Hideo Kojima, ένα όνομα, μια ιστορία, με την πιο κυριολεκτική έννοια ειδικά όταν αναφερόμαστε στη βιομηχανία του Gaming. Το θρυλικό δημιουργό τον γνωρίσαμε πριν δεκαετίες μέσα από τα Metal Gear Solid και την πολυετή συνεργασία του με την Konami μέχρις ότου αποχώρησε ολίγον τι επεισοδιακά από αυτή. Ίδρυσε την Kojima Productions με το πρώτο πλήρες παιχνίδι από τη στιγμή της ανεξαρτητοποίησής του αλλά κάτω από την ομπρέλα της Sony να είναι το Death Stranding, που κυκλοφόρησε το 2019 αποκλειστικά για το PS4 και στα επόμενα χρόνια σχεδόν παντού. Οι κριτικές για το παιχνίδι αυτό κατά βάση ήταν διθυραμβικές αλλά δέχτηκε και αρνητική κριτική κυρίως για τον, ομολογουμένως αργό, τρόπο εξέλιξης του. Τώρα και σε λίγα εικοσιτετράωρα από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουμε την κυκλοφορία του Death Stranding 2: On The Beach και αφού εδώ και αρκετές μέρες έχει την αποκλειστική προσοχή μου έρχομαι να σας καταθέσω τις εντυπώσεις μου, τι βελτιώνει, τι καταφέρνει και πάντα χωρίς Spoilers.
Η ιστορία συνεχίζει τα γεγονότα του προκατόχου του, σχεδόν ένα χρόνο μετά, συγκεκριμένα έντεκα μήνες, που βρίσκουν τον Sam και το BB (Bridge Baby) του, Λου που μεγάλωσε και έχει βγει πλέον από την κάψουλα και αφού έχουν προηγουμένως συνδέσει την ήπειρο της Β. Αμερικής, νυν United Cities of America (UCA), στο χειρικό δίκτυο κάπου στα σύνορα με το Μεξικό, αποκομμένοι και με ξεκάθαρη βούληση να προστατεύσουν τους εαυτούς τους. Μία επίσκεψη της Fragile όμως πείθει τον Sam, ακόμα και όταν επέλεξα ότι δεν θέλω να αναλάβω την αποστολή, να συνδέσει και το Μεξικό στο χειρικό δίκτυο με απώτερο προορισμό το εργαστήριο του φίλτατου Deadman. Χωρίς να επιμείνω για να μην κάνω Spoilers αλλά έχει ανακοινωθεί επίσημα, ο δρόμος μας, όπως και αν πραγματοποιείται αυτός μας οδηγεί στο κυρίως σκηνικό του παιχνιδιού, στην Αυστραλία για να, σωστά μαντέψατε, τη συνδέσουμε στο χειρικό δίκτυο. Αν θεωρούσατε την Αμερική με τα ΞΕ (ΒΤ) και τους συμμορίτες αφιλόξενη, που να δείτε την Αυστραλία. Βέβαια η ιστορία και τα στοιχεία γεγονότων και χαρακτήρων που συνθέτουν την αφήγηση δεν είναι απλοϊκά. Υπάρχει βάθος και πρωτοτυπία, υπάρχει ενδιαφέρον, αγωνία, δράμα, ανατροπή, νέοι χαρακτήρες και όλα όσα «ψαγμένα» περιμένουμε από έναν τίτλο που έχει την υπογραφή του Hideo Kojima. Αν και είναι αντιληπτό θεωρώ, η πλήρης κατανόηση του σεναρίου και της ιστορίας που εξελίσσεται μεγαλοπρεπώς στα μάτια μας απαιτεί γνώση των γεγονότων και των χαρακτήρων του πρώτου παιχνιδιού.
Σημαντικές διαφοροποιήσεις έχουμε στον τρόπο που παίζεται το Death Stranding 2: On the Beach και δεν αναφέρομαι στο αυτό καθαυτό Gameplay που δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες αλλαγές αλλά στο ρυθμό εξέλιξης, αγγλιστί Pace. Πλέον, για καλή μας τύχη, οι αποστάσεις από παράδοση σε παράδοση φαντάζουν μικρότερες ενώ από πολύ νωρίς για τα δεδομένα του Death Stranding ξεκλειδώνονται και μάλιστα σχεδόν παράδοση με την παράδοση, νέα εργαλεία, νέος εξοπλισμός, νέα όπλα που δίνουν νέες διαστάσεις και το κυριότερο ενδιαφέρον στον τρόπο παιχνιδιού μας από τις πρώτες ώρες. Είτε στο πως θα αντιμετωπίσουμε μία περιοχή που βρίθει από ΞΕ, είτε μία βάση από συμμορίτες, όπως του αποκαλεί πλέον το παιχνίδι είτε πως θα κάνουμε μία παράδοση ή θα εγκαταστήσουμε «χτίζοντας» ένα χρήσιμο κτίριο ή δομή. Από εκεί και πέρα στο βασικό του κορμό δεν ξεμακραίνει από τον κάτοχο του αφού βασικός σκοπός είναι το πως διαχειριζόμαστε το βάρος που φορτωνόμαστε σαν διανομέας – μεταφορέας που είμαστε και πολλά βράχια θα τα ανεβοκατεβαίνουμε με τα R2 και L2 συνεχώς πατημένα για να μην μπατάρουμε από το βάρος είτε δεξιά είτε αριστερά. Επιμένω όμως ότι τα πράγματα βελτιώνονται και σε αυτό το κομμάτι από την αρχή σχετικά του παιχνιδιού με τη χρήση εξαρτημάτων ή μεταφορικών μέσων που θα κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη και υποφερτή.
Τεχνικά, όπως το πρώτο Death Stranding ήρθε και μας κρέμασε τα σαγόνια στο PS4, κάτι αντίστοιχο πετυχαίνει και το Death Stranding 2: On The Beach στο PS5 και θα το χαρακτήριζα έως και Benchmark τίτλο που έρχεται σχεδόν πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της κονσόλας να μας δείξει επιτέλους του τι μπορεί να κάνει η κονσόλα με έναν καθαρόαιμο Next-Gen First Party τίτλο του PlayStation. Στο PS5 Pro βέβαια έχει ακόμα καλύτερα πράγματα να επιδείξει όσον αφορά αναλύσεις και ρυθμούς απόδοσης εντυπωσιάζοντας ακόμα περισσότερο ειδικά όταν συνδυάζεται με μία τηλεόραση που μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτές τις δυνατότητες. Η χρήση του Performance Capture είναι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο δημιουργώντας Cinema-Like Cut-Scenes και εξίσου εντυπωσιακός είναι ο τρόπος μετάβασης από Cut-Scene σε Gameplay. Γίνεται τόσο Seamless και απρόσκοπτα που ακόμα μετά από δεκάδες ώρες συνέχιζε να με εντυπωσιάζει. Υποδειγματική για την έκταση του παιχνιδιού είναι και η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του DualSense με τα Haptic Feedback και το ηχείο του περισσότερο και λιγότερο με τα Adaptive Triggers, προσθέτοντας πολλούς πόντους στη συνολική εμπειρία. Ηχητικά επίσης κινούμαστε σε κορυφαία μονοπάτια, όσον αφορά τα εφέ και τα Voice Overs ενώ οφείλω να του το δώσω του Kojima για τις μουσικές επιλογές που έχει κάνει στο Death Stranding 2 και τις θεωρώ σαφώς καλύτερες από το προηγούμενο. Κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη είναι και η υποστήριξη ελληνικής γλώσσας από τα μενού μέχρι τους υπότιτλους που ακόμα και μετά από τόσους τίτλους που έχει φροντίσει το PlayStation να κυκλοφορήσουν στη χώρα μας και με ελληνικά εντούτοις νιώθω ότι κάθε φορά αξίζει όχι μόνο να το επισημάνω αλλά και να επικροτώ αυτή τη διαρκή υποστήριξη.
Πλησιάζοντας στο τέλος και ενώ αυτή η παράγραφος θα έπρεπε να είναι το γενικό συμπέρασμα βάσει της δομής που ακολουθώ στα κείμενα μου, θα κάνω όμως μία παράκαμψη για να αναφέρω κάποια στοιχεία που μου απέτρεψαν από το να δώσω στο Death Stranding 2: On The Beach τον απόλυτο βαθμό αν και υπήρχαν αρκετές στιγμές στην πορεία μου που αισθάνθηκα ότι τον άξιζε. Αρχικά ο πρωταγωνιστής μας Sam που «ενσαρκώνει» ο Norman Reedus και που προσωπικά τον συμπαθώ και εκτιμώ τις περισσότερες δουλειές του, στο παιχνίδι υπάρχουν στιγμές που μπορεί να συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα τριγύρω του και που να τον αφορούν άμεσα αλλά ο ίδιος παραμένει παραπάνω στωικός απ’ ότι κατά τη γνώμη μου επιτάσσουν οι εκάστοτε καταστάσεις. Επίσης, μία έξυπνη προσθήκη αλά Mimir στα τελευταία God of War είναι ο Dollman που καταλήγουμε να τον έχουμε μαζί μας πάνω μας και έχει τη δυνατότητα μάλιστα να προσθέτει και επιλογή στο Gameplay, πέρα από το ότι έχει δημιουργηθεί μαεστρικά καθώς κινείται σε διαφορετικό Framerate από τον υπόλοιπο τίτλο, θα ήθελα να είναι πιο επιδραστικός αλλά και η γενικότερη διάδραση με τον Sam στην πορεία του παιχνιδιού, εννοώντας καθώς πηγαίνουμε από έναν τόπο στον άλλο, να είναι πιο ουσιαστική. Ακόμη, αν απομονώναμε με κάποιο τρόπο τη βασική δομή Gameplay του παιχνιδιού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ελαφρώς επαναλαμβανόμενο. Ευτυχώς όμως υπάρχουν πολλά βασικά και επιμέρους στοιχεία που συμπληρώνουν μία μοναδική σε εκτέλεση συνταγή και καταλήγω στο συμπέρασμα.
Το Death Stranding 2: On the Beach καταφέρνει να μετριάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το βασικό για μένα πρόβλημα που παρουσίαζε ο προκάτοχός του ειδικά στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού και αυτό αφορά το Pace. Από εκεί και πέρα όλα τα στοιχεία που συνδυάζονται για να δημιουργήσουν τον τίτλο, από τους μοναδικούς σε φαντασία και ανάπτυξη χαρακτήρες, τα φανταστικά Cut-Scenes, την ιστορία και την αφήγηση που παίρνει μπροστά από την πολύ αρχή και τις δυνατότητες Gameplay που μας προσφέρονται, είναι αυτά που περιμένουμε από το μυαλό και τη φαντασία του Hideo Kojima. Είναι αυτά που συχνά ξεφεύγουν από τη στενή έννοια του παιχνιδιού και αναγάγουν στο τέλος την ενασχόληση με το Death Stranding 2: On the Beach μία εμπειρία που δεν χάνεται.
Ευχαριστούμε την Sony PlayStation Ελλάδας για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
