Dark Souls II: Scholar of the First Sin Review

“Ετοιμάσου να πεθάνεις”, να διασκεδάσεις και να τρομοκρατηθείς. Καλώς ήρθες στο Dark Souls II: Scholar of the First Sin.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το Dark Souls II, όπως και για τα δύο προηγούμενα παιχνίδια στη σειρά. Πρόκειται για ένα άκρως “παλαιάς σχολής” παιχνίδι, που δεν σου κρατάει το χέρι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Το αντίθετο, μάλιστα: σε πετάει στον όμορφα άσχημο κόσμο του Drangleic, και σε διατάζει να επιζήσεις — πεθαίνοντας.

Όπως και ο υπότιτλος-σλόγκαν δείχνει, είναι βασικό το να πεθαίνεις στο Dark Souls II. Όχι για κάποιο μαζοχιστικό λόγο, αλλά γιατί ο θάνατος αντιμετωπίζεται σαν μάθημα, όχι σαν τιμωρία. Από το Demon’s Souls του 2010 και το Dark Souls του 2012, έμαθα ένα πράγμα: όταν σταμάτησα να ενοχλούμαι από τον θάνατο, να νευριάζω και να θολώνει το μυαλό μου, έβλεπα ότι μόνο μέσω του θανάτου θα μάθαινα. Πώς μπορώ να νικήσω έναν δράκο που με μια γροθιά με έχει εξαφανίσει από προσώπου γης; Ίσως η απάντηση δεν είναι να τον πολεμήσω σώμα με σώμα, αλλά να ψάξω, και να βρω την λύση γύρω μου, στο περιβάλλον. Όταν κατάλαβα ότι ο θάνατος είναι ένα δώρο (καθώς δεν χάνεται η πρόοδος, αλλά μόνο οι “ψυχές” που έχεις πάνω σου), κι όχι μια τιμωρία, προχώρησα.

Πολλοί φοβούνταν ότι το Dark Souls II θα γινόταν πιο εύκολο, και θα έχανε αυτή τη μαγεία. Αλλά όταν οι δημιουργοί μιλούσαν για προσβασιμότητα, δεν εννοούσαν αυτόματα ευκολία. Κανένα παιχνίδι της σειράς δεν εξηγούσε πολλά, πέρα από το τι κάνει το κάθε πλήκτρο, και χαίρομαι που κατάφεραν να βρουν την ισορροπία μεταξύ ευκολίας και προσβασιμότητας. Δεν φοβάται να σε “τιμωρήσει” για τα λάθη σου, αλλά αντίθετα σου δείχνει πως όταν κάτι έγινε λάθος, έφταιγες εσύ. Οι μηχανισμοί του παιχνιδιού είναι πολύ ισορροπημένοι και ανταποκρίνονται αμέσως στο κάθε πάτημα πλήκτρου, χάρις στο αναβαθμισμένο output των 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο στις νέες κονσόλες, το οποίο χαρίζει μια ολοκαίνουρια αίσθηση όμορφης ροής κι απόκρισης. Από το κάθε βήμα ως το κάθε χτύπημα σπαθιού, πάντα έχεις την αίσθηση ότι ο χαρακτήρας σου είσαι εσύ, κι όχι ότι απλά τον ελέγχεις. Έτσι, οι μεγαλειώδεις μάχες με τα bosses έχουν την ίδια σημασία με οποιαδήποτε μάχη, λόγω της δίκαιας κατανομής δυνάμεων κι ενός συστήματος που επιβραβεύει την ικανότητα αντί για την ωμή δύναμη πυρός.

Με βάση αυτούς τους πολύ καλά φτιαγμένους μηχανισμούς, ένα ταξίδι στο άγνωστο ξεκινά. Μια πάρα πολύ πλούσια ιστορία, που λάμπει μέσα από τον μινιμαλισμό της. Ποτέ δεν εξηγείται κάτι για τον κόσμο γύρω σου “στο πιάτο”. Η πραγματική γνώση έρχεται από τα αντικείμενα και το περιβάλλον. Βλέποντας νεκρά δέντρα και πλάσματα γύρω καταλαβαίνεις τί μαστίζει τον τόπο, και οποιουδήποτε είδους αφήγηση ή σερβιρισμένη εξήγηση θα ήταν περιττή, και θα χαλούσε την γενική εικόνα — δεν σου εξηγεί, κι έτσι αναρωτιέσαι ακόμα και για το αυτονόητο, ενώνοντας κομμάτια ενός μεγάλου παζλ. Η ιστορία της χώρας του Drangleic είναι σκοτεινή, μυστήρια και ώριμη. Με την παρεξηγημένη λέξη “ώριμη“, δεν εννοώ ότι βασίζεται σε σφαγές και γυμνά πλάνα, αλλά σε θέματα που μπορούν να ερμηνευτούν ως κάτι που αφορά την θρησκεία, την ζωή, την ψυχή. Πολλές φορές, με έβαλε σε σκέψεις, και χαμογελούσα ακόμα μια φορά με την ομορφιά του παιχνιδιού, καθώς θυμόμουν για ποιο λόγο αγάπησα τα βιντεοπαιχνίδια εξ’ αρχής.

Η ψευδό-open world δομή του Dark Souls παραμένει, ενώνοντας κάθε σημείο του κόσμου. Επίσης, προστέθηκε η δυνατότητα τηλεμεταφοράς μεταξύ των bonfires — των “κατασκηνώσεων” που ο χαρακτήρας θα ξεκουράζεται, θα ανανεώνεται και θα ηρεμεί πριν συνεχίσει την μάχη του. Τα τρία πακέτα DLC (Crown of the Sunken King/Old Iron King/Ivory King) που κυκλοφόρησαν στην προηγούμενη γενιά είναι ενσωματωμένα στο Scholar of the First Sin, όπως και επιπλέον περιεχόμενο που έχει να κάνει με τον επώνυμο Scholar. Παίζοντας μεγάλο ρόλο στην ιστορία, το επιπλέον υλικό του Scholar of the First Sin επέκτεινε την περιγραφή (την κύρια πηγή πληροφοριών) μερικών αντικειμένων, προσέθεσε NPC’s, και έκανε διάφορα “πειράγματα” στους μηχανισμούς του παιχνιδιού. Μιας και μιλάμε για ένα παιχνίδι που “κρύβει” τουλάχιστον 50-70 ώρες παιχνιδιού πριν δεις το τέλος του, οι προσθήκες των DLC και του Scholar υλικού είναι μια αρκετά μεγάλη επέκταση. Το υλικό αυτό διατέθηκε δωρεάν στις εκδόσεις PlayStation 3/Xbox 360 του Dark Souls II, και περιλαμβάνεται σε όλες τις νέες κυκλοφορίες με τον υπότιτλο εξ’ αρχής.

Μέσω του Scholar υλικού, λοιπόν, έχουμε κι άλλη μια μεγάλη διαφορά, η οποία είναι η αναπροσαρμογή των εχθρών και των τοποθεσιών τους. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν έχετε ήδη τερματίσει το παιχνίδι όσες φορές επιτρέπει ο μαζοχισμός σας, στην νέα έκδοση θα έχετε μια ολοκαίνουρια εμπειρία, με εχθρούς σε διαφορετικά σημεία και διαφορετικούς αριθμούς, ή εχθρούς σε μέρη που απλώς δεν υπήρχαν πρώτα. Αν περιμένετε πως η γνώση σας από το πρώτο παιχνίδι θα σας επιτρέψει να κάνετε ένα σπριντ προς τον τερματισμό, ετοιμαστείτε για γιγαντιαία απογοήτευση.

Στο κομμάτι του καθαρού παιχνιδιού, έχουμε να κάνουμε με ένα παραδοσιακό Action/RPG που δεν σε “κουράζει” με ατέλειωτες ικανότητες, ποσοστά και άλλα πολύπλοκα στοιχεία. Αντ’ αυτού, ο χαρακτήρας σου έχει μερικά στατιστικά τα οποία ελεύθερα ανεβάζεις ως το 99 έκαστο, μέσω ψυχών που κερδίζεις είτε από απλούς αντίπαλους, είτε από δυνατότερες ψυχές που αρνήθηκαν να εξαφανιστούν — ψυχές ιπποτών και ηρώων που υπάρχουν στον κόσμο, ή ψυχές δυνατών bosses που πρέπει να αφανίσεις. Πεθαίνοντας, χάνεις τις ψυχές που κρατάς πάνω σου, κι ο μόνος τρόπος να τις ξαναπάρεις είναι να πας στο σημείο θανάτου και να ανακτήσεις την ψυχή σου. Πέθανε στον δρόμο, όμως, και πες αντίο σε όσα μάζεψες με κόπο.

Για να καταλάβετε: κάθε level αρχικά κοστίζει περίπου 500 ψυχές και ανεβαίνει αναλογικά. Στο Soul Level 120 περίπου, κάθε ένα κόστιζε 15.000 “χοντρά”. Και έχω χάσει περίπου 1.000.000 ψυχές συνολικά μέχρι αυτό το σημείο. Ας αναφερθεί πως πρόκειται για μια κοινή οικονομία, αφού οι ψυχές χρησιμοποιούνται για αγορά εφοδίων, εξοπλισμού και άλλων αντικειμένων παράλληλα με τα levels, νομίζω πως ο πόνος μου έγινε αντιληπτός… Πιο παλιά, ίσως να έβριζα, ακόμα και να είχα παρατήσει το παιχνίδι. Αλλά, μετά από περίπου 700 ώρες σε κάθε ένα από τα δύο προηγούμενα παιχνίδια, πλέον το έβλεπα σαν πρόκληση. Τι κι αν πέθανα και κρατούσα 500.000 ψυχές; Αν αξίζω, θα καταφέρω να φτάσω και να τις πάρω πίσω. Αν όχι, τότε μου αξίζει να τις χάσω, και να αντιδράσω με χαμόγελο. Γιατί το παιχνίδι έχει ορισμένους κανόνες, τους οποίους πάνω στη βιασύνη, στα νεύρα και στη θολούρα ξέχασα ή νόμιζα πως μπορούσα να προσπεράσω χωρίς επιπτώσεις. Και, φυσικά, το τίμημα πληρώθηκε. Αντί, λοιπόν, να αντιμετωπίσω την κατάσταση με επιπλέον έλλειψη συγκέντρωσης, απλά έμενα στον στόχο. Κανένα άλλο παιχνίδι, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, δεν με έκανε να σκεφτώ τόσο πολύ ακόμα και το πώς θα προχωρήσω — κι εννοώ κυριολεκτικά να προχωρήσω. Είναι ένα “χαστούκι” στα “μοντέρνα”, πνιγμένα στα tutorial παιχνίδια της μαζικής παραγωγής, που σε επαναφέρει στην πρόκληση, την στρατηγική σκέψη, τα άμεσα αντανακλαστικά και την κατανόηση του χώρου σου.

Από όπλα και πανοπλίες, μπορείτε να περιμένετε τα πάντα, και από ποικιλία αλλά και από συνδυασμούς. Θες να γίνεις ένας μάγος που κουβαλάει τσεκούρι και ραβδί φορώντας αόρατη πανοπλία και την κορώνα του βασιλιά; Μπορείς! Ή μήπως να κουβαλάς δύο κατάνα και να μη φοράς τίποτα; Επίσης έγινε! Ένα από τα καλύτερα στοιχεία των όπλων που χειρίζεσαι είναι ότι όχι μόνο κάθε κατηγορία όπλου έχει διαφορετικό τρόπο χειρισμού (κινήσεις, δύναμη κλπ), αλλά κι ότι πάρα πολλά όπλα είναι εντελώς διαφορετικά από αντίστοιχα ίδιας κατηγορίας. Με το αναβαθμισμένο σύστημα διπλού όπλου (ένα στο κάθε χέρι), που παλαιότερα δεν δούλευε τόσο καλά, μπορείς να έχεις δύο όπλα που αντιδρούν εντελώς διαφορετικά και να μπερδεύεις τον εχθρό αφάνταστα, ή να κάνεις την ζωή σου πολύ ευκολότερα αν δεν σου αρέσουν οι διαδικτυακές μάχες. Τα στατιστικά δεν παίζουν ρόλο μόνο στο τι κρατάς, αλλά στο πόσο αποτελεσματικά το χειρίζεσαι, κι αυτό επιτρέπει μεγάλη ελευθερία στον τρόπο παιχνιδιού. Αυτό λάμπει περισσότερο όταν παίζεις online, αντίπαλος με άλλους παίχτες, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις αλλά το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπο απέναντί σου. Και καλείσαι να βγάλεις τακτική σε δευτερόλεπτα — να ψυχολογήσεις, να μελετήσεις, να εκτιμήσεις. Πρέπει πάντα να δρας στα άκρα των δυνατοτήτων σου, αλλιώς… “ετοιμάσου να πεθάνεις”.

Ένα επίσης ανανεωμένο (θετικά αυτή τη φορά) σύστημα online παιχνιδιού σε σύγκριση με τις παλαιότερες κυκλοφορίες μειώνει αισθητά το lag, το οποίο ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα καθώς το παιχνίδι (όπως είπαμε) βασίζεται στην ακρίβεια και την ανταπόκριση. Πλέον, παίζοντας είτε σαν επικαλεστής/βοηθός με κοινό στόχο τον θάνατο του εχθρού που “κολλάς”, είτε με αντίπαλο έναν άνθρωπο, η ποιότητα σύνδεσης είναι, αν όχι εξαιρετική, τότε απλά πολύ καλή και λειτουργεί σωστά. Η Scholar of the First Sin έκδοση ανεβάζει το όριο online παιχτών από 4 στους 6 για τις ίδιες δραστηριότητες, όπως PvP arena ή co-op με εισβολείς.

Επιπλέον, μεγάλη προσοχή δόθηκε στις Covenants, τις “κοινότητες” (ας πούμε) του παιχνιδιού όπου ο παίχτης μπορεί να ανήκει. Κάθε μία πρεσβεύει κάτι άλλο, και λειτουργεί αλλιώς — υπάρχουν μερικές που απλά ο παίχτης καλείται να προστατεύσει μια περιοχή, ή να βοηθήσει έναν άλλο παίχτη, ή απλά να κυνηγάει άλλους παίχτες. Για κάθε επίτευξη στόχου, κάθε μία έχει άλλα βραβεία, και σίγουρα θα βρείτε κάτι να σας ταιριάξει. Αλλά, φυσικά, όπως κάθε άλλο στο παιχνίδι, θέλει ψάξιμο για να βρεις τα πάντα… Τα οποία, όμως, σίγουρα δεν θα βρείτε βλέποντας τον τερματισμό μόνο μια φορά. Τελειώνοντας το παιχνίδι, θριαμβευτικά, μπορείτε να συνεχίσετε τα μαθήματα μαζοχισμού σε ένα New Game+, με δυσκολότερους εχθρούς, τον χαρακτήρα σας ακριβώς όπως τερμάτισε τον προηγούμενο “γύρο”, και άλλα πολλά κρυμμένα μυστικά… Και φυσικά, αυτό μπορεί να γίνει επ’ άπειρον.

Τα γραφικά του παιχνιδιού έχουν βελτιωθεί αισθητά σε σχέση με τα Demon’s Souls και Dark Souls στις εκδόσεις παλαιότερων κονσολών, ενώ στο PC και τα PS4/XB1 βλέπουμε το εντυπωσιακό σύστημα φωτισμού που υπήρχε στα τρέιλερ (αλλά τελικά κόπηκε) να επιστρέφει. Πλέον, το άγριο φως του πυρσού που ίσως κρατάτε στις σκοτεινές περιοχές θα αντανακλά πάνω στην καλογυαλισμένη πανοπλία σας, ή θα επιδεικνύει τη φθορά που προκάλεσαν οι μάχες από τις οποίες επέζησε. Κύρια διαφορά που θα δείτε αμέσως εν συγκρίσει με τα παλιότερα παιχνίδια είναι το ότι τα ρούχα πλέον αντιδρούν φυσικά — μια ρόμπα, μια μπέρτα ή ένα ρούχο κάτω από την πανοπλία θα κινείται βάσει των κινήσεών σου και βάσει του ανέμου. Παρότι στα PS3/X360 δεν ήταν αρκετά όμορφο από τεχνική άποψη, οι εκδόσεις PC/PS4/XB1 λάμπουν πλην εξαιρέσεων — για κάθε εντυπωσιακό κομμάτι εξοπλισμού και περιβάλλοντος, υπάρχει ένα χαμηλής ποιότητας texture που έμεινε στο 2005.

Ευτυχώς η ομορφιά του κόσμου σε τραβάει μακριά από τέτοιες μικρές, αρνητικές λεπτομέρειες: όπως προανέφερα, η ιστορία “λέγεται” μέσα από το περιβάλλον, από τα μισοπεσμένα δέντρα ενός ηλιόλουστου δάσους ως τις αστραπές που δίνουν λάμψη σε ένα ξεχασμένο, αρχοντικό κάστρο. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος δεν με “γέμισε” όσο στο πρώτο Dark Souls, κι αυτό ίσως οφείλεται στην απουσία του δημιουργού, Hidetaka Miyazaki. Συγκεκριμένα, η ανοιχτή δομή του περιβάλλοντος επιτρέπει να ταξιδέψεις παντού (σχεδόν) με τα πόδια κι έτσι θα έπρεπε όλα να μοιάζουν σαν ένας κόσμος που απλώνεται. Αντίθετα, ορισμένα σημεία μοιάζουν σαν κομμάτια που προστέθηκαν σε έναν ήδη υπάρχων κόσμο, και αν έχετε απορροφηθεί ίσως ένα κομμάτι σας “φύγει” από το Drangleic για λίγο.

Η απειρία της FromSoftware με το νέο hardware, σε συνδυασμό με μια παλιά μηχανή γραφικών, ενώθηκε για να δημιουργήσει ένα από τα πιο εκνευριστικά προβλήματα της επανακυκλοφορίας αυτής. Λόγω του διπλασιασμένου framerate σε κονσόλες 8ης γενιάς και PC, τα όπλα σου χάνουν durability (ανθεκτικότητα) με διπλάσιο ρυθμό, κάτι ανεξήγητο, και παραμένει μυστήριο το αν θα λυθεί στο μέλλον μέσω update. Γίνεται τόσο μεγάλο πρόβλημα όπου διάφοροι παίχτες θα αναγκαστούν να αλλάξουν τρόπο παιχνιδιού ή να το παρατήσουν, λόγω της μεγάλης ελευθερίας επιλογών — δηλαδή υπάρχουν όπλα με πολύ χαμηλό durability ως αντάλλαγμα για κάποιο προσόν, το οποίο τώρα μειώνεται σε διπλάσιο χρόνο, χαρίζοντας μόνο μερικά χτυπήματα για τον παίχτη πριν σπάσουν και σε αναγκάσουν να επιστρέψεις στο καταφύγιο για να τα επισκευάσεις! Απόρροια των από πάνω προβλημάτων είναι και ότι ορισμένες πράξεις και animations επηρεάζονται άμεσα από τα διπλά καρέ, χαλώντας άλλη μια φορά την απορρόφηση στο παιχνίδι αφού βλέπεις, για παράδειγμα, ένα ιπτάμενο αντικείμενο που πέταξες να ταξιδεύει με “κολλήματα”.

Στα άκρως θετικά πρέπει να προστεθεί και η ορατή βελτίωση απόδοσης που υπέφερε στα σημεία με έντονα εφέ ή πολλά πράγματα στην οθόνη ταυτόχρονα. Κατά κύριο λόγο, τα 60fps παραμένουν σε αυτόν τον αριθμό με μικρές πτώσεις, όμως δυστυχώς σε περιοχές γνωστές για τα προβλήματά τους από την πρώτη κυκλοφορία, τα θέματα παραμένουν σε αρκετά μικρότερη κλίμακα. Χαρούμενα νέα και για τους κατόχους PS3 είναι ότι οι χρόνοι φόρτωσης έχουν βελτιωθεί αρκετά.

Στο τμήμα ήχου, η μουσική είναι μουντή και σχεδόν τρομοκρατική, ειδικά σε ορισμένες περιπτώσεις. Δημιουργεί την αίσθηση της μοναξιάς και της απελπισίας που το παιχνίδι πρεσβεύει, και συνοδεύεται από εξαιρετικούς ήχους για κάθε άλλο στοιχείο — φωτιά, μαγεία, μέταλλο, νερό. Όλα δένουν αρμονικά, και όλα μαζί συνθέτουν την υψηλής ποιότητας εμπειρία που κατασκεύασε η From Software για άλλη μια φορά. Μετά από μερικές επισκέψεις στα διάφορα bosses, θα “ψέλνετε” τον ρυθμό του τραγουδιού τους στο background παράλληλα με την τηλεόρασή σας, κάτι που μεταφράζω ως έναν ακόμα μεγάλο παράγοντα στην απορρόφηση στο παιχνίδι.

Για να ανακεφαλαιώσουμε: ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού, τρομερή ιστορία και κόσμος, πάρα πολύ ισορροπημένο και καλοφτιαγμένο gameplay, και μια δόση “old school” gaming μέσω της δυσκολίας και του στοιχείου της ανακάλυψης που λείπει από πολλά μοντέρνα παιχνίδια. Ορισμένα προβλήματα, κυρίως τεχνικής φύσεως, υπάρχουν και είναι ικανά να δυσαρεστήσουν, όμως η εμπειρία παραμένει συντριπτικά θετική. Ειδικά αν είστε λάτρεις του σκοτεινού-φανταστικού, μην χάνετε χρόνο: το παιχνίδι σας είναι εδώ, και λέγεται Dark Souls II.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!