Το Silent Hill F είναι το πρώτο «μεγάλο» παιχνίδι στη θρυλική σειρά Silent Hill, εδώ και 13 χρόνια καθώς μετράω από το ταλαιπωρημένο Downpour και κάνει την παρουσία του από την αρχή ότι δεν προσπαθεί να μιμηθεί σε καμία περίπτωση τα παλιά. Αντίθετα, πάει αλλού, πιο σκοτεινά, πιο προσωπικά, πιο… ιαπωνικά. Από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις πως η Konami ήθελε να ξαναδοκιμάσει να αναστήσει τη σειρά, όχι με μια τυπική επιστροφή αλλά με κάτι που έχει τη δική του ταυτότητα. Η νεοφώτιστη στα μάτια μου NeoBards Entertainment ανέλαβε το δύσκολο έργο, με τον Ryukishi07 (γνωστό από τα Higurashi) στο σενάριο και τον πάντα αναγνωρίσιμο Akira Yamaoka στη μουσική. Το αποτέλεσμα είναι μια εμπειρία τρόμου που σε τραβάει πιο πολύ με την ατμόσφαιρά της και τη θεματολογία της παρά με τα προκαθορισμένα και επιφανειακά jump scares.
Η ιστορία μάς πάει πίσω στην Ιαπωνία των ’60s, σε μια μικρή κωμόπολη που λέγεται Ebisugaoka. Εκεί γνωρίζουμε τη Hinako Shimizu, μια μαθήτρια που κουβαλά αρκετό συναισθηματικό βάρος. Κάτι σκοτεινό αρχίζει να απλώνεται στην πόλη και μαζί του παράξενα κόκκινα άνθη φυτρώνουν παντού, σαν να σηματοδοτούν πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι σε αφήνει να κολλήσεις κομμάτι-κομμάτι το παζλ του τι συμβαίνει, χωρίς να στα εξηγεί όλα στο πιάτο. Δεν υπάρχουν μεγάλες εκρήξεις ή σκηνές τρόμου που θα σε πετάξουν απ’ τον καναπέ, είναι περισσότερο μια εσωτερική εμπειρία, με τον τρόμο σιγά σιγά να εξελίσσεται.
Η Hinako είναι ένας χαρακτήρας που δύσκολα δεν θα σε αγγίξει. Δεν είναι καμία υπερηρωίδα, είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο που της φαντάζει αφόρητος. Οι σχέσεις της, οι ενοχές και τα μικρά της ξεσπάσματα την κάνουν ανθρώπινη. Το σενάριο αγγίζει θέματα όπως η μοναξιά και η απομόνωση ενώ παράλληλα τα μπλέκει με την παρακμή της ίδιας της πόλης. Μεταξύ μας, υπάρχουν στιγμές που η ιστορία καθυστερεί λίγο να προχωρήσει, τουλάχιστον για τη δική μου υπομονη αλλά όταν το κάνει, έχει ένα βάρος και ένα βαθύτερο αίτιο από πίσω. Είναι απ’ αυτά τα παιχνίδια που δεν σε κρατάνε με τη δράση αλλά με το συναίσθημα και τον προβληματισμό που σου δημιουργούν.
Στο gameplay, το Silent Hill F ακολουθεί και εδώ διαφορετική λογική. Η μάχη γίνεται σώμα με σώμα, όχι με όπλα. Χρησιμοποιείς ό,τι μπορείς να βρεις, από αυτοσχέδια αντικείμενα μέχρι παραδοσιακά ιαπωνικά εργαλεία κι αυτό ενισχύει την αίσθηση ότι είσαι περισσότερο ευάλωτος. Θα πρέπει να σκεφτείς πότε να χτυπήσεις, πότε να αποφύγεις και πότε να κάνεις πίσω και εδώ είμαι πολύ ευχαριστημένος με την προσέγγιση στη μάχη γιατί δόθηκε επιτέλους ένα άλφα βάθος με τη δυνατότητα αποφυγής και του μετρητή αντοχής. Για μένα τα παιχνίδια Silent Hill στη μάχη σώμα με σωμα πάντα είχανε ένα θεματάκι και στο F έχουμε κάνει προοδευτικά βήματα μπροστά χωρίς να γίνει… action. Οι εχθροί είναι λίγοι αλλά απειλητικοί και το παιχνίδι έχει εκείνη τη γνώριμη δυσκολία των παλιών survival horror, όπου κοινώς, δε σε λυπάται. Οι γρίφοι, από την άλλη, θυμίζουν και εδώ περισσότερο την «παλιά σχολή» Silent Hill. Είναι λογικοί σε μεγάλο βαθμό αλλά απαιτούν προσοχή, παρατήρηση και υπομονή. Δεν αποτελούν απλώς εμπόδιο για να πας στο επόμενο section αλλά μέρος της αφήγησης και αυτό τους κάνει πιο ενδιαφέροντες, τουλάχιστον τους περισσότερους.
Τεχνικά, το παιχνίδι είναι σε πολύ ικανοποητικό επίπεδο και εξηγούμαι. Τα γραφικά είναι εντυπωσιακά μεν χωρίς να να μας κρεμάσουν το σαγόνι δε. Η ομίχλη, οι κόκκινες πινελιές των λουλουδιών, τα textures στα κτίρια και στα δωμάτια, όλα χτίζουν αυτή τη γνώριμη Silent Hill ατμόσφαιρα που είναι «σχαμερή» (με ντοπιολιαλιά), αποπνικτική, σχεδόν αρρωστημένα ποιητική. Υπάρχουν βέβαια κάποια μικρά τεχνικά θεματάκια, όπως μικρά κολλήματα όταν φορτώνουν νέες περιοχές ή πτώσεις στα frames κατά τη διάρκεια μαχών αλλά τίποτα που να σου χαλάει σοβαρά την εμπειρία. Οι επιλογές ανάμεσα σε Performance και Quality mode κάνουν τη διαφορά και γενικά το παιχνίδι δείχνει ότι φτιάχτηκε με σεβασμό αγάπη και προδέρμ και δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα ειδικά από το PS5 Pro που το έπαιξα, χωρίς να είναι επιφορτισμένο με «κινηματογραφικό» βάρος. Βέβαια κάνει τη χρήση της «αγαπημένης» μου Unreal Engine 5 οπότε όσοι με έχετε δει στα Game Recap, καταλαβαίνετε το βλέμμα μου που γράφω αυτή τη στιγμή.
Εκεί που λάμπει πραγματικά είναι στο πώς χειρίζεται τον ήχο. Ο Yamaoka είναι ξανά σε φόρμα, μερικά κομμάτια είναι θλιβερά άλλα απλώς αρρωστημένα αλλά το συστατικό της επιτυχίας είναι ότι πάντα λειτουργούν. Αλλά ρε Konami και NeoBards, έχετε το DualSense, που μπορεί να κάνει παπάδες και αντί να εκμεταλλευτείτε τις φανταστικές δυνατότητες του για να απογειώσετε το immersion δεν το εκμεταλλεύτηκαν σχεδόν καθόλου.
Στο τέλος, αυτό που μένει είναι το ερώτημα που όλοι θα κάνουν, είναι Silent Hill; Η απάντηση είναι «ναι, αλλά διαφέρει χαρακτηριστικά». Δεν κυριαρχεί η ίδια μελαγχολία και η σιωπή των παλιών καλών Silent Hill αλλά η αίσθηση είναι εκεί. Ο τρόμος δεν προέρχεται μόνο από τα τέρατα αλλά από όσα κρύβεις μέσα σου. Το παιχνίδι δεν σε κάνει τόσο να φοβάσαι, όσο σε κάνει να σκέφτεσαι. Είναι πιο ιαπωνικό, πιο εσωτερικό, πιο αφηγηματικό αλλά με εκείνη τη μοναδική θλίψη και παραξενιά που έκανε τη σειρά ξεχωριστή.
Το Silent Hill F μπορεί να μην πείσει όλους τους παλιούς fans, ειδικά όσους θέλουν κάτι πιστό στα κλασικά αλλά κακά τα ψέμματα είναι μια ώριμη, φρέσκια προσέγγιση που δείχνει πως το franchise δεν έχει πεθάνει. Για μένα, είναι μια εμπειρία που άξιζε τον χρόνο της και το πιο σημαντικό, με έκανε να θυμηθώ γιατί το Silent Hill ήταν πάντα κάτι παραπάνω από ένα ακόμα παιχνίδι τρόμου.
Ευχαριστούμε τις Konami και CD Media για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
