Λίγες ώρες πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, και έχοντας υπόψιν μου να προχωρήσω ή να ολοκληρώσω κάποιο άλλο θέμα, μου στέλνει ένας καλός φίλος και με ρωτάει εάν έχω άποψη για ένα παιχνίδι στο Αndroid. Ήθελε να ξέρει εάν θα ήταν κάλο για να επενδύσει ή όχι σε αυτό και το αν αξίζει να περάσει την ώρα μαζί του. Το παιχνίδι για το οποίο με ρωτούσε ήταν το Chrono Trigger.
Σκάλωσα. Μου φάνηκε παράξενο που δεν το ήξερε και με ρωτούσε. Θεωρούσα ότι ήταν αυτονόητο να ξέρεις για αυτό το κλασσικό παιχνίδι από την 16bit εποχή. Φυσικά και του είπα την άποψη μου και τον παρακίνησα να το κατεβάσει. Είναι από τους τίτλους άλλωστε που είναι κάπου εκεί ψηλά μαζί με το Legend of Zelda – A Link to the Past, Super Metroid, Super Castlevania 4 και Final Fantasy VI (6 για όσους δεν ξέρουν λατινικά νούμερα) από εκείνη την εποχή.
Αυτό το κείμενο βέβαια δεν είναι αφιέρωμα στο Chrono Trigger, αλλά δεν μπορώ να μην γράψω μερικές παραγράφους αναφορικά σε αυτό πριν μπω στο κύριος θέμα. Άλλωστε μετά από αυτό το μικρο συμβάν, μπήκα στην λογική ότι αρκετοί δεν ξέρουν τα παλιά “διαμάντια”.
Ο εν λόγο τίτλος είχε κυκλοφορήσει από την (τότε) Square στο Super Famicom/NES το 1995, στην Ιαπωνία και στην Βόρια Αμερική (βλέπε ΗΠΑ και Καναδά) και έκανε μια αναβαθμισμένη επανακυκλοφορία και μεταφορά στο PS1 το 1999, όπου στο δισκάκι είχε εξτρά βίντεο από τον Αkira Τoriyama, δημιουργό του πασίγνωστου DragonΒall, που είχε κάνει και σύνολο το Αrt Design του τίτλου.
Ούτε όμως αυτή η επανακυκλοφορία είχε βρει τον δρόμο της για την Ευρώπη, μέχρι μια ακόμα πιο αναβαθμισμένη έκδοση του παιχνιδιού για το Nintendo DS το 2009, που περιεχέι και τα βίντεο από την έκδοση του PS1 και περίπου 20% παιχνιδιού παραπάνω με τουλάχιστο δυο επιπλέον περιοχές που δεν είχαν μπει στο αρχικό παιχνίδι και έναν κρυφό αρχηγό, ενώ το 2011 το αρχικό παιχνίδι κυκλοφόρησε παγκόσμιος και στο Virtual Console της Nintendo για το Wii και το Wii U, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε άτομα σαν εμένα να το απολαύσουν κάπως επίσημα και όχι σε παράνομα rom και emulations.
Στις 29 Οκτωβρίου του 2012 δηλαδή, η αναβαθμισμένη έκδοση του NDS κυκλοφόρησε και για Android (σε iOS υπήρχε από το 2011) δίνοντας την ευκαιρία σε ακόμα πιο πολλά άτομα να δουν αυτό το αριστούργημα της 16bit εποχής. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να το αποκαλώ αριστούργημα όσο παράξενο και εάν μοιάζει σε πολλούς που διαβάζουν αυτό το κείμενο.
Σε αυτόν τον τίτλο δούλεψαν και άλλα ονόματα της ιαπωνικής βιομηχανίας πέραν από τον Akira Toriyama, όπως ο Hironobu Sakaguchi, δημιουργός της σειράς Final Fantasy, ο Yuji Horii δημιουργός της σειράς Dragon Quest, o Kazuhiko Aoki ήταν ο κεντρικός παραγωγός του παιχνιδιού ενώ ο Masato Kato ήταν ο συγγραφέας της κεντρικής πλοκής. Στην μουσική του τίτλου υπάρχουν τα ονόματα Yasunori Mitsuda και ο Nobuo Uematsu.
Η σειρά Chrono είχε μια άτυπη συνεχεία με τίτλο Radical Dreamers για το Satellaview της Nintendo αλλά ποτέ δεν έμαθα τι γίνεται εκεί, ούτε το βρήκα σε rom για να το δοκιμάσω, ενώ στο PS1 το 1999, κυκλοφόρησε η επίσημη συνεχεία με τίτλο Chrono Cross, που επανακυκλοφόρησε το 2011 στο PSN, και φυσικά, όχι στην Ευρώπη. Δυστυχώς αυτή η συνεχεία δεν είχε την αναμενόμενη απήχηση του αρχικού τίτλου.
Σας είπα τα πιο σημαντικά γι αυτόν τον τίτλο και πάλι σας είπα λίγα. Θεωρώ για ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της Square Enix αλλά ο σκοπός του άρθρου δεν είναι να σας κάνω παρουσίαση του, αλλά να θέσω έναν προβληματισμό.
Ο προβληματισμός μου είναι με βάση την ερώτηση που μου έκανε ο φίλος μου πριν μερικές ώρες.
Γιατί ξεχνάμε παιχνίδια που ήταν σταθμοί πριν 10 ή 20 ή και 30 χρονιά; Παιχνίδια που παίζονται ακόμα και σήμερα άνετα; Παιχνίδια που αρκετοί δημιουργοί παιχνιδιών σήμερα εμπνευστήκαν από αυτά;
Γιατί τα μοιάζει ότι τα ξεχνάμε εμείς που τα ζήσαμε και γιατί μοιάζει δεν τα ακούν από πουθενά οι καινούριοι gamers;
Ένας λόγος που μου πέρασε από το μυαλό αμέσως είναι το ότι είναι πολύ παλιά και τα γραφικά τους θα είναι χάλια για κάποιον που δεν τα έχει ξανά δει. Όμως αμέσως μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν αρκετά πετυχημένα indie games με αυτό το ύφος γραφικών όπως τα Super Meat Boy, Binding of Isaac και Shovel Knight και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Τότε είναι που άρχισε η σκέψη και το γράψιμο αυτού του κείμενου. Τι στα αλήθεια μπορεί να συμβαίνει και αυτά τα παιχνίδια έχουν ξεχαστεί από το κοινό που κάποτε τα λάτρεψε;
Γιατί δεν είναι συμβατικά και σύγχρονα;
Δεν νομίζω ότι αν έδινες πχ το Final Fantasy VII σε έναν νεότερο, σημερινής φουρνιάς gamer, θα το τερμάτιζε. Ούτε το πρώτο CD δε θα έβγαζε. Έχει γίνει συνήθεια το απλό, εύκολο, σερβιρισμένο στο πιάτο gameplay. Τα φαντεζί γραφικά, το multiplayer, η δράση πάνω απ’ όλα. Θα έπαιζε κανείς σήμερα το πρώτο Thief; Το πρώτο Splinter Cell; Το πρώτο Resident Evil; Όσοι άρχισαν να παίζουν με PlayStation 2 και 3 σίγουρα θα θεωρούν πρωτόγονα τα παιχνίδια των παλιών εποχών, που όμως έθεσαν τους λίθους για τα παιχνίδια που απόλαυσαν στις δικές τους γενεές.
Και μαζί με τους νέους gamer οι εταιρίες; Κάνουν remaster παιχνίδια του 2013 -για κάποιον λόγο- αντί να βγάλουν τίτλους όπως το Megaman ολοκαίνουριο ή έστω HD Remix ή κάτι με καινούρια γραφικά και το ίδιο κλασσικό gameplay του 1986.
Ο ειδικός τύπος; Και εμείς δύσκολα κάνουμε αφιερώματα σε παλιά παιχνίδια. Έχουν γράφει τρομερά αφιερώματα για όσους δεν είχαν παίξει όλη την σειρά Μetal Gear Solid αλλά υπάρχουν και άλλα που είναι δεκάδες και ξεχασμένα. Το Quest for Glory ας πούμε!
Οι streamers; Έπεσαν όλοι στο Fallout 4 την ίδια μέρα. ΟΛΟΙ! Το καινούριο πουλάει. Δυστυχώς.
Είμαι προσωπικά retrogamer (όπως έχω πει και έχω δείξει δεκάδες φορές) και ακόμα παίζω παιχνίδια 10ετιας και 20ετιας που δεν είχα παίξει όταν βγήκαν και ακόμα ανακαλύπτω τίτλους που αξίζουν να παιχτούν.
To Pixels είναι μια ταινία που αντλεί θεματολογία από παιχνίδια της δεκαετίας του ’80.
Όμως τώρα πια που αυτό το χόμπι έχει μετατραπεί σε βιομηχανία και οι εταιρίες επενδύουν εκατομμύρια, εμείς, οι τελικοί αποδέκτες έχουμε ξεχάσει και έχουμε χάσει το gaming παρελθόν μας.
Το PlayStation 4 δεν παίζει παιχνίδια του PS1, ούτε του PS2, αν και έτσι διαφημίζεται. Δεν υπάρχει στα αλήθεια Backwards Compatibility παρά μόνο παιχνίδια σε εξομοίωση στο PSN από τις παλιές κονσόλες, παιχνίδια που είναι ούτε το ένα δέκατο από τους τίτλους που είχαν βγει για την αρχική κονσόλα της Sony.
Οι νεότεροι gamers σήμερα πολύ δύσκολα θα έρθουν σε επαφή με τίτλους του PS1 όπως το Devil’s Deception, το Evil Zone ή το Alundra γιατί πολύ απλά δεν τα έχω δει να αναφέρονται πουθενά και από κανέναν εδώ και αρκετά χρόνια.
Δεν θα τους δοθεί το ερέθισμα να τα κοιτάξουν, να ψάξουν για αυτά και ακόμα χειρότερα, δεν θα μπορέσουν να τα βρουν πουθενά στην αγορά γιατί, σύμφωνα με την λογική που ασυνείδητα έχει καθιερωθεί στην βιομηχανία του χόμπι, είναι παλιό και με το παλιό δεν ασχολούμαστε πια.
Και αυτό δεν είναι κάτι που το κάνουν οι ίδιοι οι παίχτες σε αυτούς τους τίτλους αλλά οι ίδιες οι εταιρίες που τους έφτιαξαν. Θα μου πείτε φυσικά ότι αρκετά από τα παλιά παιχνίδια οι εταιρίες τους έκλεισαν και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης τους χάθηκαν μέσα στην γραφειοκρατεία και έτσι αρκετά από τα παλιά παιχνίδια είναι σε μια κατάσταση λίμπο και περιφέρονται στον αιθέρα.
Εντάξει, αν αυτό είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα και θέμα όμως, δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους τίτλους, τις σειρές αλλά και τα μεμονωμένα παιχνίδια που είχαν βγει, ήταν αξιόλογα και έμελλε να ξεχαστούν στο πέρασμα τον χρόνων.
Εταιρίες κολοσσοί αντιδρούν παράξενα -βλέπε Konami- και κάνουν τα πάντα να βάλουν αλλοπρόσαλλα όρια σε πράγματα, πρόσωπα και τίτλους που κάποτε ήταν οι ναυαρχίδες τους ή έστω πολύ καλές τους προσπάθειες.
Και όλα αυτά, όσο παράξενο και να ακούγεται, συμβάλουν στο να χάνονται τίτλοι στην λήθη και οι νεότεροι, αλλά και οι πιο παλιοί gamers, να μην ξέρουν, και σε μερικές περιπτώσεις να μην σέβονται παιχνίδια που έστησαν τον κόσμο του χόμπι που όλοι μας αγαπάμε και περνούμε την ώρα μας και τον ελεύθερο μας χρόνο.
Απλά φανταστείτε τον εαυτό σας μετά από 15 χρόνια να λέει σε έναν 19χρονο για το Last of Us και εκείνος να μην το ξέρει, και όχι μόνο να μην το ξέρει, άλλα να το θεωρεί κάτι το μέτριο μπροστά σε κάποιο σύγχρονο παιχνίδι που θα διαφημίζεται στο κοντινό μέλλον και θα κυκλοφορεί στο PlayStation 6.
Αυτό είναι και αυτό σημαίνει όμως το να ξεχνάμε παιχνίδια, τίτλους και εμπειρίες που ζήσαμε και απολαύσαμε. Ξεθάψτε τα λοιπόν. Μιλήστε μας για τα παιχνίδια που παίζατε παλιά, για αυτά που βγαίνουν ακόμα σε επανεκδόσεις άλλα και για εκείνα που ακόμα και οι ίδιοι που τα έφτιαξαν δεν μιλούν πια.
Παίξτε Castlevania 2 και Megaman 3 στο NES και απολαύστε την Konami στα καλύτερα της.Θυμηθείτε τα πρώτα βήματα της Blizzard με το Blackthorne και το Lost Vikings στο SNESΒρείτε το Lord of Swords για το Master System II και το Story of Thor για το Mega Drive και εξερευνήστε τα.Βάλτε μπαταρίες στο GameBoy και αρχίστε το Gargoyle’s Quest για άλλη μια φορά.Συνδέστε το PlayStation 1 στην τηλεόραση και βρείτε τα saves σας από το Dino Crisis 2 το Siphon Filter…και μοιραστείτε την εμπειρία σας με όλους τους άλλους gamers.
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα νέα.
