Μετά από 3,5 χρόνια, το sequel του reboot του J.J. Abrams επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη. Το Star Trek του 2009 θεωρείται κατά τη γνώμη μου μια από τις πιό διασκεδαστικές περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας και αυτό το λέω σαν κάποιος που ποτέ δεν του πολυάρεσε το συγκεκριμένο franchise. Είναι η συνέχεια εξίσου καλή ή πάσχει από τη συνήθη «σικουελίτιδα»;
Στο Star Trek Into Darknes, o Κέρκ, ο Σποκ, η Ουχούρα και οι υπόλοιποι δόκιμοι έχουν πλέον εξελιχθεί σε κανονικό πλήρωμα. Ο Κέρκ παραμένει το ίδιο αδιόρθωτος γυναικάς και επιπόλαιος, αλλά θα χρειαστεί να ωριμάσει στο ρόλο του κυβερνήτη, όταν εμφανίζεται ο πανούργος Τζόν Χάρισον, ένας τρομοκράτης που έχει βάλει στο μάτι όλο τον Αστροστόλο, ενώ ταυτόχρονα εγγυμονεί και ο κίνδυνος πολέμου με τους Κλίνγκονς…
Το να γράψω για την υπόθεση και για συγκεκριμένους χαρακτήρες, θα ήταν αμαρτία και επιπολαιότητα από μέρους μου. Απέφυγα τα δεκάδες trailers και TV spots, όχι όμως και την αφίσα για ΙΜΑΧ που απεικονίζει ένα τεράστιο – pun intented – spoiler. Την ταυτότητα του «Τζον Χάρισον» μπορεί να την προβλέψει ο καθένας που είναι φανατικός «Trekkie» αλλά να πώ ότι ο Benedict Cumberbatch, που υποδύεται τον συγκεκριμένο ρόλο, είναι το highlight της ταινίας: Μια μαγνητική μορφή, με καθαρή, επιβλητική φωνή και τρομερή φυσική παρουσία, κλέβει κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται. Και όχι, δεν υποδύεται στην πραγματικότητα το ολόγραμμα του Sherlock Holmes.
Η υπόλοιπη δύναμη της ταινίας δεν βρίσκεται στα απίστευτα εφέ ή την εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Abrams (που εδώ κάνει πρόβα για το Star Wars Episode VII) αλλά στο cast και, κατ” επέκταση τους χαρακτήρες. Όλοι οι ηθοποιοί επιστρέφουν, με τον Zachary Quinto να ξεχωρίζει ως Σποκ και τον Karl «Eomer» Urban να μοιράζει ατάκες και σαρκασμό με χαρακτηριστική ευκολία. Υπάρχουν επίσης ο Peter «Robocop» Weller ως Ναύαρχος Μάρκους, καθώς και η Alice Eve ως η κόρη του Μάρκους, Κάρολ. Η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν να βλέπεις αυτούς τους χαρακτήρες να αλληλεπιδρούν και το ωραίο ήταν ότι όλοι μιλάνε με όλους, δίνοντας έτσι την αίσθηση του «πληρώματος/οικογένειας». Οι Τσέκοφ και Σούλου ίσως χρειαζόταν παραπάνω χρόνο, αλλά και πάλι δεν ένιωσα να μου λείπουν και τόσο.
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας είναι ότι δεν κάνει κοιλιά. Σπάνιο φαινόμενο στα μοντέρνα blockbusters, η ταινία έχει μια δυνατή αρχή, μια εντυπωσιακή μέση και εκεί που λες «το τερματίσανε, δεν έχει άλλο» έρχονται τα τελευταία 15-20 λεπτά για να μας δείξουν που πήγε όλο το budget! Αρκεί να αναφέρω πως δεν έχουμε δει καταστροφή σε τέτοια έκταση εδώ και πολλά χρόνια!
πως και η πρώτη ταινία, το STID βρίθει από ανακρίβειες και κενά στο σενάριο, αλλά η διασκέδαση και ο ρυθμός είναι σε τέτοια κορυφαία επίπεδα, που ήμουν διατεθειμένος να παραβλέψω τα πάντα – για τέτοιο επίπεδο μιλάμε! Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Ο Κέρκ χρειάζεται μετάγγιση αίματος και, ενώ υπάρχουν 72(!) διαθέσιμοι δότες στο ιατρείο, όλοι τρέχουν να βρουν έναν άλλον! Και, τολμώ να ομολογήσω, κάπου έχασα την υπόθεση: Ενώ οι σχέσεις με τους Κλίνγκονς είναι τεταμένες και όλοι προσπαθούν να αποφύγουν τον πόλεμο, υπάρχει κάποιος που θέλει να προκαλέσει τον πόλεμο, ενώ θέλει να μην γίνει πόλεμος! Βγάζει νόημα; Όχι, ούτε για μένα. Αρχίζω να πιστεύω ότι ο Damon Lindelof, του οποίου είμαι μεγάλος θαυμαστής, είναι όντως ένας σεναριογράφος με μεγάλες ιδέες, που όμως αποτυγχάνει να τις μεταφράσει σε καλά σενάρια και διαλόγους, όπως του προσάπτει το μισό internet. Φαίνεται ότι στο LOST, όλη τη βαριά δουλειά την έκανε ο έτερος σεναριογράφος, Carlton Cuse.
HIGHLIGHTS
- O Σπόκ είχε τα περισσότερα γέλια, πράγμα παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι ένας χαρακτήρας που καταπιέζει τα συναισθήματά του. Αλλά αυτό είναι που τον κάνει ενδιαφέροντα στα μάτια μας. Είναι ένας εξωτερικός παρατηρητής της ανθρωπότητας. Επίσης, πολύ δυνατή η ερμηνεία του Quinto προς το τέλος της ταινίας, όταν πραγματικά αφήνει κάθε συναίσθημα να βγει στην επιφάνεια.
- Έγραψα ότι ο Abrams έκανε πρόβα για το επόμενο Star Wars, που θα σκηνοθετήσει. Φυσικά δεν είχε αναλάβει τη δουλειά, όταν γύριζε το STID, αλλά μπορούσα να δώ τις επιρροές του Πολέμου των Άστρων: Το Σαν Φραντσίσκο του μέλλοντος μοιάζει πολύ με τον Κόρουσκαντ, οι στολές των Βρετανών αξιωματούχων του Αστροστόλου είναι παρόμοιες με αυτές των αξιωματικών της Αυτοκρατορίας, ο Κ’Ονος (πλανήτης των Κλίνγκονς) είναι ένα μείγμα Τατουίν και Γκεονόσις ενώ και οι διαστημικές μάχες και καταδιώξεις μοιάζουν ξεπατικωμένες από τα έπη του George Lucas.
- Αν έπρεπε να διαλέξω την κορυφαία σκηνή της ταινίας, ανάμεσα στην εξαιρετικά αστεία και εντυπωσιακή εισαγωγή και στο εκρηκτικό, μεγαλειώδες φινάλε, θα διάλεγα το διαστημικό άλμα του Κέρκ και του «Χάρισον», όπου ελίσσονται ανάμεσα σε διαστημικά σκουπίδια και εμπόδια, κινούμενοι με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Είναι τόσο καλογυρισμένη σκηνή, που ένιωθα ότι συνέβαινε στ” αλήθεια, ότι ήμουν εκεί.
- Η μουσική του Michael Giacchino. Σου μεταφέρει την επική αίσθηση όταν βλέπεις το Enterprise, σαν να πρόκειται για το πιό σημαντικό και εντυπωσιακό πράγμα στο σύμπαν. Κάθε σκηνή είναι «ντυμένη» υπέροχα, ειδικά οι σκηνές που λαμβάνουν χώρα στο Λονδίνο.
- Οι Κλίνγκονς αναβαθμίστηκαν εμφανισιακά αλλά ελαφρώς. Κανείς δεν θα τολμούσε να αλλάξει ριζικά τους εικονοκλαστικούς »κακούς» του Star Trek. Πάντως εδώ ήταν πραγματικά απειλητικοί και badasses!
- Και μια υποσημείωση: Την ταινία την είδα σε 3D, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν είναι ότι δεν βλέπεται, αλλά μέτρησα μόνο μία (1) σκηνή που έκανε χρήση του εφέ. Το κακό ήταν ότι σε πολλές άλλες σκηνές υπήρχαν σκιές, για παράδειγμα, όταν μιλούσαν δύο χαρακτήρες, η πλάτη του ενός φαινόταν κολλημένη στη οθόνη του κινηματογράφου. Μόνο σε δύο διαστάσεις, λοιπόν, να κάνουμε και οικονομία στην τιμή του εισιτηρίου…
Βαθμολογία: 8
Πηγή: TheIssue.gr
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!