Η Bloober Team έχει περάσει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή τα τελευταία χρόνια. Από τα Layers of Fear και το Medium μέχρι το πρόσφατο Silent Hill 2 Remake, το στούντιο έχει χτίσει μια ταυτότητα πάνω στον ψυχολογικό τρόμο και στις ατμόσφαιρες που χαρακτηρίζει αυτό το είδος παιχνιδιών. Με το Cronos: The New Dawn, επιχειρεί κάτι διαφορετικό, για την ίδια τουλάχιστον, ένα sci-fi horror με στοιχεία επιβίωσης, πιο «γήινο» αλλά και πιο (πολύ) φιλόδοξο ταυτόχρονα. Ένα project που γεννήθηκε από την αγάπη των δημιουργών για τα Dead Space και Resident Evil, χωρίς όμως να τα αντιγράφει, ένα προς ένα τουλάχιστον.
Η ιστορία τοποθετείται σε έναν μετά-αποκαλυπτικό κόσμο που καταστράφηκε από ένα μυστηριώδες γεγονός γνωστό ως «The Change». Αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός Traveler, που προσπαθεί να διασώσει ό,τι απέμεινε από την ανθρωπότητα ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο επαναφέροντας συγκεκριμένους ανθρώπους που δεν επέζησαν από αυτό το κατακλυσμικό γεγονός που μετέτρεψε τους ανθρώπους σε τέρατα. Χωρίς να κάνω spoilers, η αφήγηση είναι σκοτεινή, αργή και γεμάτη συμβολισμούς. Οι χαρακτήρες έχουν παρελθόν, κουβαλούν ενοχές και δρουν με βάση προσωπικά κίνητρα, κάτι που σε κάνει να δένεσαι με μερικούς από αυτούς. Το γράψιμο, αν και ολίγον ανισόρροπο σε σημεία, χτίζει σωστά την ένταση και σε κάνει να θες να δεις πού θα καταλήξει όλο αυτό το μυστήριο χωρίς όμως στο τέλος να μένεις με απαντημένα όλα σου τα ερωτήματα.
Στο κομμάτι του gameplay, η Bloober έχει δανειστεί πολλά από τη «σχολή» των Dead Space περισσότερο και The Callisto Protocol λιγότερο που και αυτό είναι «θέλω να γίνω Dead Space» αλλά τουλάχιστον προέρχεται από τον ίδιο δημιουργό, με μάχες τρίτου προσώπου, πολύ περιορισμένα πυρομαχικά και έμφαση στην επιβίωση. Η κεντρική ιδέα του «merge», όπου οι εχθροί μπορούν να απορροφήσουν πτώματα και να γίνουν πιο ισχυροί αν δεν τα κάψεις, προσθέτει μια αγχωτική νότα που ξεχωρίζει αν και η πολύ άμορφη μάζα στους αντιπάλους άρχισε να με κουράζει γενικά. Οι μάχες έχουν βάρος αλλά δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστες σε ροή όσο θα ήθελα ειδικά όταν σου την πέφτουν μαζεμένοι από διαφορετικά σημεία. Παρ’ όλα αυτά, όταν το σύστημα λειτουργεί, δημιουργεί εκείνη τη χαρακτηριστική ένταση που σε κάνει να ιδρώνεις το χειριστήριο και να κοιτάς δεξιά και αριστερά από που θα σου ‘ρθει. Κάτι που πρέπει να γνωρίζετε είναι ότι δεν μπορείτε να βάλετε το παιχνίδι στο easy και να κάνετε μια Κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο αφού η δυσκολία του είναι fixed (ξεκλειδώνει ένα ακόμα πιο δύσκολο επίπεδο μετά τον τερματισμό), δημιουργεί πρόκληση και απαιτεί υπομονή και είναι ήδη πολλοί εκεί έξω που διαμαρτύρονται. Εδώ συμβαίνουν δύο τινά. Είτε η Bloober Team ήξερε πως αν έδινε επιλογή easy mode θα «κρέμαγε» ο τίτλος και θα έχανε χαρακτήρα, αυγά και πασχάλια, είτε προσπάθησε να κοιτάξει πάνω από το ύψος της και να θεωρηθεί From Software. Θα δώσω περισσότερους πόντους στην πρώτη μου ερμηνεία.
Από τεχνικής πλευράς, το παιχνίδι στέκεται αξιοπρεπέστατα. Το έπαιξα λιγότερο σε PS5 όσο και πολύ περισσότερο σε PS5 Pro και στις δύο κονσόλες τρέχει ομαλά, με επιλογές για performance και quality mode. Στο Pro η εικόνα είναι πιο καθαρή και οι φωτοσκιάσεις δουλεύουν καλύτερα, ενώ στο απλό PS5 είχα μερικά μικρά frame drops σε έντονα σημεία «δράσης». Ο σχεδιασμός των περιβαλλόντων είναι εξαιρετικός, γεμάτος με λεπτομέρειες, υγρασία, σκόνη (δάκρυα και ιδρώτα) και εκείνο το κλειστοφοβικό συναίσθημα που μόνο τα καλά horror μπορούν να πετύχουν. Οι εχθροί είναι μεν καλοσχεδιασμένοι για την αρτιστική επιλογή που έχει προκριθεί αλλά όπως είπα και λίγο νωρίτερα, νισάφι πια με τους χυμένους αμορφομαζίτες. Να είμαι δίκαιος πάντως η γενική αισθητική του παιχνιδιού αποπνέει ποιότητα. Στον ήχο, η Bloober δείχνει για άλλη μια φορά ότι το κατέχει. Τα ηχητικά εφέ, οι ψίθυροι και οι απότομες σιωπές παίζουν καταλυτικό ρόλο στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Το DualSense αξιοποιείται διακριτικά αλλά αποτελεσματικά, με τις δονήσεις να «ζωντανεύουν» τις συγκρούσεις και τα adaptive triggers να δίνουν μια ωραία αίσθηση αντίστασης στα όπλα αλλά και πάλι δεν είναι αυτό που περίμενα μετά από πέντε τουλάχιστον χρόνια που κυκλοφορεί ελεύθερο το εξαιρετικό DualSense στα γραφεία των developers.
Συνολικά, το Cronos: The New Dawn δεν είναι το τέλειο survival horror αλλά έχει καρδιά. Είναι αγχωτικό, όμορφα σχεδιασμένο και με μερικές πραγματικά δυνατές στιγμές. Δεν επανεφευρίσκει το είδος αντιθέτως προσπαθεί ηθελημένα ή άθελά του και μοιάζει έντονα στο Dead Space, είτε μας αρέσει αυτό το γεγονός είτε όχι, παρόλα αυτά όμως καταφέρνει να σταθεί επάξια δίπλα στα μεγάλα ονόματα και να προσφέρει μια εμπειρία που αξίζει να ζήσεις ειδικά αν σου αρέσει να παίζεις με τα φώτα χαμηλά και την ένταση στο τέρμα.
Ευχαριστούμε τις Bloober Team και BNE για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
