Η Ubisoft με το Assassin’s Creed Mirage αποφάσισε να κάνει ένα γενναίο βήμα προς τα πίσω αφού μας υποσχέθηκε, προς στιγμή, να αφήσει πίσω τα χαώδη RPG Assassin’s Creed (Origins, Odyssey, Valhalla) και να κάνει μια επιστροφή στις ρίζες της σειράς, όπου το stealth κομμάτι, ο εντοπισμός των στόχων και η προσέγγιση για την εξουδετέρωσή αυτών δέσποζαν. Παρόλα αυτά η Ubisoft ήταν ξεκάθαρη ότι το AC Mirage δεν αποτελεί το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο στη σειρά, αυτά άλλωστε έχουν δρομολογηθεί αλλά μία προσπάθεια επανασύνδεσης του franchise με τις ρίζες του με μία συμαζεμένη (ίσως την ακούσετε αρκετά αυτή τη λέξη σήμερα) παραγωγή, που θα κυκλοφορούσε μάλιστα σε budget τιμή που δεν ξεπερνά το πενηντάρικο. Όπως πολλοί φίλοι των Assassin’s Creed, έτσι κι εγώ, μπορώ να πω ότι μέχρι που αδημονούσα κιόλας να πιάσω ένα μικρό σε έκταση ορθόδοξο Assassin’s Creed στα χέρια μου. Κάποιες προσδοκίες μου οφείλω να ομολογήσω ότι καλύφθηκαν ενώ άλλες έμειναν να αιωρούνται στον έναστρο νυχτερινό ουρανό της Βαγδάτης.
Πρωταγωνιστής μας στο Assassin’s Creed Mirage είναι ο γνώριμός μας από το AC Valhalla, Basim Ibn Ishaq, ο οποίος είχε αναζητήσει βοήθεια από τον Eivor προκειμένου να εντοπίσει σημαντικά μέλη της αρχαίας cult και η αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο πέρασε πολλές διακυμάνσεις μέχρι το τέλος. Στο AC Mirage βρισκόμαστε δώδεκα χρόνια πριν τα γεγονότα του AC Valhalla και for the record 338 χρόνια πριν από τα παιχνίδια που γνωρίσαμε τον Altair. Προφανώς και το timeline η Ubisoft το έχει κάνει χωριάτικη σαλάτα και ψαχνόμαστε να δούμε που βρισκόμαστε αλλά πλέον είμαστε συνειδητοποιημένοι. Επιστροφή στον Basim, όπου ξεκινάμε σαν ένας ταπεινός αλλά φιλόδοξος κλέφτης των δρόμων όταν μια πρωτοβουλία του για να αποδείξει την αξία του σε μια δουλειά που εμπλέκονται οι Hidden Ones (Assassins) και οι της Order καταλήγει ως νεοκατατασσόμενος στην αδελφότητα των πρώτων με την πρώτη πραγματική αποστολή μας να ξεκινά στη Βαγδάτη. Οφείλω να ομολογήσω πως το στούντιο της Ubisoft Bordeaux δημιούργησε ένα πολύ ωραίο σύστημα εξέλιξης της ιστορίας, δίνοντας μας υποθέσεις για να ερευνήσουμε, προκειμένου να προσδιορίσουμε τον κάθε στόχο μας και παρόλο που από στοιχείο σε στοιχείο κινούμαστε σχεδόν γραμμικά, είναι ευχάριστο και ενδιαφέρον να παρακολουθούμε μια υπόθεση να ξεδιπλώνεται σταδιακά καθώς συλλέγουμε στοιχεία, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους. Μέχρι εκεί όμως γιατί από εκεί και πέρα οι χαρακτήρες της ιστορίας μας είναι ολίγον τι «ρηχοί» με τον Basim να ξεφεύγει λίγο αφού οι ανησυχίες του και το κάποιο μυστήριο που δημιουργείται γύρω από τους εφιάλτες του, του δίνουν μία πιο ενδιαφέρουσα υπόσταση. Με αυτά και με αυτά ένα εικοσάωρο plus το πιάνουμε άνετα στο παιχνίδι και το αναφέρω ως κάτι ενθαρρυντικό.
Το gameplay στοιχείο που αγαπήσαμε περισσότερο στα παιχνίδια Assassin’s Creed ήταν φυσικά το stealth κομμάτι του και στο AC Mirage δεσπόζει πραγματικά και μάλιστα ο τίτλος με όμορφο τρόπο σε παροτρύνει να κινείσαι stealth όλο και περισσότερο. Πρώτον γιατί οι μηχανισμοί λειτουργούν καλά, δεν σου σπάει τα νεύρα και σε συνδυασμό με το κακό AI των αντιπάλων κάνει τα πράγματα πιο εύκολα και δεύτερον γιατί έχει πολύ πιο ενδιαφέρον αυτή η προσέγγιση. Βασικό όπλο στη «φαρέτρα» μας, επιτέλους, το hidden blade, ξανά, που του προσδίδεται η αξία που η ίδια σειρά έχει αναδείξει και εννοείται τα one hit stealth kills θα τα εκτιμήσετε δεόντος. Στο οπλοστάσιο μας, για το stealth κομμάτι και πάλι περισσότερο, θα συναντήσουμε «εργαλεία» όπως throwing knives, βόβμες καπνου, φυσοκάλαμο κλπ. που επιδέχονται ελάχιστες αναβαθμίσεις και ως εκεί. Ξεχνάμε την πολυπλοκότητα των βαριών RPG που γνωρίσαμε στα τρία τελευταία Assassin’s Creed και επιστρέφουμε σε πιο συμαζεμένες καταστάσεις, κάτι το οποίο εκτίμησα πολύ. Για παράδειγμα δεν θυμάμαι από πότε είχα να δω ξανά σε παιχνίδι Assassin’s Creed τόσο συμαζεμένο (άντε πάλι) skill tree. Στη μάχη σώμα με σώμα τώρα, έχουμε το ξίφος και το dagger μας, με το parry και την αποφυγή να παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο στη στρατηγική αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων αλλά για μία ακόμα φορά δηλώνω απογοητευμένος. Ποιος άνθρωπος σκέφτηκε να βάλει light attack πατώντας το R1 και heavy attack κρατώντας παρατεταμένα το R1! Γενικά το σύστημα μάχης χρειάζεται πολύ δουλειά εφόσον η Ubisoft θέλει να το διατηρήσει στα παιχνίδια της και δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Ακόμη, το παρκούρ κομμάτι είναι ένα στοιχείο που με άφησε αρκετά ικανοποιημένο και ας κάνει κανένα πηδηματάκι ο Basim ενώ θέλει αλλού να πηδήξεις, δεν θα είναιAssassin’s Creed αλλιώς. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι gameplay μηχανισμοί που βλέπουμε στο Assassin’s Creed Mirage και αναφέρομαι γενικά ακόμα και στις blend in επιλογές, μπορεί να παραπέμπουν στα «ορθόδοξα» Assassin’s Creed αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Ίσως η εισαγωγή των Tokens που αποκτούμε από αποστολές ή κλέβοντάς τα και μας χρησιμεύουν για παράδειγμα είτε για να ρίχνουμε τις τιμές από τα καταστήματα ή για να χρησιμοποιούμε μισθοφόρους προς όφελός μας είναι ένα στοιχείο που μπορώ να αποκαλέσω καινούριο. Επίσης, κάνοντας εκτελέσεις σε δημόσια θέα ανεβαίνει η βαθμίδα στην οποία καταζητούμαστε και για να πέσουμε στην κλίμακα ξανά θα πρέπει είτε να σκίσουμε διάσπαρτες αφίσες με την αφεντιά μας σε πρώτο πλάνο ως καταζητούμενοι ή να λαδώσουμε «ντελάληδες» να πούνε κανένα καλό λόγο για εμάς. Το Assassin’s Creed Mirage σε γενικές γραμμές, ναι, έχει αποβάλει όλα εκείνα τα RPG στοιχεία που τραβούσαν πολλές φορές σαν βαρίδια τα τελευταία Assassin’s Creed στο βυθό της πολυπλοκότητας και διαθέτει μηχανισμούς που γνωρίσαμε στα παλιότερα Assasin’s Creed παιχνίδια που θέλει να μοιάσει, άλλοι λειτουργούν καλά, άλλοι όχι αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποπνέει φρέσκος αέρας.
Τεχνικά, το λέω και θα το ξαναπώ πως η Ubisoft πρέπει να επενδύσει σε νέα μηχανή γραφικών αν θέλει σε αυτό τον τομέα να παραμείνει ανταγωνιστική. Τα γραφικά δεν είναι λοιπόν πολύ διαφορετικά από αυτά του AC Valhalla, πολλά κομμάτια και assets που απαρτίζουν τη Βαγδάτη είναι επαναχρησιμοποιούμενα και η αποτύπωση που αφήνει από τις πρώτες κιόλας εντυπώσεις είναι ότι μοιάζουν αρκετά. Παρόλα αυτά στο AC Mirage αντιλήφθηκα λίγο πιο smooth animations χωρίς και πάλι να έχουμε τρελές διαφορές. Τα μοντέλα των χαρακτήρων και δει στις εκφράσεις τους και το lip sync είναι ξύλινα και μοιάζουν σαν να τους έχει εγκαταλείψει η ψυχή. Το παιχνίδι το έπαιξα στο PS5 και ως επί το πλείστο στο performance mode αφού το υψηλό framerate που στοχεύει τα 60fps είναι πάντοτε η πρώτη επιλογή μου και από την απόδοσή του σε γενικές γραμμές ήταν εντάξει. Από εκεί και πέρα κάποια pop up στοιχεία στον ορίζοντα και λίγο screen tearing προσπάθησα να κάνω ότι δεν τα είδα αλλά με ξέρετε. Ηχητικά θέλω να σχολιάσω πως κάποιες μουσικές επιλογές και επενδύσεις μου κλέψανε τις εντυπώσεις ορισμένες στιγμές και δεν το περίμενα, μπράβο του.
Ολοκληρώνοντας, το Assassin’s Creed Mirage καταφέρνει τελικά να θυμίσει τις ρίζες του, σε στιγμές επιτυχημένα και σε στιγμές όχι και τόσο. Μπορεί να μην αποπνέει φρεσκάδα στη σειρά αλλά οι stealth μηχανισμοί και το hidden blade έρχονται να κάνουν τα πράγματα ενδιαφέροντα ξανά. Οφείλω να ομολογήσω ότι μου είχε λείψει ένα συμαζεμένο «ορθόδοξο» Assassin’s Creed και στο Mirage το βρήκα και το χάρηκα, με τις όποιες αδυναμίες του. Η ξεδίπλωση της ιστορίας και των στοιχείων που συνδέονται μεταξύ τους κράτησαν το ενδιαφέρον μου και πιστεύω πως σαν συνολική αποτύπωση δείχνει το μονοπάτι που πρέπει να συνεχίσει να ακολουθεί η Ubisoft, επενδύοντας όμως ακόμη περισσότερο την επόμενη φορά.
Ευχαριστούμε τις Ubisoft και CD Media για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
