Μετά από χρόνια απουσίας, το Devil May Cry 5 επανέρχεται και μας προσφέρει το πιο συναρπαστικό κυνήγι δαιμόνων, θέτοντας υποψηφιότητα για πολλά βραβεία.
Όλοι μπορούν να σκοτώσουν έναν δαίμονα αν προσπαθήσουν. Πόσοι, όμως, μπορούν να το κάνουν με στυλ; Το Devil May Cry 5 απαντά στο ερώτημα αυτό εις τριπλούν, κάνοντας την επιστροφή της σειράς κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή νέα κυκλοφορία – είναι ένα μεγάλο γεγονός για το είδος, τη σειρά, και την ίδια την Capcom.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το παιχνίδι τοποθετείται μετά τα γεγονότα του Devil May Cry 4 και η πλοκή του στηρίζεται σε δύο βασικά στοιχεία: το Devil Bringer του Nero, και τον νέο χαρακτήρα, V. Ο V αποτελεί ένα τεράστιο αίνιγμα, καθώς πάντοτε δείχνει να ξέρει περισσότερα από όσα λέει στους γύρω του. Μάλιστα, η εμφάνισή του συμπέφτει με ένα τραγικό γεγονός: ο Nero ξεκινάει το παιχνίδι έχοντας χάσει το χέρι του, Devil Bringer, από έναν μυστηριώδη άνδρα, την ίδια στιγμή που η Γη απειλείται από την εισβολή δαιμόνων. Ο V επιστρατεύει τον Nero, καθώς κι ο ίδιος διψάει για εκδίκηση και τον διάσημο κυνηγό δαιμόνων Dante, για να αντιμετωπίσουν τον παντοδύναμο δαίμονα που ηγείται της εισβολής – όμως ποιος είναι ο απώτερος σκοπός τού V;
Αυτή η απλή φαινομενικά ιστορία θα μας καθοδηγήσει μέσα από 20 αποστολές, που διαρκούν περίπου 12-15 ώρες συνολικά, και αποτελούν το Story Mode. Η τριπλέτα πρωταγωνιστών είναι κάτι που για πρώτη φορά δοκιμάζει η σειρά (παλιότερα, είχε φτάσει έως 2) και προς έκπληξή μου, δίνεται αρκετός χρόνος στον καθένα εκ των τριών ώστε να αναπτυχθούν τόσο ως χαρακτήρες, όσο κι ως μαχητές.
Στον πυρήνα του Devil May Cry, υπήρχε πάντοτε το δόγμα του «αν μπορείς να κάνεις κάτι, καν’ το με στυλ», το οποίο υιοθετήθηκε κι από τα Bayonetta (καθώς μοιράζονται τον ίδιο δημιουργό, Hideki Kamiya). Έτσι, η κάθε μάχη είναι κάτι μεταξύ αιμοκυλίσματος και χορού, όσο ο χαρακτήρας σου κινείται με περισσή χάρη ανάμεσα στους εχθρούς και τους κόβει σε κομμάτια με επιβλητικά combos. Και φυσικά, δεν χρειάζεται να θυμάσαι λίστες με ατέλειωτους συνδυασμούς πλήκτρων για να πετύχεις το πιο απλό πράγμα, καθώς ο χειρισμός του Devil May Cry ανέκαθεν ήταν εύχρηστος χωρίς να είναι απαραίτητα εύκολος – παρότι το Devil May Cry 5 ενσωματώνει κι ένα Auto Combo mode για να βοηθήσει όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επικεντρωθούν στα combos. Με όλα τα παραπάνω κατά νου, είναι θαύμα το πόσο διαφορετικοί είναι οι τρεις χαρακτήρες μεταξύ τους, αλλά και πόσο διασκεδαστικοί, κάτι που με ανησυχούσε πριν την κυκλοφορία.
Ο Nero, το poster boy που γνωρίσαμε στο Devil May Cry 4, είναι μια ασταμάτητη δύναμη που σπάει άμυνες και μάχεται επί ίσοις όροις με τους πιο επικίνδυνους εχθρούς. Αν όχι εξαιτίας των φοβερών ικανοτήτων του με το ξίφος, τότε χάρις στα Devil Breakers, τα μηχανικά χέρια που σκαρφίστηκε η Nico Goldstein ως υποκατάστατο του Devil Bringer. Χώρια των combos και abilities που χρησιμοποιεί εντός της μάχης ο Nero, κάθε ένα από τα (παραπάνω από μια ντουζίνα) Devil Breakers προσφέρει άλλο ένα στρώμα τακτικής στο παιχνίδι του – ένα Devil Breaker κάνει τις επιθέσεις σου ασταμάτητες και ισχυρές, ένα άλλο αναπληρώνει HP, ενώ ένα άλλο επιτρέπει εναέριες κινήσεις. Το πώς ενσωματώνεις τα Devil Breakers στα combo σου είναι υψίστης σημασίας, καθώς το μειονέκτημά τους είναι πως αν δεχτείς επίθεση ενώ ένα Devil Breaker είναι σε ισχύ, τότε σπάει. Μπορείς, βέβαια, να τα αναπληρώσεις βρίσκοντας σκόρπια στην πίστα ή αγοράζοντας από την Nico, όμως ακόμα και το εσκεμμένο σπάσιμο Devil Breaker είναι τακτική, καθώς μπορεί να σε βγάλει από μια δύσκολη κατάσταση. Τέλος, ο Nero μπορεί να τραβάει εχθρούς κοντά του ή να πηγαίνει σε αυτούς μέσω ενός γάντζου στο Devil Breaker, και μπορεί επίσης να «φορτώσει» το ξίφος του, Red Queen, για νέες κινήσεις και υψηλότερη ζημιά ακόμη και κατά τη διάρκεια combo.
Από την άλλη πλευρά, ο νεόφερτος V είναι ανίσχυρος και σίγουρα όχι μαχητής. Όμως, είναι εξίσου καταστροφικός όσο οι υπόλοιποι, καθώς τα παράξενα τατουάζ στο κορμί του τού επιτρέπουν να επικαλείται τρεις δαίμονες που υπακούν στις εντολές του και μάχονται για λογαριασμό του: το κοράκι Griffon, ο πολύμορφος Shadow, και ο τιτάνας Nightmare. Ο Griffon ειδικεύεται σε απομακρυσμένες επιθέσεις, ο Shadow σε μικρές αποστάσεις, κι ο Nightmare απλώς ρημάζει ό,τι βρίσκεται μπροστά του. Κατά τη διάρκεια της μάχης, όχι μόνο πρέπει να χειρίζεσαι επαρκώς τους δαίμονες, αλλά και να προσέχεις την υγεία τους τόσο όσο και του απροστάτευτου V. Αν οι δαίμονες δεχτούν πολλά χτυπήματα, πέφτουν αναίσθητοι σε κατάσταση “Stalemate” και απαιτούν λίγο χρόνο για να σταθούν ξανά, αναγκάζοντας τους παίκτες να σκέφτονται στρατηγικά και να μην πατούν ασταμάτητα τα ίδια πλήκτρα συνεχώς. Η ανάμειξη επιθέσεων, η ανάκληση όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα και η γρήγορη εναλλαγή στόχων είναι κλειδί στον καλό χειρισμό του V, ο οποίος συμμετέχει ενεργά στη μάχη μόνο όταν οι δαίμονές του ρίξουν έναν εχθρό κι ο V, με το μπαστούνι-ξίφος του, καλείται να τον αποτελειώσει. Ο Nightmare, όντας πανίσχυρος, μπορεί να κληθεί μόνο όταν ο V συμπληρώσει έστω 3 μπάρες Devil Trigger. Devil Trigger; Χμμ… Άλλο ένα μυστήριο!
Τέλος, ο παλιός κι αγαπημένος Dante επιστρέφει και αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Φέρνει μαζί του όλα τα κόλπα από τις παλιότερες κυκλοφορίες, το οποίο συνεπάγεται όπλα, ξίφος, Devil Trigger και πολλαπλά στυλ. Εναλλάσσοντας μεταξύ Trickster, Swordmaster, Gunslinger και Royal Guard, ο Dante μπορεί να κινείται ταχύτατα και ύπουλα, να επικεντρώνεται στο ξίφος, στα όπλα ή στην άμυνα, αντίστοιχα. Επιπλέον, τα στυλ αλλάζουν μέσω ενός πλήκτρου δια μέσου μάχης, όπως και τα όπλα του, κάνοντάς τον ίσως τον πιο πολύπλοκο χαρακτήρα στο παιχνίδι από άποψης χειρισμού, όμως και τον πιο διασκεδαστικό για εμένα. Η ικανοποίηση που έπαιρνα όταν η αδρεναλίνη μου πήγαινε στα ύψη, κι ο Dante «χόρευε» ανάμεσα στους εχθρούς χτυπώντας του με όσα έχει και δεν έχει, ήταν ασύγκριτη. Ανάμεσα στα γνωστά πιστόλια, shotgun, ξίφος, γροθιές και την μεταμόρφωση Devil Trigger, βρίσκεται η Cavaliere, η ολοκαίνουρια δαιμονική μοτοσικλέτα που είναι τόσο παράξενη όσο ακούγεται. Ο Dante μπορεί να την καβαλήσει και να… κάψει λάστιχο στη μούρη ενός εχθρού, ή να την σπάσει στα δύο και να την ενσωματώσει στον πιο παραδοσιακό τρόπο μάχης του. Επιπλέον, θα βρούμε το Balrog, ένα σετ δαιμονικών πρόσθετων για χέρια και πόδια που μετατρέπουν τον Dante σε φόβο και τρόμο για όποιον βρίσκεται πολύ κοντά.
Έκαστος από τους τρεις διαθέτει το δικό του skill tree, με νέες ικανότητες, combos και passives προς ξεκλείδωμα που γίνεται χρησιμοποιώντας red orbs – τα «χρήματα» που βρίσκεις σκόρπια στον κόσμο ή πέφτουν από τους νεκρούς, τα οποία επίσης χρησιμοποιούνται για revive αν αποδημήσεις εις κύριον κατά τη μάχη. Αναβαθμίζοντας τους χαρακτήρες σου, η μάχη γίνεται ολοένα και καλύτερη, καθώς διαρκώς ανακαλύπτεις νέους τρόπους να σπέρνεις τον θάνατο στους εχθρούς σου και να ανεβάζεις τον δείκτη στυλ – η αγνή ικανοποίηση του να βλέπεις τρία χρυσά S και “Smokin’ Sexy Style” όταν πιάνεις τον υψηλότερο βαθμό, είναι μοναδική, γιατί ξέρεις πως όχι μόνο χρησιμοποίησες πολλές διαφορετικές μεθόδους, αλλά παρέμεινες αλώβητος καθ’ όλη τη διάρκεια της μάχης. Κι αν κάπου-κάπου νιώσεις ότι ένα combo δεν είναι εύκολο να συνεχιστεί, απλώς προκάλεσε τους εχθρούς σου με ένα “taunt” και δες τους να τρέχουν προς το μέρος σου ενώ το στυλ σου παραμένει αμείωτο.
«Στυλ» είναι μια λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τέλεια τη σειρά και το παιχνίδι. Από το χιούμορ των χαρακτήρων και τις έξυπνες ατάκες τους, ως τις δερμάτινες καμπαρντίνες και την electronic-rock μουσική, το Devil May Cry 5 σφύζει από προσωπικότητα και στυλ. Και το κυριότερο, θα έλεγα, είναι πως αυτά στηρίζονται στο gameplay του, κι όχι σε cutscenes ή set pieces όπου οριακά χειρίζεσαι τον χαρακτήρα σου. Δεν σου δείχνει απλώς το πόσο ισχυρός είσαι, αλλά σε αφήνει να το ζήσεις, κι αυτό είναι κάτι που μου λείπει σε πολλά μοντέρνα παιχνίδια.
Πέραν των τριών πρωταγωνιστών, στο σενάριο μπλέκονται και τρεις σημαντικές γυναίκες: οι Trish και Lady από παλιότερα παιχνίδια, και η Nico, η… «τρελή» με το βαν που ευθύνεται για την δημιουργία του Devil Breaker και τις αναβαθμίσεις των χαρακτήρων μας. Ο ρόλος των Trish και Lady στην ιστορία είναι ιδιαίτερος και δεν θα αναφερθώ σε αυτόν για να αποφύγω spoilers. Έξι χαρακτήρες, λοιπόν, που είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους όμως καταφέρνουν να κρατήσουν την ιστορία συγκροτημένη από την αρχή έως το τέλος, κι όλοι έχουν να προσφέρουν – ακόμη και η Nico που, φαινομενικά, περιορίζεται σε βοηθητικό ρόλο. Όλα τα γεγονότα, με εξαίρεση κάποια flashbacks, λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια μιας ημέρας κι έτσι παρά την τριπλή διαίρεση της προσοχής του παίκτη, όλα είναι κατανοητά και ξεκάθαρα τη στιγμή που θα δει τους τίτλους τέλους. Αποφεύγοντας spoilers, να αναφέρω πως το μυστήριο του V λύνεται στο τέλος και αποκαλύπτεται το πώς χωράει στο σύμπαν του Dante και του Nero, και μάλιστα πιστεύω πως το φινάλε θα ικανοποιήσει πολύ τους παλιούς πιστούς της σειράς. Και παρότι ήμουν ένας από αυτούς που δεν χάρηκαν με τον πρωταγωνιστικό ρόλο τού Nero στο Devil May Cry 4, καθώς πίστευα πως «κλέβει» τη θέση του Dante, πλέον μπορώ να πω με ευκολία πως τον αγάπησα στο Devil May Cry 5 και αν η σειρά ποτέ συνεχίσει χωρίς τον Dante, ο Nero αποτελεί μονόδρομο.
Ακόμη κι από άποψη σχεδιασμού, το παιχνίδι σπάνια ξεφεύγει από τον βασικό του σκοπό, τις μάχες, και έτσι τα puzzles ή περιοχές που απαιτούν platforming είναι φανερά μειωμένες σε σχέση με παλιότερους τίτλους, με στόχο την αμείωτη προσοχή του παίκτη σε αυτό που μετράει και ψάχνει: την μάχη. Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει πως ο ανήσυχος, περίεργος παίκτης δεν ανταμείβεται για την… περιέργειά του. Οι Secret Missions που μπορείς να ανακαλύψεις ψάχνοντας σε περίεργα σημεία της πίστας είναι έξυπνες, μικρού μήκους υπό-αποστολές που δοκιμάζουν τόσο τις μαχητικές σου ικανότητες όσο και τη διαχείριση χρόνου που κάνεις, ρίχνοντάς σε μέσα σε αρένες ή ζητώντας σου να μαζέψεις όλα τα orbs πριν το πέρας του χρόνου. Μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού, ξεκλειδώνονται νέα επίπεδα δυσκολίας, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορείτε να ξαναπαίξετε τις ολοκληρωμένες αποστολές με στόχο την υψηλότερη βαθμολογία (S), κάτι που έκανα αρκετές φορές απλώς γιατί δεν μπορούσα να χορτάσω το παιχνίδι.
Κι εδώ είναι το πρώτο αρνητικό όπου θα σταθώ. Συμφωνώ πλήρως με την γραμμή της Capcom για ένα παιχνίδι που συγκεντρώνεται σε κάτι συγκεκριμένο, καθώς έχω μπουχτίσει από παιχνίδια που προσπαθούν να τα κάνουν όλα κι εν τέλει δεν καταφέρνουν κάτι. Όμως, μου έλειψαν οι εναλλακτικές. Απόλαυσα τόσο πολύ το παιχνίδι που ήθελα κι άλλο χώρο να παίξω πέραν του Story, των Secret Missions ή του The Void (training) – κάτι όπως το Bloody Palace mode που θα έρθει δωρεάν εντός του έτους, όμως πιστεύω θα έπρεπε να βρίσκεται ήδη εδώ. Ακόμη και το multiplayer κομμάτι του παιχνιδιού, είναι κάτι αρκετά απλό, καθώς σε συγκεκριμένες αποστολές και σημεία, ενδέχεται ένας παίκτης να συμμετέχει στη μάχη σου εφόσον χρησιμοποιεί διαφορετικό χαρακτήρα από εσένα και στο τέλος της αποστολής, μπορείς να τον επιβραβεύσεις και να λάβει orbs. Από τη μία, είναι καλό που δεν επεμβαίνουν διαρκώς με το παιχνίδι σου διάφοροι, όμως από την άλλη, δεν νιώθεις και τόσο την χρησιμότητά του. Δεν ξέρω αν είμαι άδικος ή υπερβολικός, όμως αν το αντικείμενο κριτικής μου είναι το «ήθελα κι άλλο», τότε νομίζω πως οριακά πιάνεται ως αρνητική κριτική.
Το άλλο αρνητικό, είναι η συμπερίληψη των red orbs στα micro-transactions. Πέραν των διακοσμητικών, όπως στολές ή νέες φωνές για announcers, η Capcom πουλάει πακέτα red orbs. Φυσικά, τα παίρνεις με το… τσουβάλι εντός παιχνιδιού κι ουδέποτε μου πέρασε από το μυαλό να αγοράσω, καθώς ποτέ δεν χρειάστηκα – ξέχασα, κυριολεκτικά, την ύπαρξη της επιλογής. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως η Capcom έκανε μόνη της κακό στον εαυτό της, δίνοντας την ευκαιρία για αρνητική κριτική εδώ και μήνες, για κάτι που εν τέλει, ήταν παντελώς αδιάφορο.
Κατά τα άλλα, δίνω SSS rank στην Capcom για τη χρήση της RE Engine. Την γνωρίσαμε στο Resident Evil VII, την είδαμε ξανά στο πρόσφατο Resident Evil 2 Remake, και ξανά στο Devil May Cry 5. Τα φωτορεαλιστικά γραφικά και τα εξαιρετικά animations ακόμη και στα μαλλιά των χαρακτήρων, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά, αν αναλογιστεί κανείς πως ο τίτλος στοχεύει διαρκώς τα 60fps και, πλην λίγων εξαιρέσεων, τα διατηρεί. Τα περιβάλλοντα, εμφανώς επηρεασμένα από το Λονδίνο, δίνουν ένα ξεχωριστό ύφος στο παιχνίδι καθώς διατηρεί το γοτθικό στυλ των παλαιότερων παιχνιδιών, όμως ανακατεύει την τράπουλα και ξεφεύγει από τα κάστρα και τις αιώνιες νύχτες. Είναι κατόρθωμα για ένα τόσο όμορφο και απαιτητικό παιχνίδι, από άποψη δράσης και εφέ ανά πάσα στιγμή, να επιτυγχάνει τόσα πολλά και μάλιστα με μια μηχανή γραφικών που δείχνει πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διάφορα είδη με παρόμοια επιτυχία.
Και τέλος, δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω το soundtrack του παιχνιδιού. Η μουσική του Devil May Cry ήταν, ανέκαθεν, μουσική που σε κάνει να νιώθεις πως ο ίδιος κυνηγάς δαίμονες ακόμη κι αν απλά κάνεις διάδρομο στο γυμναστήριο. Το battle theme του Nero, “Devil Trigger”, είναι το κομμάτι που ξεχωρίζω από το παιχνίδι και βάζω στο ίδιο ύψος με το “Devils Never Cry” του Devil May Cry 3. Ηλεκτρονική και ροκ μουσική μαζί, με δαιμονικές και αγγελικές επιρροές, υψηλό τέμπο, δυναμικές αλλαγές αναλόγως με την απόδοση στη μάχη, και ακατάπαυστο ρυθμό: ανέφερα πόσο στιλάτο είναι το Devil May Cry 5;
Κλείνοντας, λοιπόν, θα συνοψίσω με τα εξής. Το Devil May Cry 5 είναι σαν να πήρες το καλύτερο action παιχνίδι του PlayStation 2 – τότε που το είδος μεσουρανούσε – και να το έκανες remake με όλα τα καλούδια της σημερινής γενιάς. Είναι επικεντρωμένο σε αυτό που κάνει, και αυτό που κάνει, δεν ξέρω αν μπορεί να το επαναλάβει άλλος. Η δράση ασταμάτητη, η ροή φανταστική, η μουσική αξέχαστη, η αδρεναλίνη στα ύψη, η ιστορία ενδιαφέρουσα από την αρχή έως το τέλος. Μετά την επιτυχία τού Resident Evil 2, η Capcom επιβεβαιώνει πως εισέρχεται σε μια νέα χρυσή εποχή, με το καλύτερο “style ‘em up” action παιχνίδι της γενιάς: το Devil May Cry 5.
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column]
[vc_column width=”1/2″]
Πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για Review: Xbox One X/PS4 Pro
Είδος Παιχνιδιού: Action, Adventure, Hack and Slash
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8/3/2019
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4, Xbox One, PC
Εταιρεία Ανάπτυξης & Εκδότρια Εταιρεία: Capcom
Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παραχώρηση του παιχνιδιού για τις ανάγκες του Review.
[/vc_column][/vc_row]Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
