Sunset Overdrive Review

Ένας σαμουράι, ένας πρόσκοπος κι ένα ρομπότ μπαίνουν σε ένα μπαρ… Σχεδόν spoilers για το θεότρελο Sunset Overdrive!

Τρέχω ασταμάτητα μακριά από μια ορδή μεταλλαγμένων που το μόνο πράγμα που ζητούν είναι να με κάνουν κομμάτια. Αντί να είμαι αγχωμένος, καβαλάω τα καλώδια στις κολώνες και μοιράζω θάνατο μέσα από ένα μπαζούκα που εκτοξεύει εκρηκτικά αρκουδάκια, ή λούζω τους εχθρούς με ένα αυτόματο ποτιστήρι που «φτύνει» οξύ. Καλώς ήρθατε στην Sunset City, ίσως την πιο τρελή δημιουργία της Insomniac Games ως σήμερα!

Αρχικά, καλείστε να φτιάξετε έναν ήρωα για να επιβιώσετε την “awesomepocalypse” στην ζωηρή Sunset City. Μια γιγαντιαία εταιρία έχει λανσάρει ένα καινούριο ενεργειακό ποτό στην αγορά, το οποίο έχει μερικές παρενέργειες: όποιος το πει μεταμορφώνεται σε φρικιαστικό τέρας. Σε διάστημα λίγων ωρών, ο ήρωάς μου (άρρεν στην περίπτωσή μου, το φύλο δεν είναι προκαθορισμένο) από καθαριστής σε ένα μεγάλο event μετατρέπεται σε επιζώντα. Στόχος; Να ξεφύγει από την καταδικασμένη Sunset City προτού γίνει ένα με τα τέρατα.

Το ταξίδι του δεν είναι επάνω σε «ράγες» όμως, κι έχουμε ολόκληρη την πόλη ως την παιδική χαρά μας. Από τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού, ο χαρακτήρας μας μπορεί να χρησιμοποιεί κάγκελα και καλώδια σαν πλατφόρμες για grinding, μπορεί να χοροπηδάει σε αυτοκίνητα, τέντες κι άλλα αντικείμενα για να πάρει ύψος, ή τρέχει κατά μήκος τοίχων, με το παιχνίδι να είναι βασισμένο στο πόσο καλά μπορείς να συνδέσεις αυτά τα στοιχεία του. Όπως λέει και σε ένα loading screen, «το έδαφος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου», καθώς εκεί είσαι αργός και εύκολο θύμα για τις ορδές των OD, των μεταλλαγμένων. Η ταχύτητα και ευκολία στις εναλλαγές τρόπου μεταφοράς – δηλαδή από τοίχο σε τραμπολίνο και πίσω σε καλώδια ή νερό για grinding – είναι ύψιστης σημασίας λοιπόν από άποψη επιβίωσης, όμως όχι μόνο. Φτιάχνοντας combo, δηλαδή ενώνοντας κινήσεις χωρίς να ακουμπάς το έδαφος, γεμίζεις ταυτόχρονα το Style Meter, το οποίο επιτρέπει special κινήσεις κατά την μάχη κι όχι μόνο.

Η οποία μάχη αποτελείται από στοιχεία που μας έχει συνηθίσει η Insomniac. Πάντα είχε φαντασία όσον αφορούσε τα όπλα, και δεν απογοητεύει εδώ – έχουμε μια τεράστια γκάμα με όπλα που λειτουργούν πολύ διαφορετικά, όχι μόνο στις βασικές τους λειτουργίες αλλά και στην αποτελεσματικότητά τους. Οι OD δεν είναι οι μόνοι εχθροί στην Sunset City, κι έτσι πρέπει να ξέρεις σε ποιον τύπο εχθρού να χρησιμοποιείς τι. Από αυτόματα ποτιστήρια με οξύ, καραμπίνες που ρίχνουν φλεγόμενα φυσίγγια, εκρηκτικά αρκουδάκια ως και τηλεκατευθυνόμενα ελικοπτεράκια, είναι σίγουρο πως έχετε πάντα το κατάλληλο όπλο για την κατάλληλη χρήση… κι επίσης δεν θα βαρεθείτε εύκολα! Είναι αλήθεια πως το παιχνίδι γίνεται κάπως επαναλαμβανόμενο στα βασικά σημεία της δράσης, δηλαδή το ότι πρέπει κι επιβραβεύεται να είσαι συνεχώς σε κίνηση και να εναλλάσσεις τους τρόπους κίνησής σου, όμως συχνά οι μάχες περιορίζονται σε πολύ μικρή έκταση και αναγκαστικά πρέπει να κάνεις κύκλους γύρω από τους εχθρούς. Μπορείς βέβαια να προσπαθήσεις να σπάσεις το γκρουπ στα δύο, όμως δεν είναι βολικό από άποψη εξοικονόμησης πυρομαχικών και ταχύτητας. Κατά τα άλλα, έχεις και την ευκολία του melee όπλου για χτυπήματα εξ’ επαφής, που όμως συχνά προϋποθέτει να πατάς στο έδαφος, άρα να χάνεις το combo σου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ράγες βέβαια και οι εχθροί συχνά πηδούν πάνω τους για να σε ρίξουν, αλλά και πάλι μου φαίνεται ότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί παραπάνω. Εξάλλου, το παιχνίδι είναι θεότρελο και έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όσο τα Pokemon, οπότε είμαι σίγουρος ότι μπορούσαν να βρεθούν τρόποι καλύτερης ενσωμάτωσης. Οι μάχες με τους boss χαρακτήρες στέκονται καλά και ξεχωρίζουν από τις τυπικές μάχες με τους απλούς εχθρούς, όμως δεν είναι η μόνη πηγή για μια πρόκληση. Ιδιαίτερες κλάσεις εχθρών παρουσιάζονται σε τακτικά διαστήματα, αλλάζοντας τον τρόπο παιχνιδιού σου και διαχωρίζοντας την θέση τους από την «εύκολη» μάζα. Παρόλα αυτά, θα προτιμούσα να υπήρχαν παραπάνω από μια χούφτα μάχες με bosses, γιατί ενώ ήταν καλοσχεδιασμένες, ήταν ελάχιστες.

Η open world δομή του παιχνιδιού ήταν κάτι απαραίτητο, για να μπορέσει να χωρέσει επαρκώς την δράση και ελευθερία κίνησης, και μπορώ να πω ότι η Insomniac έκανε καλή δουλειά στον πρώτο της ανοιχτό κόσμο. Ολόκληρη η πόλη είναι στα πόδια σου, με μερικές περιοχές να ξεκλειδώνονται ή να ξεκλειδώνουν επιπλέον πράγματα μέσα τους όσο περισσότερο κάνετε πρόοδο στην ιστορία. Πέρα από τις κύριες αποστολές, που θα σας κρατήσουν στο κάθισμα για περίπου ένα Σαββατοκύριακο, υπάρχει αρκετό υλικό για να δικαιολογηθεί η τιμή και ο μεγάλος κόσμος. Πέρα από την τυπική αράδα με collectibles, όπως χαρτιά τουαλέτας, βρώμικα παπούτσια και μπαλόνια (;) υπάρχουν αποστολές στις οποίες υπερασπίζεσαι την βάση και τους επιζώντες για ένα μικρό διάστημα ώστε ο αρχι-εφευρέτης της ομάδας να κατασκευάσει καινούρια upgrades για τον παίχτη, με το όνομα Amps. Αυτά επηρεάζουν την λειτουργία των όπλων και μπορούν να τους χαρίσουν δυνάμεις όπως δημιουργία φλόγας κατά την επαφή ή πιθανότητα ο εχθρός που χτυπήθηκε να πολεμήσει για εσένα! Υπάρχουν επίσης upgrades για τον χαρακτήρα τα οποία αγοράζονται με πόντους που μαζεύεις εκτελώντας αποστολές ή γενικότερα χρησιμοποιώντας αντικείμενα/τεχνικές άμεσα «δεμένες» με το αντικείμενο – η φιλοσοφία είναι περίπου η ίδια, όμως σε αντίθεση με τα όπλα που έχουν ένα κενό για Amps (κι αυτό αφότου ανέβουν ένα level μέσα από χρήση) ο χαρακτήρας έχει πέντε.

Αν δεν σας ενδιαφέρουν αυτά, ούτε τα διάφορα Challenges που σε προκαλούν σε ιδιαίτερες δοκιμασίες και είναι σκορπισμένα στον χάρτη, τότε σίγουρα θα χαρείτε πολύ δοκιμάζοντας το Chaos Squad, ένα mode για ως και 8 παίχτες online. Σε συνεργασία με τους υπόλοιπους, έχετε μια αποστολή σπασμένη σε πέντε μέρη, με τα τέσσερα πρώτα να είναι διάφορα σενάρια (με δύο επιλογές σε κάθε γύρο όπου οι παίχτες ψηφίζουν) και το τελικό στάδιο να είναι η προστασία της βάσης που είδαμε παραπάνω, όμως με πολύ πιο έντονο ρυθμό και περισσότερους εχθρούς για να ισορροπήσει η δυσκολία με τους επιπλέον παίχτες. Σε κάθε γύρο κερδίζετε πόντους ανάλογα με την απόδοση σας και την εκπλήρωση προαιρετικών υπο-αποστολών, το οποίο στο τέλος συγκεντρώνεται και ξεκλειδώνει επιπλέον αντικείμενα όπως ρούχα, χρήματα (ψηφιακά πάντα, δυστυχώς) και άλλα. Είναι μια τεράστια απόδραση από τον μοναχικό κόσμο του single player και έχει ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Δεδομένης της μεγάλης γκάμας όπλων, upgrades και Amps για τον καθένα, αν προσθέσουμε και τις τεράστιες ενδυματολογικές επιλογές που μπορεί ο καθένας να κάνει, είναι σίγουρο πως κάθε ματς θα είναι εντελώς διαφορετικό για εσάς.

Και μιλώντας για τα ρούχα, θα ήθελα λίγο να σταθώ στην γελοιότητα του παιχνιδιού – με την καλή έννοια. Συνεχώς υπήρχαν πράγματα που με έκαναν να γελάω, είτε μέσα από διάλογο (υπάρχει μια κοπέλα που λέγεται 4Kim και είναι Ασιάτισσα, σκεφτείτε λίγο για να μην χαλάσω το αστείο) είτε από γενικότερα πράγματα που απλά υπήρχαν στον κόσμο. Είναι ένα παιχνίδι που ξέρει ότι είναι παιχνίδι και διασκεδάζει με αυτό, διαρκώς θυμίζοντας στον παίχτη ότι πρώτος και κύριος σκοπός είναι να τον διασκεδάζει, φτάνοντας σε σημείο να επιδεικνύει μόνο του «τρύπες» στην ιστορία που συχνά παραβλέπουμε! Αυθόρμητα χαμογέλασα όταν η κάμερα ήταν τοποθετημένη σε τέτοιο σημείο που να κάνει την δράση δραματική, και συντρίμμια που έπεφταν στο έδαφος έκαναν «σπασίματα» στην οθόνη μου — υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές, ευτυχώς. Το γεγονός ότι φορούσα πουκάμισο με γραβάτα και γιλέκο, ατσάλινα γάντια ιππότη, παντελόνι γελωτοποιού από τον μεσαίωνα και skating παπούτσια Vans ενώ εκτόξευα φονικά αρκουδάκια λέει πολλά για το ύφος του τίτλου. Ευτυχώς που η Insomniac κατάφερε να ταιριάξει τόσο πολύ την δράση με γρήγορη punk μουσική, δημιουργώντας το τέλειο χάος στην οθόνη οπτικοακουστικά!

Το παράπονό μου αφορά κυρίως το πόσο επαναλαμβανόμενο μπορεί να γίνει. Οι αποστολές σπάνια ξεφεύγουν από την «μέθοδο των τριών» που γνωρίζουμε καλά – δηλαδή το να σκοτώσεις 3, να μαζέψεις 3 αντικείμενα κλπ – ή το να φυλάξεις μια περιοχή για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Επίσης, όπως προανέφερα, η μάχη συχνά σε αναγκάζει να περιοριστείς σε ένα μικρό κομμάτι του μεγάλου κόσμου, ουσιαστικά εξαφανίζοντας την ανάγκη για έναν τόσο μεγάλο κόσμο. Τι χρήση έχει ο τεράστιος δρόμος με τις ράγες και τα καλώδια αν οι εχθροί μου είναι τόσο αργοί και έχουν ΑΙ μάζας, με αποτέλεσμα να μαζεύονται όλοι σε ένα σημείο; Η εύκολη λύση είναι να ρίξεις μια μεγάλη βόμβα και να τελειώνεις, όμως αυτό δεν έχει πλάκα, κι όλο το παιχνίδι είναι φτιαγμένο για να προσφέρει καθαρή διασκέδαση. Τα bosses που ανέφερα μερικές παραγράφους παραπάνω επίσης είναι πολύ λίγα παρά το γεγονός ότι εκτελέστηκαν πολύ καλά. Ναι μεν γνωρίζεις ότι τέλειωσες ένα από τα τέσσερα chapters όταν πολεμάς ένα boss — είναι πάρα πολύ ξεχωριστά — όμως… είναι τέσσερα, ουσιαστικά. Είναι κρίμα να «κολλάει» σε τέτοια concept παρά την φρέσκια και ξένοιαστη διάθεσή του, κι ελπίζω να υπάρξει sequel που να διορθώνει αυτά τα προβλήματα. Αν νομίζουν ότι μπορούν να το κάνουν σωστά, τότε είναι εύκολο να διορθωθούν από updates και single player επιπλέον DLC – όμως το κομμάτι «τιμή» είναι λίγο δύσκολο να σχολιαστεί από τώρα.

Συνοπτικά, είναι (περίπου) η απάντηση στο Infamous: Second Son, με μια τεράστια δόση τρέλας και αρκετό υλικό που όμως γίνεται επαναλαμβανόμενο. Το Chaos Squad multiplayer mode σώζει την κατάσταση όσον αφορά το κομμάτι «διάρκεια», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η Insomniac και η Microsoft μπορούν να επαναπαυθούν καθώς υπάρχει άφθονος χώρος για βελτίωση. Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο χρόνος που θα διαθέσετε για το παιχνίδι, ένα είναι σίγουρο: θα αφήσετε κάτω το χειριστήριο και θα φύγετε με χαμόγελο όταν έρθει η ώρα. Αναμφισβήτητα, μιλάμε για την γέννηση ενός πολλά υποσχόμενου franchise και η Microsoft δείχνει ξανά ότι έχει μπει δυνατά στην «μάχη» των exclusives, με τους gamers να είναι οι νικητές της «μάχης».

[wp-review]