Μήπως η “νέα γενιά” κονσολών βιάστηκε να έρθει στα χέρια μας;
Κυρίες και κύριοι, ας καλωσορίσουμε τους σημερινούς καλεσμένους μας. Στην αριστερή πλευρά, το εκ Ιαπωνίας ορμώμενο PlayStation 4, και στην δεξιά πλευρά, ο πρεσβευτής της δυτικής κουλτούρας, Xbox One. Ελπίζω να μην έχετε μεγάλα σχέδια για το χόμπι σας και τις δύο αυτές κονσόλες για το έτος 2014, αλλιώς η απογοήτευση είναι σίγουρη.
Θυμάμαι, τον Φεβρουάριο του 2013, όταν ανακοινώθηκε το PlayStation 4 υπηρετούσα τη θητεία μου. Το κινητό μου με το ζόρι έμπαινε στο ίντερνετ (ήρωας!), αλλά κατάφερα να δω την ανακοίνωση του PlayStation 4. Δεν εξεπλάγην, αλλά μπορώ να πω η δουλειά έγινε. Το περίμενα πως και πως, και η κυκλοφορία του τον Νοέμβριο (Δεκέμβριο τελικά για Ελλάδα) ήταν το καλύτερο δώρο, καθώς τον Αύγουστο θα τελείωνα με τις υποχρεώσεις μου.
Κι όσο περνούσε ο καιρός και κοντοζύγωνε το PlayStation 4, τσουπ, ήρθε η ανακοίνωση για το Xbox One τον Μάιο του ίδιου χρόνου. Η αλήθεια είναι, το Xbox πάντα έπαιζε “δεύτερο βιολί” στο ράφι μου, με το rotation να είναι κονσόλες PlayStation-Nintendo και μετά Microsoft. Αλλά, φυσικά, είμαι gamer κι όχι υπάλληλος κάποιας τέτοιας εταιρίας, και έχοντας ισομοιράσει τον χρόνο μεταξύ όλων των κονσολών μου πέραν μερικών προτιμήσεων, ξανά ήμουν χαρούμενος με την ανακοίνωση όσο και περίεργος για το τί θα αλλάξει.
Και ο καιρός συνέχιζε να περνάει. Έχοντας ήδη κάνει το άλμα στην νέα γενιά με το Wii U, από την μέρα κυκλοφορίας του, είχα πάρει μια πολύ μικρή γεύση για το τί φρέσκο θα φέρουν στο gaming τραπέζι μας οι άλλοι δύο κολοσσοί της βιομηχανίας. Η ενσωμάτωση του GamePad στο ZombiU ήταν το κάτι άλλο, και ήμουν περίεργος να δω πόσα άλλα παρόμοια πράγματα θα μπορέσουν να καταφέρουν.
Με τα πολλά, ήρθε ο Δεκέμβριος και παρέλαβα το PlayStation 4 μου. Στο πακέτο περιλαμβανόταν το Killzone: Shadow Fall, ένα ενδιαφέρον ημί-reboot του ιστορικού FPS της Sony. Όμως, αφού το τερμάτισα, δεν είχα πολλά να κάνω. Σαν κάτοχος του Battlefield 4 και Assassin’s Creed IV: Black Flag στο PS3 τα ξανάπαιξα στο PS4 πληρώνοντας 10€ το κεφάλι, μέσω ενός promotion της Sony. Αλλά, κατάντησε βαρετό. Δεν ήθελα να παίξω παιχνίδια που έπαιζα μέχρι και εκείνη τη μέρα, απλώς με πιο όμορφα γραφικά. Το DriveClub, το πολλά υποσχόμενο racing παιχνίδι που θα έκανε χρήση κάθε νέου χαρακτηριστικού και θα ερχόταν “αγκαζέ” με την κονσόλα, είχε αναβληθεί μέχρι νεοτέρας. “Νεοτέρας”, που τελικά έφτασε να είναι Οκτώβριος… του 2014. Γενικότερα, κοιτώντας τη λίστα τίτλων που είχε διαθέσιμους ακόμα και σε βάθος μηνών, σε έπιανε κατάθλιψη. Αντιθέτως, νέοι τίτλοι συνεχώς κυκλοφορούσαν στο PlayStation 3 και Xbox 360: Lightning Returns: Final Fantasy XIII, Grand Theft Auto V, Beyond: Two Souls, Batman: Arkham Origins, Ratchet & Clank: Into the Nexus, Gran Turismo 6, κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα. Βλέποντας την “παλιά” (πλέον, ξεπερασμένη τουλάχιστον) κονσόλα σου να έχει τόση υποστήριξη, και την νέα κονσόλα σου να παριστάνει τον φτωχό συγγενή, τι λόγο είχες να κάνεις το άλμα στην νέα γενιά;
Παρομοίως, το ίδιο ισχύει και για το Xbox One, το οποίο όμως δεν “έπαιζε” στο ίδιο γήπεδο. Αν δούμε μια λίστα με τις αποκλειστικές κυκλοφορίες του Xbox 360 για το 2013, θα παρατηρήσουμε ότι η launch λίστα του One ήταν μεγαλύτερη — άσχημο γεγονός, σαν κάτοχος των κονσολών αυτών — αλλά “γλύκαινε” λίγο με τις μεγάλες κυκλοφορίες να δηλώνουν βροντερό παρών. Ακόμα πιο άσχημο, όμως, είναι το κλίμα που περιτριγύριζε τις δύο κυκλοφορίες: “τσακωμοί” για τις αναλύσεις των παιχνιδιών ή τα καρέ που δείχνουν ανά δευτερόλεπτο, και αγώνας δρόμου για το ποιος θα εντυπωσιάσει περισσότερο στα λόγια. Η Microsoft έχασε νωρίς το παιχνίδι εκεί, με τον Don Mattrick να κάνει δηλώσεις όπως “έχουμε κονσόλα για αυτούς που δεν έχουν ίντερνετ, τη λένε Xbox 360“. Γιατί, αν δεν το ξέρετε, το Xbox One μια φορά κι έναν καιρό απαιτούσε μόνιμη σύνδεση στο ίντερνετ για να λειτουργήσει — δεν μιλάω για επιπλέον λειτουργίες, αλλά για να δουλέψει η κονσόλα. Αυτό, μαζί με την πολιτική του “δεν παίζει μεταχειρισμένα παιχνίδια η κονσόλα” ή “τα παιχνίδια κλειδώνονται στον κάθε λογαριασμό” (οπότε κοινόχρηστες κονσόλες θα απαιτούσαν διπλή αγορά τίτλου) πήγαν “περίπατο” λίγο καιρό μετά την ανακοίνωση του One, καθώς η Microsoft αντέδρασε (θετικά) στην κατακραυγή του κοινού.
Και σε κάνει να αναρωτιέσαι: πώς σχεδιάζεις ένα προϊόν επί χρόνια, και αλλάζεις βασικά, ουσιαστικά πράγματα εν μία νυκτί; Ξαφνικά, από εκεί που το Kinect θα ήταν απαραίτητο για να δουλέψει το One, καθώς “σχεδιάστηκε γύρω από αυτό”, τον φετινό Ιούνιο κυκλοφόρησε μοντέλο χωρίς το Kinect, ενώ updates αφαιρούν πλήρως κάθε απαραίτητη χρήση του. Μήπως βιάστηκες να το σπρώξεις στην αγορά για να μην σε “φάει” ο ανταγωνισμός; Το οποίο ερώτημα, με τη σειρά του, φέρνει ένα άλλο ερώτημα. Πώς γίνεται να λείπουν άλλα, επίσης βασικά πράγματα, από τις κονσόλες ακόμα και τώρα; Πώς γίνεται το PS4 να μην υποστηρίζει MP3 playback CD, ή επίδειξη ακόμα και φωτογραφιών από USB sticks; Το πολύ βολικό suspend/resume θα σε άφηνε να βάλεις την κονσόλα σε standby και να συνεχίσεις από ακριβώς το σημείο που την άφησες όταν τη ξανανοίξεις. Το One το έχει, το PS4 ακόμα το περιμένει παρά τις υποσχέσεις. Πώς γίνεται το Share, το πολυσυζητημένο κουμπί που κάνει εύκολη την κοινοποίηση περιεχομένου στο PS4, να σε αφήνει να ανεβάζεις βίντεο μόνο στο Facebook και μόνο ως 15 λεπτά, ενώ η υποστήριξη YouTube παραμένει ακόμα υπόσχεση; Πώς γίνεται να έχεις “χτίσει” το One γύρω από μια κεντρική ιδέα — την επικοινωνία, το multitasking, όπως θέλετε πείτε το — και να λείπει η ταυτόχρονη Skype κλήση κατά τη διάρκεια του gameplay, όπως είχε υποσχεθεί; Επιτρέπεται να κυκλοφορείς μια κονσόλα με 500GB σκληρό δίσκο και 15-20GB (ή και παραπάνω!) εγκατάσταση για κάθε παιχνίδι και να μην έχεις υποστήριξη εξωτερικού ή εσωτερικού σκληρού δίσκου για επέκταση/αλλαγή; Κι όμως, μέχρι πριν μερικές εβδομάδες, έτσι ήταν η κατάσταση για το One, ενώ το PS4 ακόμα δεν υποστηρίζει εξωτερικούς σκληρούς, παρά μόνο αλλαγή του εσωτερικού.
Κι ας μην πιάσουμε τα θέματα απόδοσης καν. Υποσχέσεις για “1080p, 60fps” είδαμε πολλές, όχι μόνο τώρα, αλλά και στην περασμένη γενιά. Εν τέλει, το μόνο ΑΑΑ παιχνίδι που το κατάφερε και μου έρχεται στο μυαλό είναι το Tekken 5 Dark Resurrection στο PlayStation 3, το οποίο είναι port παλιάς έκδοσης. Για κάτι πιο πρόσφατο; Υποσχέσεις για το Dead Rising 3 που δεν τηρήθηκαν (κατέληξε 720p, 30fps κι αυτό προβληματικό), όπως και για το Watch Dogs στο PS4, το οποίο διαφημιζόταν ως τέτοιο αλλά τελικά έτρεχε σε ανάλυση 900p, 30fps, με την σχετική διαφήμιση να εξαφανίζεται μυστηριωδώς — άλλο ένα σημάδι της έμφασης στο “φαίνεσθαι” κι όχι το “είναι” που επικρατεί. Δεν είμαι τόσο τύπος των γραφικών, σε σημείο που θα κριθεί η αγορά μου από αυτό, αλλά αφού το διαφημίζεις και το βάζεις στη “βιτρίνα” σου, τουλάχιστον κάν’το! Μήπως όμως όλες αυτές οι συζητήσεις τραβάνε την προσοχή προς άλλες κατευθύνσεις, μακριά από πράγματα που δεν “πρέπει” να βλέπουμε; Όπως, για παράδειγμα, το πόσο απροετοίμαστοι ήταν και οι δύο. Και οι δύο κυκλοφόρησαν κονσόλες ελλιπέστατες, και στηρίχθηκαν περισσότερο στο PR τους παρά στο προϊόν τους: τα παιχνίδια.
Βιάστηκαν να φέρουν τις κονσόλες στην αγορά, με αποτέλεσμα οι εταιρίες ανάπτυξης να μην μπορούν να ανταποκριθούν. Μερικές άντεξαν στην πίεση και έφεραν τα παιχνίδια τους νωρίτερα από ότι θα έπρεπε (όχι Battlefield 4, θα κάτσεις να τα ακούσεις), και μερικές δεν το κατάφεραν. Παραδείγματα; Watch Dogs (καθυστέρηση από launch στον Μάιο του 2014), Batman: Arkham Knight (από Οκτώβριο 2014 σε αρχές του 2015), The Evil Within (από Αύγουστο σε Οκτώβριο), The Witcher 3: Wild Hunt (από τέλη του 2014 σε Φεβρουάριο 2015), The Order: 1886 (από τέλη 2014 σε αρχές 2015), DriveClub (από launch σε Οκτώβριο 2014, σχεδόν 1 χρόνο μετά), The Elder Scrolls Online (από καλοκαίρι 2014 σε αρχές 2015), και άλλα, ενώ το μεγαλύτερο “χαστούκι” ήταν η κυκλοφορία του Xbox One. Κυκλοφόρησε κανονικότατα σε ελάχιστες αγορές τον Νοέμβριο, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης δεν είχε καν μια ημερομηνία! Τελικά, έρχεται σε άλλες αγορές (όπως και η Ελληνική) στις 5 Σεπτεμβρίου, σχεδόν έναν χρόνο μετά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σαν νόμιμος κάτοχος της κονσόλας από τον Νοέμβριο του 2014, θα μπορέσω να αγοράσω αντικείμενα στο Xbox Marketplace ή να έχω υποστήριξη από την εταιρία που, ξέρετε, κυκλοφόρησε την κονσόλα, σχεδόν ένα χρόνο μετά. Αυτό, επίσης, με “μπλόκαρε” σε πολλά πράγματα, όπως και το gameplay streaming. Ευτυχώς που είχα τον λογαριασμό μου από το 360, αλλιώς δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω άλλον, καθώς δεν χρησιμοποιώ τραπεζικές κάρτες σε τέτοια, αλλά PSN/Xbox προπληρωμένες, τις οποίες φυσικά δεν θα δεχόταν λόγω της καταγωγής τους (Ελλάδα), καθώς δεν είχε κυκλοφορήσει επίσημα εδώ.
Το κερασάκι στην τούρτα; Η φετινή παρουσίαση στην Ε3. Το μεγαλύτερο gaming event παγκοσμίως, λες, θα φέρει καλά νέα. Δεν λέω, παιχνίδια όπως το BloodBorne και το Scalebound απαιτούν την προσοχή μου. Όμως, η κυκλοφορία τους θα είναι στο 2015, καθώς και των περισσότερων τίτλων που αποκαλύφθηκαν στην παρουσίαση. Το πρόβλημα της έλλειψης τίτλων — ουσιαστικών, μεγάλων τίτλων που “πουλάνε” μια κονσόλα — δεν λύνεται με κυκλοφορίες που θα δούμε κάποια στιγμή το 2015. Λύνεται με αμεσότητα και ρίσκο. Η Nintendo κυκλοφόρησε το Wii U τον Νοέμβριο του 2012, ένα χρόνο πριν τους ανταγωνιστές, και “έκοψε” την κορδέλα της νέας γενιάς. Έπασχε από το ίδιο πρόβλημα: έλλειψη πλήθους μεγάλων, απαιτητικών τίτλων. Και τι έκανε; Έβγαλε μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια της γενιάς, και το κάθε ένα από αυτά “έδιωξε” εκατοντάδες χιλιάδες κονσόλες από τα ράφια. Ας μην κοιτάξουμε το Mario Kart 8, καθώς είναι φρέσκο, αλλά ας δούμε το Super Mario 3D World, Pikmin 3, Donkey Kong Country: Tropical Freeze, ή ακόμα το The Wonderful 101… αν θέλετε, πετάω μέσα και το The Legend of Zelda: Wind Waker HD, το οποίο δεν είναι απλώς ένα remaster, αλλά ένα remake. Ίσως, λοιπόν, να μην είναι δίκαιο αυτό το τελευταίο. Τι έχουν να παρουσιάσουν στα αντίπαλα στρατόπεδα; Titanfall, που βγήκε σε 3 πλατφόρμες, Infamous: Second Son που εντυπωσιάζει αλλά δεν “κρατάει”, remasters με το τσουβάλι και διστακτικότητα στο ρίσκο. Όταν έχεις την ευκαιρία να βγάλεις το LittleBig Planet 3 αποκλειστικά στο PS4 και να το χρησιμοποιήσεις στο έπακρο, αλλά αντ’αυτού δίνεις και το PS3 ως πλατφόρμα κυκλοφορίας, τότε λυπάμαι, φοβάσαι. Κι όσο φοβάσαι, ο “νικητής” για αυτή τη γενιά, μέχρι στιγμής, παραμένει η Nintendo.
Γιατί; Γιατί, πολύ απλά, στηρίχθηκε στην απλότητα. Έβγαλε μια κονσόλα (η πρώτη της σε HD) που αναπαράγει αξιοπρεπέστατα τα παιχνίδια της (Mario Kart 8, απίστευτη εικόνα για τα δεδομένα της Nintendo αλλά και γενικότερα), σου έδωσε το GamePad που βολεύει για πολλά πράγματα, ακόμα και multitasking (αν ανοίξεις ένα walkthrough στο GamePad παίζεις άνετα παράλληλα, για παράδειγμα) ενώ δεν το βλέπεις σαν gimmick — σαν κάτι που θα σε κρατήσει για ένα μήνα επειδή “γυαλίζει” και είναι “καινούριο”, αλλά ρηχό. Το βλέπεις σαν εργαλείο. Και με τίτλους όπως το Pikmin 3 και το The Wonderful 101, αλλά και το εντυπωσιακό Splatoon στον ορίζοντα, ανυπομονώ να δω τί θα σκαρφιστεί η Nintendo στο μέλλον. Ένα μέλλον που μοιάζει λαμπρό: άσχημο ξεκίνημα, αλλά σχεδόν κάθε τίτλος της στην πλατφόρμα είναι “διαμάντι”, ενώ με τίτλους όπως Xenoblade Chronicles X, Bayonetta 2 και Super Smash Bros U στο κοντινό μέλλον, η διάθεση της εταιρίας να πειραματιστεί έξω από τα νερά της είναι εμφανής. Από παροχές δεν πάει πίσω (δωρεάν online δραστηριότητα, αναπαραγωγή Wii τίτλων), ενώ πρωτοπορεί και σε σημεία, όπως το MiiVerse — ένα από τα καλύτερα, πιο φιλικά φόρουμ που έχω συμμετάσχει ποτέ.
Λένε πως αυτός που προσπαθεί να κάνει τα πάντα, δεν καταφέρνει τίποτα απ’αυτά σωστά. Έτσι, λοιπόν, η απλότητα της Nintendo της δίνει την κορώνα στα μάτια μου. Στέκεται μακριά από τους τσακωμούς για τα πίξελ, μακριά από τις συζητήσεις για “πρωτοποριακές ιδέες” όπως το να βλέπεις τηλεόραση μέσα από την κονσόλα σου (την οποία έχεις συνδέση στην τηλεόραση…) και κάνει ένα μόνο πράγμα: δημιουργεί με χαρά, μακριά από όλους. Πολλοί την κατηγορούν για αυτή την απόστασή της — ορισμένες φορές κι εγώ, γιατί χάνει την επαφή — αλλά πραγματικά, χάρηκα όταν στην παρουσίαση της που συνέπεσε με την Ε3, δεν είδα μόνο τα καφέ-γκρι τοπία, τα όπλα και τις εκρήξεις που κοσμούν τα “μοντέρνα ΑΑΑ παιχνίδια”. Είδα πολύχρωμα, διαφορετικά, φρέσκα παιχνίδια όπως το The Legend of Zelda U, Super Smash Bros, Splatoon, καθώς και τα πιο “σοβαρά” Xenoblade Chronicles X και Bayonetta 2. Είδα μια εταιρία που δεν σκέφτεται τρόπους να με γλυκάνει με λόγια, αλλά με πράξεις.
Και οι κάθε απέναντι ανά τους αιώνες ας τσακώνονται για γραφικά, πίξελ, και cloud servers. Στο μεταξύ, αντί να ακούω κοστουμάτους, καθώς-πρέπει επιχειρηματίες να μου μιλούν ακατάπαυστα για το προϊόν τους σαν να διαβάζουν μια λίστα από PowerPoint στον απέναντι τοίχο, θα διασκεδάζω με τα προϊόντα των άλλων, των απλών, που δίνουν έμφαση στο τι σημαίνει gaming. Gaming σημαίνει διασκέδαση. Και μέσα στη σοβαρότητα και τα κοστούμια, πολλοί το έχουν ξεχάσει.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
