Το Triangle Strategy είναι ένα Tactical JRPG που αναπτύχθηκε από την Square Enix και την Artdink και δημοσιεύτηκε από τη Nintendo. Η παραγωγή του παιχνιδιού έγινε από τον Tomoya Asano, γνωστό για τα εξαιρετικά JRPG Bravely και Octopath Traveler. Προσωπικά έχω αρκετά μεγάλη εμπειρία στο είδος, έχοντας παίξει τα Disgaea (1-5), FF Tactics, και φυσικά την τεράστια σειρά Fire Emblem ήξερα πάνω κάτω τι να περιμένω ειδικά από άποψη gameplay. Ουσιαστικά έχουμε ένα grid, πάνω στο οποίο μπαίνουν τα units μας, τα οποία τοποθετούμε όπως εμείς θέλουμε σε οριοθετημένες περιοχές και terrain έχει και αυτό τη σημασία του (π.χ. high ground, εμπόδια που δεν περνάνε units, εμπόδια αλλά με line of sight, κλπ). Ειδικά όσοι έχουν ασχοληθεί με τη σειρά Fire Emblem θα νομίζουν ότι παίζουν παιχνίδι της ίδιας σειράς (χωρίς το αχρείαστο dating sim και τα ερωτικά υπονοούμενα – σε σένα μιλάω Fire Emblem Fates, είναι η αδερφή μου, δε θέλω να τη χαϊδέψω για να βγάλει καρδούλες και να την παντρευτώ – και γενικά την awkward «τζαπανίλα»).
Εκεί που το Triangle Strategy ξεχωρίζει, είναι η κατάργηση των κλάσεων, Αντ’ αυτού ο κάθε χαρακτήρας έχει μοναδικά abilities. Ας πούμε μόνο ένας χαρακτήρας έχει massive single target heal, ενώ ένας άλλος κάνει μόνο buff στους συμμάχους. Έχουμε ένα σχετικά μικρό cast από χαρακτήρες, οχτώ στο σύνολο (χα! Octopath creator, i see you!) αλλά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού παίρνουμε και επιπλέον units για τις μάχες μας. Εδώ έρχεται το δεύτερο σημείο κλειδί του gameplay. Μόνο όσοι χαρακτήρες συμμετέχουν σε μια μάχη θα πάρουν xp και δεν μπορείς να τους κάνεις όλους level up και να είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα για τις μάχες αργότερα οπότε πρέπει να επιλέξεις τι θες. Το τελευταίο σημείο κλειδί στο gameplay του είναι η κίνηση στο πεδίο σε συνδυασμό με τα διάφορα status effects. Τα ranged units κάνουν επιπλέον ζημιά όταν βρίσκονται σε high ground και είναι πιο squicy, όταν βρίσκεσαι πίσω από ένα unit πάντα critical hits (200% damage), όταν δύο ή περισσότερα units έχουν κυκλώσει έναν εχθρό (π.χ. ένας στο τετράγωνο μπροστά του και ένας πίσω του) αλληλοβοηθούνται και κάνουν επιπλέον damage, με τα διάφορα status και position effects φυσικά να ισχύουν. Υπόψη, αυτό δουλεύει και για τον εχθρό σου και στο Normal diffuculty και πάνω η AI αξιοποιεί όσο μπορεί τα διάφορα πλεονεκτήματα.
Από άποψη δυσκολίας, πραγματικά, δεν είναι εύκολο παιχνίδι. Η Artdink έβαλε και easy mode προσπαθώντας να καλύψει μεγαλύτερο κοινό αλλά το Triangle Strategy δεν είναι σαν το Disgaea (περισσότεροι εχθροί με μεγάλα health bars στα late levels) ούτε σαν το fire emblem (skirmish και synergy oriented groups). Θυμίζει αρκετά tabletop, όπως το Final Fantasy Tactics, το combat του στηρίζεται πάρα πολύ σε quests, να “πιάσεις” τα σωστά σημεία στο χάρτη, να σκεφτείς πάρα πολύ καλά το deployment σε σχέση με τον αντίπαλο κλπ. Βέβαια όταν βρεις το σωστό formation είναι τόσο μα τόσο rewarding, έχω κλείσει μια στενή δίοδο με το “tank” μου, δεν έβρισκα πιο ταιριαστή λέξη και οι archers πίσω του κόβουν τους εχθρούς σαν βούτυρο. Οι μάχες μάλιστα, και αυτό είναι το καλό είναι σχετικά γρήγορες αφού στηρίζονται πάρα πολύ στο αρχικό deployment και όταν είναι να χάσεις το ξέρεις από τους πρώτους γύρους, οπότε μπορείς άμεσα να βγεις και να ξαναπροσπαθήσεις από την αρχή, πράγμα που σε πολλά παιχνίδια αυτού του είδους συνήθως είναι μειονέκτημα.
Υπάρχει και άλλο ένα gameplay mechanic, το οποίο έχει νόημα να το δούμε αφού εξηγήσουμε πολύ γρήγορα την ιστορία του παιχνιδιού. Λαμβάνει χώρα στην Norzelia, ένα fantasy κόσμο που αποτελείται από τρία Βασίλεια. Τα δύο έχουν πλούσιο ορυκτό πλούτο (αλάτι και μέταλλο) αλλά μόνο από ένα υλικό το καθένα, ενώ το τρίτο βρίσκεται στη μέση αυτών και όπως καταλαβαίνετε υπάρχει πόλεμος μεταξύ των τριών για οικονομικούς λόγους. Ξεκινάμε το παιχνίδι αμέσως μετά από έναν τεράστιο πολυετή πόλεμο μεταξύ των κυρίαρχων βασιλείων. Έχει υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης αλλά οι εντάσεις ακόμη υπάρχουν και κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Είσαι ένας ευγενής (και γιός “βασιλιά” το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι ακριβώς βασιλιάς, αλλά ούτε και εκλεγμένος από το λαό, anyway, το εξηγεί εξαιρετικά το παιχνίδι) και θα παντρευτείς την αδερφή ενός αρχιδούκα ενός άλλου βασιλείου, σφραγίζοντας έτσι την ειρήνη. Καταλαβαίνουμε απευθείας ότι είμαστε σε ένα πολύ βαρύ πολιτικό θρίλερ, κανονισμένοι γάμοι, μηχανορραφίες, προδοσίες ακόμη και στα ίδια σπίτια, κατάσκοποι, δολοφόνοι κλπ είναι το βασικό περιεχόμενο του παιχνιδιού. Όσο προχωράμε μάλιστα βλέπουμε πως (γενικά όλα είναι από τη σκοπιά του πρωταγωνιστή) δεν είναι το δικό μας βασίλειο οι “καλοί” και τα άλλα βασίλεια οι “κακοί” αλλά όλοι έχουν τα κίνητρα τους.
Εδώ έρχεται και το άλλο πολύ ιδιαίτερο κομμάτι του gameplay, οι αποφάσεις και το πως θα εξελιχθεί η ιστορία. Αρχικά, ο πρωταγωνιστής δεν έχει καμία απολύτως προσωπικότητα, είναι σαν λευκό χαρτί, και αυτό, ειδικά σε ένα τόσο προσεγμένο από άποψη ιστορίας παιχνίδι είναι σκόπιμο. Εσύ μπαίνεις στη θέση του κι εσύ αποφασίζεις τις πράξεις του. Αλλά δεν έχεις άμεσο αντίκτυπο στην ιστορία του παιχνιδιού. Έχεις επτά συμβούλους στους οποίους παραθέτεις τις απόψεις σου και αυτοί ψηφίζουν για το τι πολιτική θα ακολουθήσει το βασίλειο (γι’ αυτό είπα πριν όχι ακριβώς βασιλιάς). Μπορείς να τους βρεις και να προσπαθήσεις να τους πείσεις (όχι πάντα με επιτυχία, έκανα πολλά reload λόγω αυτού) με βάση τα γεγονότα και τις πληροφορίες που έχεις από το παιχνίδι και από τα πράγματα φυσικά που έχεις ήδη αποφασίσει να κάνεις πριν τα meeting. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και ευφάνταστο mechanic που παρόμοιο του δεν έχω δει και δίνει τεράστιο replay value στον τίτλο. Μια πάρα πολύ σημαντική σημείωση εδώ, που πραγματικά δείχνει πόσο προσεγμένη είναι η ιστορία του παιχνιδιού. Παρατήρησα ότι στις μάχες, οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν ανάλογες τακτικές του backstory τους.
Τέλος, το artwork, έχουμε ένα new-retro style με pixelated χαρακτήρες σε έναν τρισιδιάστατο ισομετρικό κόσμο. Ότι είχαμε δει και στο Octopath, θα έλεγε κανείς είναι πλέον το σήμα κατατεθέν του Tomoya Asano όπως τα ελαφριά ρούχα (ok εσώρουχα), ο υπαρξιακός μηδενισμός, η εξαιρετική μουσική και το “there is no happy end” του Yoko Taro (Nier). Το μόνο ίσως αδύναμο στοιχείο του παιχνιδιού θα έλεγα πως είναι το overexposition, μου εξηγεί υπερβολικά κάποια στοιχεία χαρακτήρων τα οποία θα μπορούσα και μόνος μου να τα καταλάβω, ένα κι ένα πάντα θα κάνει δυο.
Ευχαριστούμε τις Nintendo και CD Media για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
