Μετά από μία δύσκολη περίοδο αμφισβήτησης για την BioWare, λιγότερο με το Mass Effect: Andromeda και (πολύ) περισσότερο με το Anthem αλλά και μια δεκαετία από το Dragon Age: Inquisition, γίνεται το μεγάλο (το πόσο μεγάλο θα το δούμε σήμερα) come back με το φιλόδοξο και πολυσυζητημένο ήδη Dragon Age: The Veilguard. Επιστροφή λοιπόν σε αυτό το θρυλικό κατά τα άλλα franchise και στον φανταστικό κόσμο του Thedas, μέσα από νέες περιοχές που μας συστήνονται. Με ξέρετε επίσης ότι από την αρχή μου αρέσει να αποκαλύπτω πράγματα γι’ αυτά που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Θα πω λοιπόν ότι, αν και δεν αυτοπροσδιορίζομαι ειδικός στο franchise αλλά και η μνήμη μου δεν με βοηθά να ανατρέξω με μεγάλη επιτυχία στο 2009 και το Dragon Age: Origins, όπου έγινε και το μπαμ, θεωρώ με το Veilguard έχουμε το καλύτερο ή τουλάχιστον αυτό που απόλαυσα εγώ περισσότερο από τα τελευταία της σειράς. Ναι ήμουν από αυτούς που τους είχε αρέσει αρκετά το προηγούμενο, Dragon Age: Inquisition του 2014 και «ακούω» όσους fans δηλώνουν έως και «απογοητευμένοι» γιατί άλλαξε σε κάποιο βαθμό το ύφος του παιχνιδιού.
Πρωταγωνιστής μας είναι ο Rook, ένας ήρωας που του δίνουμε υπόσταση εμείς από την πολύ αρχή του παιχνιδιού μέσα από ένα απείρως λεπτομερώς σύστημα δημιουργίας χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας μας έχει στρατολογηθεί από τον, γνωστό στο franchise, Varric, που ηγείται της επίθεσης εναντίον του παλιού του φίλου Solas ή αλλιώς Dread Wolf. Ο Varric και η ομάδα του διακόπτουν, στην αρχή του παιχνιδιού, ένα τελετουργικό του Solas που ήθελε να καταστρέψει το Veil. Το αποτέλεσμα, ο Solas να παγιδευτεί και να απελευθερωθούν δύο «διαολεμένοι» θεοί από τη φυλακή τους, με σκοπό να σκορπίσουν τον όλεθρο. Εμείς λοιπόν, ως Rook, υποστηριζόμενοι από ενδιαφέροντες συντρόφους που ανήκουν σε διαφορετικές φατρίες ξεκινάμε να δούμε τι στο καλό έχει γίνει και πως μπορούμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Προφανώς η πλοκή και το πλούσιο lore του παιχνιδιού μου άρεσε αρκετά αλλά αυτό που ξεχώρισα ήταν η ροή της εξέλιξης (το λεγόμενο pace) και αυτό είναι κάτι που επιτυγχάνεται όταν βάζει λίγο πιο μαεστρικά το χεράκι του ο developer, επομένως αξίζει τον έπαινο η BioWare. Παρόλα αυτά, σαν RPG τίτλος της BioWare, υπάρχουν επιλογές που πρέπει να κάνουμε και που διαμορφώνουν και τις σχέσεις μας με τους συντρόφους μας αλλά γενικότερα το γράψιμο, για το οποίο έχει γίνει πολύ κουβέντα, έχει γίνει λίγο πιο «ανάλαφρο» στον αντίκτυπο που μας δημιουργούν οι συζητήσεις και οι αποφάσεις και θα ήθελα να ήταν λίγο πιο τολμηρές, με την έννοια της «badass πυγμής». Με λίγα λόγια θα το ήθελα περισσότερο «σκοτεινό» και λιγότερο «ατμόσφαιρα υπερηρώων». Για να μην παρεξηγηθώ, οι αποφάσεις μας αναμφισβήτητα επηρεάζουν το παιχνίδι, από την πολύ αρχή μάλιστα καθώς και οι επιλογές class, race και υπόβαθρου. Αυτές οι επιλογές αντηχούν σε ολόκληρη την ιστορία, δημιουργώντας σημαντικές αλλαγές στους διαλόγους και στο πώς μας αντιλαμβάνονται τόσο τα μέλη της ομάδας μας όσο και οι υπόλοιπές φατρίες. Ακόμα, To Dragon Age: The Veilguard αποτελεί απευθείας sequel του Inquisition και απαιτεί ναι μεν γνώση των γεγονότων του, από την άλλη γιατί τοποθετείται αρκετά χρόνια μετά, μια δεκαετία, υπάρχουν αρκετοί νέοι χαρακτήρες και νέες τοποθεσίες που του δίνουν μια πιο «standalone» υπόσταση. Επομένως όσοι δεν έχετε παίξει το προηγούμενο μην φοβηθείτε ότι θα πηγαίνετε τελείως στα χαμένα χωρίς να καταλαβαίνετε τι συμβαίνει τριγύρω σας.
Πάμε και σε ένα άλλο σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού που επίσης συζητιέται πολύ και αφορά το gameplay. Στο Dragon Age: The Veilguard έχουμε να κάνουμε με ένα γεμάτο RPG τίτλο που έχει έντονα στοιχεία δράσης, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στον τρόπο παιχνιδιού μας. Υπάρχουν επιρροές από το Mass Effect αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με σπαθιά, daggers και μαγείες και ενώ οι μάχες έχουν σαφέστατα μία γρήγορη ροή, υπάρχει και quick menu που επιβραδύνει το χρόνο προκειμένου να δώσουμε εντολές στο party μας. Επομένως, δεν μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε hack n slash καθώς υπάρχει το στοιχείο της στρατηγικής στη μάχη αλλά αντιθέτως βρήκαν έναν τρόπο στη BioWare να κάνουν την εμπειρία, τουλάχιστον στα μάτια μου και έτσι όπως το βίωσα, πολύ απολαυστική. Μάλιστα είχα το στοιχείο της προσμονής να εμπλακώ σε μάχη, ειδικά με πιο απαιτητικούς αντιπάλους, είτε για να χρησιμοποιήσω τα εντυπωσιακά abilities που διαθέτει είτε για να εξασκήσω combos. Συνδυαζόμενα όλα τα παραπάνω και από εντυπωσιακά skill trees που διαθέτουν πολύ βάθος και ουσία. Η μόνη μου ένσταση έχει να κάνει λίγο με την ποικιλία των εχθρών που για το είδος του θα την ήθελα λίγο μεγαλύτερη.
Τεχνικά, το Dragon Age: The Veilguard είναι εντυπωσιακό απ’ όπου και να το πιάσεις. Από τον εξαιρετικό σχεδιασμό των χαρακτήρων μέχρι την καλλιτεχνική κατεύθυνση και αποτύπωση του ξεχωριστού κάθε φορά περιβάλλοντος. Στο PS5 όπου έπαιξα το παιχνίδι αλλά και στο PS5 Pro, πάντα στην επιλογή Performance, τρέχει σχεδόν αψεγάδιαστα δημιουργώντας μία υπέροχη εμπειρία. Σε αντίστοιχα εξαιρετικά επίπεδα κυμαίνεται ο τίτλος και ηχητικά.
Ολοκληρώνοντας, το Dragon Age: The Veilguard μπορεί να μην επιτρέπει στην BioWare να επανασυστηθεί αλλά της επιτρέπει να επιστρέψει στον καλό της εαυτό μετά από μία μεγάλη χρονική περίοδο αμφισβήτησης. Μπορεί η πιο «ανάλαφρη» προσέγγιση, για το οποίο έχει «κατηγορηθεί», να ισχύει αλλά εκεί που έχει σημασία το παιχνίδι δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Αυτό που μετράει στο τέλος, είναι η υπέροχη εμπειρία μιας συναρπαστικής περιπέτειας που απόλαυσα παραπάνω από όσο περίμενα.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
