Όταν η id Software ανακοίνωσε πως το επόμενο κεφάλαιο του DOOM θα μας ταξιδέψει στο παρελθόν του Doom Slayer, πολλοί αναρωτήθηκαν αν ένα μεσαιωνικό σκηνικό θα μπορούσε να συνδυαστεί αρμονικά με την άγρια, αιματηρή και σχεδόν χορογραφημένη βία που έκανε τα Doom (2016) και Doom Eternal θρύλους. Το DOOM: The Dark Ages όχι απλώς το κατάφερε αλλά το έκανε με τον πιο βαριά οπλισμένο και θορυβώδη τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Το παιχνίδι είναι ένα prequel που ξετυλίγει το παρελθόν του Slayer σε έναν κόσμο που θυμίζει σκοτεινή φαντασία, βουτηγμένο στη σήψη και στην τεχνολογική αρχαιότητα. Από την πρώτη στιγμή, γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται για απλή αισθητική αλλαγή. Η id Software αποφάσισε να τροποποιήσει σημαντικά τη φόρμουλα που καθιέρωσε στα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Το βάρος των όπλων, η καθυστέρηση στην κίνηση, η άμεση επαφή του σώματος κατά τις συγκρούσεις. Όλα δείχνουν μια μετατόπιση από την ταχύτητα προς την ωμή ισχύ.
Η μάχη πλέον είναι λιγότερο ένα παιχνίδι δεξιοτήτων και περισσότερη μια καλοσχεδιασμένη χορογραφία. Το Shield Saw, ένα κυκλικό πριόνι που λειτουργεί και ως ασπίδα, γίνεται βασικό εργαλείο επιβίωσης αλλά και θεαματικών finishers. Όταν το χρησιμοποιείς για να διαμελίσεις έναν εχθρό με μια βίαιη περιστροφή και στη συνέχεια αποκρούεις μια επίθεση, καταλαβαίνεις ότι η έμφαση στη melee μάχη δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή. Ο παίκτης καλείται να είναι πιο προσεκτικός, να επιλέγει πότε θα επιτεθεί και πότε θα αμυνθεί. Δεν υπάρχει πια ο καταιγιστικός ρυθμός του Eternal με τα dash και τα double jumps. Εδώ η γη τρέμει με κάθε βήμα σου.
Η ποικιλία των εχθρών παραμένει ένα από τα δυνατά χαρτιά της σειράς. Το The Dark Ages παρουσιάζει μια νέα γενιά δαιμόνων, αρκετούς από τους οποίους βλέπουμε για πρώτη φορά. Ειδικά οι νέοι “Hellborn Knights” επιβάλουν στον χρήστη να τους αντιμετωπίσει σε μια πιο σκεπτική μάχη, καθώς απαιτούν πιο προσεκτική προσέγγιση και αποφυγή. Τα boss fights είναι εντυπωσιακά σε κλίμακα, με σχεδιασμό που παραπέμπει περισσότερο σε fantasy RPGs παρά σε κλασικό shooter. Εδώ, η επιρροή της μεσαιωνικής θεματολογίας αναδεικνύεται πλήρως διότι θα έρθουμε αντιμέτωποι με γιγαντιαία πλάσματα, πανοπλίες, αλυσίδες και αρχαία τεχνολογία, τα οποία δένουν αρμονικά σε έναν κόσμο που είναι ταυτόχρονα παρελθόν και μέλλον.
Η εισαγωγή του mecha Atlan (ενός γιγαντιαίου μηχανικού πολεμιστή που οδηγεί ο Slayer) είναι μία από τις πιο τολμηρές προσθήκες. Αν και η εμπειρία του να ελέγχεις ένα τέτοιο τέρας είναι απολαυστική, το gameplay σε αυτές τις φάσεις τολμώ να πω ότι μας προσφέρει μια σχετική μονοτονία. Πιο ενδιαφέρουσα είναι η χρήση του cyber-dragon, ενός φτερωτού θηρίου που φέρνει έντονα vibes Panzer Dragoon. Αυτά τα σεναριακά και μηχανικά διαλείμματα λειτουργούν ως ανάσα από τη βάναυση μάχη, αν και όχι πάντα με την απαραίτητη ένταση.
Από πλευράς ατμόσφαιρας, το The Dark Ages διαπρέπει. Οι πίστες έχουν πια έναν γοτθικό ρυθμό, με ερειπωμένα κάστρα, υπόγειες πόλεις και ιερά που στάζουν αίμα. Ο σχεδιασμός είναι εντυπωσιακά λεπτομερής, με πολλαπλές στιλιστικές επιρροές (από τον H.R. Giger μέχρι και τα εξώφυλλα των metal δίσκων των 90s). Ωστόσο, δεν απουσιάζει μια σχετική γραμμικότητα. Σε αντίθεση με το σχεδόν sandbox επίπεδο ελευθερίας του Eternal, εδώ ο παίκτης βαδίζει σε πιο αυστηρά καθορισμένα μονοπάτια, κάτι που πιθανόν να απογοητεύσει όσους αγαπούν την εξερεύνηση και τις εναλλακτικές διαδρομές.
Όσον αφορά την αφήγηση, η id Software κάνει ένα ακόμα βήμα προς το storytelling. Υπάρχουν περισσότερα cutscenes, περισσότεροι διάλογοι (αν και όχι από τον ίδιο τον Slayer, που παραμένει σιωπηλός) και μια ιστορία που προσπαθεί να αναδείξει το μύθο πίσω από τον χαρακτήρα. Οι σεναριογράφοι χτίζουν ένα επικό lore γύρω από τους Night Sentinels και τους Maykrs, δημιουργώντας γέφυρες με το σύμπαν των προηγούμενων παιχνιδιών. Ωστόσο, ορισμένοι μπορεί να νιώσουν πως αυτό απομακρύνει το παιχνίδι από τη μινιμαλιστική του ουσία: η δράση είναι πάντα πιο εύγλωττη από τους διαλόγους.
Ειδική αναφορά αξίζει στη μουσική. Η αποχώρηση του Mick Gordon άφησε ένα ηχητικό κενό που δεν καλύφθηκε πλήρως. Η νέα μουσική επένδυση προσπαθεί να μιμηθεί την ωμότητα και το groove των προηγούμενων soundtracks, αλλά σε πολλά σημεία ένιωσα πως είναι επίπεδη και προβλέψιμη. Λείπει αυτό το ακατέργαστο, ηλεκτρικό συναίσθημα που έκανε τον παλμό του Slayer να συγχρονίζεται με τα riffs.
Στο τεχνικό κομμάτι, το παιχνίδι τρέχει ομαλά, με την id Tech 8 να συνεχίζει να εντυπωσιάζει. Οι εκρήξεις, οι φωτισμοί και τα animations είναι υψηλού επιπέδου, χωρίς εμφανή bugs ή πτώσεις στο framerate. Οι εκδόσεις για κονσόλες τρέχουν άψογα, με ρυθμό 60fps, ενώ στο PC υπάρχουν επιλογές για ευρεία παραμετροποίηση.
Συμπέρασμα
Το Doom: The Dark Ages δεν είναι απλώς ένα ακόμα κεφάλαιο στη μακρά ιστορία της σειράς. Είναι μια αναμέτρηση με τον ίδιο της τον εαυτό. Επιλέγοντας να εγκαταλείψει την ταχύτητα και τη ρευστότητα των πρόσφατων τίτλων, το παιχνίδι προτείνει έναν νέο, βαρύτερο ρυθμό, όπου κάθε κίνηση έχει βάρος και κάθε μάχη αποκτά τελετουργική διάσταση. Δεν είναι τέλειο, ορισμένες αλλαγές θα διχάσουν, ενώ άλλες θα λατρευτούν. Όμως αυτό που παραμένει ακλόνητο είναι η ουσία του Doom: η ωμή, σχεδόν αρχέγονη ευχαρίστηση του να συνθλίβεις το χάος με τα ίδια σου τα χέρια. Αν το Doom Eternal ήταν μια συμφωνία thrash metal παιγμένη με 200 bpm, το Dark Ages είναι ένα επικό doom metal έπος. Βαρύ, τελετουργικό και γεμάτο πάθος. Και σε αυτόν τον ρυθμό, ακόμα και η σιωπή του Slayer ακούγεται εκκωφαντική.
Ευχαριστούμε τις Bethesda και AVE για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
