Ήταν Δεκέμβριος του 2016 όταν κατά τη διάρκεια του PlayStation Experience ανακοινώθηκε το The Last of Us Part II, με ένα trailer που ξεκίνησε με την Ellie να παίζει κιθάρα και κατέληξε να δηλώνει απευθυνόμενη στον Joel και γεμάτη μίσος πως θα σκοτώσει μέχρι και τον τελευταίο. Έπειτα από δύο αναβολές, η μία εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού και με πολλά προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία, τελικά ο πολύ-αναμενόμενος τίτλος, της γνωστής και μη εξαιρετέας Naughty Dog, είναι στα χέρια μας. Το πρώτο The Last of Us είχε κυκλοφορήσει το 2013, στο τέλος γενιάς του PlayStation 3 και είχε αποτελέσει ένα παιχνίδι σταθμό αλλά και benchmark στην κατηγορία των triple A. Οι κριτικές που είχε λάβει ήταν αποθεωτικές ενώ, το πιο σημαντικό, οι παίκτες το αγάπησαν και το τοποθέτησαν σε ένα ξεχωριστό κομμάτι της καρδιάς τους γιατί εκτός των άλλων διέθετε και μία άκρως συγκινητική ιστορία. Ο πήχης που είχε θέσει η Naughty Dog λοιπόν για το The Last of Us Part II ήταν ήδη στο υψηλότερο σημείο κι εμείς σήμερα θα ανακαλύψουμε αν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών και ειδικά εάν το ξεπέρασε. Αρχικά, να επισημάνω πως όσοι παρακολουθείτε το Busted, γνωρίζετε ότι απεχθάνομαι κάθε είδους spoiler, οπότε δεν θέλω να ανησυχείτε για οτιδήποτε σχετικό στην παρούσα κριτική.
Το πρώτο The Last of Us μας μετέφερε σε έναν κόσμο που είχε περάσει ήδη στο στάδιο της καταστροφής. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας είχε είτε σκοτωθεί είτε μολυνθεί από ένα μεταλλαγμένο στέλεχος του μύκητα Cordyceps. Οι μολυσμένοι, με τη σειρά τους, μεταλλάχθηκαν σε τέρατα βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες μας αλλά σε τέτοιες καταστάσεις το μεγαλύτερο τέρας που αναδύεται είναι δυστυχώς ο ίδιος ο άνθρωπος. Το ταξίδι των Joel και Ellie μπορεί να μην ολοκληρώθηκε στο πρώτο παιχνίδι γι’ αυτό έρχεται το δεύτερο μέρος να τοποθετήσει τα πράγματα σε μία σειρά ή ακόμα καλύτερα, να τα ανατρέψει. Tο The Last of Us Part II τοποθετείται χρονικά πέντε χρόνια μετά και πρωταγωνίστρια μας είναι η πλέον δεκαεννιάχρονη Ellie. Επιφανειακά, όπως έχει ήδη επίσημα ειπωθεί κατά την αποκάλυψη του τίτλου τα τελευταία έτη, μπορεί να μοιάζει με ιστορία εκδίκησης αλλά η πραγματικότητα είναι πως επεκτείνεται σε πολλά εσωτερικά συναισθήματα. Όπως είμαστε ικανοί για άνευ όρων αγάπη, είμαστε επίσης ικανοί για ασυγχώρητο μίσος. Και αυτά τα δύο συναισθήματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Ποιο είναι το όριο που δεν πρέπει να ξεπεράσουμε, πότε είναι η στιγμή να αφήνουμε κάτι πίσω μας και με τι κόστος θα επέλθει η προσδοκώμενη λύτρωση. Η συναισθηματική σύγκρουση που περνάει στον παίκτη λόγω της ενσυναίσθησης κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι υποδειγματική και πλέον μετά την ολοκλήρωση του νιώθω πραγματικά ευτυχής που τη βίωσα. Επίσης, το The Last of Us Part II, ναι, περνάει και κοινωνικά μηνύματα, ναι, για τα οποία έχουν υπάρξει έως σήμερα έντονες αντιπαραθέσεις από μερικούς αλλά με όλη την ειλικρίνεια, το 2020 δεν θα έπρεπε καν να αποτελούν σημείο έναρξης οποιασδήποτε διαμάχης. Γιατί η ιστορία είναι βασικός πυλώνας στο The Last of Us Part II δεν θα επεκταθώ περισσότερο αλλά θα σας προτείνω να τη βιώσετε εξολοκλήρου και απερίσπαστοι.
Με τη σειρά μου θα κάνω κι εγώ την ανατροπή, συνεχίζοντας με τον τεχνικό τομέα συνδυάζοντας και ότι αφορά το gameplay. Αρχικά, τα γραφικά του The Last of Us Part II σε σχέση με την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων, τα περιβάλλοντα, τα animations και το motion capture είναι στο ανώτερο επίπεδο που θα μπορούσε να έχει κανείς απαίτηση και θα τα τοποθετούσα με αυτές τις προϋποθέσεις στην κορυφή, σε ό,τι έχω δει μέχρι τώρα στο PlayStation. Είναι πραγματικά αξιομνημόνευτο το επίπεδο ρεαλισμού που κατάφερε να αποδώσει η Naughty Dog, με τρόπο, μαεστρικό επιτρέψτε μου, που να μην σε αποσπά από τη ροή του παιχνιδιού αλλά να σε τοποθετεί στο κέντρο των γεγονότων. Στο μεγαλύτερο ποσοστό από τις εικοσιπέντε και κάτι ώρες που χρειάστηκε για να ολοκληρώσω το παιχνίδι στη μεσαία βαθμίδα δυσκολίας, βρισκόμουν σε μία εσωτερική ένταση γιατί νοητά βίωνα ότι και ο χαρακτήρας μου στην οθόνη. Είτε είχα να αντιμετωπίσω στο διάβα μου runners, clickers, stalkers (- αχ αυτοί οι stalkers), τους νέους shamblers είτε μια ομάδα ανθρώπων που έψαχνε να με ξετρυπώσει. Κάπου εδώ να σας αναφέρω ότι έχουμε και boss fights, που η μεγαλύτερη μάχη εξ αυτών μπορώ να πω ότι «πατάει» κάτω τίτλους που μπορεί να «φέρνουν» σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού. Ακόμη, οι τοποθεσίες που περιηγούμαστε, είτε είναι το εσωτερικό πανύψηλων κτιρίων στο Seattle είτε εξωτερικά περιβάλλοντα, πραγματικά σε μαγεύουν. Η δε αίσθηση ευελιξίας και λεπτομέρειας, προφανώς εντός των πολυώροφων κτιρίων είναι κάτι που δεν έχουμε δει αντίστοιχο μέχρι σήμερα.
Ενώ το The Last of Us Part II είναι ένας γραμμικός τίτλος στη βάση του, η αίσθηση που δίνει στον παίκτη είναι ότι δεν έχεις μόνο ένα μονοπάτι να διαβείς. Η εξερεύνηση συνεχίζει να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον τίτλο. Είτε για τη συλλογή resources προκειμένου να εξυπηρετήσουμε το ζωτικής σημασίας crafting του χαρακτήρα μας είτε για την ανακάλυψη όπλων, βιβλίων που ανοίγουν το μενού αναβάθμισης των δυνατοτήτων μας και πολλών ακόμα πιστέψτε με. Η εξερεύνηση μπορεί να λάβει τόπο με πάρα πολλούς τρόπους όπως για παράδειγμα να σπάσουμε, με απίστευτα ρεαλιστικό τρόπο ένα παράθυρο για να εισέλθουμε σε ένα κτίριο. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι πως υπάρχει περίπτωση κάποιος να φτάσει στον τερματισμό χωρίς να έχει βρει κάποιο πολύ σημαντικό όπλο ή κάποιο βιβλίο δεξιοτήτων ή να χάσει ακόμα και έντονα συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές. Ακόμη, όσοι θυμόσαστε από το Uncharted The Lost Legacy, η Naughty Dog είχε «πειραματιστεί» με μία τοποθεσία που θύμιζε open world, κάτι που θα νιώσετε και όταν μπείτε για πρώτη φορά στην πόλη του Seattle αλλά σε πολύ μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο βαθμό.
Από τους τελευταίους τίτλους Uncharted της Naughty Dog, είχα εντοπίσει μία αδυναμία, προφανώς το γνώριζε και η ίδια αφού δεν υπήρχε έντονο σαν στοιχείο και αυτό αφορούσε τη μάχη σώμα με σώμα. Αυτό το κομμάτι λοιπόν που για εμένα έμοιαζε αδυναμία έφτασε στο The Last of Us Part II να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για μελλοντικούς τίτλους. Το να αντιλαμβάνεσαι τις κινήσεις του αντιπάλου, να αποφεύγεις και να επιτίθεσαι στο σωστό χρόνο και σε συνδυασμό με το εκπληκτικό animation και την όλη οπτικοακουστική εμπειρία, είναι τουλάχιστον απολαυστικό. Επίσης, όσον αφορά το gunplay, κάθε σφαίρα που ρίχνουμε μετράει και κάθε σφαίρα που δεχόμαστε «πονάει». Ο πυροβολισμός που δεχόμαστε ειδικά από κοντινό σημείο και από ένα δυνατό όπλο είναι ικανό να μας πετάξει στο έδαφος και από εκεί είτε να ανταποδώσουμε τα πυρά είτε να κάνουμε craft είτε να ελιχθούμε για να αποφύγουμε τους επόμενους. Όλα ανάγονται στο απίστευτο επίπεδο ρεαλισμού που έχει καταφέρει να αποδώσει η Naughty Dog χωρίς να αφαιρεί πόντους από τον ρυθμό και τον ροή που ανέφερα λίγο πιο πριν.
Η ίδια η Naughty Dog γνώριζε πως αποτελεί ρίσκο η ανάπτυξη του The Last of Us Part II καθώς το πρώτο παιχνίδι είχε αγαπηθεί όσο λίγα από τους παίκτες. Η ιστορία δεν θα αφήσει ανάπαντητα ερωτήματα καθώς όλα τα επιμέρους στοιχεία που τη συνιστούν, είναι δομημένα, ανεπτυγμένα και παρουσιασμένα με τρόπο που σπάνια έχουμε αντικρύσει στο παρελθόν. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το κορυφαίο οπτικό αποτέλεσμα, τον πρωτόγνωρο ρεαλισμό για βιντεοπαιχνίδι και την εκπληκτική μουσική επένδυση του Gustavo Santaolalla, που οι χορδές της κιθάρας του αγγίζουν και τις εσωτερικές μας χορδές, δημιουργούν μία μοναδική εμπειρία που δυστυχώς κάποια στιγμή φτάνει στους τίτλους τέλους. Θα μπορούσα να μιλώ πραγματικά για το The Last of Us Part II για πολύ ακόμα αλλά την γενικότερη εικόνα της άποψής μου είμαι σίγουρος ότι την έχετε λάβει. Το The Last of Us Part II είναι εξαιρετικό, είναι μοναδικό και το αρνητικό είναι ότι δεν βγαίνουν συχνά τέτοιοι τίτλοι. Τίτλοι που συμπαρασύρουν το είδος τους και την βιομηχανία μπροστά, αποτελώντας παράδειγμα και benchmark στην κατηγορία τους. Το Part II στην κατάληξη του τίτλου μαρτυρά ότι αποτελεί συνέχεια του πρώτου The Last of Us, το οποία θα σας πρότεινα να έχετε παίξει εκτός αν θέλετε να γλυτώσετε χρόνο και να δείτε το σχετικό βίντεο που έχουμε ανεβάσει στο κανάλι μας.
Τέλος, αξίζει να επισημάνω πως ο τίτλος κυκλοφορεί στη χώρα μας με ελληνική μεταγλώττιση και ελληνικούς υπότιτλους και μενού επιλογών. Η μεταγλώττιση παρουσιάζεται βελτιωμένη από προηγούμενες αντίστοιχες προσπάθειες αλλά διαθέτει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης και αξίζει να συνεχίσει να υποστηρίζεται. Προσωπικά επιλέγω πάντα να ακούω έναν τίτλο στην αυθεντική του έκδοση με την παρουσία ελληνικών υποτίτλων.
Ευχαριστούμε θερμά τη Sony PlayStation Ελλάδας για την παραχώρηση του παιχνιδιού για τις ανάγκες του Review
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
