Πως ένα παιχνίδι με βοήθησε να ξεπεράσω τη κατάθλιψη (Προσωπική εμπειρία)

Μία αληθινή ιστορία που θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας

Έχουμε ακούσει κατά καιρούς διάφορα πράγματα για τα video games. Ότι μας κάνουν βίαιους, μας αλλάζουν χαρακτήρα και άλλα πολλά. Ίσως είναι αλήθεια ως ένα βαθμό, ίσως και όχι. Δε θέλω να κρίνω. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ένα video game με βοήθησε σε μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Ακόμα και μέσω του γραπτού λόγου, είναι δύσκολο να περιγράψω πως ένιωθα το μακρινό 2005. Ως γιος στρατιωτικού, για ακόμα μία φορά, πέρασα από μία πόλη σε μία άλλη. Για προφανής λόγους δε θα αναφέρω το μέρος ούτε ονόματα. Η ουσία όμως είναι ότι η μετάθεση του πατέρα μου, με έφεραν κοντά στο χειρότερο μέρος που θα ζούσα ποτέ μου. Ρατσισμός, ξενοφοβία, ζήλια και όχι μόνο. Πλήρης απομόνωση με μικρές εξαιρέσεις. Ένα σχολείο με δασκάλους που δεν ενδιαφέρονταν.

Μία κοινωνία που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν το φαίνεσθε και όχι το είναι. Ελάχιστες εξαιρέσεις σε ανθρώπους που πραγματικά μου στάθηκαν και χωρίς υπερβολή ίσως είναι υπεύθυνοι που ακόμα είναι ζωντανός. Παιδί δευτέρας λυκείου τότε είχαμε ξεκινήσει τον αγώνα για το τι θα ακολουθήσει στη τρίτη με τις πανελλήνιες να μου δίνουν ένα λόγο να φύγω και να προχωρήσω. Με το ίντερνετ να φαντάζει κάτι το δύσκολο να υπάρχει σπίτι, είχα την ανάγκη να ξεφύγω από την κατάθλιψη την οποία είχα. Όσοι ψυχολόγοι και να με βοηθούσαν τότε. Όσο και αν δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί, ήξερα ότι έπρεπε να το παλέψω μόνος μου. Πάντοτε ήμουν ένα παιδί που διάβαζε. Όχι μόνο για τους βαθμούς τα βιβλία του σχολείου, αλλά και εξωσχολικά βιβλία.

Μία μέρα λοιπόν όπως πήγαινα στο Ίντερνετ καφέ για να ακούσω μουσική και να δω βίντεο στο youtube, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα διαφημιστικό που έγραψε πάνω world of warcraft.World of Warcraft; Τι είναι αυτο. Άρχισα να ψάχνω, να αναζητώ. Ο κόσμος του Azeroth. Ο ποιος; Ξωτικά, νάνοι, αθάνατοι και άλλοι χαρακτήρες. Έπρεπε κάπως να το αγοράσω. Στο μέρος που ήμουν ήταν σχεδόν αδύνατο να το αγοράσεις. Σε μία από τις εξορμήσεις με τους γονείς μου σε γειτονική πόλη κατάφερα να το αγοράσω. Έπεισα τους γονείς μου να μου πληρώνουν τη συνδρομή και να καταφέρω να μπω στο κόσμο του Warcraft. Γνώρισα στο Warcraft κόσμο που ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια μιλάμε. Άλλοι έκαναν οικογένειες, άλλοι όχι. Όμως τότε βρήκα μία διέξοδο από τη μιζέρια. Και όχι δεν μου έμαθε το παιχνίδι μόνο να κλειδώνομαι ακόμα περισσότερο στο ίντερνετ καφέ.

Διάφορα quotes του παιχνιδιού μου έδωσαν το έναυσμα για να συνεχίσω. Ίσως να ήμουν τυχερός που έπεσα σε καλούς ανθρώπους εκείνη τη περίοδο στο game; Δε ξέρω. Ήξερα ότι μετά το διάβασμα, το σχολείο και ότι είχα στο κεφάλι μου, η Orgrimmar ήταν εκεί να υποδεχθεί ένα μικρό Orc.  Αυτό που θυμάμαι είναι τα γέλια και τις πλάκες που κάναμε στα Raids, όταν δάσκαλοι με αποκαλούσαν ως ”ξενικό” μέσα στο ίδιο το σχολείο. Προσπάθησα πολύ στη ζωή μου και η κατάθλιψη ήταν ένα κοινό μυστικό για μένα. Όμως τη πάλεψα και τη νίκησα. Και όχι το Warcraft δεν ήταν η αιτία. Ήταν μία από τις αιτίες. Όμως ήταν και είναι η απόδειξη ότι ίσως τα video games να μην είναι τόσο σατανικά όσο τα παρουσιάζουν τα media. Ακόμα και σήμερα για μένα το Warcraft είναι κάτι παραπάνω από παιχνίδι.

Μέσα από το κείμενο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου και κάποιους ακόμα φίλους που μου στάθηκαν εκείνα τα 2 δύσκολα χρόνια. Ζήστε  τη ζωή,   και απολαύστε υπεύθυνα τα video games.

Μην ξεχάσετε να μας ακολουθήσετε στα παρακάτω Social MediaBusted είστε!

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!