Middle-earth: Shadow of Mordor Review

Το Middle-earth: Shadow of Mordor είναι καλύτερο παιχνίδι με το υλικό του Lord of the Rings, και ένα από τα καλύτερα open-world action RPG παιχνίδια στην πρόσφατη μνήμη.

Στα πρώτα δέκα λεπτά, βλέπω τον Talion, τον πρωταγωνιστή, να σφαγιάζεται μαζί με την οικογένειά του από αδίστακτους Uruks και τους αρχηγούς τους. Με τον θάνατό του, ένα περίεργο πνεύμα ενός νεκρού ξωτικού μπαίνει στο σώμα του πρώην Ranger της Gondor, και οι δυο τους “συγκατοικούν” παρά την ασυμφωνία χαρακτήρων — εξάλλου, δεν ήταν κανενός επιλογή. Έτσι, ο Talion επανέρχεται από τους νεκρούς με σκοπό όχι μόνο να κυνηγήσει όσους του στέρησαν οικογένεια και ζωή, αλλά και να φέρει το τέλος του σκότους στην Μέση Γη.

Και με αυτή την εκρηκτική εισαγωγή, το παιχνίδι με “πετάει” στην Udûn, ένα μέρος τόσο σκοτεινό και απειλητικό που ο Tim Burton ζήτησε πνευματικά δικαιώματα. Πιστό στο βαθύ lore του J.R.R. Tolkien, το Shadow of Mordor όχι απλά τιμά το πηγαίο υλικό, αλλά “χτίζει” πάνω του. Πολλά πλάσματα ή μέρη που δεν έχει τύχει να δούμε αλλού ή στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο τουλάχιστον, κάνουν την εμφάνισή τους, όπως τα εντελώς νέα Caragors και οι στρατιές των Uruk. Το “πάντρεμα” μεταξύ Wraith και ανθρώπου είναι κι αυτό κάτι νέο για τη σειρά, και η τεράστια σημασία του στην ιστορία δείχνει την διάθεση της Monolith να πειραματιστεί και να ξεφύγει από τα τυπικά που έχουμε δει και σε άλλα παιχνίδια, είτε εντός είτε εκτός του σύμπαντος του Δαχτυλιδιού. Ευτυχώς, δεν μένουμε μόνο στα τοπία της Udûn, και χωρίς να αποκαλύψω άλλα, θα πω πως το σκηνικό αλλάζει και φρεσκάρεται. Όπως θα δούμε και στη συνέχεια του review, το παιχνίδι δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να προσφέρει ποικιλία.

Πλαισιωμένος από ένα μικρό αλλά χαρισματικό καστ, με λαμπρότερο αστέρι τον ξεκαρδιστικό Uruk που βοηθάει τον Ranger, τον Ratbag, η ιστορία του Talion αλλά και του Wraith κυρίως αφορά την δίψα τους για εκδίκηση. Μέσα στην όλη περιπέτειά τους, βλέπουμε ότι η Monolith έψαξε πολύ καλά να βρει σημεία του μύθου που δεν είχαν εξερευνηθεί, με αποτέλεσμα να βλέπουμε γνώριμους χαρακτήρες (ή να μαθαίνουμε για αυτούς) και το τί τους συνέβαινε μεταξύ The Hobbit και Lord of the Rings, που μεσολαβούν αρκετά χρόνια (60 για τους μη-μυημένους).

Αυτή η προσοχή στην λεπτομέρεια και το ανεξερεύνητο είναι που δίνει τεράστια χάρη στον κόσμο του Shadow of Mordor. Παρότι ξέρουμε πάρα πολλά για την κατεστραμμένη αυτή γη της Mordor, είναι πολύ ικανοποιητικό το να μπορείς να περιφέρεσαι σε αυτή χωρίς περιορισμό, εξερευνώντας την αρχιτεκτονική των διαλυμένων κτιρίων αλλά και τον βίαιο τρόπο ζωής των τωρινών κατοίκων της, των Uruk. Οι αδίστακτοι μαχητές έχουν σκλαβώσει κάθε άνθρωπο της περιοχής, και ο Talion που κάποτε έδρευε εκεί ως φύλακας της Black Gate που οδηγεί στη Mordor, κάνει το παν για να τους απελευθερώσει (και για να κάνει κάτι πέρα από δολοφονίες). Ο στρατός αυτός, λοιπόν, διοικείται από μια ιεραρχία όχι πολύ διαφορετική από αυτή του δικού μας στρατού, αλλά με αρκετά περισσότερη αιματοχυσία όσον αφορά τις προαγωγές. Τους απλούς Uruk διοικούν οι Captains, τους οποίους διοικούν οι Veteran Captains, τους οποίους διοικούν οι Warchiefs, οι οποίοι διοικούνται από τους Black Captains. Τι σημαίνει αυτό ακριβώς;

Αρχικά, ο Talion είναι τόσο αδύναμος που κάθε μάχη με παραπάνω από έξι αντίπαλους Uruks κατέληγε με εμένα να σκαρφαλώνω τοίχους για να ξεφύγω, κι εκείνοι να παίρνουν προαγωγές γιατί “με τρέξανε”. Αλλά, επειδή δεν ξεχνάω φάτσες (κι επειδή το παιχνίδι προσφέρει ένα ειδικό μενού, κυρίως) τους θυμόμουν και τους τη φύλαγα για αργότερα. Κι εκεί που με είχαν για νεκρό, βλέπω κι ακούω την έκπληξη τους όταν με ξαναβλέπουν μπροστά τους, ζωντανό, να διασταυρώνω ξανά το ξίφος μου μαζί τους. Όταν τελικά έπεσε νεκρός στο χώμα, οι γύρω Uruks τρομοκρατήθηκαν και έτρεξαν όσο μακριά βλέπει το μάτι. Ο “Funny One“, λοιπόν, άφησε κενή την θέση του Captain του και κάποιος άλλος, τυχαίος Uruk κλήθηκε να την καλύψει. Όλα αυτά είναι πολύ απλά και πολύ τυπικά — για τα δεδομένα του παιχνιδιού — γεγονότα. Αυτό που δεν είναι τόσο απλό είναι το ολοκαίνουριο, εντυπωσιακό, πρωτοποριακό και άκρως διασκεδαστικό Nemesis System.

Το Nemesis, λοιπόν, είναι ένα έξυπνο σύστημα που θυμάται την κάθε σου σημαντική μάχη, δηλαδή ενάντια σε αρχηγούς. Ανάλογα με το αποτέλεσμα και τον αρχηγό, ολόκληρη η ιεραρχία μπορεί να αλλάξει στιγμιαία, με φιλίες και έχθρες να υπάρχουν μεταξύ των αρχηγών. Ο κάθε ένας δεν έχει απλά τις δικές του ικανότητες, αλλά και την δική του προσωπικότητα. Μέχρι στιγμής, με περισσότερες από 30 ώρες παιχνιδιού, δεν έχω βρει έναν αρχηγό που να μου πει τα ίδια πράγματα με κάποιον άλλο — ή, αν έγινε, υπήρχε τόσο μεγάλη ποικιλία ενδιάμεσα που το ξέχασα. Οι Warchiefs, επίσης, έχουν την ιδιαιτερότητα να ακούγεται το όνομά τους ρυθμικά την στιγμή που εμφανίζονται! Η δομή του Nemesis καλεί τον παίχτη να δημιουργεί τακτικές, οι οποίες όμως δεν σημαίνει ότι πάντα λειτουργούν. Για παράδειγμα, ένας αρχηγός μπορεί να έχει δύναμη ενάντια στις stealth επιθέσεις, οπότε να χρειαστεί αναγκαστικά μάχη σώμα με σώμα, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να φοβάται την φωτιά τόσο πολύ που θα το βάλει στα πόδια αν δει κάποιον να καίγεται.

Για να ανακαλύψεις τέτοιες πληροφορίες για τον κάθε αρχηγό, πρέπει να βρεις και να ανακρίνεις κάποιον Uruk που γνωρίζει λίγα πράγματα παραπάνω — οι επονομαζόμενοι Worms. Με αυτές τις πληροφορίες, πρέπει να κινηθείς ανάλογα, αλλά παράλληλα να έχεις στον νου σου και τον χώρο της επίθεσής σου. Για παράδειγμα, μπορεί ο αρχηγός που θες να “ξεπαστρέψεις” να είναι πολύ κοντά σε άλλους δύο, οπότε αν σημανθεί συναγερμός πριν προλάβεις να τελειώσεις τη δουλειά σου, είναι πάρα πολύ πιθανό να βρεθείς σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Κι από εκεί που υπολόγιζες σε μια μεγάλη και εύκολη δολοφονία, να βρεθείς “στο πόδι”, με τους Uruk να σε χλευάζουν και τους αρχηγούς να αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για επόμενες αναμετρήσεις (ή και για μεταξύ τους μάχες).

Όλες οι μεταξύ τους δραστηριότητες μπορούν, ως ένα βαθμό, να ελεγχθούν από τον παίχτη. Ανά τακτά διαστήματα εμφανίζονται δραστηριότητες των αρχηγών στον χάρτη, που ποικίλουν από τσιμπούσια ως κυνήγι Caragors και ενέδρες. Ενίοτε εμφανίζονται και τα “Vendetta“, που καλούν τον παίχτη να σκοτώσει κάποιον αρχηγό ο οποίος είχε σκοτώσει έναν άλλο παίχτη από τη λίστα φίλων του. Συνήθως, είναι πολύ δυνατοί και έχουν καλύτερο drop rate στα Epic runes, για τα οποία θα μιλήσουμε σε λίγο. Τα sidequests, όμως, δεν τελειώνουν εκεί. Υπάρχει μια πληθώρα σεναρίων που ο Talion μπορεί να εκτελέσει ή να αναπαραγάγει διάσπαρτα στον κόσμο. Για παράδειγμα, σε ένα σενάριο που αφορούσε το τόξο του, στόχος μου ήταν (+1 για το λογοπαίγνιο) να σκοτώσω 10 Uruks χωρίς να φύγω από μια συγκεκριμένη ζώνη, όπως είχε κάνει ένας διάσημος τοξότης στο ίδιο σημείο πριν καιρό, κάτι που μας θυμίζει το Wraith-συγκάτοικος.

Και περνάμε στην μάχη. Δανειζόμενη μερικά πράγματα από το Assassin’s Creed, και αρκετά πράγματα από τα Batman Arkham, η μάχη του Shadow of Mordor είναι υψηλής ποιότητας και αρκετά δύσκολη. Οι κύριες ικανότητες είναι να χτυπάς με το σπαθί, να κάνεις counter σε ορισμένα χτυπήματα, να αποφεύγεις χτυπήματα ή να περνάς πάνω από αντιπάλους, και τέλος, να ζαλίζεις εχθρούς με ένα χτύπημα. Παρότι ακούγονται λίγα στο χαρτί, είναι πολύ δύσκολο να τα κάνεις να συνεργαστούν άψογα, ειδικά κάτω από πίεση ή μεγάλο αριθμό αντιπάλων. Γιατί, πέρα από όλους τους διαφορετικούς τύπους εχθρών (με τόξα, με δόρατα, με ασπίδες ή Uruk που δεν μπορούν να δεχθούν stun), πρέπει να έχεις τον νου σου στις κινήσεις της μάζας και το timing των επιθέσεών σου. O μετρητής combo ανεβαίνει ανάλογα με τα χτυπήματα, και είναι κλειδί στο να λύνεις τις μάχες και να φεύγεις ζωντανός. Καλά, όχι ζωντανός, καταλάβατε. Προσθέστε μέσα σε αυτά και το τόξο, με το οποίο έχεις την δυνατότητα να κάνεις τον χρόνο να κυλά αργά μέσω του Focus meter για λίγα δευτερόλεπτα, άρα και την ικανότητα να γεμίζεις κεφάλια Uruk με βέλη, και έχουμε ένα γρήγορο και γεμάτο “δύναμη” σύστημα μάχης. “Δύναμη”, διότι κάθε κίνηση έχει βάρος στα animation και τον ήχο. Η Monolith δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο της αμέτρητης βίας — το παιχνίδι ναι μεν έχει μπόλικη, αλλά η βία αυτή έχει ουσία. Το να αποκεφαλίζεις έναν εχθρό δεν έχει όχι μόνο ικανοποίηση, αλλά και άμεση επιρροή στο gameplay. Σκοτώστε βάναυσα εχθρούς μπροστά σε άλλους με λιγότερο “γερό” στομάχι, και θα τους δείτε να τρέχουν από φόβο!

Βέβαια, δεν μπορούν να τρέχουν από φόβο μόνο σε μάχες σώμα με σώμα. Το πολύ καλά ενσωματωμένο σύστημα stealth προσφέρει ελευθερία ως προς την προσέγγιση του στόχου. Μπορείς να κρυφτείς σε θάμνους ή να σκαρφαλώσεις τοίχους και βράχια, κάνοντας το ταξίδι στη Μέση Γη πολυδιάστατο και, πάνω απ’ όλα, ιδανικό για τον κάθε παίχτη και τον τρόπο του. Μπορεί να διαλέγεις οι δολοφονίες σου να αρχίζουν με μια εναέρια είσοδο που καταλήγει με το “dagger” (δεν είναι ακριβώς dagger, αλλά το σπασμένο σπαθί του γιου του) σου στο κεφάλι ενός Uruk. Ή μπορεί, αν ξεκλειδώσεις την αντίστοιχη ικανότητα (που θα δούμε παρακάτω), να μην μείνεις εκεί, και να τον ξεσκίσεις όσο κείτεται κάτω, σπέρνοντας τρόμο στους γύρω. Για σκεφτείτε, αν αυτός ο ένας είναι αρχηγός, δεν είναι πολύ βολικό να αδειάσεις τον γύρω χώρο; Το Shadow of Mordor επιτρέπει πολλές τέτοιες σκέψεις και τακτικές, αρκεί να έχεις την φαντασία (και ξεκλειδωμένες τις ανάλογες ικανότητες, φυσικά) για να τις καταφέρεις. Και λίγη τύχη για να μη πάει κάτι θεόστραβα. Αυτό το σύστημα βρίσκει βοήθεια μέσα από ένα βασικό, αλλά εξαιρετικά λειτουργικό, σύστημα parkour παρόμοιο με του Assassin’s Creed. Δεν υπάρχουν εντυπωσιακές κινήσεις και σκαρφαλώματα — υπάρχουν απλά, λειτουργικά πράγματα. Έχεις μεν την βοήθεια του Wraith, όμως! Πηδώντας από έναν πανύψηλο πύργο, σκεφτόμουν “μακάρι να βρω στάχια”, αλλά τελικά το πνεύμα απορρόφησε το πέσιμο λιτά αλλά like a boss. Καταλαβαίνετε από τότε πόσες φορές πήδηξα από πύργους.

Τα runes που προανέφερα, λοιπόν, είναι ειδικά, μαγικά αντικείμενα που ενσωματώνονται είτε στο σπαθί, είτε στο τόξο είτε στο dagger του Talion και προσφέρουν διαφορετικές ιδιότητες το καθένα, οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό το gameplay. Για παράδειγμα, υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιείς ρούνο που επιτρέπει μια μικρή πιθανότητα να επανακτήσεις ένα βέλος για κάθε βέλος που ρίχνεις. Μπορεί να ακούγεται μικρό, όμως σε συνδυασμό με άλλους ρούνους (5 ανά όπλο maximum), μπορεί να κάνει την διαφορά στην λεπτομέρεια που θα κρίνει μια μάχη. Οι αρχηγοί ρίχνουν τέτοια runes κατά τον θάνατό τους, και ποικίλουν σε σπανιότητα, άρα και αποτελεσματικότητα.

Μαζεύοντας εμπειρία από αποστολές και μάχες, ξεκλειδώνονται επίσης τα abilities και τα attributes. Χωρισμένα σε δύο “δέντρα” (ένα για τον Talion κι ένα για το Wraith), τα δύο skill trees προσφέρουν διαφορετικές λύσεις και δυνατότητες. Στην μεριά του Ranger θα βρείτε επιπλέον κινήσεις ή δυνατότητες που βοηθούν την άμεση μάχη, ενώ το Wraith προσφέρει περισσότερο support ικανότητες, όπως την δυνατότητα να μπορείς να απειλήσεις έναν Uruk, ο οποίος θα μεταφέρει την απειλή σε ανώτερο που εσύ διαλέγεις, και θα δώσει μεγαλύτερη πιθανότητα να αποκτήσεις σπάνιο rune σκοτώνοντας τον εν λόγω ανώτερο! Τα attributes ξεκλειδώνουν επιπλέον καλούδια για τον Talion, όπως περισσότερα rune slots στα όπλα ή περισσότερα βέλη, μέσα από μια χρηματική μονάδα με το όνομα Mirian, που αποκτάται από αποστολές και υπο-αποστολές. Αν αναλογιστούμε ότι οι αρχηγοί και οι θάνατοί τους, οι δυνατότητες του Talion/Wraith, τα όπλα, οι ρούνοι, το τοπίο και ο περίγυρος (όπως φωτιές κ.λ.π.) μπορούν να επηρεάσουν άμεσα την μάχη, πέρα από τα μεγάλα combo και την ποικιλία ικανοτήτων, τότε έχουμε ένα εξαιρετικά αποδοτικό — αν και λίγο δύσκολο να κατανοηθεί από την πρώτη στιγμή — σύστημα μάχης.

Κι αν τελειώσεις την ιστορία και το 100% των υπο-αποστολών, αντικειμένων κ.λ.π.; Υπάρχει το Trials of War, ένα mode που επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις τον Talion με τις ικανότητες που είχες στο story mode. Με διάφορες δοκιμασίες, όπως το Test of Wisdom που απαιτεί τέλεια στρατηγική για εκπλήρωση της αποστολής, ο στόχος σου είναι να τα καταφέρεις αλλά και να κάνεις το καλύτερο σκορ που μπορείς. Αυτό σου επιτρέπει να καυχιέσαι όχι μόνο στους κοντινούς σου φίλους, αλλά και σε άγνωστους που δε θα συναντήσεις ποτέ, καθώς υποστηρίζει Leaderboards για τα σκορ των παιχτών.

Όσοι έχετε διαβάσει τα βιβλία (κυρίως) The Hobbit, Silmarillion ή/και Lord of the Rings, θα έχετε μια πολύ ανώτερη εμπειρία λόγω του ότι διαδραματίζεται μεταξύ του The Hobbit και του πρώτου Lord of the Rings, δείχνοντας ορισμένες λεπτομέρειες για πρώτη φορά. Μέσα στην ιστορία υπάρχουν χαρακτήρες και γεγονότα που έχουμε ξαναδεί, αλλά κυρίως έξω από αυτήν υπάρχει πολύ “ζουμί” για όσους ενδιαφέρονται για τον μύθο. Κρυμμένα στον κόσμο είναι διάφορα συλλεκτικά αντικείμενα από διάφορες εποχές της Μέσης Γης, που αποκαλύπτουν πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Το σύστημα εγκυκλοπαίδειας του παιχνιδιού σίγουρα θα αγαπηθεί από παίχτες που αγαπούν το δημιούργημα του Tolkien. Και για τους πιο τελειομανείς, ανακαλύφθηκε ένα easter egg προς την άλλη δημοφιλέστατη σειρά της Warner Bros Games, τα Batman Arkham. Δεν το αποκαλύπτω για να μην χαθεί η μαγεία!

Στον τομέα των γραφικών, το παιχνίδι “πετάει“. Σε κάθε βήμα του Gravewalker (όπως τον βάφτισαν μετά την 1000ή φορά που τον σκότωσαν και τον είδαν να περπατάει) τα μαλλιά του κουνιούνται εντελώς φυσικά, ενώ ακόμα και η βροχή φαίνεται να πέφτει πάνω στα ρούχα του και να διαλύεται, βρέχοντάς τα. Η κίνηση των ρούχων, και ειδικά της μπέρτας, είναι εκπληκτική και η Mordor καλοσχεδιασμένη και φυσιολογική σαν να βγήκε από τα βιβλία του Tolkien. Εννοείται, φυσιολογική για τα δεδομένα του κόσμου εκείνου. Δεν έχουμε Η δράση, παρότι πάντα σε γρήγορο ρυθμό, με πολλά πράγματα στην οθόνη ταυτόχρονα, έναν ανοιχτό κόσμο και όλα τα διάφορα εφέ, ποτέ δεν με απογοήτευσε από τεχνική άποψη. Το framerate παρέμενε σταθερό ακόμα και στις πιο απαιτητικές (τεχνικά) στιγμές! Τα μόνα μου προβλήματα αφορούν το ότι μερικές φορές ο Talion “χτυπούσε” σε αόρατες γωνίες, πολλές φορές μετατρέποντας το τρέξιμο ή το stealth σε αποτυχημένη προσπάθεια με σοβαρές συνέπειες. Και πέρα από αυτό, τα cutscenes είναι εντυπωσιακά… αλλά θα ήθελα να μπορώ να κάνω παύση. Δεν ξέρω αν φταίει ο υπολογιστής μου, αλλά η ημερομηνία που δείχνει είναι 2/10/2014, όχι 2/10/1997.

Για τον ήχο έχω να πω επίσης τα καλύτερα. Δεν θα σταθώ τόσο στην μουσική, η οποία ταιριάζει με την δράση και αυτό που βλέπουμε στην οθόνη χωρίς ποτέ να δυναμώνει σε σημείο που σε αποσπάει. Ούτε στην απόδοση των ηθοποιών και των διαλόγων· αφενός γιατί οι πρώτοι κάνουν εξαιρετική δουλειά με ένα καλό σενάριο, και αφετέρου γιατί οι διάλογοι χρησιμοποιούν γλώσσα και λέξεις που μένουν κοντά σε αυτά που έγραψε ο Tolkien πριν πολλές δεκαετίες. Θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω στην πολύ καλή χρήση του ηχείου που έχει το DualShock 4. Οι ήχοι του Wraith (μακάρι να μπορούσα να πω όνομα!) βγαίνουν από εκεί, μαζί με ήχους βημάτων ή θρόισμα φύλλων περνώντας μέσα από ένα θάμνο. Καθώς έπαιζα σε σχετικά μεσαία απόσταση, αυτό με βοήθησε να ξεχωρίσω καλύτερα τους ήχους από το να έχω ένα “μπλέξιμο” στα ηχεία μου. Όχι πως όλα τα παιχνίδια το κάνουν αυτό, προς Θεού. Αλλά μερικές φορές, πολλά πράγματα ταυτόχρονα χαλάνε την εμπειρία. Εδώ, αυτή η μικρή επιλογή έκανε μια μεγάλη διαφορά.

Κλείνοντας, να ανακεφαλαιώσουμε. Πρόκειται για το καλύτερο παιχνίδι στο σύμπαν του Tolkien που έχω παίξει, συμπεριλαμβανομένων των εξαιρετικών Lord of the Rings: The Third Age και The Battle for Middle-earth, αλλά όχι μόνο: είναι ένα από τα καλύτερα open-world action RPG παιχνίδια των τελευταίων χρόνων. Το σύστημα Nemesis κλέβει την παράσταση και δείχνει τις πραγματικές δυνατότητες των νέων μας μηχανημάτων, και τα λαμπρά αποτελέσματα που μπορούμε να έχουμε αν οι δημιουργοί έχουν λίγη παραπάνω φαντασία και ικανότητα να την υλοποιήσουν. Το Middle-earth: Shadow of Mordor είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς ως τώρα, και θα χαρώ πολύ να δω πώς θα απαντήσουν οι κολοσσοί του είδους. Assassin’s Creed και λοιποί: το μάτι του Sauron κοιτάζει καταπάνω σας.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!