Το S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl είναι από εκείνα τα παιχνίδια που κουβαλάνε βάρος πριν καν τα πιάσεις στα χέρια σου. Όχι μόνο γιατί έρχεται ως συνέχεια μιας cult σειράς που έχει γράψει ιστορία στο Gaming αλλά γιατί η ανάπτυξή του πέρασε κυριολεκτικά μέσα από φωτιά. Η GSC Game World δούλεψε πάνω στο παιχνίδι εν μέσω πολέμου (βλέπε Ουκρανικό στούντιο), με μετακινήσεις ομάδας, παγώματα ανάπτυξης και τεράστια ψυχολογική πίεση. Αυτό από μόνο του δίνει άλλη βαρύτητα στο τελικό αποτέλεσμα. Σε σύγκριση με τα παλιότερα S.T.A.L.K.E.R., το δεύτερο μέρος δεν προσπαθεί να «εκσυγχρονίσει» τη φόρμουλα χαλώντας την. Αντίθετα, τη μεγαλώνει, τη βαθαίνει και την αφήνει όσο άγρια και αφιλόξενη πρέπει να είναι. Δεν είναι παιχνίδι που σε πιάνει από το χέρι, ούτε θέλει να γίνει αρεστό σε όλους. Και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό στην τελική.
Η ιστορία ξεκινά με τον παίκτη στον ρόλο του Skif, ενός stalker που μπαίνει στη Ζώνη όχι για δόξα αλλά για απαντήσεις. Από νωρίς γίνεται ξεκάθαρο ότι το Heart of Chornobyl δεν ενδιαφέρεται για εντυπωσιακά cutscenes ή εύκολα twists. Η αφήγηση είναι αργή, στην αρχή ειδικά ίσως παραπάνω από όσο θα ήθελα και πολλές φορές σιωπηλή. Μαθαίνεις για τον κόσμο από σημειώματα, συνομιλίες με NPCs και γενικώς από περιβάλλοντα που λένε τη δική τους ιστορία. Υπάρχουν factions, πολιτικές ισορροπίες, συμφέροντα και επιλογές που δεν σου λέει ποτέ το παιχνίδι ξεκάθαρα αν είναι σωστές ή λάθος. Και αυτό μεταξύ μας είναι ένα από τα πολύ δυνατά του σημεία. Δεν σου πετάει την πλοκή στη μούρη, σε αφήνει να τη συναρμολογήσεις μόνος σου. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά σταματάς να παίζεις, κοιτάς γύρω σου και νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι γιατί κάτι συνταρακτικό και απότομο έγινε εκείνη τη στιγμή αλλά γιατί ο κόσμος τριγύρω φαντάζει απλά λάθος.
Το Gameplay παραμένει πιστό στη φιλοσοφία της σειράς, δηλαδή με λίγα λόγια, Survival πρώτα, Shooter μετά. Τα όπλα έχουν βάρος, recoil και ατέλειες και μάχες δεν είναι power fantasy αλλά είναι αγώνας επιβίωσης με ότι συνεπάγεται αυτό για την απαιτητικότητα αυτών εκτός βέβαια αν πας και το βάλεις στην τέρμα χαμηλή βαθμίδα δυσκολίας. Δύο λάθος κινήσεις και έχεις τελειώσει, ακόμα και στο… μέτριο. Τα resources είναι περιορισμένα, τα medkits δεν περισσεύουν και κάθε σφαίρα μετράει. Οι ανωμαλίες (μην παρεξηγήσετε τον ονομασία, είναι πολύ συγκεκριμένος όρος του παιχνιδιού) της Ζώνης δεν είναι απλά εμπόδια, είναι μηχανισμοί που πρέπει να μάθεις να διαβάζεις και να σέβεσαι. Το inventory management επιστρέφει δυνατό, χωρίς να γίνεται κουραστικό και η εξερεύνηση σε ανταμείβει με τρόπους που δεν είναι πάντα προφανείς. Δεν υπάρχει minimap που να σου δείχνει τα πάντα, ούτε checkpoints κάθε πέντε λεπτά. Το παιχνίδι απαιτεί προσοχή, υπομονή και διάθεση να χαθείς. Να θυμάστε γενικά ότι πριν βουτήξετε στο S.T.A.L.K.E.R. 2 να είστε στο κατάλληλο mood.
Στον τεχνικό τομέα, ειδικά στο PS5 Pro που το έπαιξα (χωρίς βέβαια να αλλάζει η τελική εμπειρία στο απλό PS5 απλά καταλαβαίνετε ότι στο Pro έχουμε περισσότερες δυνατότητες), το παιχνίδι δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Τα γραφικά είναι εντυπωσιακά χωρίς όμως να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν ενώ ειδική μνεία θέλω να κάνω στα animations που σε συνδυασμό με τη γραφική απεικόνιση προσδίδουν ρεαλισμό ή αλλιώς immersion που λένε και στο χωριό μου.. Η Ζώνη είναι ζωντανή αλλά και ταυτόχρονα νεκρή (if you know what I mean). Τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα δάση, τα εργοστάσια και τα ανοιχτά πεδία έχουν μια φυσικότητα που σπάνια βλέπεις. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι λεπτομερή, με πρόσωπα κουρασμένα, βρώμικα και κυρίως αληθινά. Ο φωτισμός παίζει τεράστιο ρόλο στην ατμόσφαιρα, ειδικά τις νυχτερινές ώρες ή μέσα σε κλειστούς χώρους. Στο PS5 Pro υπάρχουν επιλογές γραφικών που σου επιτρέπουν είτε να πας για σταθερό performance είτε για καλύτερη ποιότητα εικόνας, με το παιχνίδι να τρέχει γενικά ομαλά, με μικρές μόνο πτώσεις σε πολύ βαριά σκηνικά. Σε σχέση με την αρχική κυκλοφορία στο Xbox, εδώ η εμπειρία είναι πιο στρωμένη και αισθητά πιο καθαρή και προφανώς για να προλάβω μερικούς παίζει ρόλο και η ημερομηνία κυκλοφορίας του. Ο ήχος επίσης είναι από τα δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού. Όχι επειδή είναι εντυπωσιακός αλλά επειδή είναι σωστός. Το DualSense αξιοποιείται έξυπνα, χωρίς όμως να αποτελεί και showcase του χειριστηρίου αλλά όσο να ‘ναι προσθέτει ουσία στην εμπειρία.
Στο τέλος της ημέρας, το S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl στέκεται με άνεση απέναντι στα μεγάλα παιχνίδια της γενιάς του, όχι επειδή είναι πιο εντυπωσιακό ή πιο προσβάσιμο αλλά επειδή έχει ταυτότητα. Είναι σκληρό, αργό εκεί που πρέπει και αμείλικτο όταν χαλαρώσεις. Δεν απευθύνεται σε όλους και δεν προσπαθεί να το κάνει. Αν όμως μπεις στο ρυθμό του και το κυριότερο, αποδεχτείς τους κανόνες της Ζώνης και αφεθείς, σου προσφέρει μια από τις πιο ατμοσφαιρικές και ουσιαστικές εμπειρίες των τελευταίων ετών. Είναι παιχνίδι που δεν ξεχνάς εύκολα και που όσο περνάει ο καιρός, το σκέφτεσαι και το εκτιμάς ακόμα περισσότερο. Και αυτό, τελικά, είναι το μεγαλύτερό του επίτευγμα.
Ευχαριστούμε τις GSC Game World και Enarxis για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
