Metal Gear Solid V: Ground Zeroes Review (Next-Gen)

Ο Hideo Kojima είναι πιο “ασταθής” κι από τη γη. Σε κάθε του παιχνίδι δοκιμάζει κάτι νέο. Τι είναι αυτό το νέο λοιπόν στη δημοφιλή σειρά Metal Gear;

Εισαγωγή

Μετά από μια μεγάλη αποχή, το Metal Gear είναι ξανά κοντά μας με έναν τίτλο που προκάλεσε αντιδράσεις κάθε είδους. Το νέο Metal Gear Solid V: Ground Zeroes είναι ένας πρόλογος για το κυρίως παιχνίδι, Metal Gear Solid V: The Phantom Pain, που θα κυκλοφορήσει το 2015. Ο λόγος που κυκλοφόρησε μόνο του και σε πολύ πιο “mini” μορφή είναι διότι το gameplay έχει αλλάξει ριζικά και ο Kojima ήθελε πρώτα να μας εγκλιματίσει με τις τεράστιες αλλαγές πριν μας πετάξει στα βαθιά, και πιστεύω, πολύ καλά έπραξε. Το Ground Zeroes δεν μοιάζει με τίποτα που έχετε παίξει στο παρελθόν.

Ιστορία

Μετά από την πολύ σύντομη εισαγωγή του παιχνιδιού, παίρνουμε τον έλεγχο του Snake — του Big Boss — και εξερευνούμε την Camp Omega, γύρω στο 1975. Στόχος του μονόφθαλμου θρυλικού στρατιώτη είναι να ελευθερώσει δύο κρατούμενους-“κλειδιά”, την Paz και τον Chico, τους οποίους θα αναγνωρίσουν όλοι όσοι έχουν παίξει το Metal Gear Solid: Peace Walker για το PSP ή στα HD Collection/Legacy Collection. Η ιστορία, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν προχωράει τα πράγματα αρκετά μπροστά. Με εξαίρεση ένα, ομολογουμένως, δυνατό τέλος, οτιδήποτε άλλο κάνετε κατά το πέρασμα σας από το στρατόπεδο είναι σχεδόν αδιάφορο. Ένα μεγάλο συν είναι το γεγονός ότι μπορείτε να μαζέψετε διάφορες κασέτες με ηχητικά ντοκουμέντα, που είναι αρκετά “άβολα” να ακούσετε. Το τί έγινε με τους κρατούμενους και τον μυστηριώδη Skull Face θα το ανακαλύψετε κυρίως μέσα από τις εν λόγω κασέτες, κι αν αγαπάτε την (πολύ περίεργη και πολύπλοκη) ιστορία του Metal Gear όπως εγώ, αξίζει να τις αναζητήσετε. Εάν η ιστορία του Ground Zeroes κατάφερε κάτι, είναι να με κάνει να περιμένω το The Phantom Pain ακόμα πιο ανυπόμονα.

Αυτό που θα παρατηρήσετε από την αρχή είναι ότι, πλέον, οι αποστολές είναι εντελώς ανοιχτές, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας ή δύο τρόποι να φτάσεις στον στόχο, αλλά όσοι μπορείς να σκεφτείς και να πραγματοποιήσεις. Η φόρμουλα των παλιών Metal Gear (Solid) έχει αλλάξει από τον πυρήνα, και φέρνει κάτι πάρα πολύ φρέσκο και καλοδουλεμένο στο τραπέζι μας. Φυσικά, ο στόχος είναι ένας, όμως έχεις τόσα πολλά εργαλεία στην διάθεση σου που ξεχνάς ότι παίζεις ένα Metal Gear, κι αρχίζεις να κάνεις συγκρίσεις με ένα Splinter Cell ή κάποιο RPG που δεν σε περιορίζει στον τρόπο προσέγγισης και σου δίνει την ελευθερία να υιοθετήσεις τον δικό σου τρόπο παιχνιδιού.

Cutscenes Vs Gameplay

Η έμφαση στα cutscenes έχει πλέον αλλάξει, και τώρα τον κύριο λόγο έχει το gameplay. Με έναν Snake που είναι πιο ευέλικτος από ποτέ, και την (σχεδόν πλήρη) εξαφάνιση των πολλαπλών μενού που διέκοπταν τη δράση, το παιχνίδι δίνει ένα συναίσθημα πλήρη ελέγχου της εκπληκτικής ροής του. Πλέον, δεν χρειάζεται να σταματάς τον χρόνο διαλέγοντας ένα από τα άπειρα όπλα που, κάπως, χωρούσε ο Snake στις τσέπες του. Το οποίο θα ήταν χρήσιμο να μάθουμε, καθώς με δύο γεμιστήρες στον στρατό η εξάρτηση μας ήταν γεμάτη. Εν πάση περιπτώσει, δανειζόμενος τον κανόνα του “έχεις πάνω σου μόνο όσα όντως μπορείς να κρατάς” που πολλά παιχνίδια διαφόρων ειδών υιοθετούν, ο Snake μπορεί, για παράδειγμα, να έχει πάνω του μόνο ένα πιστόλι, ένα πυροβόλο και ένα μεγαλύτερο όπλο όπως εκτοξευτή χειροβομβίδων ή όλμο. Διάφορα πρόσθετα εργαλεία, όπως φακός ή σιγαστήρας, μπορούν να μπουν και να βγουν από τα συμβατά όπλα με το πάτημα δύο κουμπιών. Ένα σημείο που ίσως “κάτσει” βαρύ στους fans είναι η αλλαγή του τρόπου που λειτουργεί η μπάρα ζωής του Snake. Πλέον, δεν υπάρχει μπάρα, και το μοντέλο αναγεννήσιμης ζωής είναι στη θέση της. Πάντως, προς τιμήν της Kojima Productions, ο Snake δεν είναι “αμμόσακος“, και (αναλόγως την δυσκολία) μπορεί να δεχτεί 4-5 σφαίρες πριν “φιλήσει” το πάτωμα. Η απλούστευση — αλλά όχι σε σημείο που να επιτρέπει και σε όσους δεν προσπαθούν να “κάνουν παπάδες” — είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής στο νέο παραμύθι της Konami.

Οι πολύωρες συζητήσεις μέσω του codec πλέον δεν υπάρχουν, καθώς τα μενού έχουν κρυφτεί πίσω από ευκολότερες μεθόδους διαχείρισης δεδομένων. Το νέο ράδιο που χρησιμοποιείται για επικοινωνίες “παίζει” πάνω από το παιχνίδι, που σημαίνει ότι ενσωματώνεται και δεν διακόπτει τίποτα. Γενικώς, σχεδόν όλα τα κομμάτια του gameplay είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο που, απλά, δεν σταματάς ποτέ να παίζεις. Ακόμα και ο χάρτης, ή το να διαβάσεις την αποστολή σου, γίνονται μέσω του iDroid, ενός PDA της εποχής που χρησιμοποιεί ο Big Boss, το οποίο όμως δεν σταματάει τον χρόνο κατά τη χρήση του. Οπότε, για να διαβάσεις τι να κάνεις ή που να πας, πρέπει πρώτα να βρεις ένα καλό σημείο να κρυφτείς, αλλιώς κινδυνεύεις να ρισκάρεις την αποστολή και την μυστικότητα σου. Σε αυτήν την περίπτωση, μπορείς να κάνεις χρήση του Reflex System, που δίνει στον Snake ένα-δύο δευτερόλεπτα που ο χρόνος κυλάει όσο πιο αργά γίνεται, για να μπορέσεις να επιτεθείς στον εχθρό που σε ανακάλυψε πριν το κάνει πρώτος ή πρωτού σημάνει συναγερμό. Φυσικά, αυτό μπορείτε να το βγάλετε εντελώς από το παιχνίδι μέσα από τα Options, κάτι που έκανα σε ένα από τα περάσματά μου και με βοήθησε ιδιαίτερα στο να είμαι πιο προσεκτικός.

Ένα πολύ σημαντικό σημείο του gameplay είναι το ελικόπτερο του Snake. Στην κύρια αποστολή, πρέπει να σώσεις μερικούς κρατούμενους πολέμου — δεν θα πω περισσότερα για να μην χαλάσω την ιστορία. Το ελικόπτερο, λοιπόν, μπορείς να το καλέσεις σε κάθε σημείο και κάθε στιγμή για να φορτώσεις επάνω τους ανθρώπους που σώζεις. Αλλά αυτό φέρνει και ένα ρίσκο: μπορεί οι εχθροί να το ακούσουν, να το δουν, ή μπορεί μια εντελώς “από το πουθενά” περίπολος να τύχει να περάσει από εκείνο το σημείο τη λάθος στιγμή. Άλλο ένα στρώμα τακτικής και σκέψης βάφεται πάνω από το ήδη υπάρχον βαθύ παιχνίδι, καθώς πρέπει να υπολογίσεις κάθε σου κίνηση με ακρίβεια. Το παιχνίδι κάνει τεράστιες προσπάθειες να δείξει τον σοβαρό τόνο του, σε σχέση με παλιότερα Metal Gear. Όχι πως τα προηγούμενα ήταν παιδικές χαρές (πυρηνικός πόλεμος, παγκόσμιες οργανώσεις και πόλεμος παντού, κλπ), αλλά το νέο παιχνίδι είναι πολύ πιο σκοτεινό. Βλέποντας την αθλιότητα που ζουν και υπομένουν οι κρατούμενοι της Camp Omega, θα θελήσετε να σώσετε τους περισσότερους, αν όχι όλους. Λίγα παιχνίδια με έκαναν να νοιαστώ για υπο-αποστολές, χωρίς να μου “βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο”: δεν με ανάγκασε το παιχνίδι να σώσω “10 κρατούμενους γιατί αλλιώς θα…”, πήγα και το έκανα εντελώς μόνος μου.

Βασισμένο στο Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots, το παιχνίδι υιοθετεί την κάμερα του και τον τρόπο που σημαδεύεις, πυροβολείς και όλα τα σχετικά, το οποίο γίνεται μέσω τρίτου προσώπου πίσω από τον χαρακτήρα μας και “πετάει” πάνω από τον ώμο του όταν σημαδεύει. Είναι μια προοπτική που πάντα ταίριαζε στη σειρά, από τη στιγμή που το Metal Gear Solid 3: Subsistence το δοκίμασε, και το MGS4 το τελειοποίησε. Το όλο σύστημα χειρισμού είναι τόσο φυσικό και τόσο “δεμένο” που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη που οφείλονται στο παιχνίδι. Εάν αστοχήσεις, φταις εσύ γιατί κάτι δεν υπολόγισες σωστά. Τα όπλα ανταποκρίνονται άψογα αληθοφανέστατα, ακόμα και σε βολές κατά ριπάς ή βολές σε κίνηση. Η ποικιλία όπλων, από πυροβόλα ως χειροβομβίδες και εκτοξευτές, δεν ξεφεύγει από τα δεδομένα και δεν παρέχει έναν τεράστιο αριθμό ίσα ίσα για να ικανοποιήσει το μάτι, κάτι που μου άρεσε. Προτιμώ να έχω 10 όπλα με δική τους ταυτότητα, παρά 100 όπλα που ο χειρισμός τους αλλάζει ελάχιστα εώς καθόλου.

Τεχνικός τομέας

Τα γραφικά είναι από τα καλύτερα που έχει να επιδείξει η νέα γενιά κονσολών, ενώ και στην προηγούμενη γενιά δεν το λες άσχημο σε καμιά περίπτωση. Στο PlayStation 4 τρέχει σταθερά σε ανάλυση 1080p, ενώ στο Xbox One σε 720p — δίπλα δίπλα, το PS4 νικάει άνετα, αλλά από μόνο της η έκδοση του Xbox One δεν απογοητεύει στο ελάχιστο. Το μεγαλύτερο επίτευγμα, πάντως, είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις το παιχνίδι τρέχει με μηδέν προβλήματα σε 60 frames per second. Ακόμα κι όταν δημιουργούσα πολύ έντονες μάχες, εκρήξεις και τα συναφή, δεν παρατήρησα το παραμικρό ρίξιμο σε απόδοση. Τα animations είναι τόσο φυσικά, τα όπλα τόσο καλοφτιαγμένα, τα μοντέλα των ανθρώπων τόσο όμορφα και ο φωτισμός τόσο φυσικός που ξεχνιέσαι συχνά, και νομίζεις ότι δεν είναι παιχνίδι αλλά ταινία. Ένα μεγάλο συν σε αυτό είναι το πόσο φυσιολογικά συμπεριφέρονται όσοι κατοικούν τον κόσμο του Camp Omega. Τρομερά προγραμματισμένο ΑΙ, που αντιδρά στο καθετί, “θυμάται” γεγονότα και δεν είναι απλά ένα παζλ που πρέπει να λύσεις, αλλά ένας άνθρωπος που πρέπει να μάθεις πώς θα του φερθείς. Με την υπόσχεση για έναν εντελώς open world The Phantom Pain, μπορώ απλά να φανταστώ το τί θα σημαίνει αυτό σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Στον τομέα του ήχου, δεν θα μείνετε παραπονεμένοι. Δυνατό soundtrack που αντανακλά τον νέο, σκοτεινότερο τόνο του παιχνιδιού, καθώς και ένα τραγούδι στα credits που βοηθάει να στηθεί το σκηνικό του επερχόμενου The Phantom Pain. Μόνο και μόνο η ιστορία του εν λόγω τραγουδιού μας βάζει σε σκέψεις για το τί έχει στο μυαλό του ο Kojima για μετά — κάτι άσχημο, σίγουρα. Οι φωνές των στρατιωτών είναι αρκετά πιστευτές, καθώς και ο Skull Face δίνει ένα ρεσιτάλ “σατανικού κακοποιού”. Μόνο ακούγοντας τις κασσέτες που ανέφερα προηγουμένως νιώθεις ρίγη να διαπερνάνε το σώμα σου, και η ανυπομονησία για τον επόμενο τίτλο φουντώνει. Οι ήχοι γενικότερα, όπως το θρόισμα των φύλλων ή οι κινητήρες των φορτηγών, έρχονται και δένουν μεταξύ τους πάρα πολύ όμορφα και δυναμικά. Το να ακούς την θάλασσα να πέφτει με μανία πάνω στα βράχια ενώ εσύ κρέμεσαι σ’αυτά και από πάνω σου να περιπολούν οι εχθροί συμβάλλει στην δημιουργία ενός απίστευτου περιβάλλοντος που θα σας “τραβήξει” μέσα του.

Και φυσικά, δεν θα μπορούσα να μη σχολιάσω την αλλαγή φωνής του γνωστού ήρωα. Όπως έγινε γνωστό από πολύ νωρίς, ο David Hayter και η trademark φωνή του δεν βρίσκονται στο παιχνίδι. Για κάποιο λόγο, ο Kojima επέλεξε να τον αντικαταστήσει με τον τρομερά αξιόλογο Kiefer Sutherland (Jack Bauer από το “24”). Ενώ στον Kiefer λείπει αυτή η ψεύτικη, “από τον τάφο”, σκληρή φωνή που έδινε στον χαρακτήρα ο Hayter, πλέον ο Snake έχει μια πιο φυσική, ανθρώπινη χροιά. Είναι μια φωνή πιστευτή, κάτι που θα μπορούσες να ακούσεις. Δεν μπορώ να πω πως δεν μου λείπει ο Hayter, όταν τον έχεις συνηθίσει για 16 χρόνια, αλλά δεν είναι στο χέρι μας, και πρέπει να συμβιβαστούμε. Εάν ο Kiefer καταφέρει να βγει από τη σκιά του Hayter, έχει όλα τα φόντα να γίνει ο “poster boy” της σειράς, αρκεί οι θαυμαστές του παιχνιδιού να τον αφήσουν να το κάνει. Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, όταν είπε την θρυλική φράση “Kept you waiting, huh?” ένιωσα λίγο περίεργα που δεν ήταν ο Hayter. Αλλά θα συνηθίσω!

Προς τι το μίσος;

Αφού όλα, τότε, ακούγονται τόσο όμορφα, γιατί τόσος κόσμος έβγαζε τόσο μεγάλο “μίσος” για το παιχνίδι; Ίσως γιατί η κύρια αποστολή δεν προσφέρει πάρα πολλά από άποψης ιστορίας (όντας τεράστιος fan της σειράς, έχω τα πάντα και ξέρω τα πάντα) κι απλά χρησιμοποιεί μερικούς χαρακτήρες για να προχωρήσει και να ενώσει το επερχόμενο The Phantom Pain με τον προηγούμενο τίτλο, Peace Walker. Ή ίσως γιατί, αυτή η ιστορία, μπορεί να ολοκληρωθεί σε… 15 λεπτά. Ναι. Αν ξέρετε τι σας γίνεται, πιάσετε το νόημα και μπείτε κατευθείαν στο παιχνίδι με σκοπό να “τρέξετε”, είναι δυνατόν να τερματιστεί σε 15 ή και λιγότερα λεπτά. Εγώ προσωπικά έπαιξα, την πρώτη μου φορά, γύρω στην μιάμιση ώρα. Έκτοτε, έχω ξαναπαίξει το παιχνίδι 3-4 φορές γιατί θέλω να το τερματίσω 100%, κάτι που φυσικά δεν έγινε την πρώτη φορά. Όμως, και πάλι, η τιμή του ήταν εξωφρενικά υψηλή για αυτό που προσέφερε. Υπάρχουν άλλες 4 αποστολές, που όλες μαζί, όμως, μπορεί να συμπληρώσουν άλλες 2 ώρες στο σύνολο, και δεν θεωρούνται μέρος της ιστορίας, οπότε δεν προσφέρουν κάτι πέρα από καθαρό gameplay. Ναι, το gameplay είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ομάδα του Kojima. Ναι, το The Phantom Pain σίγουρα θα είναι ένα από (αν όχι το) τα καλύτερα παιχνίδια του 2015, αφού θα βασίζεται πάνω σε αυτό που παίξαμε και λατρέψαμε στο Ground Zeroes. Αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να δικαιολογήσω 40€ για έναν τίτλο του PlayStation 4 που κρατάει μιάμιση ώρα στην καλύτερη. Εάν περιείχε μια μορφή του Metal Gear Online, που ξέρουμε ότι θα επιστρέχει στο The Phantom Pain, θα έδινα τα χρήματα πολύ ευκολότερα.  Σαν τεράστιος λάτρης της σειράς, το είχα σε προπαραγγελία, και θα πλήρωνα ακόμα και 60€. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το ξανάκανα, αν το παιχνίδι δεν ήταν τόσο τέλειο. Οι προσδοκίες μου ήταν πολύ ψηλά, και ο Kojima με τα “παιδιά” του για άλλη μια φορά δεν απογοήτευσαν.

Εν ολίγοις

Τι κατάφερε, λοιπόν, το Ground Zeroes; Μας έδωσε μια γεύση για το τι έρχεται — κι αυτό που έρχεται είναι κάτι τεράστιο — αλλά αυτή η γεύση κόστισε ακριβά. Αν χρειάζεστε να παίξετε ένα τρομερό παιχνίδι, που θα σας κάνει να ξαναγυρίσετε να παίξετε τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο άπειρες φορές λόγω του φανταστικού design του, μην το σκέφτεστε — πάρτε το. Αν, από την άλλη, είστε fans του κλασσικού Metal Gear, με την έμφαση στους διαλόγους-“σεντόνια” και την πολύπλοκη ιστορία, δεν θα μείνετε ευχαριστημένοι. Απλώς, προετοιμάστε το πορτοφόλι σας — το παιχνίδι, παραδέχομαι, είναι ακριβότερο από όσο θα έπρεπε να είναι.

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!