Η ομάδα ανάπτυξης του The Quarry, Supermassive Games έχει διαλέξει να διαβεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης παιχνιδιών και μετά το εντυπωσιακό και δημοφιλές Until Dawn, (αποκλειστικό παιχνίδι του PS4) μας έχει δώσει τα παιχνίδια της σειράς The Dark Pictures Anthology φτάνοντας σήμερα στο The Quarry (ελληνιστί Το Λατομείο) και από τη στιγμή που κάτι ξεκίνησε να το κάνει καλά, πράττει κατά τη γνώμη μου πολύ σωστά μένοντας σε ένα είδος, αυτό του Survival Horror Interactive Drama, εξελίσσοντάς το. Αυτό που αλλάζει σχετικά συχνά πάντως η Suppermassive Games είναι publishers καθώς από τα πρώτα χρόνια της ήταν συνδεδεμένη με τη Sony Interactive Entertainment, μέχρι και το Until Dawn, μετά ακολούθησε η Bandai Namco με την ανθολογία The Dark Pictures ενώ το The Quarry έχει αναλάβει να το εκδώσει η 2K. Παρόλα αυτά οι publishers είναι από τα τελευταία πράγματα που θα κοιτάξω σε ένα νέο παιχνίδι καθώς το πρωταρχικό που με αφορά και νομίζω όλους μας είναι αυτό καθαυτό το παιχνίδι και πόσο καλά αποδίδει αυτό που ήθελε να φτιάξει ο developer και φυσικά πόσο το ευχαριστιόμαστε εμείς οι παίκτες.
Το The Quarry έχει χαρακτηριστεί πολλές φορές ως ο πνευματικός διάδοχος του Until Dawn και θα συμφωνήσω φυσικά, αν και δεν μπορώ απόλυτα να καταλάβω το λόγο που προσπερνάμε τα παιχνίδια της The Dark Pictures Anthology αφού το είδος και το μοτίβο είναι σχεδόν ίδιο. Σε γενικές γραμμές δηλαδή έχουμε να κάνουμε με πολύ φωτορεαλιστικά γραφικά, λεπτομερή μοντέλα χαρακτήρων και κάθε φορά καλύτερα animations, που δημιουργούν ένα κινηματογραφικό σκηνικό με εμάς του παίκτες να επεμβαίνουμε περισσότερο με Quick Time Events, κάνοντας σημαντικές επιλογές που εύκολα μπορεί να οδηγήσουν και στο θάνατο του χαρακτήρα που έχουμε στην κατοχή μας εκείνη τη στιγμή και λιγότερο (αλλά υπάρχει) στην εξερεύνηση. Στο The Quarry όμως η Supermassive Games έχει πάει την παραμετροποίηση ένα βήμα παραπάνω καθώς μπορούμε να απενεργοποιήσουμε συγκεκριμένα στοιχεία του gameplay, όπως για παράδειγμα του Quick Time Events και να ελαχιστοποιήσουμε την παρεμβατικότητά μας ακόμα περισσότερο. Προχωράει μάλιστα σε ακόμα πιο προχωρημένο επίπεδο με ένα Mode ταινίας όπου επιλέγουμε από πριν κάποια χαρακτηριστικά των χαρακτήρων και μπορούμε να αράξουμε πίσω στον καναπέ μας απολαμβάνοντας την ιστορία σαν να βλέπουμε ταινία και χωρίς να «ξεφορτίζουμε» το χειριστήριο μας. Οι επιπλέον λειτουργίες δεν τελειώνουν εδώ όμως και της το δίνω της Supermassive για τη σκέψη και τις επιλογές που μας δίνει καθώς μπορούμε να παίξουμε το παιχνίδι σε couch co-op και με τον χειρισμό διαφορετικών χαρακτήρων μέχρι online multiplayer όπου μπορούμε να προσκαλέσουμε μέχρι ακόμα επτά φίλους μας που δεν θα βλέπουν απλά αλλά θα ψηφίζουν και σε σημαντικές αποφάσεις που έχουμε να λάβουμε.
Ένα βασικό στοιχείο των παιχνιδιών με τα οποία συνδέεται το The Quarry με τα υπόλοιπα παιχνίδια της Supermassive Games και κυρίως το Until Dawn (και κάπου εδώ απαντώ και στον εαυτό μου και στον προβληματισμό μου μόλις προηγουμένως στο γιατί «πνευματικό διάδοχος» του Until Dawn) είναι το στοιχείο του τρόμου που τα χαρακτηρίζει και οι επιρροές από αντίστοιχες κλασσικές ταινίες τρόμου. Και το The Quarry δεν τον τσιγκουνεύεται τον τρόμο βάζοντας μας από το εισαγωγικό «chapter» στο σκηνικό που θέλει να περάσει, όπου ένα νεαρό ζευγαράκι ταξιδεύει καταμεσής της νύχτας σε έναν έρημο επαρχιακό δρόμο προκειμένου να φτάσει στην καλοκαιρινή κατασκήνωση του Hackett’s Quarry και φυσικά χάνεται. Όταν καταφέρνει να φτάσει, το παιχνίδι μας δείχνει από πρώτο χέρι τι πρόκειται να ακολουθήσει. Πηδώντας μετά το εισαγωγικό στο πρώτο chapter του παιχνιδιού αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε το The Quarry του Hackett όπου η κατασκήνωση έχει τελειώσει αλλά μια παρέα νεαρών φίλων και με τον «μεταφορικό συνειρμό ότι κάτι σέρνει καράβι» ξεμένει στο Hackett’s Quarry για ακόμη μία βραδιά, με τον Hackett (του υπεύθυνου του συγκροτήματος) να τους ενημερώνει ότι θα φέρει το πρωί βοήθεια για να αναχωρήσουν και τους καλεί να μείνουν μέσα κλειδωμένοι. Οι νεαροί γιατί βράζει το αίμα τους αποφασίζουν να τον αγνοήσουν δράττοντας την ευκαιρία για ακόμη ένα πάρτι. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, που αναφέρει και ο κλασσικός πλέον pop αοιδός.
Η εξέλιξη της πλοκής λοιπόν, η ανάπτυξη των χαρακτήρων μας, οι σχέσεις που θα αναπτύξουν μεταξύ τους και κατ’ επέκταση το τέλος του παιχνιδιού έχουν να κάνουν καθαρά με τις επιλογές και τις αποφάσεις και πιστέψτε με είναι αρκετά αγχωτικό. Όλοι οι εννιά χαρακτήρες που χειριζόμαστε ανά περιόδους μπορούν είτε να ζήσουν είτε να πεθάνουν (σας Θυμίζει κάτι από Until Dawn κι αυτό;). Κάποιοι αν αποδημήσουν εις τον Κύριον σχετικά σύντομα μέσα στο παιχνίδι αντιλαμβάνεστε ότι κατά συνέπεια θα μειωθεί και η συνολική διάρκεια του παιχνιδιού που ορίζεται χονδρικά γύρω στο δεκάωρο. Μετά το πρώτο playthrough θα μας ξεκλειδωθεί και το Death Rewind, που μας επιτρέπει να αντιστρέψουμε το θάνατο τριών χαρακτήρων μας και γενικά υπάρχουν κίνητρα που προσθέτουν αρκετό replayability στο παιχνίδι και πιστέψτε με δύσκολα θα το τερματίσετε μια φορά και θα πείτε οκ φτάνει. Κάτι θα έχετε κάνει που έχετε μετανιώσει, κάτι θα θέλετε να δείτε πως θα εξελισσόταν διαφορετικά αν είχανε κάνει την άλλη επιλογή κ.ο.κ.
Τεχνικά το The Quarry όπως αναμενόταν εντυπωσιάζει. Αναφέρω αναμενόταν γιατί έχουμε δει παιχνίδια της Supermassive Games και γνωρίζουμε την ποιότητα τους, όπως ανέφερα και προηγουμένως κυρίως όσον αφορά τον φωτορεαλισμό, τα μοντέλα των χαρακτήρων, το motion capture, το animation, που για μένα το The Quarry είναι το καλύτερο παιχνίδι της Supermassive σε αυτό το κομμάτι, κάτι που υστερούσε για παράδειγμα το Until Dawn. Τα γραφικά λοιπόν σε γενική αποτύπωση θα θυμίσουν ταινία, κάτι που είναι και το επιθυμητό αποτέλεσμα της ομάδας ανάπτυξης άλλωστε. Παρόλα αυτά στα εξωτερικά σκηνικά που η κάμερα είναι πιο ελεύθερη παρατήρησα κάποια artifacts γύρω από τα μοντέλα των χαρακτήρων όταν έκανα γρήγορη περιστροφή αυτής, κάτι που δεν είναι μεγάλο θέμα αλλά δεν χάρηκα που το παρατήρησα κιόλας. Στην απόδοση θα μπορούσα να γκρινιάξω για τα 30fps που βλέπουμε στις next gen κονσόλες και στο PS5 που το έπαιξα, αλλά είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που δεν θα ζητήσω με ένταση τα 60fps καθώς τα 30fps θεωρώ ότι εξυπηρετούν το σκηνικό ταινίας που έχει χτίσει η Supermassive Games και θα μείνω εδώ. Ηχητικά είναι όλα σε εξαιρετικό επίπεδο και στήνουν επιτυχημένα την ένταση που απαιτεί ο τρόμος και αγωνία ενώ κανένα παράπονο δεν έχω και από τα voice overs. Άλλωστε έχουμε συνηθίσει σε παιχνίδια της Supermassive Games να συμμετέχει ταλαντούχο cast.
Ολοκληρώνοντας, μπορώ να πω ότι το The Quarry και μου άρεσε και το απόλαυσα καθώς το παιχνίδι καταφέρνει να σε βάλει από την αρχή στο κλίμα του ενώ η διάρκεια του δεν επιτρέπει στο να ξεχειλώσει την εμπειρία. Η Supermassive Games που σήμερα την ανέφερα αρκετά είναι ξεκάθαρο ότι προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια να πατήσει και να εξελίξει τα στοιχεία που αγαπήσαμε στο Until Dawn και στο The Quarry σε πολλά σημεία το καταφέρνει ενώ υπάρχουν κι άλλα σημεία που παραμένουν στάσιμα. Είναι λοιπόν ένας άξιος τίτλος που αποτυπώνει πλήρως το χαρακτηρισμό του Survival Horror Interactive Drama ενώ σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης κάτι που εύχομαι η Supermassive Games να συνεχίσει να αναπτύσσει σε αυτό το είδος που έχει επιλέξει.
Ευχαριστούμε τις 2K και CD Media για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
