The Witcher 3: Wild Hunt Review

Μια φανταστική τριλογία έρχεται στο τέλος της, κλείνοντας την ιστορία του Geralt με σεβασμό. Κυρίες και κύριοι, The Witcher 3.

Από ένα μικρό, Πολωνικό στούντιο πήραν ζωή τα έργα του Andrej Sapkowski, του ομοεθνή τους συγγραφέα που με την πένα του γέννησε το σύμπαν του Witcher. Ένα σύμπαν γεμάτο ίντριγκα, φαντασία, τέρατα, ξιφομαχίες, πολιτική, συναισθήματα, ανθρώπους, σχέσεις, φανταχτερά όμως γήινα τοπία μεταξύ άλλων. Το πρώτο κατόρθωμα, λοιπόν, της CD Projekt Red είναι που κατάφερε να φέρει δειλά-δειλά τον κόσμο αυτόν στο gaming, αρχικά με το πρώτο The Witcher που από άποψη σεναρίου «πατούσε κάτω» τον ανταγωνισμό και αργότερα με το The Witcher 2: Assassins of Kings που πάντρεψε ένα σενάριο που αιχμαλωτίζει με γενναίες επιλογές προόδου για τον παίχτη όμως και πιο ενεργή θέση του παίχτη στις μάχες και τον κόσμο γενικότερα. Η αποθέωση του επικής κλίμακας franchise έρχεται με το The Witcher 3: Wild Hunt.

Δύσκολα ένα παιχνίδι σε τραβάει άμεσα και σε κρατάει «αιχμάλωτο» μέσα στον κόσμο του όμως το The Witcher 3 μετά χαράς «σπάει» την νόρμα. Αρχίζοντας με το περιβάλλον, ο κόσμος όπου εκτυλίσσεται το παιχνίδι είναι Τεράστιος (προσέξτε το κεφαλαίο Τ) κι έτσι χωρίστηκε σε μικρότερες περιοχές οι οποίες επίσης δεν τσιγκουνεύονται την έκταση. Έμφαση θα δώσω σε αυτό το σημείο καθώς πολλοί open-world τίτλοι τα τελευταία χρόνια υποφέρουν από το «σύνδρομο» του να παρέχουν έναν αχανή χάρτη δίχως να τον κάνουν να σφύζει από ζωή ή να σε προκαλούν να τον εξερευνήσεις αντί να σε αναγκάζουν. Η Πολωνική εταιρία κατάφερε να κάνει αυτό που φαντάζει ακατόρθωτο για πολλά στούντιο – τον κόσμο όπου ζούμε την ζωή του Geralt να είναι όντως ζωντανός. Παρότι μιλάμε για φαντασία και τα τυπικά όπως κάστρα, μάγοι και τέρατα φωνάζουν βροντερό παρών, όλα προσφέρουν στο μεγαλύτερο σύνολο, αυτό δηλαδή ενός κόσμου σκοτεινής φαντασίας όπου ο πόλεμος μαστίζει την χώρα, τα χωριά καίγονται, οι κάτοικοι κείτονται νεκροί και βιασμένοι αν δεν κρέμονται από κάποιο δέντρο, και οι στρατιώτες συνεχίζουν την ακατάπαυστη λεηλασία κατά μήκος και πλάτος του χάρτη.

Υπάρχουν βέβαια και οι «οάσεις», τόποι οι οποίοι δεν αγγίχτηκαν ποτέ από τον εχθρό ή τα τέρατα και οι οποίοι δίνουν μια όμορφη νότα γαλήνης στο κατά τα άλλα ρημαγμένο τοπίο. Από τις πεδιάδες και τα ποτάμια της Velen ως τα νησιά Skellige και τα βουνά τους, οι τοποθεσίες που θα επισκεφτείτε έχουν τεράστια ποικιλία και ορθολογικό σχεδιασμό, που σημαίνει πως τίποτα από όσα συνάντησα δεν ήταν τοποθετημένο κάπου μόνο ως «κινητήριος μοχλός» για το gameplay. Σ’ αυτό συγκαταλέγονται και NPC’s οι οποίοι μπορούν να σου δώσουν ένα side quest ή πληροφορίες για κάποια αποστολή σου, ακόμα και αντικείμενα που δεν χρησιμεύουν άμεσα όμως στο μέλλον θα έχουν μεγάλη αξία. Η συνοχή μεταξύ αποστολών, κόσμου και ανθρώπινων σχέσεων είναι τουλάχιστον εκπληκτική. Οι επιλογές οι οποίες ο παίχτης καλείται να κάνει ανά διαστήματα είναι βαρυσήμαντες κι επίσης πιθανότατα δεν θα δείξουν το αποτέλεσμα των πράξεών σας άμεσα όμως στο μέλλον – πολλές στιγμές σκέφτηκα ότι μόνο και μόνο για κάποια επιλογή που μου έφερε το τάδε αποτέλεσμα θα ήθελα να ξαναπαίξω το παιχνίδι ώστε να δω την άλλη όψη του νομίσματος.

Ενδιάμεσα σε όλα τα πολιτικά θέματα βρίσκουμε τον Geralt, τον ομώνυμο witcher, επαγγελματία κυνηγό τεράτων δηλαδή που υπόκειται σε τρομακτικά πειράματα (από τα οποία περίπου 3 στους 10 επιβιώνουν) ώστε να εξελιχθεί σε άξιο αντίπαλο οποιουδήποτε τέρατος. Γυρνώντας από χωριό σε χωριό κι από χωριό σε πόλη ενδέχεται να βρείτε συμβόλαια κρεμασμένα στους πίνακες ανακοινώσεων για τα οποία είστε απλώς ο κατάλληλος άνθρωπος – μην ξεχνάμε και το σλόγκαν που χρησιμοποιήθηκε στο μάρκετινγκ, «ο κόσμος δεν χρειάζεται ήρωα, χρειάζεται έναν επαγγελματία»! Ένας άνθρωπος ανέκφραστος, αδυσώπητος και παράλληλα προστατευτικός για τα άτομα που αγαπά. Βετεράνοι της σειράς θα αναγνωρίσουν πρόσωπα και ονόματα όπως αυτά της Yennefer, της Triss Merigold, του Lambert, του Vesemir και φυσικά του βάρδου Dandelion που αφηγείται την ιστορία του παιχνιδιού μέσα από πανέμορφα σκίτσα στα loading screens μεταξύ περιοχών ή φόρτωσης κάποιου save. Για όσους δεν είναι γνώριμοι με τη γιγαντιαία ιστορία του σύμπαντος του Geralt, τις σχέσεις του με διάφορα άτομα και άλλα πολλά, ένα πολύ βολικό journal σας «γεμίζει» πληροφορίες σχετικά με όλα, όμως η εμπειρία φυσικά δεν είναι απαραίτητη – σαν μέρος της τριλογίας, είναι φυσιολογικό πως οι γνώσεις που έρχονται από τα δύο πρώτα μέρη είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες, αλλά όπως και το Dragon Age: Inquisition, δεν είναι απαραίτητο να παίξεις τα πρώτα δύο παιχνίδια για να καταλάβεις το τι συμβαίνει με αρκετό «ζουμί».

Εννοείται πως οι σχέσεις του Geralt με τον κόσμο και τους κατοίκους του θα έχει διαφορετικό βάρος για κάποιον βετεράνο, κι όχι μόνο. Σαν χαρακτήρας, είναι στωικός, ανέκφραστος λόγω των μεταλλάξεων, αδυσώπητος με το σπαθί στο χέρι και πιστός. Είναι ο πρωταγωνιστής που μιλάει όσο πρέπει κι όπου πρέπει, χρησιμοποιώντας περισσότερο το μυαλό παρά την γλώσσα του. Η αποστροφή του από τα κοινά και ο μοναχικός τρόπος ζωής του τον αναγκάζουν να έχει λίγα αγαπημένα πρόσωπα, έτσι ακολουθώντας ακριβώς μετά το τέλος της ιστορίας του The Witcher 2 ο Geralt παραμένει να ψάχνει τα ίχνη της κάποτε αγαπημένης του μάγισσας Yennefer. Όταν αρκετά νωρίς στο παιχνίδι (και μετά από έναν πρόλογο που σας κάνει να εκτιμάτε περισσότερο την μελαχρινή sorceress) την βρίσκετε και μοιράζεται μαζί σας πως η θετή κόρη του πρωταγωνιστή, η Ciri, βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, το επόμενο μεγάλο ταξίδι του witcher ξεκινά. Που εμπλέκεται σε όλα αυτά το σκοτεινό Wild Hunt; Αυτή η απόκοσμη αρμάδα σκελετών εκ βορρά ορμώμενη σηματοδοτεί το τέλος του κόσμου, και η άφιξή της είχε αναφερθεί από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Τώρα που ο Geralt ξεμπέρδεψε με τα πολιτικά μπλεξίματα επιτέλους, ήρθε η σειρά των ατόμων που αγαπά πρωτίστως αλλά και του κόσμου όλου. Από τις αποστολές, τους διαλόγους και μερικές στιγμές όπου ο Geralt δείχνει τον ευάλωτο, ευαίσθητο εαυτό του (μια στιγμή συγκεκριμένα στην πόλη Novigrad με τον νάνο Zoltan μου έμεινε χαραγμένη) φαίνεται ο χαρακτήρας του: δεν φοβάται να έρθει αντιμέτωπος με φρικιαστικά τέρατα και πνεύματα, μαγείες και τύραννους. Θα τα έκοβε όλα αυτά σαν βούτυρο δίχως δεύτερη σκέψη και δίχως δυσκολία αν στην απέναντι άκρη βρισκόταν κάποιο άτομο που αγαπά.

Αυτό είναι το κύριο σημείο διαφοράς του με άλλα, παρόμοια RPG. Είναι ένα story-driven (επομένως, παράλληλος δρόμος με το The Elder Scrolls V: Skyrim) action RPG και στο θυμίζει συνεχώς. Ο χωριάτης που έκλαιγε στο πάτωμα αλλά δεν μπορούσες να κάνεις κάτι μαζί του; Διάβασε τις ανακοινώσεις στον πίνακα, ίσως δεις πως κάποιος θρηνεί ένα μέλος της οικογένειάς του. Μήπως ήταν αυτός που έκλαιγε; Κυνήγησε και σκότωσε το Noonwraith που στοιχειώνει το πηγάδι του χωριού, όμως αργότερα ένωσε και τα στοιχεία γύρω για να δεις πως το πνεύμα ήταν μια κοπέλα που κατακρεουργήθηκε μαζί με τον αγαπημένο της πριν τον γάμο τους. Το καθετί στον κόσμο του Geralt έχει την σημασία του, τον ρόλο του. Ξεχάστε τα ατέλειωτα fetch quests, τα “βρες τρία από αυτό” και τα συναφή. Εδώ έρχεστε για το καλό gameplay και θα μείνετε για τον βαθύ κόσμο, αν όχι για τα πολλαπλά διαφορετικά τέλη (36 συνολικά αλλά όλα έχουν περίπου 6 ως βάση με τεράστιες μεταξύ τους διαφορές, a la Mass Effect 3) και το συναίσθημα του πλήρους τερματισμού.

Συχνά θα κληθείτε να λύσετε μυστήρια χρησιμοποιώντας τα Witcher Senses του Geralt, την αυξημένη όσφρηση, όραση και γενικότερα διαισθήσεις του ώστε μέσα από μια σειρά στοιχείων να κάνετε τις “ενώσεις” και να βρείτε την λύση στο εκάστοτε αίνιγμα. Αυτό γίνεται κυρίως στα Witcher Contracts όπου κυνηγάτε αιμοβόρα τέρατα που ξεχωρίζουν από τη μάζα οπότε και πρέπει να “ξετρυπώσετε”, να εξολοθρεύσετε και αργότερα να φοράτε ένα μέρος του τέρατος ως τρόπαιο επάνω στο πιστό σας άλογο, τον Roach. Τα τρόπαια αυτά προσφέρουν διάφορα bonuses από αυξημένες αποδοχές χρυσού ως επιπλέον πόντους εμπειρίας. Για να φτάσετε στο κυνήγι τεράτων όμως θα πρέπει πρώτα να εξοικειωθείτε με τα δύο σπαθιά που κουβαλάει ο Geralt. Όχι, δεν το κάνει για σόου. Το σπαθί στην δεξιά μεριά της πλάτης του είναι φτιαγμένο από ασήμι και χρησιμοποιείται ενάντια σε απόκοσμα πλάσματα, ενώ το ατσάλινο σπαθί του στα αριστερά ενδείκνυται για γήινα πλάσματα όπως άνθρωποι, αρκούδες και ούτω καθεξής. Τα όπλα του Geralt επίσης περιλαμβάνουν μια βαλλίστρα, βόμβες, λάδια για τα σπαθιά του, και φυσικά potions με πληθώρα δυνάμεων. Μπορεί επίσης να εξοπλιστεί με πανωφόρι, παντελόνι, γάντια και μπότες, τα οποία μαζί με όλα τα προαναφερθέντα αντικείμενα γίνεται να κατασκευάσετε μόνοι σας βρίσκοντας τα διαγράμματά τους και τα απαιτούμενα υλικά. Ντουζίνες από λάδια, potions και άλλα χημικά προσφέρονται προς κατανάλωση με μέτρο — παρότι δυνατός, ο Geralt δεν είναι άτρωτος, και αν ξεπεραστεί το όριο τοξικότητάς του θα δηλητηριαστεί και θα χάνει ζωή. Μην σταματήσετε όμως σε αυτά, καθώς αρκετά νωρίς στο παιχνίδι μπορείτε να ενδυναμώσετε τα σπαθιά και τον ρουχισμό μέσα από τα runes, μαγικές πέτρες δηλαδή με ιδιότητες οι οποίες μπορούν να δυναμώσουν είτε τον Geralt, είτε τον εξοπλισμό του, είτε όμως και τα ξόρκια του. Μια εξάδα ξόρκια είναι διαθέσιμα εξ αρχής που ποικίλουν από ασπίδα για περιορισμένη ζημιά ως ένα κύμα φωτιάς και έναν μαγικό κύκλο που φέρνει τα πνεύματα στη διάστασή μας και επομένως τα κάνει ευάλωτα.

Το οποίο μας φέρνει σε άλλο ένα δυνατό κομμάτι του Witcher 3: τις μάχες. Σε τούτο το παιχνίδι θα ήταν σοφό το να διαβάζετε το ημερολόγιο του Geralt κα τις προσθήκες για τα τέρατα στην ενότητα του bestiary μιας και μπορεί να σώσει τη ζωή σας. Καμιά μάχη δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, είτε λόγω ποικιλίας εχθρών, είτε λόγω εδάφους, είτε λόγω προμηθειών και πάει λέγοντας. Όταν όμως έχετε το πάνω χέρι — δηλαδή την ευκαιρία να σχεδιάσετε την επίθεσή σας στην φωλιά του εχθρού ή να στήσετε μια ενέδρα — η στρατηγική σας πρέπει να έχει ακρίβεια και αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα, το να επιτεθείς σε ένα ιπτάμενο Basilisk όπως θα έκανες σε μια Grave Hag είναι συνταγή θανάτου, κι εννοώ δικού σας. Εκεί που η βαλλίστρα είναι άχρηστη ενάντια στην Grave Hag λόγω της ταχύτητάς της, στο Basilisk είναι καταλύτης μιας και προτείνεται για να το καταρρίψετε από τους ουρανούς και να βρεθεί για λίγα δεύτερα στο πάτωμα πριν ξαναξεκινήσει την εναέρια εισβολή του. Πριν βρεθεί στο πάτωμα θα πρέπει να έχετε βάλει το κατάλληλο λάδι στο σπαθί σας, ίσως και να έχετε πιει κάποιο potion που ανεβάζει τον ρυθμό ανάκτησης stamina ώστε να εξαπολύετε συχνότερα τα ξόρκια σας. Βέβαια, η ταχύτατη Grave Hag χρειάζεται μόνο λάδι στο σπαθί, ίσως κάποιο potion και αντανακλαστικά του Spider-Man ώστε να αμύνεστε και να αντεπιτίθεστε με την ακρίβεια που απαιτεί το Bloodborne. Όσο πιο γρήγορα εξοικειωθείτε με το κομψό, απλό όμως παράλληλα βαθύ και τακτικό σύστημα μάχης του The Witcher 3, τόσο πιο εύκολα θα βρεθείτε να “χορεύετε” γύρω από όσους κρίνουν έξυπνο να σταθούν στην άλλη άκρη του σπαθιού σας.

Πώς γίνεται να κάνεις τον Geralt πραγματικά δικό σου όμως στην μάχη; Το skill tree φυσικά φωνάζει παρών, προσφέροντας πέντε βάσεις οι οποίες σπάνε σε ακόμα πέντε υπό-κατηγορίες, κάθε μια από τις οποίες αναβαθμίζεται μέσα από πόντους που μαζεύετε ανεβαίνοντας σε level ή ανακαλύπτοντας κάποιο Place of Power από τα πολλά, διάσπαρτα στον χάρτη. Για παράδειγμα, ο δικός μου Geralt είναι κύριος του σπαθιού του και μια ακλόνητη δύναμη που δεν “σπάει” με τίποτα. Επένδυσα λοιπόν πόντους σε διάφορες τεχνικές και ενδυναμώσεις του σπαθιού και των φυσικών χαρακτηριστικών του, όμως πλέον βασίζομαι καθαρά στις ικανότητές μου και βοηθήματα που θα είχα κερδίσει από τα Alchemy και Spells δέντρα είναι κλειδωμένα. Ευτυχώς, δεν υφίσταται level cap οπότε κάποιος με ατσαλένια υπομονή μπορεί να ξεκλειδώσει τα πάντα εν καιρώ — σκεφτείτε Souls/Bloodborne. Παρόλα αυτά, οι πρώτες επιλογές σου θα επηρεάσουν σημαντικά τον τρόπο παιχνιδιού σου, έτσι θα πρέπει να αναλογιστείς και το τι είδους εξοπλισμό κουβαλάει ο Geralt: Light armor βοηθάει στην ανάκτηση stamina για παράδειγμα αλλά προσφέρει λίγη προστασία εν συγκρίσει με μια Heavy armor που κάνει το αντίστροφο.

Τι σημασία έχουν όλα αυτά όμως αν δεν έχεις την όρεξη να φτάσεις τα διψήφια levels; Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσαν τα side quests του παιχνιδιού που όχι απλώς δεν είναι η τυπική “αγγαρεία” που συνοδεύει ντουζίνες RPG, αντιθέτως κατάφεραν να μου “κλέψουν” διψήφιο αριθμό ωρών από τις περίπου 120 ώρες (!!!) που έπαιξα (με βαριά καρδιά — δεν ήθελα να τερματίσω όμως το review προείχε). Όπως προαναφέρθηκε η βαρετή δομή των fetch quests και τα απλουστευμένα “σκότωσε τάδε αριθμό τεράτων” δεν υπάρχουν εδώ, τη θέση τους παίρνουν αγώνες με άλογα, μεθυσμένες ανταλλαγές γροθιών σε ταβέρνες, όπως και σοβαρότερα θέματα σαν την εξαφάνιση ατόμων, την καταπίεση ενός ομοφυλόφιλου και άλλα πολλά, πάρα πολλά. Εν ολίγοις, είναι λογικό ότι κάποια από αυτά θα μοιάζουν μεταξύ τους, όμως ακόμα κι όταν έμοιαζαν από άποψη gameplay η πλοκή τους ήταν αυτή που με ξανακέρδιζε. Αποτέλεσμα αυτού, να έχω “καθαρίσει” εγκαταλειμμένους τόπους ώστε να ξαναγυρίσουν οι κάτοικοι (και να ξεκλειδωθούν παράλληλα νέοι έμποροι και side quests, όπως και η όμορφη εικόνα ανθρώπων που με τον καιρό ξαναχτίζουν τη ζωή τους), να έχω εξαλείψει φωλιές ενοχλητικών τεράτων, να έχω βρει κρυμμένους θησαυρούς, να έχω μάθει τις κρυφές ιστορίες πίσω από σημαντικά γεγονότα και πρόσωπα της σειράς και ούτω καθεξής· μην ξεχάσω και το Gwent, ένα παιχνίδι με κάρτες παρόμοιο του Hearthstone το οποίο γίνεται εθιστικό από νωρίς και με έβρισκε να ψάχνω αντιπάλους διαρκώς! Η ευχαρίστηση που έπαιρνα από το να ανακαλύπτω τι σηματοδοτεί το τάδε ερωτηματικό στον χάρτη έπαιρνε κυρίαρχο ρόλο, με τα βραβεία σε μορφή υλική ή πόντων εμπειρίας να είναι μεν ευπρόσδεκτα αλλά να ακολουθούν, ενώ το σύστημα Fast Travel μεταξύ σημείων το χρησιμοποιούσα μόνο όταν ήθελα απλώς να τελειώνω με κάτι γρήγορα για να ξαναγυρίσω στην εξερεύνηση. Με ενδιέφερε περισσότερο το ταξίδι, το να πάρω το άλογο ή την βάρκα μου και να ταξιδέψω σε νέα μέρη με τον χρόνο να κυλά και τον καιρό να αλλάζει, κι από εκεί που ξεκίνησα την πορεία μου με ήλιο ξαφνικά σιγοβρέχει. Ίσως οι Πολωνοί έκαναν το σωστότερο βήμα με το να σχεδιάσουν έναν ανοιχτό κόσμο, αφού όταν τερμάτισα το παιχνίδι η σκέψη μου ήταν το πόσο καλύτερα με φιλοξένησε το σύμπαν του Witcher σε αυτή τη μορφή από ότι οι προηγούμενες, ψευδό-open, γραμμικές μορφές του.

Σ’ αυτό έπαιξαν ρόλο φυσικά και η εκπληκτική δουλειά των ηθοποιών κι όχι μόνο. Ο Geralt αποτυπώνει την έλλειψη εκφράσεών του τέλεια μέσα από τον μονότονο τρόπο ομιλίας, από τον οποίο δεν μπορείς να καταλάβεις πότε ειρωνεύεται και πότε μιλάει σοβαρά αν δεν δώσεις προσοχή στο τι λέει. Αυτή η προσοχή στη λεπτομέρεια επεκτείνεται και στο υπόλοιπο καστ, με δεύτερο σημαντικό highlight για εμένα τη φωνή και ερμηνεία της βάρδου Priscilla, η οποία με μάγεψε με ένα συγκεκριμένο τραγούδι που θα συναντήσετε ούτως ή άλλως στην κεντρική πλοκή. Αν το εμπνευσμένο τραγούδι για το Skyhold στο Dragon Age: Inquisition σας συγκίνησε, ετοιμαστείτε να μείνετε με το στόμα ανοιχτό (ίσως και τα μάτια βουρκωμένα) όταν η Priscilla πει την τελευταία της λέξη (σημείωση: σιγουρευτείτε πως θα κάνετε την υπό-αποστολή του Dandelion αναφορικά με την Priscilla για καλύτερα αποτελέσματα). Το soundtrack όμως δεν απαρτίζεται από ένα και μόνο τραγούδι, με ένα πλήθος αξιομνημόνευτων τραγουδιών να σας κρατούν συντροφιά σε όλη τη διάρκεια του επικού ταξιδιού σας με μουσική που ακουμπά επίπεδα — κατ’ εμέ — του “Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών”. Ίσως να με τράβηξε τόσο και η πιο Ευρωπαϊκή κουλτούρα του τίτλου γενικότερα, στα ακούσματα και τον οπτικό σχεδιασμό, όμως προσωπικά τον ακουστικό του τομέα τον βάζω σε ψηλότερο σκαλί από μεγάλο μέρος του ανταγωνισμού του, πρόσφατο και μη.

Οι φωνές που βγαίνουν από τα στόματα των μοντέλων συνοδεύονται από εκπληκτικά animations προσώπου, ενδέχεται και τα καλύτερα που έχουμε δει στην νέα γενιά κονσολών· αναμφισβήτητα, δεν αγγίζει το L. A. Noire όμως είναι κοντά. Οι εκφράσεις του καθενός υποδηλώνουν τα συναισθήματά του, την θλίψη ή την άγνοιά του, τον πόνο που νιώθει ή που θέλει να ασκήσει σε άλλους. Ο ίδιος ο Geralt επωφελείται αισθητά από τεχνολογίες όπως το Hairworks που κάνει την πλούσια, λευκή κόμη του να κινείται με απόλυτο ρεαλισμό ακόμα και στις κονσόλες, κι εκτός αυτού αποκτά μια αληθοφανή γυαλάδα όταν εξέλθει από νερό — το ίδιο συμβαίνει και στο υπόλοιπο σώμα του, είτε είναι γυμνός σε κάποια μπανιέρα είτε βγει από κάποιον καταραμένο βάλτο λουσμένος με νερό και το αίμα των εχθρών του. Το γεγονός πως μπορείς να τον ξυρίσεις και το μούσι να ξαναμακρύνει σε πραγματικό χρόνο (παιχνιδιού) είναι εντυπωσιακό όσο είναι και περιττό, κατά πολλούς, όμως για εμένα δίνει άλλη μια πινελιά στον χαρακτήρα του παιχνιδιού. Τα animations κίνησης είναι επίσης υψηλής ποιότητας και έχουν το απαραίτητο “βάρος” των κινήσεων, που σημαίνει ότι ένα δυνατό χτύπημα στον εχθρό δεν θα γίνει με την ίδια ταχύτητα και δύναμη όπως μια γρήγορη επίθεση που απλώς “τσιμπάει” τον αντίπαλο. Ορισμένες φορές βέβαια η αργή εκκίνηση των βημάτων και η αλλαγή κατεύθυνσης του Geralt μπορεί να κάνει απλά σενάρια όπως το άλμα σε ένα ύψωμα ή την αποφυγή ενός χτυπήματος πολύ πιο δύσκολο (και άδικο ορισμένες φορές) από όσο θα έπρεπε να ήταν.

Τα textures παραμένουν όμορφα ακόμα και σε κοντινή ανάλυση όπως και τα εφέ του καιρού ο οποίος τυχαία αλλάζει όσο προχωράει ο χρόνος του παιχνιδιού, το οποίο περιλαμβάνει και κύκλο μέρας/νύχτας που φυσικά έχει αντίκτυπο και στο gameplay, κυρίως στις αποστολές. Οι υφές των αντικειμένων καθώς και του δέρματος είναι επίσης αληθοφανείς, ίσως και το πρώτο πράγμα που θα προσέξετε όταν δείτε την πρώτη σας ξιφομαχία σε χαμηλό φως με βροχή, αν όχι και τον άνεμο που κουνάει τα χόρτα, τα δέντρα και τα κρεμασμένα υφάσματα στον περίγυρο. Όταν όλα αυτά συγκεντρωθούν ταυτόχρονα οι εικόνες που δημιουργούνται είναι απλούστατα φανταστικές και άκρως εντυπωσιακές, είτε παίζετε σε κονσόλα είτε σε PC. Και μιας και αναφερθήκαμε σε αυτά, πριν τα πρώτα updates το παιχνίδι υπέφερε από χαμηλά framerates (κάτω από 20 αρκετές φορές) στο PS4 ενώ οι εκδόσεις Xbox One και PC παρέμεναν σε ψηλότερα νούμερα παρά το επεξεργαστικό βάρος. Με τα πιο πρόσφατα updates (έκδοση 1.04 το τελευταίο) αυτό έχει διορθωθεί κατά μεγάλο βαθμό και συνιστάται προς όλους, καθώς μια μη ενημερωμένη έκδοση του παιχνιδιού δεν θα σας ικανοποιήσει όσο θα έπρεπε. Σε όλες τις πλατφόρμες επίσης παρατηρείται η συνήθεια να εμφανίζονται πράγματα από το πουθενά, ακόμη και εχθροί σε κοντινή απόσταση (στην εμβέλεια της βαλλίστρας, ας πούμε), κάτι που όπως καταλαβαίνετε μπορεί να σας βάλει σε μπελάδες εύκολα. Προβλήματα και με το collision detection είναι επίσης ορατά στις πρώτες εκδόσεις, με τον Geralt να έχει τη δυνατότητα να χτυπήσει ή να χτυπηθεί μέσα από τοίχους ή άλλα εμπόδια επανειλημμένως.

Σαν να μην έφταναν τα προβλήματα στα γραφικά, ένα τεράστιο bug που έσβηνε την πρόοδο του παίχτη ή δεν επέτρεπε την φόρτωση του save file ήταν παρών τουλάχιστον στην Xbox One έκδοση (όπου και αφιέρωσα τον περισσότερο χρόνο μου), κάτι που ξανά η CD Projekt Red είπε πως λύθηκε με τα τελευταία patches. Εξίσου μεγάλης σημασίας είναι ένα παρόμοιο bug όπου ο παίχτης δεν εισέπραττε πόντους εμπειρίας όταν τέλειωνε κάποιο quest, με αποτέλεσμα η περαιτέρω πρόοδος να ήταν θεωρητικά αδύνατη — το experience που μαζεύεται από απλές μάχες είναι μηδαμινό και θα απαιτούσε ώρες επί ωρών για μικρή πρόοδο. Είναι ανεπίτρεπτο να κυκλοφορούν σε τέτοια κατάσταση τα παιχνίδια μας αυτές τις μέρες, κάτι που έχω πει και θα ξαναπώ ανεξαρτήτως παιχνιδιού ή developer. Τουλάχιστον, η ταχύτατη αντίδραση των Πολωνών στα προβλήματα έκανε την εμπειρία ξανά ευχάριστη για πολλούς, εν αντιθέσει με τα γνωστά καμώματα της Ubisoft με το Assassin’s Creed: Unity ή της 343 Industries με το Halo: The Master Chief Collection. Τέλος, τα δύο εβδομαδιαία πακέτα DLC (16 προγραμματισμένα) που προσφέρονται σε όλους δωρεάν, ανεξαρτήτως έκδοσης και πλατφόρμας, όπως και η έλλειψη DRM στην έκδοση του PC είναι μια πινελιά που υπογραμμίζει την θετική και φιλική στάση της CD Projekt Red προς τους gamers.

Συνοψίζοντας, το The Witcher 3: Wild Hunt είναι ένα εκ των λαμπρότερων RPG στην ιστορία του gaming, με ιστορία που σε “συλλαμβάνει”, side quests αντάξια της ποιοτικής κύριας πλοκής, βαθιά συστήματα μάχης και crafting όπως και character building, όλα μαζεμένα σε ένα κορυφαίο ποιοτικά οπτικοακουστικό πακέτο. Σε οποιαδήποτε πλατφόρμα κι αν παίζετε, μην κάνετε το λάθος και αγνοήσετε το Wild Hunt, το τέλος μιας ιστορικής τριλογίας.

Bonus round: Η συλλεκτική έκδοση του παιχνιδιού κυκλοφόρησε με ένα μεγάλο, βαμμένο στο χέρι άγαλμα του Geralt καβάλα σε ένα griffin το οποίο και προσπαθεί να εξουδετερώσει — είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης, σε μετρημένες ποσότητες και με τεράστια προσοχή στη λεπτομέρεια αλλά και την ποιότητα του υλικού. Επιπλέον, ένα μενταγιόν ρέπλικα της Wolf School όπου ανδρώθηκε ο Geralt περιλαμβάνεται καθώς και ένα τεράστιο artbook με πανέμορφα σκίτσα. Τέλος, το soundtrack με επιλεγμένα κομμάτια, ένας χάρτης του παιχνιδιού, ένα συλλεκτικό λευκό steelbook και αυτοκόλλητα συμπεριλαμβάνονται, όλα σε ένα μεγάλο, συλλεκτικό, λειτουργικό και πανέμορφο κουτί υπογεγραμμένο από την ομάδα ανάπτυξης. Η Xbox One έκδοση της συλλεκτικής έκδοσης έχει επιπλέον ένα πραγματικό deck με κάρτες Gwent και έναν υφασμάτινο χάρτη, τα οποία δεν εμπεριέχονται ούτε θα γίνουν διαθέσιμα αλλού.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!