Δείτε στο νέο μας Βίντεο: «Η Sony συνεχίζει να κάνει τα... δικά της | Game Recap #157»

No Man’s Sky

Στο διάστημα, κανείς δεν θα σε ακούσει να ουρλιάζεις για… κάτι πιο ενδιαφέρον. Αναλύουμε το No Man’s Sky!


Rasamama, λεγόταν το πρώτο μου διαστημόπλοιο, αυτό με το οποίο «γεννήθηκα» στον κόσμο του No Man’s Sky. Συντετριμμένο και δίχως καύσιμα, αλλά και με μπόλικες επισκευές να με περιμένουν, το Rasamama δεν πήγαινε πουθενά κι έτσι έπρεπε να το «συγυρίσω». Γεμάτος λαχτάρα, ήμουν έτοιμος να ψάξω τα όσα ορυκτά και αντικείμενα ήταν απαραίτητα για τις επισκευές, ώστε να βγω στο διάστημα και να εξερευνήσω το άπειρο!

No Man's Sky_20160811202407

Αυτή μου η λαχτάρα κάπως εξανεμίστηκε, στην πρώτη μου επαφή με τους βασικούς gameplay μηχανισμούς του No Man’s Sky. Χρησιμοποιώντας ένα εξαιρετικά αδύναμο και αργό όπλο που ντούμπλαρε ως εργαλείο εξόρυξης, σημάδευα όσα φυτά, πέτρες και άλλα αντικείμενα μπορούσαν να μου δώσουν κάτι, με σκοπό να μαζέψω τα απαραίτητα ώστε να φτιάξω αρχικά το Scanning Tool μου — για να ανιχνεύω τα πράγματα αυτά ευκολότερα — προτού επισκευάσω τα υπόλοιπα κομμάτια της στολής μου, προτού επισκευάσω τα διάφορα κομμάτια του σκάφους, ώστε να φύγω από αυτό τον καταραμένο πλανήτη.

Ήταν μόνο το tutorial, θεωρητικά, καθώς οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να αψηφήσεις τα μηνύματα-οδηγίες και να κάνεις αυτό που θες (δεδομένου ότι ξέρεις τι χρειάζεται για ποια δουλειά, για να μην εγκλωβιστείς στον πλανήτη), όμως ήδη είχα αρχίσει να κουράζομαι. Παρόλα αυτά, η ιδέα του να ταξιδεύω μόνος και να ανακαλύπτω πλανήτες, την χλωρίδα και την πανίδα τους, τα διάφορα μυστικά τους αλλά και να εμπλακώ σε διαστημικές μάχες, με κρατούσαν κολλημένο στην οθόνη.

Για την επόμενη μια ώρα, τριγυρνούσα με τον πολύ αργό ρυθμό βαδίσματος που διαθέτει ο χαρακτήρας μου, μαζεύοντας υλικά. Δυστυχώς (ή ευτυχώς), ο πλανήτης αυτός δεν είχε κάποια ζώα ή τουλάχιστον ήταν τόσο λίγα που δεν τα ανακάλυψα, μέσα στην τόση εξερεύνηση που έκανα. Από σπηλιές με κρυστάλλους ως ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο και ένα συντετριμμένο διαστημόπλοιο, τα όσα ανακάλυπτα είχαν μια δόση ενδιαφέροντος. Θυμάμαι, όταν κατά τύχη βρήκα κάτι σαν ναό, με έναν τεράστιο μονόλιθο στη μέση, τον περιεργάστηκα και ένα μικρό κείμενο εμφανίστηκε στην οθόνη μου: ένα πουλί, με φανερά σπασμένο λαιμό, πετούσε γύρω από τον ναό. Είχα την ευκαιρία να το απαλλάξω από την θλιβερή ζωή του, ή να το αφήσω. Κάνοντας το πρώτο, η ανταμοιβή μου ήταν ένα upgrade για το όπλο-εργαλείο μου, το οποίο μετά χαράς εγκατέστησα σε αυτό.

No Man's Sky_20160814205143

Αφότου συγκέντρωσα όλα τα υλικά, κατευθύνθηκα πίσω στο σκάφος μου, με σκοπό (επιτέλους) να αναχωρήσω από τον πορτοκαλί πλανήτη και να ψάξω την τύχη μου αλλού. Η κεντρική αποστολή στο κάτω δεξιά μέρος της οθόνης, μου υπενθύμιζε τον βασικό μου στόχο: να ακολουθήσω το μυστηριώδες Atlas και να φτάσω στο κέντρο του σύμπαντος. Σκέφτηκα πως η αμεσότητα δεν είναι απαραίτητη, οπότε είχα σκοπό να κατευθυνθώ μακριά, σε μέρη εκτός της πορείας μου. Μπήκα στη θέση του πιλότου, ενεργοποίησα το σκάφος, απογειώθηκα και εκτοξεύτηκα προς την ατμόσφαιρα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, με καλωσόρισε η απέραντη μαυρίλα του διαστήματος, γεμάτο αστέρια, αστεροειδείς και μερικούς διαστημικούς σταθμούς. Το ταξίδι μου μόλις ξεκίνησε.

Οπλισμένος με αυτοπεποίθηση, οδεύω προς έναν πλανήτη με παράξενο όνομα, που περιμένει να τον ανακαλύψω. Από σεβασμό, άφησα απείραχτο το όνομα στον πρώτο μου πλανήτη, όμως ο επόμενος θα ονομαστεί από εμένα, όπως και τα όσα checkpoints, φυτά ή ζώα ανακαλύψω. Φτάνοντας σε αυτόν, αντικρίζω μια πρασινωπή ατμόσφαιρα, ενώ το έδαφος φαίνεται βραχώδες και φτωχό από βλάστηση και ζώα. Προσγειώνομαι, και βγαίνοντας από το σκάφος, ανακαλύπτω πως υπάρχει ραδιενέργεια στον πλανήτη, οπότε οι άμυνες της στολής μου αρχίζουν να εξασθενούν σιγά-σιγά.

Όταν το ΑΙ της στολής με ενημερώνει πως τα συστήματα υγείας έφτασαν στο 75% της επάρκειάς τους, ανοίγω το μενού με σκοπό να τα ανατροφοδοτήσω με τα όσα ορυκτά βρήκα στον προηγούμενο πλανήτη. Προς έκπληξή μου, βλέπω πως το όπλο-εργαλείο μου χρειάζεται επίσης «φόρτιση» εις διπλούν (μια για τα πυρά που αδέξια έριξα, μια για την ακτίνα εξόρυξης), όπως επίσης και οι τουρμπίνες του σκάφους μου, το οποίο απαιτεί να συνθέσω ένα ολοκαίνουριο υλικό για να ανατροφοδοτήσω το Hyperdrive μου — το οποίο επιτρέπει το ταξίδι μεταξύ ηλιακών συστημάτων.

Το χαρούμενο συναίσθημα της ξέγνοιαστης ανακάλυψης που είχα έως τότε, άρχισε να με αφήνει. Στη θέση του, ερχόταν ο εκνευρισμός και η βαρεμάρα. Το inventory μου είχε γεμίσει, καθώς τα ορυκτά έχουν ένα συγκεκριμένο όριο αποθέματος (π.χ., 500 του ίδιου), το οποίο αν ξεπεραστεί, η υπόλοιπη ποσότητα απαιτεί ένα άλλο slot, κι ούτω καθεξής. Παράλληλα, τα upgrades του σκάφους, του όπλου και της στολής, απαιτούν ένα slot έκαστο, πράγμα που σημαίνει ότι το αρχικό σκάφος με τα 14 slots έχει μικροσκοπικό πραγματικό χώρο αποθήκευσης.

No Man's Sky_20160814192925

Λαμβάνοντας υπόψη τον ρυθμό εξάντλησης ενέργειας στις διάφορες συσκευές, αλλά και την ανάγκη για δημιουργία νέων αντικειμένων — είτε μιλάμε για καύσιμο του Hyperdrive, είτε για αναβάθμιση στο όπλο — πρέπει να έχεις συνεχώς ένα μεγάλο απόθεμα από έναν σωρό διαφορετικά ορυκτά και αναλώσιμα. Ταξιδεύοντας σε άλλους πλανήτες, έζησα αυτό που δεν ήθελα, όμως μέσα μου, περίμενα: έκανα συνεχώς ακριβώς το ίδιο πράγμα. Από την άφιξη ως την αναχώρηση σε κάθε πλανήτη και ηλιακό σύστημα, πάντοτε μάζευα πράγματα για να τροφοδοτήσω άλλα πράγματα ή να τα πουλήσω για να πάρω μεγαλύτερο σκάφος, ώστε να ταξιδέψω αλλού. Συνειδητοποίησα πως δεν είναι παιχνίδι εξερεύνησης, αλλά παιχνίδι επιβίωσης με διαχείριση inventory σε αποκαρδιωτικό βαθμό.

Από εκεί κι έπειτα, άρχισε η «κατηφόρα». Από εκεί που ονομάτιζα καθετί που ανακάλυπτα, πλέον δεν ξόδευα άλλο χρόνο για να το κάνω, κι απλώς μοιραζόμουν online τις ανακαλύψεις μου για να λαμβάνω Units (το νόμισμα του No Man’s Sky). Τα ζώα στον κάθε πλανήτη ακολουθούσαν το ίδιο μοτίβο, σε σημείο που είχα αρχίσει να αναγνωρίζω κομμάτια του σώματός τους μεταξύ ειδών. Η συμπεριφορά τους, δε, παρέμενε ίδια: παθητικά, ανεγκέφαλα, να κάνουν κύκλους σε ένα σημείο με μόνη αλλαγή σε αυτό τη στιγμή που τα τάιζα, οπότε και με ακολουθούσαν για να με ανταμείψουν με ένα σπάνιο αντικείμενο. Όμως ήταν τόσο άψυχα όντα, τόσο μονότονα — ακόμη κι αυτά που είναι εχθρικά και επιτίθονται — που ακόμη και αυτό, κατάντησα να βαρεθώ να το κάνω.

Πολλές φορές, ερχόμουν αντιμέτωπος με τα ρομποτικά Sentinels, μυστηριώδεις φρουρούς που είναι η βασική αντίπαλη δύναμη. Το μοναδικό αξιοσημείωτο στις μάχες μας, ήταν το πόσο βαρετές ήταν, καθώς σημάδευα με ταχύτητα σαλιγκαριού (στο PS4, τουλάχιστον) κι απλώς πατούσα το πλήκτρο για να πυροβολήσω. Σε ίδια επίπεδα διασκέδασης κυμαίνονται και οι μονομαχίες σκαφών στο διάστημα, όπου αρχικά προσπάθησα να περάσω καλά, όμως ξανά, δεν με κράτησε. Οι μανούβρες που κάνει το σκάφος σου είναι πάρα πολύ βασικές, με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι πανίσχυρες άμυνες και όπλα αν θες να τα βάλεις με περισσότερα από ένα σκάφη — το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όταν κατευθυνόμουν στο άγνωστο, στα βάθη του διαστήματος, και μια ομάδα 13 σκαφών προσπαθούσαν να επιτεθούν σε ένα εμπορικό container. Μπήκα στην μάχη, κατάλαβα πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω με τίποτα, κι ήσυχα γνώρισα τον πρώτο μου θάνατο. Όταν «αναγεννήθηκα» στον κοντινότερο διαστημικό σταθμό, έπρεπε να μαζέψω τη σωρό μου που κρατούσε ακόμη όλα τα αντικείμενα που είχα, με αποτέλεσμα να έχω το σκάφος μου χωρίς ίχνος ρεζέρβας καυσίμων. Ένα ακόμη ταξίδι στο ίδιο, μακρινό σημείο που είχα πάει προηγουμένως, ουσιαστικά «γυμνός», για να μαζέψω το πτώμα μου.

No Man's Sky_20160817081123

Ωστόσο, μένοντας για λίγο στον σταθμό, είδα διάφορα σκάφη να έρχονται και να φεύγουν, χωρίς ποτέ να βγαίνει κάποιος από αυτά. Το ίδιο συνέβαινε και σε πλανήτες, όπου τα σκάφη έδειχναν να είναι αυτόνομα Transformers, όμως πηγαίνοντας κοντά, μπορούσες να μιλήσεις με τον κάτοχό τους — και ύστερα, να πουλήσεις ή αγοράσεις αντικείμενα, ή και το σκάφος του. Ακόμη και οι πλανήτες παραμένουν στάσιμοι, με τα φεγγάρια ή τους δορυφόρους να μένουν στο ίδιο σημείο όσο εσύ τα κοιτάς από το έδαφος του πλανήτη. Αυτό δείχνει το μεγαλύτερο πρόβλημα του παιχνιδιού, για εμένα: δεν είναι τίποτα, μα τίποτα, οργανικό. Είναι μια σειρά από προκαθορισμένες συμπεριφορές (συχνά ανεγκέφαλα απλές), επανάληψη βαρετών διαδικασιών, και διασκεδαστικό μονάχα όταν δεν κάνεις κάτι απαιτούμενο. Όταν απλώς περιφέρεσαι στο διάστημα, ή στις αχανείς εκτάσεις. Έως ότου αρχίσουν οι εκνευριστικές ηχητικές ειδοποιήσεις, “life support system at 75%” και αρχίσει ξανά το κυνήγι για ορυκτά.

Δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό οι 18 τετράκις εκατομμύρια πλανήτες, αν όλοι έχουν παρόμοια δομή (συνήθως και ίδια ορυκτά), παρόμοια (άψυχα) ζώα και παρόμοια μνημεία ή εγκαταστάσεις για να «ανακαλύψεις» ακολουθώντας τα waypoints που πετιούνται στην οθόνη. Η συνεχής ανάγκη για συλλογή αντικειμένων που θα με βοηθήσουν να φτάσω σε άλλο πλανήτη για να μαζέψω αντικείμενα, είναι μια ανούσια και βαρετή πρόταση, όταν στο ενδιάμεσο δεν υπάρχει τίποτα αξιομνημόνευτο — ακόμα κι αν ακολουθήσεις το «κυρίως ταξίδι» προς την μέση του σύμπαντος, η φόρμουλα δεν αλλάζει, και καθώς όλα τα σημαντικά γεγονότα παραδίδονται μέσω κειμένου, είναι δύσκολο να ενδιαφερθείς για οτιδήποτε συμβεί, ή έστω να αντικρίσεις το αποτέλεσμα του συμβάντος. Το ότι μάθαινα λέξεις από διάφορες γλώσσες, δεν μου έδινε την ευκαιρία να δώσω άλλη απάντηση σε κάποιον εξωγήινο — απλώς, καταλάβαινα μερικά από όσα έλεγε πλέον, και μπορούσα να κάνω ακριβώς τα ίδια με πριν.

Η πιο χαλαρωτική εμπειρία μου στο παιχνίδι, ήταν μονάχα όταν ταξίδευα στους χρωματιστούς ουρανούς ενός πλανήτη ή στο άπειρο μαύρο του διαστήματος, χωρίς να ακολουθώ κάποιο waypoint και χωρίς οτιδήποτε να μου αποσπά την προσοχή. Όμως, ακόμη κι εκεί, την ομορφιά έρχεται να χαλάσει μια αδυναμία των γραφικών, καθώς το draw distance είναι εξαιρετικά μικρό και σχεδόν συνεχώς αντικείμενα όπως βράχοι και φυτά εμφανίζονται ξαφνικά στο έδαφος με ένα pop-in εφέ άμμου, που δεν γίνεται να μην προσέξεις. Κι έτσι θυμάσαι πως είσαι σε ένα παιχνίδι που έβαλε το μέγεθος πάνω από οτιδήποτε άλλο. Ένα παιχνίδι διαστημικής και πλανητικής εξερεύνησης όπου τίποτα δεν συμβαίνει, τίποτα δεν επηρεάζεται, και τίποτα δεν εξελίσσεται.

No Man's Sky_20160816132517

Μπορώ να δώσω ένα μεγάλο μπράβο στην Hello Games για το τεχνικό επίτευγμα, όπου όλα δημιουργούνται τυχαία, όμως αυτός είναι κι ο λόγος που το No Man’s Sky δεν έχει καμιά προσωπικότητα και τίποτα που να θυμάμαι, πέρα από την πρώτη μου απογείωση. Οι υπόλοιπες αναμνήσεις μου αφορούν crashes που με επέστρεφαν στην αρχική οθόνη, βαρετή επανάληψη του ίδιου και του ίδιου για να συλλέξω το Α από τον Χ πλανήτη, έναν εντελώς ψεύτικο κόσμο δίχως ίχνος προσωπικότητας και φυσιολογικής συμπεριφοράς. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέτω και το άθλιο μάρκετινγκ που προηγήθηκε από την Hello Games και την Sony, οδηγώντας στο φιάσκο του multiplayer (το οποίο ακόμη δεν ξέρουμε αν υπάρχει, καθώς οι δημιουργοί αρνούνται να μιλήσουν καθαρά), και την προτεινόμενη τιμή των 69.99€, που σε καμία των περιπτώσεων δεν αντιπροσωπεύει το προϊόν που έλαβα.

Τεχνικά προβλήματα, υποσχέσεις στα όρια του ψεύδους, για ένα παιχνίδι που απέτυχε να κάνει όσα υποσχέθηκε, κι ούτε καν όσα περίμενα. Είναι ένα παράδειγμα που, δυστυχώς, δεν βλέπουμε σπάνια: όταν η τεχνολογία και τα κατορθώματα των δημιουργών έχουν μεγαλύτερη σημασία από την διασκέδαση του παίκτη, το αποτέλεσμα είναι τίτλοι σαν το No Man’s Sky.

[vc_row][vc_column width=”1/2″]nms-cover[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για review: PlayStation 4
Είδος: Action, Adventure
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4, PC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 10/08/2016
Εκδότρια εταιρία: Hello Games
Εταιρία ανάπτυξης: Hello Games

[/vc_column][/vc_row]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!