Το Little Nightmares III είναι από εκείνα τα παιχνίδια που κουβαλούν μεγάλο «βάρος» στις συνειδήσεις των παικτών. Όχι τόσο γιατί αλλάζει η φόρμουλα στο νέο αυτό παιχνίδι αλλά γιατί για πρώτη φορά το τιμόνι το πιάνει άλλο στούντιο. Η Supermassive Games λοιπόν (γνωστή από Until Dawn και The Quarry) αναλαμβάνει τη συνέχεια ενός franchise που είχε γίνει σχεδόν cult χάρη στη Tarsier. Και ειλικρινά, το κάνει με σεβασμό. Δεν προσπαθεί να «πειράξει» το DNA της σειράς αλλά να το πάει ένα βήμα παραπέρα, μόνο που αυτό το βήμα είναι λίγο πιο… μικρό απ’ όσο θα ήθελα.
Η ιστορία φέρνει δύο νέους ήρωες, τους Low και Alone, που προσπαθούν να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από έναν ακόμα νοσηρό κόσμο, τον λεγόμενο Nowhere. Το παιχνίδι δεν αλλάζει τον τρόπο που αφηγείται. Δεν έχει διαλόγους ούτε cut-scenes γεμάτα εξηγήσεις. Όλα περνούν μέσα από το περιβάλλον και την εκκωφαντική σιωπή. Αυτή η ατμόσφαιρα παραμένει το πιο δυνατό σημείο της σειράς κι εδώ η Supermassive δείχνει ότι κατάλαβε ακριβώς γιατί τα δύο πρώτα Little Nightmares έγιναν ξεχωριστά. Το πρόβλημα είναι πως η σχέση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες δεν έχει το ίδιο βάθος. Οι μικρές τους κινήσεις είναι όμορφες αλλά λείπει εκείνη η συναισθηματική ένταση σε ορισμένες στιγμές που είχαν η Six και ο Mono για παράδειγμα.
Στο Gameplay, η συνταγή είναι γνώριμη. Platforming, περιβαλλοντικοί γρίφοι, αποφυγή τεράτων που σε κάνουν να νιώθεις μυρμήγκι και εκείνο το γνώριμο βάρος στην ατμόσφαιρα που σ’ αφήνει με σφιγμένο στομάχι. Η μεγάλη αλλαγή όμως είναι το co-op. Πλέον μπορείς να παίξεις με online φίλο ή μόνος με τη βοήθεια της AI. Στα χαρτιά αυτό ακούγεται τέλειο, στην πράξη όμως είναι λίγο πιο μπερδεμένο. Όταν έχεις παρέα, το παιχνίδι αποκτά ροή και μέσω της συνεργασίας δίνεται άλλη δυναμική στους γρίφους. Όταν όμως βασίζεσαι στην AI, υπάρχουν στιγμές που ο συμπαίκτης σου απλώς αργεί, κολλάει ή δεν αντιδρά όπως θα ήθελες. Δεν χαλάει την εμπειρία και χαίρομαι που έχουμε έστω την επιλογή co-op (αν και θα προτιμούσα και για local) αλλά σίγουρα σε βγάζει σε μερικά σημεία από το immersion, υπόψη πάντα σε σύγκριση με το πως είναι παίζοντας co-op γιατί κατά τα άλλα μια χαρά είναι η AI. Από εκεί και πέρα, οι γρίφοι έχουν λογική, είναι πιο «μηχανικοί» αυτή τη φορά αλλά σχεδόν ποτέ άδικοι. Μερικοί μάλιστα παρουσιάζουν έξυπνες ιδέες που παίζουν με τη φυσική και το πως αληλελπιδρούν με το περιβάλλον. Το level design έχει ξανά εξαιρετικό ρυθμό, με σκηνές που εναλλάσσουν ήρεμες στιγμές και έντονες από την άλλη όμως σε κάποιες περιοχές νιώθεις ότι κάτι το έχει ξαναζήσει, σαν ντε ζαβού που λένε και στο χωριό μου. Κάποιοι μηχανισμοί επαναλαμβάνονται και οι πιο… έμπειροι θα νιώσουν πως «το έχουμε ξαναδεί αυτό».
Ο τεχνικός τομέας είναι αυτό που περιμένεις θα έλεγα. Το έπαιξα και σε PS5 και σε PS5 Pro και η εμπειρία ήταν άψογη και στις δύο περιπτώσεις. Το παιχνίδι δίνει επιλογές, Performance και Quality. Στο Performance mode τρέχει σταθερά στα 60fps χωρίς κολλήματα ενώ στο Quality οι σκιές, τα φώτα και οι αντανακλάσεις γίνονται ακόμα πιο κινηματογραφικά αλλά τα fps 30, οπότε το προσπερνάμε, εγώ τουλάχιστον. Τα περιβάλλοντα είναι πανέμορφα, γεμάτα λεπτομέρεια και σωστό φωτισμό, με εκείνη τη χαρακτηριστική παραμορφωμένη αισθητική που συνδυάζει παιδικό παραμύθι και εφιάλτη. Οι χαρακτήρες και τα πλάσματα έχουν τον ίδιο «καμμένο» σχεδιασμό που κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει, με παραμορφωμένα πρόσωπα και μακριά… άκρα. Ο τεχνικός τομέας βρίσκεται γενικά σε εξαιρετικό επίπεδο αν και μεταξύ μας δεν έχουμε να κάνουμε και με ένα πολύ απαιτητικό τίτλο που θα ξεζουμίσει την κονσόλα μας, χωρίς όμως αυτό να αφαιρεί πόντους από την ομορφιά του πάντως. Ο ήχος επίσης είναι όπως πρέπει να είναι σε παιχνίδι Little Nightmares. Από τα μικρά τριξίματα μέχρι τους ήχους στο βάθος που δεν ξέρεις αν πρέπει να πλησιάσεις ή να φύγεις τρέχοντας, είναι έως και σήμα κατατεθέν. Ακόμη αν και το DualSense κάνει τη δουλειά του αξιόλογα θα ήθελα λίγο περισσότερο εκμετάλλευση των χαρακτηριστικών του από το στούντιο ανάπτυξης γιατί θεωρώ ότι τη σήκωνε.
Ολοκληρώνοντας, το Little Nightmares III δεν είναι επανάσταση στο franchise και μεταξύ μας δεν πειράζει. Είναι μια προσεγμένη συνέχεια που σέβεται απόλυτα ό,τι χτίστηκε πριν. Αν έχεις παίξει τα δύο προηγούμενα, θα νιώσεις αμέσως οικεία όμως λείπει το wow factor που λένε και στο διπλανό χωριό μου αυτή τη φορά. Εκείνο το στοιχείο που θα έκανε το τρίτο μέρος της σειράς να ξεχωρίσει, να σταθεί μόνο του και να χαρακτηρίσει τη νέα ομάδα που ανέλαβε την ανάπτυξή του. Μην μπερδευτούμε, δεν σημαίνει πως δεν αξίζει, το αντίθετο μάλιστα. Είναι μια εμπειρία που θα σε κρατήσει ένα επτάωρο οκτάωρο καρφωμένο μπροστά στην οθόνη, με μερικές σκηνές να είναι πραγματικά δυνατές. Απλώς νιώθεις ότι το στούντιο έπαιξε συντηρητικά, χωρίς να πάρει ρίσκα. Σε γενικές γραμμές, το Little Nightmares III είναι ένα πολύ καλό horror platformer που συνεχίζει σωστά μια πετυχημένη σειρά. Δεν φέρνει επανάσταση, αλλά προσφέρει αυτό που υπόσχεται όταν διαβάζεις τον τίτλο του, ειδικά όταν έχεις παίξει τα προηγούμενα.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
