Το Street Fighter 6 αποτελεί το πολυπόθητο sequel ενός ιδιαίτερου Street Fighter 5 και εξηγούμαι ευθύς αμέσως τι εννοώ «ιδιαίτερο». Όταν λοιπόν ο πέμπτος κεντρικός διάδοχος του θρυλικού franchise είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 2016, θυμάμαι πολύ καλά ότι η βαθμολογία που του είχαμε βάλει εδώ στο Busted ήταν εντυπωσιακά χαμηλή κυρίως γιατί έλειπε αρκετό και βασικό περιεχόμενο, που άπλα έπρεπε να είναι εκεί. Δύο χρόνια μετά, το 2018 το Street Fighter 5 (ή V αντί για 5 όπως τιτλοφορούνταν) κυκλοφόρησε σε μία ανανεωμένη «Arcade Edition» και ήταν έτσι όπως θα έπρεπε να είναι δύο χρόνια νωρίτερα. Τη λάτρεψα εκείνη την εκδοχή του. Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά, εκτός του ότι για να με εντυπωσιάσω για το μηνμονικό μου, είναι για το λόγο πως αυτό το σκηνικό φάνηκε πως λειτούργησε διδακτικά για την Capcom όσον αφορά το Street Fighter 6 που κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου κατευθείαν σε «τούμπανη» εκδοχή.
Έχουμε λοιπόν ένα Street Fighter 6 που απευθύνεται τόσο στους σκληροπυρηνικούς του οπαδούς αλλά το καλύτερο για μένα και σε νεοφερμένους παίκτες, σε μία κατηγορία που φαίνεται ότι έχει ξεκάθαρους εκπροσώπους που την κρατάνε ακόμη ψηλά, όχι απλά με νύχια και δόντια αλλά με αξιοπρέπεια και καμάρι. Θα συναντήσουμε από την αρχή 18 χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων φίρμες της σειράς όπως Ryu, Ken, Guile, Zangief κλπ. αλλά και άλλους που δεν τους λείπει η λάμψη και το ενδιαφέρον όπως Luke, Jami, Juri κ.α.
Επίσης, η κεντρική οθόνη του Street Fighter 6 είναι, αρχικά τουλάχιστον, πολύ ξεκάθαρη αφού μας βάζει να επιλέξουμε μεταξύ τριών επιλογών. Fighting Ground, όπου εκεί ήταν η πρώτη μου επιλογή αφού μας δίνει τη δυνατότητα για «απλές» online και offline μάχες, προπόνηση και γενικότερα μία arcade «ορθόδοξη» και γνώριμη προοπτική Street Fighter. Παρόλα αυτά, τα fighting παιχνίδια εδώ και χρόνια προσπαθούν να ανακαλύψουν τρόπους να κάνουν τους παίκτες να ξεφύγουν από τη λογική του μπαίνω διαλέγω ένα χαρακτήρα, παίζω κάποια ματσάκια και το κλείνω, με τον κίνδυνο να γίνει κουραστικό και επαναλαμβανόμενο να είναι υπαρκτός. Έτσι λοιπόν η Capcom στο Street Fighter 6 δημιούργησε το World Tour, που αποτελεί ένα story mode μίας single player εμπειρίας, που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε το δικό μας «avatar», στην ουσία το δικό μας χαρακτήρα που ξεκινά σαν νουμπάς μαχητής και μέσω μιας action adventure προοπτικής όσον αφορά την περιήγηση μας στη Metro City (και όχι μόνο) και διάφορες μαχες αλλά και ολοκλήρωσης αποστολών, τον εξελίσσουμε, ανεβαίνοντας επίπεδο και μαθαίνοντας νέες τεχνικές. Αν και το σύστημα δημιουργίας χαρακτήρα είναι από τα πιο λεπτομερή που έχω δει η γενικότερη υλοποίηση του World Tour θεωρώ ότι ήθελε λίγη παραπάνω φροντίδα, χωρίς να είναι κακό αλλά υπάρχει διαφορά στην εικόνα επιπέδου παραγωγής. Τέλος, υπάρχει και το Battle Hub, που στην ουσία είναι το πιο εξειδικευμένο online κομμάτι του τίτλου, συνδεδεμένο κατά μία βασική έννοια με το World Tour και μπορούμε να συμμετέχουμε τόσο σε πιο απλά ματσάκια όσο και σε ranked. Είναι μια επιλογή που και σε αυτή το περιεχόμενο δεν λείπει σε καμία περίπτωση και σίγουρα κάποιες ξεχωριστές εκπληξούλες για να κάνουν την εμπειρία μας ακόμα πιο όμορφη με δόσεις νοσταλγίας.
Λίγο προηγουμένως ανέφερα ότι η Capcom με το Street Fighter 6 στοχεύει τόσο στους ήδη φίλους και οπαδούς της όσο και σε νέους πάικτες, επόμενως τι καλύτερο από το να μας δίνει διαφορετικές επιλογές χειρισμού είτε αν θέλουμε το παραδοσιακό στυλ των controls που γνωρίζουμε από εποχή ηλεκτρονικών με τα πενηντάδραχμα, Classic το αναφέρει μάλιστα, είτε πιο απλοϊκό και εκμορντερνισμένο στυλ αλλά χωρίς να απουσιάζει ιδιαίτερα η πρόκληση, Modern λέγεται αυτό και είναι οκ ένα πιο απλουστευμένο σύστημα που μπορείς να κάνεις special moves ακόμη και με ένα πλήκτρο (μπουμ). Το Gameplay του Street Fighter 6 βασίζεται αρκετά σε ένα σύστημα που ονομάζεται Drive Gauge που είναι κάτι σαν σπέσιαλ επιθέσεις, υπάρχει ποικιλία τεχνικών, επίθεσης, απόκρουσης και αποφυγής και μου άρεσε ιδιαίτερα γιατί διευρύνει τη δημιουργικότητα στον παίκτη, κάτι που είναι πολύ καλοδεχούμενο σε ένα fighting παιχνίδι που από την φύση του τείνει να είναι πιο περιοριστικό.
Την Capcom την εξήρω συχνά τον τελευταίο καιρό για την επιλογή της να αναπτύξει μία εντυπωσιακή in-game μηχανή γραφικών που θα τη συνοδεύει στη νέα γενιά κονσολών που διανύουμε, επομένως χαίρομαι αρκετά όταν βλέπω ότι χρησιμοποιεί την RE Engine σε όλα σχεδόν πλέον τα παιχνίδια της. Από τα Resident Evil μέχρι το πρόσφατα ανακοινωμένο Dragon’s Dogma 2 και φυσικά το Street Fighter 6. Επομένως καταλαβαίνετε ότι τα γραφικά του υπο δεχόμενου κριτικής σήμερα τίτλου είναι εντυπωσιακά, βασιζόμενα και σε ένα πιο μεσοβέζικου, ανάμεσα στη λογική του ρεαλισμού, του υπερβολικού και του φανταστικού αρτιστικά στυλ, συνοδευόμενο από μία έντονη χρωματική παλέτα. Προσωπικά μου άρεσε πολύ αλλά δεν υπάρχει συνέπεια σε όλα όσα συμβαίνουν στο παιχνίδι. Ναι οι μάχες, οι πίστες και τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι υπέροχα αλλά σε δευτερεύοντα επιμέρους στοιχεία του παιχνιδιού από cut scenes μέχρι σε κάποια σκηνικά στο World Tour υπάρχει ένα σημαντικό χάσμα. Ηχητικά είναι όλα τέλεια και το αναφέρω απλά για να το πω αφού δεν έχω κανένα παράπονο σε αυτό τον τομέα.
H Capcom λοιπόν πήρε τα μαθήματά της από το άστοχο λανσάρισμα του Street Fighter 5 και έρχεται να πάρει σχεδόν άριστα στο αντίστοιχο του Street Fighter 6. Ένας τίτλος που είναι γεμάτος ουσιαστικό περιεχόμενο από την πρώτη μέρα. Το Gameplay μπορεί και προσαρμόζεται στα μέτρα σου και είναι μαεστρικός ο τρόπος που μπορεί να απευθύνεται τόσο σε σκληροπυρηνικούς παίκτες όσο και στο να προσεγγίσει νέους. Θα κλείσω λέγοντας πέντε ακόμη πράγματα: κάτω, διαγώνια, μπροστά, μπουνιά και hadouken!
Ευχαριστούμε τις CD Media και Capcom για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
