Δείτε στο νέο μας Βίντεο: «Η Sony συνεχίζει να κάνει τα... δικά της | Game Recap #157»

Avengers: Infinity War

Αναγνώστες μου εκεί έξω σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς από το ηρωικό Χαϊδάρι (κυρίως επειδή πλέον η περιοχή με φιλοξενεί σαν μόνιμο κάτοικο της όπως έχουμε πει) και δε λέω αν σας έλειψα και λοιπά… Έτσι μ’ αρέσει να μη σας τα λέω συχνά, για να μη με θεωρείς δεδομένο αγάπη μου… ΤΟΣΟ σκληρός συντάκτης. Αλλά στο θέμα μας.

Πέμπτη βράδυ και ό,τι έχει πιάσει σιγά-σιγά η ζέστη και μυρίζει από τώρα ελαφρώς καλοκαίρι, οπότε σαν πρόωρος λουόμενος νομίζω επιβάλλεται να πάω να βουτήξω στα βαθιά νερά της nerd-οσύνης μου. Οι καιροί άλλαξαν κυρίες, κύριοι και λοιπά κοινωνικά φύλα, σε βαθμό που πλέον είναι παράσημο να ξέρεις γύρω από pop culture και λοιπά. Θα μου πεις όμως βιαστικέ αναγνώστη «χοντρέ αργείς και θα φας ανάποδες, ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΚΑΙ ΠΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ!» αλλά δώσε μου λίγο να σου πω μια δική μου σκέψη επι του θέματος.

Μεγαλωμένος στα πέτρινα χρόνια του κυριολεκτικά κοινωνικού αποκλεισμού, η φυλή μας ήταν μάλλον ό,τι οι λεπροί μια εποχή. Κοινώς άμα ασχολούσουν με κάτι πέρα από μπάλα, γυναίκες, αμάξια και λοιπά χαριτωμένα, θα πρέπει να ήσουν πυροβολημένο ή κάτι τέτοιο (μιλάω σαν άρρεν-παιδί των 90’s). Πόσο μάλλον αν ήσουν έτσι του φανταστικού και περίμενες κάτι μεγάλο να έρθει για σένα όπως ταινίες, σειρές και πάει λέγοντας, σίγουρα θα είχες κάνει τατουάζ την απογοήτευση.

Όμως οι καιροί και τα πρότυπα αλλάζουν που λέει ένα από τα αγαπημένα μου hip-hop σχήματα, και φτάσαμε στο 2018, που πλέον θεωρείται ύβρις να μην ξέρεις από υλικό του «εξωπραγματικού». Αυτό βέβαια σαν κάθε προϊόν που αποκτά μυριάδες ακολούθων, έχει τον κίνδυνο πως για να ευχαριστήσει τον μυημένο και μη, θα πρέπει να βάλει κάποιες φορές νερό στο κρασί του, με νικητή κυρίως τον μη μυημένο όσο να πεις.

Μην παίρνεις σαν πρόλογο για την ταινία όλα τα προηγούμενα πως είδα κάτι κακό, έχω άλλωστε ένα άρθρο καιρό και την υπομονή σου να διαβάσεις τα Ομηρικά μου έπη κάθε φορά, για να σου τα πω όλα χωρίς να σου χαλάσω την εμπειρία, αν δεν την έχεις δει ακόμα (δεν το χαλάω αν έστω δεν υπάρχει προφανής λόγος κακής ταινίας. Ε Rampage; Για σένα λέω!).

Εδώ να σου πω την αλήθεια μου επί του όλου «πριν δω μια ταινία». Ίσως είναι η φυσική μου άμυνα στον κόσμο πως πάντα κρατάω μικρό καλάθι σε όλα, ιδιαίτερα σε θέματα hype. Κυρίως επειδή η βιομηχανία του θεάματος έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις όπως η ζωή μου: περιμένεις πολλά αλλά έχεις λίγα… Οπότε ρωτάς αναγνώστη μου «χοντρέ ήταν καλή η ταινία;» και θα σου απαντήσω από τώρα μιας και ίσως βαρεθείς να με διαβάσεις μέχρι τέλους: ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΗΤΑΝ!! Ίσως είχε μερικά «ναι μεν αλλά» που έπαιξαν οριακά με το OCD σύνδρομο μου να είναι όλα τέλεια σε κάτι, αλλά αυτά μετά.

Πρώτα πρέπει να σου πω γιατί η Marvel σεβάστηκε το κοινό της και γιατί έχτιζε τόσα χρόνια μια «κλιμάκωση» που μπορεί να κοιτάει άνετα την κινηματογραφική ιστορία και να της λέει περήφανα «Νια! Νια! Νια!». Πάμε λοιπόν στο τελετουργικό αποδόμησης της ταινίας. Φώτα! Κάμερα! ΚΑΙ….. Ώπα! Ένα ρακούν που μιλάει! Ποιος είναι ο πιο γλυκούλης υπερήρωας!; Ε;; Ποιος;; ΑΟΥΤΣ! Ρε μαζέψτε το αυτό με δάγκωσε!!Εχμ. Πάμε πάλι. ΔΡΑΣΗ!!!

Το να σου πω για την ιστορία πολλές λεπτομέρειες θα είναι περιττό αλλά και επικίνδυνο. Κυρίως επειδή θα στο χαλάσω και από το να πάρω μαθήματα αυτοάμυνας, που δε βγαίνω μάνα μου, το αφήνω καλύτερα. Οπότε θα μιλήσουμε γενικά για τον ελέφαντα στο δωμάτιο πάνω στο σενάριο.

Αφού λοιπόν πήραμε τα hint μας πως υπάρχουν δυνάμεις πιο κακές από τον γείτονα σου που παίζει full λαϊκά το μεσημέρι (το παθαίνω συχνά στη νέα G-cave και όχι φίλε αναγνώστη που διαβάζεις τώρα και ακούς σκυλάδικα, δεν έχεις δικαίωμα να έχεις νταλκάδες και να το μαθαίνει όλη η γειτονιά. Είναι προσωπικό σου θέμα και ΔΕ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ), έπρεπε αυτό να το κάνουμε κάπως πιο συγκεκριμένο. Μετά λοιπόν από τα άπειρα teasers και αναφορές πως ο ντουνιάς έχει ένα super-mega-ultra-worstoftheworst κακό, έπρεπε να ολόσωμο μωβ να φορεθεί. Να σου λοιπόν ο φόβος και ο τρόμος (όχι των επτά θαλασσών, ξεκολλάτε) που ακούει στο όνομα Thanos (Josh Brolin). Του «θανατά» να τον δεις (αυτό για όσους πρέπει να ξαναδιαβάσουν αρχαία. Για όσους είναι ακόμα λύκειο, ΑΝΟΙΧΤΕ ΚΑΝΑ ΒΙΒΛΙΟ) και αρχίζεις να παρατηρείς πως ενώ όλοι συλλέγουν γραμματόσημα, κονκάρδες, χυλόπιτες και μερικοί μερακλήδες σαν τον συντάκτη σπαθιά (δε θέλω να κρίνεις, όλοι έχουμε τα ψυχολογικά μας), ο συγκεκριμένος είπε να κάνει συλλογή από Infinity Stones. Μη με ρωτάς τι είναι αυτά, πλέον μόνο οι αποκλεισμένες φυλές όπως οι  Kawahiva στον Αμαζόνιο ( google that αν δε ξέρεις. Να σε μάθουμε και κάτι) δε ξέρουν τι είναι. Τα κίνητρα του βέβαια δεν είναι τόσο προφανή όσο θα νόμιζε κανείς, αλλά είπαμε για την αυτοάμυνα πριν, οπότε μη σηκώνεις ρόπαλα, δε στο χαλάω.

Βέβαια, όπως έχεις δει και στις προηγούμενες ταινίες, λίγο ή πολύ όλοι είχαν τα δικά τους, οπότε δεν είναι δα πως το είδαν να έρχεται… Με εξαίρεση βέβαια τον αγαπημένο (μέχρι το Ragnarok τουλάχιστον) Asgardian Thor που η after scene με το τεράστιο διαστημόπλοιο του Thanos ήταν το μόνο καλό που έδωσε πραγματικά η ταινία (ώρες-ώρες νιώθω σαν τον Λαζόπουλο με την Ντενίση σε αυτό. Εντάξει έχω τα κολλήματα μου, δε θα κρίνεις!). Από αυτόν λοιπόν ξεκινάει η ιστορία πως κάτι έρχεται με φόρα (κατηφόρα που λέει το άσμα) και πέφτει σύρμα στη γη «μας κάνουν πέσιμο, πάρε τηλέφωνα να σκάσουν μύτη τα αλάνια». Κυριολεκτικά. Καλά σκάω.

Εντάξει από το trailer και λοιπό hype καμένε πλην τίμιε αναγνώστη μου, θα ‘δες πως μάλλον έπεσαν μερικά τείχη σαν το Πάμε Πακέτο και όσο να πεις ο κίνδυνος ενώνει (μην κάνουμε ομοιοκαταληξία κατά το γνωστό σύνθημα, εδώ είναι άρθρο Ελβετία και δε θέλω ακρότητες), οπότε και ένα μάτσο υπερήρωες θα πούνε «το ‘χουμε σα να μην υπάρχει αύριο». Ο Thanos είναι σαν τη Nokia. Connecting superheroes. (ορίστε καμπάνια για την εταιρεία. Όποιος δουλεύει εκεί να ξέρει πως δέχομαι να αναλάβω το τμήμα marketing). Οπότε εν ολίγοις η αφρόκρεμα του φρέντο cappuccino υπερηρώων μαζεύτηκε και με ρόπαλα και σανίδες είναι έτοιμοι για το τζέρτζελο. Άραγε θα τα καταφέρει ο τιτάνας Thanos να τους νικήσει ή θα μαζεύει δόντια από το πάτωμα; (όχι η ταινία δεν έπαθε God Of War και δε θα δεις 50 ορόφους κακό μέσα. Είναι pocket size titan)

Τώρα είναι λίγο γελοίο να σου αραδιάσω ποιοι είναι μέσα, γιατί τους έχεις δει κυριολεκτικά όλους από έστω μια φορά. Εντάξει πάντως, τουλάχιστον μια… μικροσκοπική απουσία την έχεις (πιάσε το υπονοούμενο παιάνα που έλεγε και ο Λιακόπουλος) καθώς και μερικές ακόμα, που μάλλον δεν τα είχαν καλά με τους υπευθύνους στο casting, αλλά οκ minor spoiler και το αναφέρω επειδή ξενέρωσα. Κατά τα άλλα χορταίνεις κάπες, μούσκουλα και ακτίνες να πετάγονται από παντού!

Επειδή λοιπόν αν πω παραπάνω κινδυνεύω να επαναφέρω τον νόμο 4000 περί «τεντιμποϊσμού» το βουλώνω κάπου εδώ. Κυρίως επειδή ενώ το σενάριο πάνω και κάπου κάτω θα το έχεις μυριστεί, η ταινία καταφέρνει να σε κρατήσει με ανατροπές και λοιπά στην πλειονότητα της, που ομολογώ ενώ γενικά πλέον βλέπω να έρχονται πράγματα από χιλιόμετρα, σε μερικές φάσεις είπα το “WOW!” και δεν ντράπηκα να κοιτάξω το άλλο μου μισό δίπλα με δέος και απόγνωση, με την καλύτερη των εννοιών! Είχε ροή, είχε πλοκή, είχε ανατροπές, είχε πολλά. Τις ελαφρές μου ενστάσεις θα στις πω μετά, ακόμα εκθειάζω την ταινία.

Ρε Marvel και Disney πραγματικά μπράβο ρε μάνες μου. Ειλικρινά δε μιλάω με το όλο fan boy ύφος, όσο με το πιο αντικειμενικό σκεπτικό που μπορώ: ήταν μια ταινία φτιαγμένη από ένα studio που σε αυτή την περίπτωση σεβάστηκε το κοινό του. Η γκρίνια που είχα και έχω σε πολλές ανάλογες ταινίες με το όλο «άσε μας ρε κούκλα μου που θες και εναλλακτική προσέγγιση» σχεδόν εκμηδενίστηκε. Το κολοσσιαίο μέγεθος του πονήματος (μιλάμε για χαλαρά 2,5ωρο στο νερό αλλά μη σε “ψαρώνει” αυτό. Καλά σκάω) δεν έκανε καμιά κοιλιά δικιά μου, δε σε κούρασε τόσο σε καμιά περίπτωση και γενικά είχε ενδιαφέρον που σε κράταγε σα να είχες πάθει Κουρδιστό Πορτοκάλι και είχες κολλημένα βλέφαρα πάνω για να μη χάνεις τίποτα.

Όλοι όσοι δεν έχετε δει την ταινία θα αναρωτιέστε τι έλεγε ο Thanos μέσα σαν κακός. Εντάξει το δίνω ήταν πολύ καλός μέσα. Σκληρός, προσηλωμένος, με όλως παραδόξως αρκετά δικαιολογημένη ύπαρξη του master plan από μεριά του (καλά θα μου πεις «ρε χοντρέ όλοι οι κακοί έχουν λόγο να βασανίζουν το ορατό σύμπαν») που θα σου δώσει έναν ελαφρύ λόγο να πεις «ρε λες να έχει δίκιο;». Νομίζω πως γενικά το concept του Thanos, δανείστηκε πολλά στοιχεία από τον μελανοσχεδιασμένο κακό των Fantastic Four, Dr. Doom. Όποιοι έχει τύχει να διαβάσουν λίγο από τον έτσι, θα καταλάβουν. Οι υπόλοιποι απλά θα δούνε πόσο έχει αδικηθεί το συγκεκριμένο concept στις κινηματογραφικές μεταφορές μέχρι τώρα. Villain with a purpose και το αφήνω εδώ.

Η ταινία μ’ άρεσε κυρίως γιατί έκανε σωστή χρήση του χρόνου που της έχει δοθεί για να σου δείξει τα δόντια της (με πιο αστραφτερό χαμόγελο κι από αυτό του Πετρίδη), ενώ σε οτιδήποτε είχε να κάνει με backstories που δεν είχε προλάβει το MCU να σου δείξει, είχε την ιδανική αναλογία. Χωρίς να στο χαλάω, ας πούμε μέσα μια ιστοριούλα της Gamora που σου έδειχνε τη σχέση με τον μπάρμπα-Thanos ήταν τόσο-όσο για να σε κάνει να καταλάβεις, αλλά χωρίς να το κουράζει.

Ειδική θέση στην καρδιά του καθένα πάντως πιστεύω θα έχει το humor της ταινίας. Αναμενόμενο θα μου πεις και οκ μπορεί σε κάτι φάσεις να το βάλανε πάλι απλά για το γουστόζικο με υπερζήλο, αλλά στο 90% είχε λόγο ύπαρξης (τουλάχιστον για την πρώτη παρθενική εμπειρία με το πόνημα. Αν το δω δεύτερη φορά, ίσως είμαι πιο αντικειμενικός, αν χρειάζεται) και είχε γίνει σάρκα μία με την εξιστόρηση. Μάλιστα πιστεύω πως η ύπαρξη αρκετά πετυχημένου χιούμορ στην ταινία στηρίχτηκε πάνω στην πρώτη επαφή πολλών ηρώων αναμεταξύ τους.

Εδώ νομίζω πως οι δημιουργοί έπαιξαν με το όλο «κοινωνική αμηχανία» που έχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, που πολλές φορές δε ξέρουμε πώς να φερθούμε 100% απέναντι σε κάποιον. Με λίγα λόγια μπορεί ας πούμε να είμαστε περίεργοι με κάποιον, προκατειλημμένοι, σκεπτικιστές, αλλά ακόμα και χαλαροί ή απλά αδιάφοροι. Αυτό γενικά πιστεύω πως θα ταυτίσει καθέναν που θα δει την ταινία με τους ήρωες μέσα: σε έκανε να νιώθεις οικεία έτσι ώστε να ταυτίζεσαι με μια σχέση ανάμεσα στους χαρακτήρες, αλλά χωρίς να χάνεις την ουσία που ήταν πως οκ φίλε δεν είναι τυχαίοι και σαν κι εσένα. Εντάξει ξέρω αναγνώστη μου πως είσαι ένας μικρός υπερήρωας ή ακόμα δε σου ήρθε το γράμμα από το σχολείο των μάγων, αλλά ποτέ δε θα είσαι τόσο cool σαν Avenger σε superhero scene. Σε αγαπάμε όμως όπως και να έχει. Πάρε ένα μπισκότο και συνεχίζουμε.

Ξεχωριστή αναφορά θέλω να κάνω για τη σκηνοθεσία. Τα λόγια είναι περιττά στην κυριολεξία. Η απόδοση της ταινίας έδειξε πως όταν έχει χώρο, χρόνο, κεφάλαιο και πάνω από όλα ΜΕΡΑΚΙ, μπορείς να κάνεις ένα σύμπαν να στέκεται μόνο του (pun definitely intended)! Οι Αφοί Russo Α.Ε πραγματικά έκαναν κάτι μοναδικό. Όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο της ένωσης πόσων υπερηρώων, αλλά επι προσθέτως το όραμά που είχαν για την ταινία απέδωσε καρπούς στο τελικό αποτέλεσμα. Γεμάτες σκηνές δράσης που συνδύαζαν όλους τους συμμετέχοντες (άσχετα αν έκαναν όντως κάτι σημαντικό ή όχι), εντυπωσιακές λήψεις είτε τεχνητά, είτε πρακτικά δοσμένες, στοχευμένες ερμηνείες με γνώμονα τη δημιουργία της εντύπωσης που η ταινία ήθελε να έχεις και πολλά ακόμα κομπλιμέντα που θα έκαναν τον καθένα να φουσκώσει σαν πέρδικα το στήθος του!

Σε μια τελική για μένα ετυμηγορία ως προς τη σκηνοθεσία, η ταινία θύμιζε πάρα πολύ ένα θεατρικό έργο. Κοινώς για τους αδαείς και άσχετους με την τέχνη, ήταν κατά κάποιο τρόπο χωρισμένη σε ένα είδος πράξεων ή κεφαλαίων, που γνώμονα είχαν να σου πουν κάθε μια τις ιστορίες όσων ήταν στη «σκηνή». Το αναφέρω κάπως ξεχωριστά, επειδή δεν βιαζόταν να προχωρήσει παρακάτω με το ζόρι την ιστορία (τουλάχιστον σε ό,τι έβλεπες εκείνη την ώρα, άσχετα αν ήταν καλό ή κακό), αλλά γέμιζε το χρόνο έτσι πυκνογραμμένη που ήταν, χωρίς να σε αφήνει στα κρύα του λουτρού. Ιδιαίτερα αν αναλογιστείς πως λόγω του ό,τι προφανώς δεν ήταν όλοι μαζεμένοι οι χαρακτήρες από την αρχή, έφτανε σταδιακά σε αυτό ενώ παράλληλα σου έλεγε τα κατορθώματα τους μέχρι τότε που θα γινόταν τελικά. Μαθήματα σκηνοθεσίας λοιπόν από το δίδυμο φωτιά και μπράβο τους. Θείος Γιώργος approves. Το γεγονός εν ολίγοις πως μια ταινία έκανε μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ αίθουσα (νομίζω δηλαδή, μπορεί να είχαμε και άψυχους) να χειροκροτεί σε πόσες σκηνές και εμένα να έχω ανατριχιάσει κυριολεκτικά πόσες φορές επίσης, νομίζω λέει από μόνο του μια ιστορία απλά, λυτά και απέριττα…

ΑΑΑΑΑΑΑΛΛΑ από την άλλη είχαμε τους screenwriters, που εδώ δε μου τα είπαν και τόσο τέλεια όσο οι προηγούμενοι. Τώρα θα σου πω τις κάπως πιο μαύρες σελίδες της ταινίας. Πάταξον μέν, ἄκουσον δε (μην ψαρώνεις, το πάτησα copy-paste) που λέγανε και θα σου πω τις ενστάσεις μου. Απευθύνομαι στην ταινία τώρα και παρακαλώ οι υπόλοιποι λίγο ησυχία μέχρι να κατέβει η ταινία λίγο από το διάστημα.

Ταινία άκουσε να δεις κάτι. Σε αγάπησα με την πρώτη ματιά και σίγουρα θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην ταλαιπωρημένη από έρωτες καρδιά μου. ΑΛΛΑ. Γιατί βρε κούκλα μου στη μέχρι τώρα σχέση μας είσαι τόσο αντιθετική; Δε στο λέω σα να σε έχω ίσα με τις άλλες. Όχι είσαι πραγματικά ξεχωριστή και δεν το λέω για να βρεθώ στο κρεβάτι σου. Δε σε έχω για τέτοια. Αλλά γιατί μου φέρθηκες έτσι σε μερικές περιπτώσεις; Να σου εξηγήσω τι εννοώ.

Πέρα από την πλάκα αναγνώστες μου, στην ταινία είδα μερικά σεναριακά ατοπήματα, που δεν είχαν τόσο λόγο ύπαρξης. Τι εννοώ. Γενικά η ταινία δεν το κούρασε τόσο με έντονο «δράμα και κλάμα», αλλά στις περιπτώσεις που το έκανε ήταν δυνατές σκηνές όσο να πεις. Το OCD μου που σου ‘πα στην αρχή, ενεργοποιήθηκε ως προς το εξής: δεν μπορείς στη μια σκηνή να μου εξιστορείς κάτι, να δείχνεις πως δε γίνεται να γίνει διαφορετικά και τελικά να το τραβάς λίγο από τα μαλλιά για να γίνει. Να εξηγηθώ.

Η ταινία μέσα σε κάποιες σκηνές (δεν ήταν η πλειοψηφία, όλα κι όλα) θέλησε προφανώς να δημιουργήσει κάποιες κλιμακώσεις, είτε με όσα έχει πει μέχρι τώρα στις άλλες ταινίες, είτε με όσα μας έδειξε στο πανί από μόνη της. Ας πούμε όλοι είδαμε στο Ragnarok έναν παντοδύναμο Thor στο τέλος, έναν Dr. Strange να τα βάζει με θεούς και δαίμονες (κυριολεκτικά) και πάει λέγοντας. Ε ρε φίλε άμα έχεις δει τη μια κάποιον να το έχει και μετά μόνο και μόνο επειδή θες να στηρίξεις κάτι για πιο δραματικό αποτέλεσμα να μου ξεχνάς πως το έχεις πει, σε πιάνουν λίγο τα διαόλια σου. Χωρίς να στο χαλάω, ας πούμε μέσα έβλεπες τον Thanos από τη μια να το έχει σχεδόν μόνος του και από την άλλη σε μερικές φάσεις να τρώει πιο πολύ ξύλο και από αντίπαλο ενός τσαντισμένου McGregor. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι πως προς το τέλος έχει προφανώς μια κλιμάκωση. Ενώ λοιπόν σε μια φάση μέσα όλα γίνονται εν ριπή οφθαλμού (τι έχω πάθει ρε και μιλάω τόσο καλά ελληνικά σήμερα; ), στις ίδιες σκηνές σε κάποιους χαρακτήρες το τραβάνε σε extended version, μόνο και μόνο για να νιώσει ο θεατής την κορύφωση. Ε ρε φίλε δε ξέρω σε κάτι τέτοια με έχασε λίγο. Λίιιιιγο παραπάνω ζόρι από όσο θα έπρεπε για μένα.

Γενικά η ταινία είχε αυτά τα ελάχιστα ατοπήματα, κυρίως από την άποψη πως πολλές καταστάσεις απλά γίνονταν (ενώ ήσουν σίγουρος πως δε χρειαζόταν) με το όλο «deal with it κι άμα σ ‘αρέσει» (ναι ναι ξέρω έχω εκφράσει το κόλλημα μου άπειρες φορές ως προς αυτό και είναι σα να ακούω «ταινία είναι ρε χοντρέ σκάσε πια» αλλά σας γράφω και θα το λέω μόνιμα, deal with it!), σε συνδυασμό πως αναιρούσε τον ίδιο τον εαυτό της όπως είπαμε. Δε στο λέω ειλικρινά ούτε για να βρω κάτι αρνητικό, ούτε για να είμαι ο κλασσικός που στο πάρτι θα θάβει όλους τους άλλους. Μου χτύπησαν λίγο άσχημα στο μάτι και ήταν τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό σαν κακώς εξιστορημένα, μετά το τέλος της προβολής. Αλλά για να μιλάμε ειλικρινά τα αρνητικά τελειώνουν εδώ. Ακολουθούν μερικές σκέψεις μου στη μέχρι τώρα πορεία του MCU, έτσι σαν κάποιες διαπιστώσεις.

Η Marvel δοκίμασε πολλά στην πορεία μέχρι εδώ. Δοκίμασε σοβαρές ιστορίες, αστείες, μετριασμένες, αλλά ακόμα και εναλλακτικές ή όχι απαραίτητα geek friendly. Ένα εντυπωσιακό εύρος που είχε επιτυχίες αλλά και αποτυχίες για τα δεδομένα της, κυρίως είτε λόγω πως δεν πίστεψε αρκετά στο τελικό αποτέλεσμα, είτε γιατί διάβασε λάθος τι ήθελε να δει το κοινό. Μπορεί να μη συγχωρούμε εύκολα σα θεατές ή από την άλλη να δικαιολογούμε πιο πολύ από όσο χρειάζεται μια προσπάθεια (Ε, fan boys; ΞΕΡΕΤΕ ΑΡΡΩΣΤΑΚΙΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ!) αλλά ίσως είναι η δυσκολία του να πιάσεις όλο το κοινό. Κάθε στούντιο λοιπόν μη ξεχνάμε πως έχει αυτόν τον σκοπό. Άλλοτε λοιπόν το κάνεις καλά και άλλοτε όχι. Στην περίπτωση λοιπόν του MCU έχεις κάτι τέτοιο.

Σαν εταιρεία η Marvel στην αρχή έκανε ένα λάθος που μπορεί να είχε εμπορική επιτυχία για την εταιρεία από την άποψη έσοδα, αλλά στην πορεία προέκυψε δίκωπο μαχαίρι: το γεγονός πως μοίρασε δικαιώματα σε όποιον μίλαγε αγγλικά. Αυτό αποτέλεσε στο όλο εγχείρημα ένα τεράστιο εμπόδιο, μιας και δεν μπορούσε να υλοποιηθεί εύκολα το μετέπειτα όνειρο για ένα ενοποιημένο κινηματογραφικό σύμπαν, όπως προφανώς αυτό προέκυψε στην πορεία. Για αυτό και όταν η Disney μυρίστηκε από πιο νωρίς όλη την παραγωγή κασεριού, έκανε τα πάντα για να μπορέσει να φέρει πίσω τα πιο πολλά δικαιώματα πάνω σε ήρωες και λοιπά. Το εντυπωσιακό ήταν πως δεν το κατάφερε μόνο επειδή ήταν ωραίοι και ωραίες στο τμήμα διαπραγματεύσεων (ρε μήπως να τους φέρουμε για το ελληνικό ζήτημα; ), αλλά επειδή πρόλαβε να κάνει αρκετά box-office hits, που έκαναν τις προσπάθειες από άλλα studios να είναι απλά ανέκδοτα για τη μικρή Αννούλα. Κοινώς οκ μερικά καλά, αλλά δεν… Δε θα μπω στον κόπο να σχολιάσω ακόμα για αλλά franchises (βλέπε ταλαίπωρη DC που θα σου πω μετά), μιας και δε μιλάς δυνατά στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί… Ενθάδε κείται κάθε άλλη προσπάθεια και όχι δεν έπαθα Στικούδη. Θάψανε κυριολεκτικά κάθε ίχνος «ανταγωνισμού».

Το έξυπνο λοιπόν επιχειρηματικό βήμα, έπιασε τόπο: δημιουργείς ένα κοινό και τεράστιο σύμπαν, έτσι ώστε όταν χρειαστεί, να φτάσεις σε ένα ενωμένο μοτίβο σαν προϊόν. Βαφτίζεται λοιπόν με το όνομα Infinity War, ενώ ήδη έχει δουλέψει με αλληλοσυνδέσεις πιο πριν. Το τεράστιο λοιπόν στοίχημα μάλλον το κέρδισαν. Θεωρώ πως η επιτυχία στηρίχτηκε στο γεγονός πως μερικές γενιές που εντυπωσιάστηκαν από ό,τι έχαναν μέχρι τώρα (ή απλά περίμεναν ευκαιρία να δουν κάτι αγαπημένο στην ασημένια οθόνη), βρήκαν έναν πιο απλό τρόπο να γίνουν κομμάτι του.

Κοινώς πλέον δε χρειάζεται να διαβάσεις άπειρες σελίδες με μελανί και χρώμα για να ξέρεις τι γίνεται, όσο να δεις με ένα απλό μέσο το ζουμί. Σίγουρα πιο απλοποιημένο και επιφανειακό (σόρρυ comic enthusiasts δεν είμαστε η πλειοψηφία, μιας και τα γούστα μας θα ήταν ακριβά για κάθε στούντιο παραγωγής), αλλά σε κάθε περίπτωση κάτι καλό να δεις γενικά. Σίγουρα για λόγους οικονομικούς όπως είπα και ίσως και πρακτικούς από την άποψη απόδοσης (βάλε καμιά φορά και κοινωνικούς μιας και είναι πλέον της μόδας σα ζήτημα), έβαλαν πιο πολύ νερό στο κρασί και από σκέτο μπουκαλάκι νερό (δε γράφω επωνυμίες, δε μου έχουν χορηγία), αλλά τουλάχιστον ήταν καραμελίτσα για το μάτι που λένε στο χωριό μου σε κάθε περίπτωση. Ένα στοίχημα λοιπόν κερδήθηκε με τον πιο πανηγυρικό από τους τρόπους. Αλλά πάμε στο επόμενο θέμα.

Εντάξει θα ήταν άδικο να μην αναφέρω πως το θαύμα που λέγεται Infinity War στον τεχνικό τομέα, δεν ήταν κάτι μοναδικό. Το μάτι σου σε πολλές περιπτώσεις είχε πάθει γνωστό καλοφαγά Γαλάτη (Οβελίξ ρε άσχετοι, όλα εγώ πια;) και δεν μπορούσε να χορτάσει ό,τι γινόταν μέσα στην ταινία. Λεπτομέρειες που δε σε ζάλιζαν τόσο, πινελιές από χρώματα και φωτιές, όλα μα όλα έκαναν ένα αριστούργημα που νομίζω θέτει πλέον αρκετά τον πήχη ψηλά. Αν και βέβαια η εμπειρία μου με την ταινία ήταν σε μια θνητή αίθουσα και όχι σε ATMOS, στο ηχητικό κομμάτι ήταν αρκετά ικανοποιητική. Το αναφέρω γιατί από τους ήχους της ταινίας μέχρι και τη μουσική, όλα έπαιξαν έναν ρόλο στο τελικό σύνολο. Άλλη μη λέμε και βλακείες. Αν κάτι έχουμε δει που πάντα νικάει το MCU, ακόμα και στα χειρότερα του, είναι το τεχνικό κομμάτι. Νομίζω πως κάποιος ο οποίος θα δει παραπάνω από μια φορά την ταινία, ίσως βρει ακόμα περισσότερα πράγματα να θαυμάσει, κάτι που η πρώτη επαφή δε θα επέτρεπε.

Αλλά οκ φτάσαμε ταμείο όπως πάντα, μιας και έχω και προσωπική ζωή. Καλά υπερβολές, δεν έχω. Σε ακούω να με ρωτάς αναγνώστη «χοντρέ ήταν καλή η ταινία;» και σου απαντάω ΝΑΙ ΤΟ HORN ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΗΤΑΝ!!! Ήταν η καλύτερη ταινία του MCU μέχρι τώρα; ΠΑΤΗΣΕ ΚΑΤΩ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ ΜΕ ΚΟΦΤΟ ΜΑΚΑΡΟΝΑΚΙ! To studio παραγωγής ανέλαβε ένα δύσκολο έργο: να δώσει κάτι στο κοινό σαν να λέει ένα ευχαριστώ που μας στηρίξετε σε όλα, και στα καλά μας αλλά και στα άσχημα. Σέβομαι το γεγονός πως ενώ ήξερε πως είχε βάλει γκολ ήδη από τα αποδυτήρια, δεν το έβαλε στη μέση και δεν πήγε για αρπαχτή. Ίσως εδώ να κάνω μια κάποια σύγκριση με ταινίες της DC. Η DC θέλησε να κάνει ταινίες με αρκετά εμφανές το αίσθημα φόβου ως προς το πώς θα το έπαιρνε το κοινό και αν ήταν όντως καλές οι προοπτικές να επενδύσει στα προϊόντα της. Ενώ λοιπόν είχε στο δυναμικό της τρομερά χαρτιά με εξίσου γνωστούς ήρωες (ίσως και παραπάνω αναγνωρίσιμους, βλέπε Batman και λοιπά), δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα «κόμπλεξ» που είχε στα κινηματογραφικά. Διάλεξε λοιπόν σχεδόν πάντα μέτριες έως και άσχημες υλοποιήσεις ταινιών, με λαμπρή εξαίρεση το Wonder Woman που ήταν το μεγαλύτερο και ίσως μόνο διαμάντι μέχρι τώρα.

Από την άλλη η Marvel μπορεί να έκανε περίεργες αρχές και να άργησε λίγο να βρει τον βηματισμό της, εν τέλει όμως όταν πάτησε σταθερά και έφτιαξε το τελικό πλάνο που θα κινηθεί, κατάφερε να γράψει μικρές ή μεγάλες κινηματογραφικές ιστορίες. Το δώρο της λοιπόν στον κόσμο ήταν το Infinity War. Μια σχεδόν τέλεια ταινία από κάθε άποψη, που νομίζω θα μπορέσει να ζητήσει και έμμεσα συγγνώμη για όσες και όποιες βλακείες έγιναν παλιά. Μια ταινία που σε έκανε να θες να δεις το παρακάτω στην πλειοψηφία της διάρκειας, που ακόμα και στο τέλος θα σε κάνει να φτιάξεις χρονομηχανή για να δεις τη συνέχεια καπάκι! Με τσαρούχια λοιπόν παίρνει «Θείος Γιώργος ISO» και πήγες χθες να τη δεις! Αυτά από μένα και ραντεβού πάλι σε άλλο άρθρο να τα λέμε έτσι απλά και όμορφα. Καλά να περνάτε και ελπίζω να βάλατε το main theme να παίζει ενώ διαβάζατε το άρθρο… ΤΟΣΟ ΕΠΟΣ ΣΗΜΕΡΑ! Θείος Γιώργος over and out.

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!