Δείτε στο νέο μας Βίντεο: «Η Sony συνεχίζει να κάνει τα... δικά της | Game Recap #157»

Ήταν που λες μετά τις διακοπές αναγνώστες μου που ήρθαμε με το αμόρε Αθήνα και πως της σκάει της καλής μου ιδέα «δεν πάμε κανέναν κινηματογράφο». Και ερωτώ συμπολεμιστές μου; Χαλάς χατίρι; Ε δε χαλάς! Είσαι σίγουρος πως θες να αντιμετωπίσεις το μένος του «όλο μέσα με κρατάς!!»; Πλακίτσα κάνω προφανώς. Η αλήθεια είναι πως είναι κάπως νεκρή περίοδος από εμάς τους ηλιοκαμένους από sci-fi και fantasy, τουλάχιστον για εμένα και τα δικά μου γούστα. Μου λέει όμως η καλή μου «δεν πάμε να δούμε το Dunkirk και ενώ το πρώτο που μου σκάει είναι κάποιο τρομερό όπλο σε rpg παιχνίδι (gaming site είμαστε κυρίως εντάξει; ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙΣ!) και ενώ έχω δει το trailer πιο πριν, είπα το επικό οκ και φύγαμε. Η στροφή στην ποιότητα έγινε λοιπόν και ο θείος Γιώργος πήγε και είδε μια από τις σπάνιες των περιπτώσεων κάπως κουλτούρα ταινία (για τα δικά μου δεδομένα, είναι σαν να είδα Γούντι Άλεν και Φελίνι μαζί, δε θέλω σχόλια). Άραγε λοιπόν μετάνιωσα το “ναι”; Ήταν καλή η ταινία από την πλέον «ελάτε να τα πάρετε» περίοδο (έλα η σκηνή με τον Κώστα Πρέκα ντε); Μήπως επιτέλους να πατήσω πόδι και να δώσω την άλλη φορά ένα τελεσίγραφο ΟΧΙ και να νιώσω εθνικός ήρωας; Βέβαια μήπως μετά η παντόφλα να μου έρθει πιο γρήγορα και από τον Λούκι Λούκ με τον γνωστό ίσκιο του; Αναπάντητα ερωτήματα που θα τα απαντήσουμε αναγνώστες μου.

Dunkirk λοιπόν ή αλλιώς Δουνκέρκη (στα ελληνικά και χωρίς να έχω ιδιαίτερες πατριωτικές κορώνες, μου κάθεται καλύτερα στο αυτί :-Ρ) είναι μια πόλη ή δήμος (δεν το κατάλαβα καλά ο χαζούλης, μη βαράτε) της παραλιακής βόρειας Γαλλίας  και εδώ θα σου δώσω ένα μικρό μάθημα ιστορίας αδιάβαστε και αστοιχείωτε αναγνώστη!

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ή αλλιώς τότε που η Γερμανία δεν πήρε το μάθημα της όπως έπρεπε και σου λέει πάμε για δεύτερο γύρο. Αφού λοιπόν έχει ξεκινήσει για τα καλά ο πόλεμος, έχει καταφέρει η Γερμανική πολεμική μηχανή να στριμώξει τις Συμμαχικές Δυνάμεις (Βρετανοί, Γάλλοι κλπ.) στην περιοχή της Δουνκέρκης  και ο Τσόρτσιλ έχει πάρει τα χαμπάρια του πως δεν το έχουμε εδώ παιδιά. Δίνεται λοιπόν η εντολή και μια από τις μεγαλύτερες εκκενώσεις (δεν εννοώ την κατάληξη της πέψης ΠΡΟΦΑΝΩΣ) στη σύγχρονη πολεμική ιστορία ή αλλιώς η «επιχείρηση Dynamo». Ταμπουρώνονται που λες οι Σύμμαχοι σαν την άμυνα της Ελλάδας στην μπάλα τα τελευταία χρόνια (από όσο έχω καταλάβει πως κάνει δηλαδή, δεν είμαι και ο Διακογιάννης είπαμε) και περιμένουν σαν καθισμένες πάπιες (εδώ να τονίσω πως κατά τη συγγραφή του άρθρου, καμία πάπια δεν τέθηκε σε κίνδυνο) μέχρι να έρθουν τα μεταγωγικά σκάφη για να τους επιστρέψουν στις ακτές της Μεγάλης Βρετανίας. Καθ’ όλη βέβαια τη διάρκεια της αναμονής, η Γερμανία είδε πως μάλλον ήρθε η εποχή του θέρους, οπότε σου λέει ας τους λιανίσουμε όσο κάθονται. Έτσι έριξε δυνάμεις τόσο σε γη όσο και σε αέρα για να αποδυναμώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τις Συμμαχικές Δυνάμεις.

Αυτά λοιπόν έγιναν στη Δουνκέρκη και η ταινία δείχνει ένα κομμάτι των εκεί γεγονότων και συγκεκριμένα στο κομμάτι της βεβιασμένης εκκένωσης. Ε εντάξει ταινία είναι, δε θα σου είχε τα πάντα μέσα! Όλοι λοιπόν οι κεντρικοί χαρακτήρες σχετίζονται με το γεγονός και μάλιστα από πολλές διαφορετικές οπτικές. Κράτα το τελευταίο, θα κρίνει υπερβολικά πολύ αν θα σου αρέσει η ταινία πραγματικά…

Αυτό που παίζει ρόλο αρχικά σε μια ταινία είναι το τι κόσμο έχεις ξεθάψει και βάλει μέσα, ιδιαίτερα όταν η ταινία μυρίζει πιο πολύ Βρετανία και από φρέσκες πατάτες με ψάρι, μια γαστριμαργία (παίζει να είναι η πρώτη φορά που γράφω σωστά τη λέξη), ε όσο να πεις το επιτελείο θα είναι γέννημα και μάλλον θρέμμα της Γηραιάς Αλβιώνας… Η πλειοψηφία λοιπόν θαρρώ είναι από το μεγάλο νησί στα βόρεια της Ευρώπης (που πλέον είναι και εκτός αυτής :-Ρ) και στην παράσταση λαμβάνουν μέρος οι κύριοι Kenneth Branagh (εκείνος από το Harry Potter ντε, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΘΑ ΤΟΝ ΞΕΡΕΤΕ!), Cillian Murphy (ό,τι κι αν κάνεις αγόρι μου, μια ζωή Scarecrow θα σε λέμε) και επίσης ο κύριος Tom Hardy (που και σένα για άλλη μια ζωή θα σε ξέρουμε σαν Bane, που για άλλη μια φορά είναι ένας σκληρός κ….ύριος μέσα στη νέα ταινία). Το υπόλοιπο cast κατά κύριο λόγο στο σύνολο μάλλον από σπόντα βρέθηκαν στις λίστες των δοκιμαστικών, μια και από σπόντα θα τους αναγνωρίσεις, εκτός αν είσαι πιο διαβασμένος και από την επιτροπή των BAFTA (σαν τα Όσκαρ περίπου, απλά με πιο πολύ υγρασία και βροχές)!

 

Ίσως να προσέξατε πιο πάνω πως σε κανένα σημείο δεν έβαλα όνομα χαρακτήρα όπως γίνεται συνήθως σε ανάλογα άρθρα… Όχι αναγνώστες μου δεν έπαθα κάποιου είδους εγκεφαλικό και ούτε έχω γεράσει τόσο πολύ πια, αλλά είναι ακριβώς η πεμπτουσία της ταινίας… ΔΕ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΜΕΣΑ!! Εδώ είναι λοιπόν το πρώτο σημείο του ή θα λατρέψεις είτε θα μισήσεις την ταινία, κάτι που είπαμε και πιο πριν. Καλά είναι πιο πολύπλοκο από αυτό, οπότε να στο κάνω ταληράκια που λέει και ο Γεωργίου και όπως κι εκείνος έξω από τα δόντια (δεν είναι αποτυχημένο αστείο για την έλλειψη δοντιών του, εκείνος το έχει πει πρώτος :-Ρ).

Ενώ λοιπόν σε κάθε ταινία έχουμε συνηθίσει μια έστω υποτυπώδη ανάπτυξη χαρακτήρα (character development για τις ψωνάρες όπως εγώ, που έτσι το λέγαμε και στο χωριό μας), σε αυτό η ταινία σηκώνει περήφανα το μεσαίο δάχτυλο και λέει ΟΧΙ ΔΕ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ και σου πετάει στα μούτρα οβίδες με τη μια! Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μαθαίνεις αποσπασματικά κάποια λίγα πράγματα για τον καθένα, είτε μιλώντας οι ίδιοι οι χαρακτήρες, είτε μιλώντας άλλοι χαρακτήρες για εκείνους μέσα από τις καταστάσεις και τα συμπεράσματα που βγάζουν κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Και αν σας μπέρδεψα αναγνώστες μου, χωρίς καν τα προκαταρκτικά, που να δείτε τι σας έχω και για μετά… Αλλά ας μείνουμε λίγο ακόμα στους χαρακτήρες και την ιστορία.

Η ταινία θέλει να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες και όχι τόσο στα γεγονότα. Τουτέστιν (όχι δεν είναι κάποια γαλατική θεότητα) δε θα μάθεις και πολλά για το γενικό πλαίσιο των γεγονότων τόσο πολύ, όσο για το πώς το βιώνει ο κάθε χαρακτήρας χωριστά… Σε αυτό οφείλω να ομολογήσω πως η ταινία είχε ένα τεράστιο εύρος οπτικών και απέδωσε αψεγάδιαστα το γεγονός πως κάθε τι που βιώνεται από τους ανθρώπους, άσχετα αν είναι μια κοινή πραγματικότητα, ερμηνεύεται με πολύ διαφορετικό τρόπο από τον καθένα. Όπως και η πραγματική ζωή και καθημερινότητα αν το καλοσκεφτείς. Πόσο μάλλον όταν αυτό περιστρέφεται γύρω από ένα έντονο γεγονός όπως ο πόλεμος και πόσο διαφορετικά πραγματώνεται σε διαφορετικούς ανθρώπους. Έτσι λοιπόν στην ταινία θα δεις επίδειξη ηρωισμού, σκεπτικισμού, φόβου, απλής επιβίωσης no matter what και πάει κάπου λέγοντας… Αυτός είναι και ο βασικός άξονας ανάπτυξης της ταινίας. Οι διάλογοι, οι ερμηνείες (που ήταν αρκετά ικανοποιητικές μπορώ να πω) και γενικά όλος ο αέρας του πονήματος, ήθελαν να σε κάνουν να κοιτάξεις πως βιώνει μια κατάσταση ο άνθρωπος με όλα τα ψεγάδια του και τις αρετές του… Αλλά όσους κούκους και αν φέρεις, δε ξέρω αν από Δεκέμβρη μπορείς να φέρεις την άνοιξη και εδώ θα σου πω για το μεγαλύτερο ψεγάδι της ταινίας και τον λόγο που δεν την ευχαριστήθηκα τόσο πολύ (καλά ίσως είναι επειδή είμαι εγώ γκασμάς και όχι της υψηλής τέχνης).

Ενώ λοιπόν η ταινία πασάρει καλά την όλη ανθρώπινη υπόσταση, αυτό που σου κάθεται στο στομάχι χειρότερα και από χαλασμένο πιτόγυρο είναι η αλληλουχία των σκηνών. Ναι αναγνώστες μου είναι αλήθεια: η ταινία είναι πιο πολύ μπέρδεμα και από την συμπλήρωση της φορολογικής ενημερότητας. Εδώ κάπου θα πεταχτούν κάποιοι σινεφίλ με το φουλάρι στο λαιμό και θα πουν «ναι ογκώδη τύπε (δε θα πουν χοντρέ σκέτο, έχουν και ένα επίπεδο) αλλά αυτό είναι τεχνοτροπία αφήγησης» και θα απαντήσω ΡΕ ΑΝΤΕ ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΜΑΣ!

Ο μέσος θεατής λοιπόν θα βρει αρκετά δύσκολο να ακολουθήσει την ταινία κυρίως επειδή μέσα έχει επιλεγεί ένα αρκετά δυσνόητο μοντέλο εικονοποίησης. Γιατί ναι μεν έχουμε την αφήγηση των προσωπικών «οπτικών» κάθε χαρακτήρα, αλλά αυτό γίνεται με πολλά πισωγυρίσματα στη ροή, που δε σε κάνει να μπορείς να τα βάλεις σε μια λογική σειρά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Τι εννοώ ο Όμηρος (ήταν ίσως ο πρώτος διάσημος ράπερ). Η ταινία όπως είπαμε έχει επικεντρωθεί σε χαρακτήρες κατά κύριο λόγο. Το θέμα είναι όμως πως για τον καθένα στα πετάει απότομα και μάλιστα ενώ ας πούμε μιλάει για έναν και τα έχεις φτιάξει κάπως μέσα στο κεφάλι σου για το ποια είναι η φάση του που λέμε και εμείς οι ακαδημαϊκοί, ξαφνικά σου πετάει για έναν άλλον άκυρο εκείνη την ώρα, σε ίσως εντελώς άλλη φάση και ίσως ακόμα και σε άλλη χρονική περίοδο αφήγησης! Μπορώ να δεχτώ ακόμα και το επιχείρημα πως η ταινία δε θα σε πάρει από το χεράκι και πρέπει εσύ να μπεις στο τρυπάκι να βγάλεις άκρη στον κύβο του Ρούμπικ (ή Κιούμπρικ που είχε πει κάποτε ένας κολλητός και τον αγαπήσαμε όλοι και για αυτό), αλλά νομίζω πως σε αυτό το παρακάνει και σε κουράζει. Δε σε προειδοποιεί για τίποτα, στα πετάει αλάδωτα στο πιάτο και σε μπερδεύει τόσο πολύ, που ακόμα και προς στο τέλος σε αφήνει με πολλά ερωτήματα ενόσω πέφτουν οι τίτλοι και είναι η ώρα να αδειάσεις τη γωνιά στην αίθουσα.

Κανείς δεν μπορεί βέβαια να αναιρέσει την άψογη σκηνοθεσία του Nolan. Ο άνθρωπος ήξερε μέσα να σου δημιουργεί εικόνες και ένταση που πραγματικά σε κρατούσαν (ιδιαίτερα αν ήσουν οπαδός των πολεμικών ταινιών, μιας και η καλή μου δεν είναι και φανατική :-Ρ). Σκηνοθετικά η ταινία, από την άποψη απόδοσης, να πέσει φωτιά να με κάψει αν πω πως δεν ήταν τρομερή. Ωραίες εικόνες, ένταση όπου χρειαζόταν, αναπάντεχα μερικές φορές σκηνικά, όλα έδεναν πολύ καλά μέχρι την ώρα που όπως είπαμε έπεφταν τα πετσοκόμματα στο μοντάζ και σε άφηνε παγωτό να κοιτάς την οθόνη και να αναρωτιέσαι «κάτι έχασα εδώ Watson» (sidekick διάσημου χρήστη ουσιών που τυχαίνει να είναι ντετέκτιβ :-Ρ). Πρακτικά εφέ, λερωμένοι ηθοποιοί, μεγάλες δεξαμενές με νερό, πολλά boooom καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και πολλά ακόμα, είχαν ένα ωραίο πάντρεμα μέσα, αλλά ρε παιδιά ειλικρινά το μπέρδεμα ήταν τόσο μεγάλο, που ακόμα και αυτά δεν τα ευχαριστήθηκα τόσο πολύ όσο θα ήθελα εγώ σα θείος Γιώργος… Όσο για τη μουσική μέσα, ήταν αδιάφορη κατά κύριο λόγο και θεωρώ πως έγινε επίτηδες έτσι, για να μη σε αποσπά προφανώς από ό,τι βλέπεις εκείνη την ώρα. Πράγμα που δε με χάλασε και τόσο σε καμία περίπτωση.

Φτάσαμε λοιπόν ταμείο με τα ερωτήματα που καίνε. Είναι μια καλή ταινία; Αναλόγως τα γούστα και τα κέφια. Αξίζει να δώσω τα ιδρωμένα λεφτά μου να τη δω; Θα σου απαντήσω με το κλου της υπόθεσης. Η ταινία για μένα ανήκει ίσως στην κατηγορία «εμπορική σινεφίλ» (αν και την ορολογία σινεφίλ την έβρισκα ανέκαθεν κάπως ηλίθια). Κοινώς η ταινία ενώ είναι για τα μεγάλα «σαλόνια», παραμένει κάπως πειραματική σε πολλά και ακολουθεί περίεργες οδούς ως προς το πώς αποδίδει κάτι. Η ταινία σίγουρα είναι στην κατηγορία «τη βλέπω μια φορά από περιέργεια, για να δω που το πάει» αλλά δε νομίζω πως πάει και για επανάληψη εύκολα. Κυρίως το χάνει στο γεγονός πως μπερδεύει πολύ και όσο κουλτούρα και να έπαθαν στο στούντιο, νομίζω αυτό θα είναι το μεγάλο μείον που θα κάνει πολλούς θεατές να απογοητευτούν. Σε κάθε περίπτωση η ταινία είναι άνω του μετρίου στο σύνολο, αλλά χάνει σε ό,τι είπα και πιο πριν. Οπότε να το θέσω ως εξής: αν πραγματικά δε σε ενδιαφέρει τι θα δεις ή από την άλλη είσαι του μερακλήδικου και κάπως πιο ψαγμένου κινηματογράφου και θες να σκοτώσεις ώρα (αντί για άνθρωπο :-Ρ), τότε οκ πηγαίντε αναγνώστες μου. Αν πάλι δεν είσαστε και πολύ φαν της εναλλακτικής απόδοσης μια ιστορίας και δε θέλετε να κουράσετε το ήδη ταλαίπωρο μυαλό σας, τότε μάλλον κρατείστε τα λεφτά να τα φάτε κάπου αλλού…

Αυτά από μένα παιδιά παντός φύλου και μέχρι την επόμενη ταινία, το συζητάμε από κάτω τι και πως… Από τον θείο Γιώργο τα σέβη του και καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε!

[review]

 

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!