιας και τα πλήθη κόσμου, και στη θέση τους βάλε εκπαιδευμένους πράκτορες που καταπολεμούν μια βιολογικού τύπου επίθεση στην πόλη, η οποία χαρακτηρίζεται από χαλάσματα, παρατημένα σπίτια, αυτοκίνητα. Αυτό είναι το Tom Clancy’s The Division.
Όταν αποκαλύφθηκε στην έκθεση Ε3 2013, φαινόταν πως θα είναι ένα ισχυρό χαρτί για την Ubisoft, όμως μου «έκατσε» το γεγονός του always-online — παρότι το όνομα του αειμνήστου Tom Clancy που συμπλήρωνε τον τίτλο, με τραβούσε προς αυτό. Fast-forward στον Μάρτιο του 2016, σχεδόν τρία χρόνια μετά, και το The Division κυκλοφορεί, με πολλούς να σκέφτονται πόσο καλά μπορεί να δουλέψει ένα cover-based shooter τρίτου προσώπου, με κύριο πυλώνα τον ανοιχτό κόσμο, τα player groups και τα events που θα έβρισκες σε ένα ΜΜΟ μαζί με σύστημα loot που θα έβρισκες στο Diablo. Η απάντησή μου είναι: εξαιρετικά καλά.
Ξεκινώντας, λοιπόν, το παιχνίδι, δημιουργείς τον χαρακτήρα σου, έναν από τους πράκτορες της επώνυμης Division, η οποία αφυπνείται για να βρει και να κατατροπώσει την πηγή του ιού που παρέλυσε την πασίγνωστη πόλη κι όχι μόνο. Ο κόσμος γύρω σου έχει καταρρεύσει, και στη θέση των κάποτε κυβερνόντων βρίσκεται το απόλυτο τίποτα, παρά μόνο χάος και μια εμπόλεμη ζώνη που κατοικείται από άστεγους πολίτες, πράκτορες, συμμορίες και μια μυστηριώδη οργάνωση που φαίνεται πως θέλει να καλύψει κάθε ίχνος του συμβάντος. Η ιστορία σίγουρα δεν θα κερδίσει κάποιο βραβείο, όμως είναι αρκετά σκαλοπάτια παραπάνω από ό,τι μας έχουν συνηθίσει αρκετά παιχνίδια του είδους (γκουχ, γκουχ, κάποιο άλλο παιχνίδι που ξεκινά από D). Η έμπνευση για την ιστορία του είναι η εξομοίωση του συμβάντος Dark Winter, όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ δοκίμασε τι θα γινόταν αν μια μεγάλη πόλη ξαφνικά βρισκόταν αποκομμένη από την χώρα, και το αποτέλεσμα των πειραμάτων ήταν πως σε περίπου 5 ημέρες, η χώρα θα έχει καταστραφεί κι όλοι θα κυνηγούν τον γείτονά τους για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτό ακριβώς έγινε και στο The Division — όχι όμως ως εξομοίωση, αλλά πραγματικά. Πέρα του τυπικού τρόπου αφήγησης, δηλαδή μέσα από σκηνές μέσα σε ή τις αποστολές γενικότερα, η δεύτερη κυριότερη πηγή πληροφοριών είναι τα Echo, μερικά σημεία όπου ο χαρακτήρας σου μπορεί να «ζήσει» σκηνές του παρελθόντος μέσα από κάτι σαν ολογράμματα που μαρτυρούν την ιστορία του μέρους.
Αυτό γίνεται χάρις στον ISAC, τον (απαραίτητο πλέον) ηλεκτρονικό σου συνεργάτη που βρίσκεται μέσα στο κεντρικό σύστημα που χρησιμοποιεί ο κάθε πράκτορας της Division. Ενώ αρχικά, στην πρώτη μας «γνωριμία», ήμουν διστακτικός ως προς το πόσο εκνευριστική θα γίνει η παρουσία του, προς έκπληξή μου είδα ότι μιλάει μόνο όταν είναι απαραίτητο, και μόνο για να σου τροφοδοτήσει πληροφορίες. Μέσα από αυτόν μπορείς επίσης να δεις τον χάρτη της Νέας Υόρκης σε ένα είδος ολογράμματος, κι έπειτα να θέσεις προορισμούς (οδηγείσαι εκεί, αν θες, με ένα χρήσιμο GPS που δουλεύει πολύ καλά) όπως αποστολές. Μιλώντας γι’ αυτό, πέρα από τις κύριες αποστολές, υπάρχει πληθώρα άλλων για να κάνεις, η κάθε μία με διαφορετικά bonuses που βοηθούν ένα από τα τρία skill trees, αν όχι και στο κομμάτι του εξοπλισμού.
Το πόσο καλά έχουν ενσωματωθεί οι εν λόγω αποστολές, είναι από μόνο του λόγος για έπαινο στους δημιουργούς. Όταν τα βρεις σκούρα, η λύση σου για να ανέβεις level, να αποκτήσεις νέες δυνάμεις και εξοπλισμό που θα σε φέρει στα ύψη του level σου, είναι οι side αποστολές. Χωρισμένες σε γενικού τύπου, Medical, Security και Tech, οι αποστολές σε επιβραβεύουν με πόντους εμπειρίας, κομμάτι εξοπλισμού ή blueprint για να το κατασκευάσεις μόνος σου, και έπειτα πόντους για τα αντίστοιχα τμήματα στην κεντρική βάση — τα Medical, Security και Tech. Αυξάνοντας τις διαθέσιμες αναβαθμίσεις σε έκαστο τμήμα, ξεκλειδώνεις πρόσβαση σε επιπλέον ικανότητες από το εκάστοτε skill tree, παίρνοντας δυνάμεις που βοηθούν την ομάδα κυρίως μέσω healing, δυνάμεις που σε κάνουν πιο ανθεκτικό στα χτυπήματα και στην προστασία των φίλων σου, και τέλος δυνάμεις που έχουν να κάνουν με αποδυνάμωση και επίθεση στον εχθρό, αντίστοιχα. Φυσικά, δεν είσαι «δεμένος» σε ένα skill tree, όμως, όπως είναι φυσικό, ένας χαρακτήρας που κάνει τα πάντα σίγουρα δεν αποδίδει σε τίποτα από αυτά εξαιρετικά, παρά μόνο καλά.
Αυτό παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στα groups, τα οποία, παραδόξως, είναι σχεδόν μη απαραίτητα όμως ενσωματώνονται τόσο φυσικά στο γενικό πλαίσιο του παιχνιδιού που δεν βρίσκω λόγο κάποιος να μην θέλει να ασχοληθεί με άλλους παίκτες. Τριγυρνώντας στην Νέα Υόρκη, θα συναντήσεις πράκτορες σε κάθε γωνιά, οι οποίοι είναι παίκτες με τον ίδιο σκοπό που έχεις κι εσύ. Βέβαια, το αν θα συνεργαστείτε είναι άλλο θέμα, το οποίο αποφασίζεται από κοινού. Κι αν δεν θες να ψάχνεις τριγύρω για παίκτες; Το σύστημα matchmaking σου βρίσκει παίκτες παρόμοιου επιπέδου που ψάχνουν συμμάχους στην αποστολή που επέλεξες — απλά, γρήγορα κι ωραία. Με έως και τρεις συμπαίκτες, λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το γιατί είναι «κακό» να μην ξέρεις τον ή να μην αφιερώνεσαι στον ρόλο σου, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ίσως τις πρώτες ώρες όλα να φανούν απλά, όμως ανεβαίνοντας επίπεδο, η δυσκολία δεν μένει στάσιμη. Εδώ συμβάλλουν δύο παράγοντες που θεωρώ έναν καλό, έναν κακό: η νοημοσύνη των εχθρών και η φύση τους, αντίστοιχα. Για ένα online παιχνίδι, φτιαγμένο κυρίως γύρω από το PvE μοντέλο όπου οι παίκτες συγκρούνται με το μηχάνημα, το ΑΙ παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, κι εδώ δίνει «ρέστα» η Ubisoft Massive. Από καραμπίνες και πιστόλια ως κοντόκαννες και αυτόματα πυροβόλα ή φλογοβόλα, οι εχθροί χειρίζονται κάθε όπλο που μπορείς να έχεις (με ελάχιστες εξαιρέσεις), και το χειρίζονται όπως θα έπρεπε, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο το περιβάλλον, τα σημεία κάλυψης, ακόμη και την κάθετη διάσταση που τόσα παιχνίδια ξεχνούν, πράγμα που σημαίνει ότι αν μπορούν να σε πετύχουν από ψηλά, θα το κάνουν. Η επικοινωνία με την ομάδα σου, έστω και σε βασικό επίπεδο όπου απλώς παρακολουθεί ο ένας τις κινήσεις του άλλου, είναι το μυστικό συστατικό για την επιτυχία, καθώς μια ανοργάνωτη επίθεση θα έχει λήξει πριν καν αρχίσει.
Πάμε και στο κακό μέρος, το οποίο είναι η φύση των εχθρών, ή αλλιώς, ο Μπομπ Σφουγγαράκης των MMO. Σε ένα τόσο ρεαλιστικό μέρος, με αληθινά όπλα, ανθρώπους και μια πραγματική απειλή, είναι απορίας άξιο το γιατί κοινοί θνητοί, ληστές που φορούν μια φόρμα, αντέχουν περισσότερες από δύο σφαίρες στο κεφάλι. Η εύκολη απάντηση είναι πως «Χρήστο, είναι παιχνίδι». Η δύσκολη είναι «δεν σκεφτήκαμε κάποιον τρόπο να γίνουν πιο αποτελεσματικοί οι εχθροί δίχως να χαλάνε την αύρα ρεαλισμού». Με λίγες λέξεις, η δυσκολία δεν προέρχεται μονάχα από την εξυπνάδα των εχθρών, αλλά και από την συνήθειά τους να μην πεθαίνουν με τίποτα. Σε κάθε σου βολή που πετυχαίνει τον στόχο, χρωματιστά νούμερα βγαίνουν από αυτόν, δείχνοντας την ζημιά που έκανες — μην ξεχνάμε πως είναι ένα RPG όσο είναι και shooter. Κάπου μίλησα για ρεαλισμό;
Ωστόσο, οι αποστολές στις οποίες συναντάς συνήθως τέτοιους εχθρούς αντλούν τα στοιχεία τους από ένα σεβαστό σύνολο στόχων, που ποικίλει από προστασία ανθρώπων ως ενεργοποίηση εγκαταλελειμμένων πηγών ενέργειας, όπως αντλίες παροχής νερού. Η ποικιλία ικανοποιεί και δεν κουράζει, καθώς σε τακτά διαστήματα δημιουργούνται events που εκτυλίσσονται on-the-spot, δηλαδή μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε ακριβώς δίπλα σου την στιγμή που περπατάς. Το ακόμη καλύτερο μέρος είναι ότι όλα έχουν ένα αντίκτυπο όχι μόνο σε εσένα ως παίκτη που αναζητάς το κάτι παραπάνω για τον χαρακτήρα σου, αλλά και στον κόσμο — ναι μεν, δεν έχουν όλοι ξαφνικά νερό αν το τάδε εργοστάσιο τεθεί σε λειτουργία ξανά, όμως έστω θεματικά παραμένει πιστό στην γενική εικόνα του παιχνιδιού.
Η ποικιλία αυτή περνά και στον εξοπλισμό σου, καθώς διαλέγεις γιλέκο, γάντια και πολλά ακόμη με δικά τους στατιστικά, τα οποία ανεβάζουν κάποιο νούμερο (όπως η πιθανότητα critical hit, για παράδειγμα) ή βοηθούν και τις δυνατότητές σου βάσει skill tree. Για παράδειγμα, εγώ παίζω ως Medic, οπότε εξοπλισμός που δίνει μεγαλύτερη ακτίνα δράσης στις δυνάμεις μου και παράλληλα τις ενδυναμώνει λίγο, είναι διπλή νίκη για εμένα. Αυτό εξαπλώνεται και στα όπλα, τα οποία μέχρις ενός σημείου και ανάλογα τον τύπο, παραμετροποιούνται και προσφέρουν το ανάλογο bonus στην απόδοσή τους. Από αυτά, μπορείς να έχεις δύο κύρια όπλα ανά πάσα στιγμή, καθώς και ένα μικρότερο sidearm για τις εξαιρετικά δύσκολες περιπτώσεις. Η γκάμα είναι τεράστια και συχνά θα πρέπει (θεωρώ) να πειραματιστείς με τα ζευγάρια που θα χρησιμοποιείς — ούτως ή άλλως, το inventory σου είναι τίμιου μεγέθους και μπορείς να κουβαλάς 1-2 περισσότερα όπλα μαζί σου για πραγματικές δοκιμές.
Όπως μάλλον έχει γίνει κατανοητό, είναι ένα παιχνίδι που συλλέγεις. Συλλέγεις όπλα, συλλέγεις εξοπλισμό, συλλέγεις δυνάμεις, συλλέγεις πόντους, συλλέγεις αμφιέσεις (οι οποίες δεν επηρεάζουν τα στατιστικά σου και αλλάζουν ανά κομμάτι, μια εντελώς ευχάριστη έκπληξη). Από μόνο του δεν είναι κακό, καθώς η ανάγκη να γίνεις καλύτερος είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει σε τέτοιου είδους online παιχνίδια, με το σωστό μέτρο και τα σωστά, δίκαια αποτελέσματα. Το να κάνεις την ίδια αποστολή 100 φορές με την ελπίδα να πάρεις ένα ελαφρώς καλύτερο όπλο, για παράδειγμα, δεν το θεωρώ τίμιο. Και ευτυχώς, αυτό δεν συμβαίνει εδώ. Η πληθώρα αποστολών και το πόσο μοιρασμένες είναι στον χάρτη, μαζί με το γεγονός ότι δίνουν πάντοτε το κάτι λίγο έστω, είναι ενθαρρυντικό και σε κρατάει στο παιχνίδι. Ακόμη κι αν δεν πάρεις αυτό που έψαχνες, μπορείς να το σπάσεις σε υλικά για να φτιάξεις εκείνο το όπλο που σου άρεσε και για το οποίο είχες το blueprint, όμως όχι τα συστατικά. Δεν γίνεσαι σκλάβος του looting συστήματος, όμως κι αυτό δεν μοιράζει απλόχερα, σε όλους, κορυφαίο εξοπλισμό.
Φτάνοντας στα υψηλότερα, προς το παρόν, μέρη που έχει να προσφέρει το The Division, σίγουρα θα παρατηρηθεί πόσο καλόφτιαγμένο είναι το γενικό του gameplay, αυτό που σε κρατά εκεί από στιγμή σε στιγμή μέχρι να γίνει το κάτι παραπάνω. Με ένα απλό πάτημα πλήκτρου βρίσκεσαι καλυμμένος πίσω από τοίχο ή οτιδήποτε μπορεί να σε προστατεύσει, ενώ κρατώντας το πλήκτρο του σκαρφαλώματος περνάς αυτόματα μικρά εμπόδια, κάτι που βοηθά όχι μόνο στην πορεία προς την επόμενη αποστολή, όμως και σε μια έντονη μάχη όπου συνεχώς πρέπει να αλλάζεις τοποθεσία. Η συμπεριφορά των όπλων είναι εξίσου αληθοφανής, δίνοντας ταυτότητα σε κάθε όπλο αντί να μένει σε νούμερα και στατιστικά, και μέσα από αυτό, δίνει και σ’ εσένα λόγο να αναζητήσεις το ιδανικό για εσένα. Αν το θέμα των εχθρών-σφουγγαριών ήταν λίγο πιο… light, θα μιλούσαμε για ένα αψεγάδιαστο shooter.
Αν απομακρυνθούμε από όλα αυτά, μένει το Dark Zone, το κυριότερο μελανό σημείο του παιχνιδιού για εμένα. Είναι μια αποκλεισμένη ζώνη στην οποία μπαίνεις όποτε θελήσεις, κι όσα ισχύουν, τα ξεχνάς. Εκτός αυτής, δεν μπορείς να σκοτώσεις παίκτη, όμως μέσα σε αυτή όλοι είναι ευάλωτοι, ανάμεσα σε δυνατούς εχθρούς με αξιόλογο loot. Ο κάθε ένας που φαίνεται ότι μπορεί να σε βοηθάει, μπορεί να στραφεί εναντίον σου για να σου κλέψει τα λάφυρα όταν κληθεί το ελικόπτερο που τα μεταφέρει έξω από τη ζώνη, κι όλο αυτό είναι μια αγχωτική, έντονη εμπειρία για εμένα. Το γεγονός ότι το Dark Zone είναι επίσης και η μοναδική ύπαρξη PvP είναι εξίσου απογοητευτικό. Δεν υπάρχει κάποιο σύστημα matchmaking (όμως δεν νομίζω πως θα βοηθούσε), και αναγκαστικά πρέπει ή να μπεις μόνος, ή με ομάδα που φτιάχνεις εκτός της ζώνης. Όμως, όπως πιθανότατα διαβάσατε κατ’ επανάληψη, οι παίκτες κυρίως συνεργάζονται και μοιράζονται τα πολύτιμα λάφυρα, τα οποία όμως πλέον, δεν είναι τόσο πλούσια όσο ήταν λόγω update. Το θέμα της ισορροπίας, παρότι δεν ταλανίζει το παιχνίδι στο σύνολό του, είναι εμφανές στο Dark Zone και ως το πραγματικό end game, είναι κρίμα να μην αξιοποιείται στο έπακρο ακόμη.
Παρόλα αυτά, η Ubisoft Massive κάνει εξαιρετική δουλειά στην υποστήριξη του τίτλου. Από την πρώτη ημέρα, οι servers δουλεύουν στην εντέλεια παρά τα νούμερα παικτών που έσπασαν ρεκόρ, και οποιαδήποτε bugs, μεγάλα ή μικρά, δεν «έζησαν» περισσότερο από μια χούφτα ημέρες. Η υπόσχεση για δωρεάν updates που θα συμπληρώνουν υλικό πέρα από τα τρία κύρια expansions που θα έρθουν, είναι ένα επίσης λαμπερό σημείο για τον κατασκευαστή, με το πρώτο σχετικό update να έρχεται στις 12 του μηνός.
Η αγάπη για το παιχνίδι είναι επίσης εμφανέστατη και στον κόσμο γενικότερα, απεικονίζοντας μια λεπτομερέστατη Νέα Υόρκη, από την Times Square ως τα στενά ή τα ερειπωμένα σπίτια. Για την ακρίβεια, όλα έχουν αποδοθεί με τόση λεπτομέρεια που καταντά ανατριχιαστικό, να τριγυρίζεις σε μια πόλη-φάντασμα που ξέρεις ότι κάποτε ήταν ίσως και το κέντρο της χώρας. Αντί για τις τεράστιες, φωτεινές ταμπέλες, να έχεις μονάχα παρατημένα αυτοκίνητα στη μέση του δρόμου και βαρέλια με φωτιά που περιτριγυρίζονται από άστεγους. Το σύστημα δυναμικού καιρού επίσης συμβάλλει στην εκπληκτική ατμόσφαιρα, με την βροχή και την ομίχλη να δημιουργούν ένα ακόμη πιο εχθρικό περιβάλλον, το οποίο όμως ούτως ή άλλως, δεν δείχνει πιο φιλικό ακόμη και κάτω από τον λαμπρό ήλιο.
Η πολυδιαφημισμένη Snowdrop Engine, η μηχανή παιχνιδιού που φέρνει το The Division στη ζωή, είναι επίσης ένα επίτευγμα για την εταιρία, καθώς συνδυάζει δυναμικό φωτισμό και καιρό με έναν κόσμο που είναι ανοιχτός κι έτοιμος ανά πάσα στιγμή (ανύπαρκτο loading μεταξύ περιοχών). Σίγουρα, δεν θυμίζει αυτό που είδαμε πριν 3 χρόνια, όμως παραμένει εντυπωσιακό και, κατά ένα μέρος, βάζει τέλος στην «καραμέλα» που θέλει τα online παιχνίδια να μην είναι πανέμορφα, με νούμερο ένα δικαιολογία την ταυτόχρονη παρουσία πολλαπλών παικτών που βαραίνει το σύστημα. Αντιθέτως, εδώ όλα δείχνουν όμορφα και τρέχουν ομαλά, ακόμη και σε έντονες μονομαχίες όπου εκρηκτικά, σφαίρες και φλόγες σχεδόν κρύβουν τα πάντα.
Είναι λοιπόν το The Division, ένας αξιόλογος τίτλος; Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν απαραίτητη η μόνο-online δομή του, όμως ξέρω ότι (πλην της Dark Zone) μπορείς ουσιαστικά σχεδόν να τερματίσεις τα πάντα μόνος. Το σύστημα loot έχει ακριβώς την ισορροπία που πρέπει, δίχως να σε «κλέβει» ούτε να σου δίνει τα πάντα εν μία νυκτί. Η ιστορία θα μπορούσε να πάει ακόμη καλύτερα, όμως είναι μια χαμένη ευκαιρία. Το gameplay είναι σχεδόν άψογο, με μικρά ελαττώματα που δύσκολα διορθώνονται πλέον, και οι μηχανισμοί του λειτουργούν παραδειγματικά σωστά. Η Νέα Υόρκη έχει αποτυπωθεί με απίστευτη προσοχή στη λεπτομέρεια, και απλώς η όψη της νεκρής πόλης φέρνει μια ανατριχίλα στο σώμα μου.
Οπότε ναι, θα έλεγα πως το Tom Clancy’s The Division είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι, κάτι που μπορείς να απολαύσεις μόνος τόσο όσο και με παρέα, φίλους ή αγνώστους. Είναι κάτι που θα σε τραβήξει μέσα του όχι με την «απειλή» της ανάγκης για καλύτερο εξοπλισμό ώστε να μη μείνεις πίσω, αλλά με την ομορφιά του και την τιμιότητά του σε όλα του τα βασικά συστήματα. Είναι το στοίχημα που έβαλε η Ubisoft και φαίνεται να αποδίδει, και είναι σίγουρα μια προσπάθεια που θα ήθελα να δω κι από άλλους δημιουργούς.
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για Review: Xbox One
Είδος: Online Action-RPG
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4, Xbox One, PC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 08/03/2016
Εκδότρια εταιρία: Ubisoft
Εταιρία ανάπτυξης: Ubisoft Massive[/vc_column][/vc_row]
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
