Η σημερινή προσθήκη αφιερώνεται σε ένα από τα πιο αλλόκοτα action RPG που έπαιξα ποτέ μου. Ακούει στο όνομα Nier.
Προσοχή: ακολουθούν “βαρβάτα” spoilers για Drakengard και Nier. Το ρίσκο δικό σας!
Ένας δράκος με τον καβαλάρη του πετούν πάνω από το μοντέρνο Τόκυο, έχοντας εξολοθρεύσει μια γιγάντια, απειλητική μορφή που σκορπά σε στάχτες μετά την ήττα της. “Τελείωσε”, ακούγεται μια φωνή. Η νίκη δεν κρατάει πολύ, καθώς μαχητικά αεροπλάνα ρίχνουν ρουκέτες ενάντια στον δράκο, σκοτώνοντας τον και τον μυστηριώδη άντρα πάνω του. Η σκηνή αυτή ξεχώρισε στο παιχνίδι, λόγω της παντελούς έλλειψης σύνδεσης με την υπόλοιπη ιστορία και τον τόνο που είχε χτίσει όλες τις προηγούμενες ώρες. Ποιο παιχνίδι; Μα φυσικά, το άκρως τρελό Drakengard. “Αφού ο υπότιτλος λέει πως θα μιλήσουμε για το Nier!”, σας ακούω να λέτε. Και θα σας πω, πως αυτή η σκηνή γέννησε το Nier και το συνέδεσε με τον προηγούμενο παράξενο τίτλο της Cavia.
Το Nier, λοιπόν, ξεκινά σε έναν κόσμο υπό διάλυση. Αφορά τον επώνυμο ήρωα και την αναζήτηση της θεραπείας για την αρρώστια Black Scrawl, που μαστίζει τον πλανήτη αλλά κυρίως για εκείνον, την κόρη του, Yonah. Η ασθένεια αυτή προήλθε από τις στάχτες του τέρατος στην σκηνή της πρώτης παραγράφου, ενώ η θεραπεία προέρχεται από τις στάχτες του δράκου που συμπρωταγωνιστούσε στο Drakengard. Προχωρώντας μια χιλιετία μπροστά, βρίσκουμε δύο ανθρώπους ίδιους με αυτούς του προλόγου να παλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Με αυτόν τον έξυπνο τρόπο, οι άνθρωποι της Ιαπωνικής Cavia κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα franchise μέσα από ένα ήδη γνωστό franchise τους, προσκαλώντας τους θαυμαστές του Drakengard να δοκιμάσουν το νέο παιχνίδι και δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα κοινόχρηστο σύμπαν για τις σειρές τους, ξεφεύγοντας από τα δεσμά της μιας σειράς.
Δεν συλλήφθηκε, όμως, ως τέτοιου είδους τίτλος. Αρχικά, η ιδέα ήταν να δημιουργηθούν κόσμοι με έμπνευση τα παραμύθια, και το σκεπτικό ότι οι κόσμοι μέσα στα βιβλία υπάρχουν — οι πρωταγωνιστές έρχονταν αντιμέτωποι με τους “κακούς” των βιβλίων. Από αυτό το concept, κρατήθηκαν δύο πράγματα: το σαρκαστικό, μυστηριώδες, ζωντανό βιβλίο Weiss και τα ονόματα των εχθρών, που παραπέμπουν σε διάσημα και μη παραμύθια. Η αρχή της παραγωγής του έγινε αμέσως μετά την κυκλοφορία του Drakengard 2, με τους κατασκευαστές να βρίσκουν την πλατφόρμα που θα φιλοξενούσε καλύτερα τον τίτλο στο πλαστικό πρόσωπο του Xbox 360. Το τελικό προϊόν, ωστόσο, κατέληξε εντελώς διαφορετικά. Η αποκλειστικότητα του Xbox 360 χάθηκε, και το παιχνίδι πλέον θα ερχόταν και στο PlayStation 3. Λόγω της διαφορετικότητας του κοινού, όμως, μεταξύ Ιαπωνίας και του υπόλοιπου πλανήτη, δύο εκδόσεις του παιχνιδιού κατέληξαν στα ράφια.
Γιατί αυτό; Ας το πάρουμε από τις ρίζες. Το Drakengard περιείχε κάθε είδους “ταμπού” στην “βιτρίνα” του. Γκέι χαρακτήρες, ένας παιδόφιλος ιερέας, μια μητέρα που σκοτώνει βρέφη, και αιμομιξία. Σίγουρα, δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ένα παιχνίδι που συναντάς εύκολα — ή που έχεις ξανασυναντήσει, για τους πιο “χαλαρούς” gamers. Γνωρίζοντας το τι έχει καλύτερη απήχηση σε ποιο κοινό, η εκδότρια εταιρία Square Enix μαζί με την κατασκευάστρια Cavia κατέληξαν στο εξής: δύο εκδόσεις του ίδιου παιχνιδιού, με μικρές αλλαγές, θα κυκλοφορήσουν. Το Nier Gestalt πρωταγωνιστεί τον Nier ως έναν πατέρα στα 30-κάτι του, ενώ το Nier Replicant πρωταγωνιστεί τον Nier ως αδερφό της Yonah. Η δύση δεν υιοθετεί την κουλτούρα της Ιαπωνίας, που περιλαμβάνει άφθονους νεαρούς ήρωες, και θέλοντας να κάνει κάτι το διαφορετικό, κυκλοφόρησε το Nier Gestalt σε Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία για PlayStation 3 και Xbox 360 τον Απρίλιο του 2010. Το Nier Replicant κυκλοφόρησε επίσης τον Απρίλιο του 2010, αποκλειστικά για PlayStation 3 στην Ιαπωνία.
Η μεταφορά όμως, δεν έμεινε μόνο στον τίτλο και στον πρωταγωνιστή. Οι σχέσεις μεταξύ ορισμένων χαρακτήρων-κλειδιών άλλαξε αρκετά, καθώς και αρκετά κομμάτια διαλόγου, ώστε να αντανακλούν την τεράστια αλλαγή στα θεμέλια του σεναρίου. Αξιοπερίεργο είναι και το ότι οι ασταμάτητες βρισιές της Kaine — κάτι εντελώς καινούριο για τίτλο της Square Enix — έχουν “φιμωθεί” πλήρως στο Replicant, ενώ στο Gestalt αφήνει ένα “ποτάμι” χυδαιοτήτων να κοσμεί την ατμόσφαιρα, ακόμα κι από το πρώτο λεπτό που ξεκινάτε το παιχνίδι. Μια ατμόσφαιρα η οποία συνοδεύεται κι από ήχο που διαφέρει δραστικά ανάμεσα στις δύο εκδόσεις: η Replicant έκδοση περιλαμβάνει ταχύρρυθμη μουσική, κάτι που κατά 99.9% συνοδεύει όλα τα anime εκ Ιαπωνίας ορμώμενα. Η Gestalt έκδοση, αντιθέτως, περιλαμβάνει πιο “βαριά“, πιο “ωμά” τραγούδια, για να ταιριάξει με την όχι-τόσο-παιχνιδιάρικη διάθεση και εμφάνιση του ηλικιωμένου (σε σύγκριση με τον Nier του Replicant) του Nier στο Gestalt. Και στις δύο εκδόσεις, αλλά προσωπική μου προτίμηση είναι η Gestalt, θα βρείτε soundtrack το οποίο θα μείνει στο μυαλό σας. Τραγούδια όπως το παρακάτω, συνδεδεμένα με σημαντικά γεγονότα ή την απλότητα του να εξερευνείς μια αχανή πεδιάδα, ανεβάζουν την ποιότητα κατακόρυφα.
Ευτυχώς, αυτό που κάνει το Nier τόσο ξεχωριστό δεν άλλαξε σε καμιά από τις δύο εκδόσεις. Η βασική ιδέα είχε εμπνεύσεις όπως η επίθεση της 9ης Σεπτεμβρίου (ως “easter egg”, οι κατασκευαστές έκαναν τα γενέθλια του πατέρα Nier να είναι 9 Σεπτεμβρίου, για παράδειγμα), όπως αποδεικνύεται και στη σκηνή με τον Angelus, τον δράκο, στο Τόκυο. Οι χαρακτήρες έχουν βγει από τη ζωή, και παρότι είναι — πρακτικά — JRPG, δεν ακολουθεί καθόλου την τυποποιημένη δομή του “πάρε έναν ξεβράκωτο τυχαίο και κάν’τον να σώσει τον κόσμο”. Ουσιαστικά, αυτό γίνεται. Όμως, οι συγγραφείς έβαλαν τα δυνατά τους να σε κάνουν να επικεντρωθείς σε όλα τα υπόλοιπα. Όπως ο δεσμός πατέρα-κόρης, και η θυσία που προτίθεται να κάνει για να ελευθερώσει την κόρη του από ένα μέλλον χειρότερο από τον θάνατο. Όπως το ότι, ακόμα και τα ακαταλαβίστικα, μπορούν να κατανοηθούν με προσπάθεια — τερματίζοντας το παιχνίδι μια φορά επιτρέπει να καταλαβαίνεις τον (αρχικά) ακαταλαβίστικο διάλογο των ψυχών που ασταμάτητα απαλλάσσεις από το “βάρος” της ύπαρξής τους. Σε κάνει να νιώθεις άσχημα που τερμάτισες το παιχνίδι, τους σκότωνες ανελέητα βλέποντάς τους απλώς ως εχθρούς, κι όχι σαν όντα με ψυχή. Πέρα απ’ αυτό, έρχεσαι και αντιμέτωπος με το δικαίωμα όλων στην διαφορετικότητα, αλλά και τη στέρηση ελευθερίας, που σε όλη τους τη ζωή αντιμετωπίζουν άνθρωποι έξω του συνηθισμένου, όπως η ερμαφρόδιτη Kaine.
Και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα το έχουν, φυσικά, και τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Οι άνθρωποι πίσω από το Nier δημιούργησαν ένα εκπληκτικά φιλόδοξο τίτλο, και μόνο συγχαρητήρια μπορώ εγώ, προσωπικά, να τους δώσω. Το ότι κατάφεραν να συμπυκνώσουν τόσα πολλά και διαφορετικά είδη/στοιχεία σε ένα πακέτο, που δουλεύει όχι τέλεια αλλά αρκετά καλά, είναι μόνο άξιο σεβασμού. Κι ας μην σ’αρέσει το Nier, κι ας μισείς τα JRPG/Action RPG. Η τρίτου προσώπου προοπτική του θυμίζει πολλά, όπως το Devil May Cry. Το σύστημα μάχης του, με τα υπερφυσικά combo και τους συνδυασμούς χτυπημάτων-μαγείας, θυμίζουν God of War. Μέσα στα κτίρια, η προοπτική γυρίζει στο πλάι, και βλέπεις τα πάντα σαν ένα παλιό, δισδιάστατο παιχνίδι με τρισδιάστατα γραφικά. Στοιχεία κυνηγιού άγριων ζώων και συλλογή προμηθειών από αυτά θυμίζει λίγο Monster Hunter. Η τεράστια ποικιλία των bosses — και των τακτικών που απαιτεί η κάθε μάχη — ίσως θυμίσουν λίγο την τακτική που ήθελε το Shadow of the Colossus, ή τις επικού μεγέθους μάχες που προσέφερε το (αγαπημένο) Demon’s Souls. Τα sidequests και η βοήθεια που επιλέγετε αν θα παρέχετε ή όχι στους συγχωριανούς σας θυμίζει αμέτρητα RPG ανά τα χρόνια. Έχει κι ένα σημείο το οποίο παίζετε από την σκοπιά ενός παλιού, κλασικού text-based adventure, που σημαίνει καθαρό κείμενο! Αν έχετε παίξει κάποιο παιχνίδι πριν το Nier, οι πιθανότητες είναι ότι κάτι μέσα σε αυτό θα σας το φέρει στον νου ξανά.
Τα πολλαπλά τέλη του είναι επίσης μια δόση φρεσκάδας στην παραδοσιακή JRPG φόρμουλα. Γιατί, το δεχτούμε — δεν είναι τυπικό JRPG, αντιθέτως έχει διάφορα είδη μέσα του, όμως έχει την τυπική Ιαπωνική τρέλα, οπότε έτσι το χαρακτηρίζω από την πρώτη στιγμή. Οι διαφορές μεταξύ τους είναι αρκετά μεγάλες, ενώ δεν υπάρχει κάποιο που να δίνει την απόλυτη χαρά ή ικανοποίηση. Μας υπενθυμίζει ότι κάθε νίκη έρχεται με θυσίες. Και στο δυσκολότερο τέλος του, το παιχνίδι απαιτεί την υπέρτατη θυσία. Για να ξεχαστούν τα όσα έγιναν, πρέπει να σβηστούν τα ίχνη τους. Πιστό στην ιδέα, το Nier απαιτεί να σβήσεις το save σου, αργά και βασανιστικά, πληκτρολογώντας το όνομα χαρακτήρα που διάλεξες (αν δεν έμεινες στο Nier, για παράδειγμα). Δεν υπάρχει κανένα τρικ ή τρόπος να κοροϊδέψεις το σύστημα — διάλεξε αυτό το τέλος για να απαλλάξεις πολλούς από το μαρτύριο τους, αλλά μαζί τους σβήνεις και όλες τις αποδείξεις του κόπου σου, της περιπέτειάς σου. Το φανταστικό αυτό ταξίδι θα μείνει πλέον μόνο στο μυαλό σου.
Δυστυχώς, το Nier αντιμετώπισε σκληρές κριτικές. Οι κριτικοί δεν έμειναν ευχαριστημένοι με το gameplay — που, παρά την ιδιαιτερότητά του και τις αμέτρητες ενώσεις — και τα, ομολογουμένως, απογοητευτικά γραφικά. Μερικοί προσέθεσαν πόντους για την εκπληκτική ιστορία του ή τις αμέτρητες προσπάθειες που έκαναν οι δημιουργοί στο να κατασκευάσουν κάτι ξεχωριστό (για εμένα, το πέτυχαν), μερικοί όμως όχι. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω πλήρως. Τα παιχνίδια πρέπει να δίνουν πρώτα έμφαση στο gameplay και μετά στα υπόλοιπα. Όμως, το Nier προσπάθησε πάρα πολλά, και πέτυχε τα περισσότερα, κερδίζοντας τον σεβασμό μου. Οι πωλήσεις του έμειναν σε χαμηλά επίπεδα (περίπου 540,000 αντίτυπα για PlayStation 3 παγκοσμίως, και περίπου 260,000 για Xbox 360 παγκοσμίως και για τις 2 εκδόσεις), πράγμα που οδήγησε την Cavia στην διάλυση. Τα καλά νέα μέσα στην δυστυχία είναι πως το μεγαλύτερο μέρος των μελών της βρήκαν εργασιακή στέγη στην Square Enix, ενώ αρκετά από τα μέλη-κλειδιά του Nier δημιούργησαν το πρόσφατο Drakengard 3, το οποίο αναπτύχθηκε κι εκδόθηκε από την Square Enix. Ειρωνικό το πώς ένα spinoff της σειράς Drakengard έφερε την εταιρία στο μηδέν, και αυτό το spinoff την ξαναέφερε στο Drakengard.
Έτσι, λοιπόν, άδοξα τελείωσε και η ιστορία του Nier. Ενός από τους πιο ξεχωριστούς τίτλους που είχα την τιμή να πιάσω στα χέρια μου, στα 15 χρόνια που ασχολούμαι ακατάπαυστα με τα video games. Όμως, δεν στεναχωριέμαι. Ακόμα κι αν ποτέ δεν βρει τον δρόμο για ένα sequel, μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια αξιοπρεπέστατα και με καμάρι. Το σημαντικότερο δεν είναι το πόσα πράγματα προσπαθεί ταυτόχρονα, αλλά το πόσα πετυχαίνει. Και όσες φορές κι αν φτάσω στο Ending D και χρειαστεί να σβήσω το save file μου, το Nier θα μείνει για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως το προϊόν μερικών μυαλών που σκέφτονταν έξω από το συνηθισμένο. Μυαλών που έφτιαξαν ένα αξέχαστο ταξίδι με έμπνευση έναν δράκο που χτυπήθηκε από jets και καρφώθηκε στην κορυφή του Πύργου του Τόκυο.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
