Δεν ξέρω πόσοι είχατε ασχοληθεί με το A Plague Tale: Innocence και όταν το τερματίσατε δεν αναζητήσατε πληροφορίες στο διαδίκτυο για το αν έχει ανακοινωθεί η συνέχειά του και πότε θα κυκλοφορήσει. Αν κρίνω από τον εαυτό μου, που το λάτρεψα, υποθέτω ότι ήσασταν αρκετοί αν όχι ,σχεδόν όλοι. Το A Plague Tale: Innocence είχε κυκλοφορήσει το 2019 και η αλήθεια είναι πως το τερμάτισα αρκετά αργότερα, ευτυχώς για μένα τελικά, λίγο πριν την ανακοίνωση του A Plague Tale: Requiem επομένως η προσμονή και η αγωνία μου για ένα sequel δεν άργησαν να καλυφθούν. Οι προσδοκίες μου προφανώς και ήταν ανεβασμένες για ένα sequel του Innocence όχι γιατί το Asobo Studio είχε δημιουργήσει έναν triple A τίτλο, κάθε άλλο, ούτε ποτέ μας συστήθηκε ως τέτοιος ούτε και το νέο Requiem, απλά είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια εξαιρετική ιστορία με αντίστοιχα υπέροχη αφήγηση που δεν γινόταν να σε αφήσει αδιάφορο και ειδικά σε αυτούς τους τομείς είχε καταφέρει από μόνο του να ανεβάσει τον πήχη ψηλά, πολύ ψηλά.
Ξεκινώντας λοιπόν το A Plague Tale: Requiem, με την ανάλογη προσμονή που ανέφερα και λίγο προηγουμένως, διαπίστωσα ότι η εισαγωγή του δεν είναι το ίδιο έντονα δραματική όπως του Innocence, αντιθέτως η ένταση και το σενάριο χτίζονται ώρα με την ώρα, chapter με το chapter και έχει λογική και θα το εξηγήσω προσπαθώντας να αποφύγω spoilers τόσο από το Requiem, προφανώς, όσο και από το Innocence καθώς για μένα αυτά τα δύο παιχνίδια πρέπει να παιχτούν μαζί, όχι απαραίτητα σε κοντινό χρονικό διάστημα αλλά για μένα είναι προϋπόθεση να έχει κάποιος ασχοληθεί προηγουμένως με το Innocence προκειμένου να γνωρίζει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις αφού και το ίδιο το Asobo Studio στο Requiem φαίνεται να το θεωρεί δεδομένο. Στο A Plague Tale: Requiem λοιπόν, η Amicia και ο αδερφός της Hugo, η μητέρα τους και ο νεαρός συνοδοιπόρος τους Lucas προσπαθούν να χαρούν τη ζωή, μετά από όσα πέρασαν στο Innocence και να αναζητήσουν ένα ασφαλές μέρος το οποίο θα μπορούν να αποκαλούν σπίτι μακριά από τις περιπέτειες του πρόσφατου παρελθόντος και βάζοντας σε δεύτερο πλάνο όσο μπορούν την κατάρα που ακούει στο όνομα Macula και ρέει στο αίμα του νεαρού Hugo. Ο τελευταίος μπορεί να ονειρεύεται συχνά πυκνά μια θεραπεία σε ένα απομακρυσμένο τροπικό νησί αλλά η κατάρα δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή της με τον πιο εμφατικό τρόπο σκορπώντας αυτά που γνωρίσαμε και στο Innocence. Θάνατο, σήψη και πολλούς, ακόμα περισσότερους αυτή τη φορά αρουραίους, που είναι έτοιμοι να τα διασπείρουν. Εδώ που τα λέμε οι αρουραίοι στα A Plague Tale αποτελούν και κάτι σαν σταρ των παιχνιδιών αυτών. Γιατί λοιπόν το A Plague Tale: Requiem βασίζεται κι αυτό κατά συντριπτική πλειοψηφία στην ιστορία και την αφήγηση δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο σενάριο απλά να προσθέσω πιο γενικά ότι η συνέχεια αυτή διαθέτει ακόμα καλύτερη ιστορία, που χτίζεται προοδευτικά, νέους χαρακτήρες που πρέπει να γνωρίσουμε και άλλα τόσα μέρη για να επισκεφθούμε. Η δε διάρκεια εκτοξεύεται από τις δέκα-δώδεκα ώρες του Innocence στις σχεδόν είκοσι χωρίς μάλιστα να αντιληφθώ ότι κάνει τη λεγόμενη μεγάλη κοιλιά για να κρατήσει διάρκεια.
Οι μηχανισμοί μάχης και stealth του είναι επίσης πολύ βελτιωμένοι, όχι σε σημείο που ορίζουν νέα δεδομένα στο είδος αλλά σε ένα πολύ καλό σημείο της εξέλιξης που περιμένει κάποιος να δει σε ένα sequel, τηρουμένων των δεδομένων ανάπτυξης του τίτλου. Η βαλλίστρα έρχεται να προστεθεί κάποια στιγμή στο οπλοστάσιό της Amicia αλλά θα συναντήσουμε και περισσότερους τρόπους να χρησιμοποιήσουμε τη, σήμα κατατεθέν της πλέον, σφεντόνα. Με την Amicia στο A Plague Tale: Requiem θα κληθούμε να δώσουμε πολλές περισσότερες μάχες ενώ μπορεί πλέον να αντεπιτεθεί σε εχθρικές επιθέσεις, να επιτεθεί στα κρυφά αλλά και να μαχαιρώσει μέχρι θανάτου τον αντίπαλό της, αν έχει ένα μαχαίρι στο απόθεμά της. Φυσικά μεγάλο κομμάτι του τίτλου αποτελεί και η stealth προσέγγιση και κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως το παιχνίδι αναβαθμίζει αυτόματα τα skills μας ανάλογα με τον τρόπο παιχνιδιού μας. Δεν θυμάμαι πρόσφατα να το έχω δει κάπου άλλο αυτό να πω την αλήθεια. Ακόμα, νέες δυνάμεις αποκτά και ο Hugo που έχουν να κάνουν φυσικά με τι άλλο, με τις ορδές των αρουραίων. Στο μεσοδιάστημα της δράσης και της stealth προσέγγισης συνεχίζουν να υπάρχουν puzzle στοιχεία, που ένα μεγάλο κομμάτι αφορά και το πως να προχωρήσουμε από περιοχές που βρίθουν από λυσσασμένους αρουραίους αλλά παρατήρησα και μια προσπάθεια του Asobo Studio να ανοίξει λίγο το Requiem και να προσφέρει κάποια ψήγματα εξερεύνησης σε συγκεκριμένες περιοχές, όπου μπορούμε να συλλέξουμε λίγα παραπάνω resources, σε έναν κατά τα άλλα γραμμικό τίτλο.
Οι μεγαλύτερες ενστάσεις μου σχετικά με το A Plague Tale: Requiem έχουν να κάνουν με την απόδοση. Πραγματικά δυσκολεύτηκα να καταλάβω σε ποιο ρυθμό καρέ ανά δευτερόλεπτο στοχεύει το παιχνίδι, σε άλλες στιγμές πίστευα ότι παίζω στα 30 καρέ το δευτερόλεπτο άλλες στιγμές σε περισσότερα με αποτέλεσμα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο ρυθμός των καρέ είναι ξεκλείδωτος και ως εκ τούτου δεν απέφυγα και κάποια framedrops. Τεχνικά ο τίτλος για τα δεδομένα του είναι αρκετά όμορφος και τα γραφικά του προσεγμένα και βελτιωμένα από τον προκάτοχό του αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι ενώ με τα γραφικά του είμαι ικανοποιημένος θα ήθελα να υπάρχει έστω η επιλογή για 60 καρέ το δευτερόλεπτο κι αν όχι να αποτελεί στάνταρ κομμάτι του τίτλου από την αρχή. Επίσης μουσικά δεν έχω κανένα παράπονο, η μουσική επένδυση ως γνωστόν από τον προκάτοχο του είναι εξαιρετική ενώ οι διάλογοι και τα voice overs είναι σε πολύ καλό επίπεδο, ειδικά των βασικών χαρακτήρων και λιγότερο των δευτερότριτων npc, ενώ βελτίωση σήκωνε σίγουρα και η AI. Πολύ καλή δουλειά έχει κάνει ακόμα το Asobo Studio με το DualSense του PS5, όπου και έγινε το Review, καθώς έχει εκμεταλλευτεί σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητές του, είτε με το haptic feedback είτε με τα adaptive triggers, ακόμα και το ηχείο του, που δίνει ωραία αίσθηση στην αποδέσμευση της βολής από τη σφεντόνα απλά σε κομμάτια του παιχνιδιού ένιωθα να χάνεται ξαφνικά αυτή η αίσθηση εκμετάλλευσης του χειριστηρίου και μετά να επανερχόταν. Είναι θέματα προφανώς όμως που μπορούν να λυθούν σε δεύτερο χρόνο μέσω patches που σίγουρα θα λάβει ο τίτλος, κάτι που ήδη έχει συμβεί σε κάποιο βαθμό..
Ολοκληρώνοντας, το A Plague Tale: Requiem, όπως γράφω και στον υπότιτλο είναι το sequel που άξιζε στο A Plague Tale: Innocence καθώς είναι καλύτερο σε όλα του και βελτιωμένο σε βαθμό που θα ήθελε κάποιος να δει, εγώ σίγουρα. Οι τεχνικοί περιορισμοί και τα θέματα στην απόδοση δεν χαντακώνουν την εμπειρία αλλά είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί στα υπόψιν από το Asobo Studio και ας μην είχε εν τέλει τους τριακόσιες χιλιάδες αρουραίους επί της οθόνη την ίδια στιγμή, όπως υποσχέθηκαν και υλοποίησαν, ας είχε τους μίσους. Παρόλα αυτά το βασικό στοιχείο του παιχνιδιού, που αποτελεί η ιστορία και αφήγησή του γενικότερα δημιουργούν μια απίστευτη εμπειρία. Όσοι είχατε παίξει το A Plague Tale: Innocence και το νιώσατε, τότε ασυζητητί περνάτε στο A Plague Tale: Requiem. Όσοι πάλι δεν είχατε την ευκαιρία να ασχοληθείτε, με τη σειρά πλέον, έως σήμερα είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να το πράξετε, αξίζει.
Ευχαριστούμε την AVE για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
