Dragon Age: Inquisition Review

Τα παλιά RPG συναντούν τα μοντέρνα RPG, και από τη σύγκρουση δημιουργείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Καλώς ήρθες, Dragon Age: Inquisition.

Η καναδέζικη BioWare υποσχέθηκε πως η τρίτη προσπάθειά της στο σχετικά νέο franchise της, Dragon Age, θα ήταν η καλύτερη ως τώρα. Παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία του πρώτου, πιο old-school τίτλου και του δεύτερου, αρκετά πιο action τίτλου, το αποτέλεσμα ακουγόταν εκπληκτικό στο χαρτί. Και είναι μια απ’ τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η ιδέα και η εκτέλεση μεταφέρθηκαν τέλεια από το χαρτί στα συστήματά μας.

Από την αρχή οι αλλαγές είναι εμφανέστατες, καθώς μπορούμε να δημιουργήσουμε τον δικό μας χαρακτήρα ανεξαρτήτου φυλής και φύλου, κάτι που είχαμε στο Origins αλλά όχι στο DA II. Πέρα των κλασσικών νάνων, ξωτικών κι ανθρώπων έχουμε τους Qunari, τους γιγαντιαίους πολεμιστές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πλοκή του δευτέρου μέρους της σειράς. Αφού δημιουργήσουμε τον ιδανικό αντιπρόσωπό μας, βλέπουμε πως δεν μπορούμε να εισάγουμε τα saves μας από προηγούμενα παιχνίδια ώστε να μεταφερθούν και οι επιλογές μας για να επηρεάσουν την νέα ιστορία. Αντ’ αυτού, η BioWare δημιούργησε το Dragon Age Keep, μια ιστοσελίδα που σε αφήνει να δημιουργήσεις την ιστορία του παίχτη σου από το πρώτο παιχνίδι ως τώρα μέσα από μια σειρά στυλάτων ζωγραφιών και κειμένων που εξηγούν το κάθε τι. Αφού τελειώσετε και μ’ αυτό (μπορεί να γίνει και με πολύ συντομότερο τρόπο μέσα από το παιχνίδι) διαλέγετε την κύρια κλάση του χαρακτήρα — rogue, mage ή warrior. Φυσικά, διάλεξα το tank/warrior όπως πάντα, και η είσοδός μου στα εδάφη της Thedas άρχισε.

Η πλοκή ξεκινάει πολύ δυνατά και με τον σωστότερο τρόπο για να σε κρατήσει καθηλωμένο. Μια τρύπα έχει ανοίξει στον ουρανό από όπου εισβάλλουν αιμοδιψείς δαίμονες, κι ο ήρωάς μας αποκτά την δύναμη να σφραγίζει μικρότερες πύλες που υπάρχουν στο έδαφος και να περιορίζει την εισβολή. Ένα μυστηριώδες σημάδι στο χέρι του επιτρέπει αυτή την πράξη, το οποίο εξηγείται αργότερα και στο κατάλληλο σημείο. Η γέννηση της επώνυμης Inquisition είναι γεγονός, κι ο σκοπός της συμμαχίας είναι να “φύγει η τρύπα από τον ουρανό”.

Το πολιτικό στρώμα της ιστορίας που υπήρχε έντονα στο Dragon Age II επιστρέφει, και οι αψιμαχίες μεταξύ μάγων και Templars συνεχίζουν αδιάκοπα με έντονο ρυθμό. Η Εκκλησία καταρρέει μετά τον θάνατο της ηγέτιδάς της, κι όλοι οι λαοί της Thedas περιμένουν τρομοκρατημένοι το τέλος. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σαν πολυπλοκότητες μέσα σε μια — σχετικά — απλή ιστορία, όμως ποτέ τα πολλά νήματα αυτής δεν μπλέκονται. Το συνεχές βάρος της πέφτει στην Inquisition και τις πράξεις του αρχηγού της, εσένα, οι οποίες επίσης επηρεάζουν την ιστορία και τις σχέσεις σου με τον κόσμο ή τους κατοίκους του. Σε διάφορα σημεία καλείσαι να πάρεις κάποια απόφαση που ενώ δείχνει μικρή μπορεί να γίνει σημαντική στην πορεία, και φυσικά επηρεάζει την ροή της ιστορίας, προτρέποντάς μας να παίξουμε παραπάνω από 2-3 φορές τουλάχιστον!

Όλα λοιπόν, παίζουν τον ρόλο τους. Και με το “όλα” εννοώ πραγματικά όλα, καθώς κάθε ένα λουλουδάκι ή ορυκτό εξυπηρετεί έναν σκοπό ο οποίος ίσως να μην είναι άμεσα προφανής, όμως από νωρίς διδασκόμαστε πως καλό θα ήταν να μην αγνοούμε τίποτα από τον πανέμορφο κόσμο του Thedas. Είτε συλλέγεις βιβλία και φυτά, είτε υπό-αποστολές, ο χρόνος σου θα είναι ατέλειωτος και η ποιότητά του στα ύψη! Πηγαίνοντας για μια open-world δομή, αλλά πιο δομημένου τύπου, το Inquisition μας προσφέρει την μεγαλύτερη έκταση που είχαμε ποτέ στην σειρά και παράλληλα μια αίσθηση ζωντάνιας που λείπει από πολλά μεγάλα RPG. Χωρισμένος σε περιοχές-τμήματα, ο χώρος που έχουμε να εξερευνήσουμε και που θα εκτυλιχθεί η επική ιστορία μας είναι ουσιώδης, κι όχι μόνο μεγάλος. Το μέγεθος δεν είναι το παν, κι έτσι ο κόσμος είναι γεμάτος τυχαίες συγκρούσεις μεταξύ των πολλών πλευρών, πολλών dungeons που έχουν την απαραίτητη διάρκεια ώστε να μη κουράζουν, και φυσικά το νούμερο ένα πράγμα όπου πολλά RPG υστερούν: side-quests. Πολλά από αυτά. Κι ευτυχώς το μεγαλύτερο κομμάτι εξ αυτών έχουν την ποικιλία, διάρκεια και ποιότητα που χρειάζεται για να μην κουραστείς — αντιθέτως, αρκετά συχνά κι αφού κοιτούσα το ρολόι εκνευριζόμουν που άφησα να περάσουν τόσες ώρες κάνοντας side-quests αντί να προχωράω με την ιστορία!

Όλα αυτά “δένουν” κάτω από ένα προσβάσιμο — όχι απλό — κι εύχρηστο σύστημα crafting και αναβαθμίσεως. Εν αντιθέσει με το Dragon Age II, μπορείς να διαλέξεις πανοπλία, κράνος, όπλα και αξεσουάρ όχι μόνο για τον χαρακτήρα σου, αλλά και για την υπόλοιπη ομάδα. Τα εν λόγω αντικείμενα είτε τα βρίσκεις σε πτώματα, είτε σε διάφορα σημεία του χάρτη, όμως το βολικότερο είναι ότι μαζεύοντας υλικά και σχέδια μπορείς να τα δημιουργήσεις και να τα αναβαθμίσεις ολομόναχος! Αν δεν είναι του τύπου σου, τότε όλα όσα μάζευες μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις στα “Requisitions“, τα οποία θα χαρακτήριζα “συνταγές” που δημιουργούν διάφορα εφόδια για την Inquisition, ανεβάζοντας την δύναμη της παράταξης. Οι πόντοι δύναμης που συγκεντρώνονται από αυτές και διάφορες άλλες δραστηριότητες εξαργυρώνονται ως “εισιτήρια” σε αποστολές στους δύο τεράστιους χάρτες που έχουμε διαθέσιμους: τα βασιλικά εδάφη της Orlais και το αφιλόξενο χώμα της Ferelden.

Φυσικά, τι νόημα θα είχε όλος αυτός ο ζωντανός κόσμος αν σε συντρόφευαν άχαροι κομπάρσοι; Το Inquisition περνάει άψογα το τεστ των χαρακτήρων-συνοδεία του κεντρικού χαρακτήρα, δίνοντας ένα ενδιαφέρον παρελθόν σε κάθε νέο μέλος, κι έναν λόγο να υπάρχουν δίπλα σου άτομα που επιστρέφουν από τις πρώτες κυκλοφορίες. Ο χαρισματικός και αποφασισμένος Cullen, για παράδειγμα, επιστρέφει κάπως αλλαγμένος και η ανακάλυψη της αιτίας για την αλλαγή είναι μια στιγμή που μου έμεινε — και το καλύτερο είναι πως σχεδόν με όλους είχα τέτοιες στιγμές. Με όσους δεν είχα ευθυνόταν το ότι δεν ασχολήθηκα πολύ, όχι μόνο λόγω απόδοσης στην μάχη, αλλά και λόγω ιδεολογίας. Ο μάγος Solas μου “κάθισε” στον λαιμό εξ’ αρχής, πάντα βιαστικός να μου επιτεθεί για τις φιλο-Templar πεποιθήσεις μου οι οποίες όμως δεν εξευτέλιζαν τους μάγους. Κι έτσι, ενώ ήταν βασικό μέλος της ομάδας με σταθερά καλή απόδοση και καλές αμυντικές δυνάμεις (που εγώ διάλεξα να αναπτύξω), αποσύρθηκε κι αντικαταστάθηκε από τον πιο επιθετικής μαχητικής διάθεσης Dorian.

Μιλώντας για μάχη, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το φανταχτερό αυτό κεφάλαιο. Ακούγοντας τα παράπονα των παιχτών για την αργή μάχη του Origins (που οφειλόταν, εν μέρει, και στις πολλές επιλογές τακτικής που “μπούχτιζαν”) και την εξαιρετικά γρήγορη αλλά όχι τόσο οργανωμένη μάχη του Dragon Age IΙ, η BioWare επιχείρησε να ενώσει τα δύο και το αποτέλεσμα δικαιώνει την επιλογή. Διαλέγοντας ως οχτώ ικανότητες που μπαίνουν στα μπροστινά πλήκτρα χειριστηρίου ή στα Function πλήκτρα του πληκτρολογίου, η δράση έρχεται απολύτως φυσικά και η δημιουργία combo μέσα από συνεργάσιμες δυνάμεις. Παράλληλα, μπορείς να προγραμματίσεις ορισμένες πράξεις που θα εκτελούν οι σύντροφοί σου στη μάχη όταν δεν ελέγχονται, όμως η μεγαλύτερη αίσθηση τακτικής προσέγγισης έρχεται από την Tactical Camera. Ενεργοποιώντας την, ο χρόνος παγώνει και μπορείς να προγραμματίσεις τις επόμενες κινήσεις όλης της ομάδας, βλέποντας την περιοχή από ψηλά κι οργανώνοντας τα πάντα, έχοντας και την επιλογή να προχωράς σταδιακά τον χρόνο, σαν να βλέπεις βίντεο που χειρίζεσαι την ροή του!

Πριν μερικές παραγράφους αναφέρθηκαν κλάσεις· οι τρεις αρχικές αποτελούν τη βάση για την μετέπειτα εξέλιξη και ωρίμανση του χαρακτήρα. Παίζοντας με τον καθιερωμένο τρόπο μου, επέλεξα το μονοπάτι του Champion, δηλαδή του tank με ρόλο να τραβάει πάνω του τους εχθρούς και να υποστηρίζει ελαφρώς την ομάδα. Χτίζοντας τις τακτικές μου γύρω από αυτό, συνοδευόμουν από ένα ελαφρύτερο tank, έναν melee damage dealer κι έναν μάγο κυρίως damage dealer με ελαφρά buffs. Τα άλλα δύο μονοπάτια — αυτά του Reaver με τα ξαφνικά ξεσπάσματα δύναμης και του Templar που δεν άφηνε τους μάγους να ανασαίνουν — δεν με τράβηξαν ιδιαίτερα και τα φόρτωσα στα υπόλοιπα μέλη, μιας και το παιχνίδι μου επέτρεπε να “παίζω” με τα skill trees τους και να τους φέρω όσο περισσότερο γίνεται πιο κοντά στο όραμά μου. Λέω “όσο πιο κοντά” διότι ναι μεν μπορούσα να επεξεργαστώ τα skill trees, όμως όλοι είχαν μια προεπιλεγμένη προχωρημένη κλάση που ήταν “κλειδωμένη”. Οι επιλογές που παρέχονται στα skills επίσης είναι πολυποίκιλες, κι αφού μπορείς να συνδυάσεις δυνάμεις από πολλά skill trees, τα αποτελέσματα διαφέρουν σχεδόν πάντα — το ότι έχεις δύο Templars στην ομάδα δεν σημαίνει ότι δρουν με τον ίδιο τρόπο!

Η επιτυχία του multiplayer κομματιού του Mass Effect 3 γέννησε επίσης και το multiplayer κομμάτι του Inquisition, κάτι πρωτόγνωρο για τη σειρά. Διαλέγοντας έναν από τους πολλούς προκαθορισμένους χαρακτήρες, ο καθένας με διαφορετικές δυνάμεις και κλάση, συμμαχείτε με ως και 3 ακόμα παίχτες και καλείστε να φτάσετε από το σημείο Α στο σημείο Β ζωντανοί μέσα σε μια πίστα “σπασμένη” σε 5 μέρη, με το κάθε μέρος να παρέχει διαφορετικούς στόχους προς ολοκλήρωση. Οι αρχικοί χάρτες δεν είναι πολλοί, κι είναι λογικό πως θα προσφερθούν κι άλλοι στο μέλλον, όμως κάνουν την δουλειά τους αρκετά καλά και ποικίλλουν αρκετά για να μην κουράζουν. Κάθε επιτυχία αποστολής ή ακόμα και νίκη σε μάχες έχει την πιθανότητα να σας χαρίσει αντικείμενα που αναβαθμίζουν τον παίχτη σας, ή μπορείτε να τα προμηθευτείτε μέσα από σεντούκια που πωλούνται για κανονικά χρήματα. Προσωπικά, δεν αγόρασα κάτι κι έκανα ουσιαστική πρόοδο, ακριβώς όπως και στο Mass Effect 3. Η άποψη μου για αυτά είναι πως σου λύνουν τα χέρια αν βιάζεσαι, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν σε βλάπτουν αν δεν τα έχεις στην λίστα αγορών σου.

Όσον αφορά τα γραφικά, υπάρχει ουσιαστική βελτίωση συγκριτικά με τους δύο άλλους τίτλους, μιας και η BioWare κάνει χρήση της διάσημης μηχανής Frostbite που βρίσκουμε και στα τελευταία Battlefield. Η μεγαλύτερη βελτίωση έρχεται στα πρόσωπα και τις κινήσεις τους, στα μαλλιά, τον φωτισμό και τα animations, και πλέον όλα μοιάζουν απείρως πιο ρεαλιστικά ειδικά αν παίζετε την PC έκδοση. Η πυκνή βλάστηση των Hinterlands και οι ακριβές κατοικίες του Val Royeaux αποτυπώνονται πειστικά και χωρίς μεγάλες υπερβολές που συχνά μαστίζουν το είδος του fantasy RPG — οι δράκοι δεν υπάρχουν άφθονοι ή σε εντελώς άσχετα σημεία, και οι ληστές ή οι οργανωμένοι Templars δεν κόβουν βόλτες πάνω σε μια αποκομμένη βουνοκορφή, αλλά προτιμούν τα πιο λογικά μέρη που συχνάζουν οι άνθρωποι.

Από την πλευρά του ήχου έχουμε τρομερή δουλειά στο voice acting, κι είναι κάτι τεράστιο αυτό για τον συγκεκριμένο τίτλο, μιας και θα περάσετε αρκετό από τον χρόνο σας κάνοντας ουσιώδεις διαλόγους με διάφορα άτομα, διαφόρων φυλών, φύλων και απόψεων. Είναι πολύ τονωτικό να ακούς τον οποιονδήποτε χαρακτήρα να λέει με αυτοπεποίθηση αυτό που πιστεύει, κρατώντας σε πάντα σε εγρήγορση κι αναμονή για την επόμενη λέξη, όπως βοηθάει και στο να δένεσαι με τους συμμάχους σου ή να μισείς τους εχθρούς σου ακόμα περισσότερο. Η παγερή απόδοση του κύριου ανταγωνιστή, η υπεροψία του και η σιγουριά του με έκαναν να ανυπομονώ για τη στιγμή που θα περάσει το σπαθί μου από το μυαλό του!

Η μουσική επένδυση κινείται σε παρόμοια επίπεδα ποιότητας και συνοδεύει άψογα τα καρέ του παιχνιδιού, με τους τόνους να ποικίλουν από επικές, δυναμικές μελωδίες ως σιγανά ή ακόμα και “ύπουλα” τραγούδια που αντανακλούν την αιώνια πολιτική αντιπαράθεση, η οποία δεν παύει ποτέ να υπάρχει ακόμα κι όταν υπάρχει μια… τρύπα στον ουρανό. Με τις τόσες προτάσεις του ως τίτλος της χρονιάς, ήταν φυσιολογικό και η μουσική του να προταθεί ως soundtrack της χρονιάς. Παρότι δεν είναι αναγνωρίσιμη και “catchy” από την αρχή, όσο περνάς ώρα μαζί της αρχίζει να “εισβάλλει” στον νου σου και τελικά να σου μένει!

Αυτό που κάπως με στεναχώρησε είναι ότι στον τεχνικό τομέα υπάρχουν μερικά “κραχτά” λάθη, και μερικά άλλα μικρότερα στο design. Το framerate ήταν αρκετά σταθερό στο PlayStation 4 με ελάχιστες εξαιρέσεις, και σημείωσα πως μια φορά έπεσε σε μονοψήφια επίπεδα για περίπου 50-60 δευτερόλεπτα. Άλλες στιγμές δεν εμφανίζονταν οι επιλογές διαλόγου, με μοναδική διαφυγή την επανεκκίνηση που συχνά κόστιζε αρκετή ώρα, πρόοδο κι ίσως κάποιο καλό τυχαίο loot — να σημειωθεί πως μου συνέβη στις εκδόσεις PlayStation 4 και PC. Αυτό που με νευρίασε σε σημείο που ήθελα να ζητήσω πίσω τα χρήματα μου ήταν η εγκατάσταση της PC έκδοσης — ναι, σωστά διαβάσατε, το παιχνίδι κολλούσε στην εγκατάσταση. Δοκίμασα πάνω από 5 διαφορετικούς τρόπους και λύσεις, ώσπου τελικά κατάφερα να περάσω το παιχνίδι που αγόρασα 3 μέρες μετά την αγορά του! Το πρόβλημα είναι αρκετά διαδεδομένο, βλέπω πως πλέον δεν υπάρχει πολύ, όμως οφείλω να το αναφέρω. Ιδιαίτερα εκνευριστικό — όχι μόνο λειτουργικά αλλά κι ως “ποιος ενέκρινε αυτό το πράγμα” — είναι και το πως δεν έχετε έναν χώρο να αποθέτετε τα πράγματά σας, και το σχετικά μικρό inventory γεμίζει εύκολα, με αποτέλεσμα να χαλάτε ή πετάτε αντικείμενα συχνότερα από το να τα πουλάτε για εξευτελιστικές τιμές στους εμπόρους.

Ας “μαζέψουμε” το σεντόνι τώρα, λοιπόν. Εν ολίγοις, είτε παίξετε το Inquisition για 10, είτε για 50, είτε για 100 ώρες, θα έχετε συνεχώς ένα παιχνίδι που “ξεχειλίζει” από υλικό και ποιότητα. Πρόκειται για ένα διαμάντι όχι μόνο ανάμεσα στα σύγχρονα RPG, όμως και στα RPG γενικότερα — κρίνω πως αρκετοί δυτικοί κατασκευαστές θα έπρεπε να το χρησιμοποιούν ως οδηγό όταν δημιουργούν κάτι στο είδος του. Γιατί, τουλάχιστον για φέτος, μιλάμε για τον βασιλιά του RPG.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!