Το επιτυχημένο στούντιο της Rocksteady, πίσω από τα φανταστικά παιχνίδια Batman της σειράς Arkham αποφάσισε ή τουλάχιστον του δόθηκε η κατεύθυνση να ρισκάρει στο σύμπαν αυτό με το Suicide Squad: Kill the Justice League. Ένα παιχνίδι, του οποίου η αποκάλυψη και οι ανακοινώσεις που το συνόδευσαν κάθε άλλο παρά ενθουσίασαν το κοινό, που περίμενε ακόμα μία δυνατή single player story driven εμπειρία από την αφρόκρεμα των ηρώων και αντιηρώων της DC και εν τέλει αντίκρυσε έναν live service online multiplayer τίτλο. Δεν το κρύβω και το είχα δηλώσει επανειλημμένα και μέσα από το κανάλι του Busted στο YouTube ότι αυτή η κυκλοφορία είχε ξινίσει/προβληματίσει ακόμα κι εμένα, που είμαι λάτρης γενικά του Batman και του DC Universe αφού έδειχνε να λείπει η συνταγή που αγαπήσαμε εδώ και χρόνια στα παιχνίδια της Rocksteady Studios. Παρόλα αυτά από τις πρώτες ώρες ενασχόλησής μου με το Suicide Squad: Kill the Justice League αντιλήφθηκα ότι έχει γίνει σοβαρή δουλειά που η δομή του είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλός του.
Αν και δεν γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό το Suicide Squad: Kill the Justice League σεναριακά ανήκει μέσα σε αυτό που αποκαλούμε Arkhamverse και τοποθετείται πέντε χρόνια μετά την απόσυρση από την ενεργό δράση του Batman. Μας μεταφέρει στην πόλη της Metropolis, η οποία έχει καταληφθεί από τον Brainiac και τους εξωγήινούς του, όπου η A.R.G.U.S. και η διευθύντρια της Amanda Waller, έχει σρατολογήσει εκβιαστικά τους Deadshot, Boomerang, King Shark και Harley Quinn, συγκροτώντας την Task Force X με απώτερο σκοπό να σκοτώσουν την Justice League, αποτελούμενη μεταξύ άλλων από τους Batman, Superman, Flash και Green Lantern και οι οποίοι έχουν κυριευθεί κατά ένα τρόπο από τον Brainiac μετατρέποντάς τους σε κακούς. Τολμηρή η βασική ιδέα, τους το αναγνωρίζω σε βαθμό που τους βγάζω το καπέλο. Η ιστορία λοιπόν είναι εκπληκτική, με ανατροπές και τρομερές στιγμές, σε σημείο που κάποιες από αυτές προκαλούν ανατριχίλα. Δείτε την εισαγωγή χαρακτήρα του Batman (εξαιρετικός ο Kevin Conroy) για παράδειγμα και θα με θυμηθείτε. Σε αυτό συμβάλλει και η υψηλή συνολικά παραγωγή που περιλαμβάνει πέρα από τα υπέροχα γραφικά και animations, την υπόσταση και την προσωπικότητα που έχει αποδοθεί σε κάθε χαρακτήρα, οι ερμηνείες, οι διάλογοι και φυσικά οι μηχανισμοί gameplay, που στο PS5 με την εξαιρετική εκμετάλλευση των χαρακτηριστικών του DualSense η εμπειρία είναι τρομερή. Από εκεί και πέρα ο σχεδιασμός της Metropolis είναι λίγο ασύμμετρος δίνοντας βάση και στο verticality καθώς όλοι οι χαρακτήρες διαθέτουν γρήγορο τρόπο περιήγησης από αέρος, παρόλα αυτά σαν playground τη βρήκα λίγο αδιάφορη. Έχουμε λοιπόν μία εντυπωσιακή ιστορία με μερικές φοβερές στιγμές, το pacing της οποίας χαλάει εξαιτίας της online multiplayer δομής του παιχνιδιού. Εξηγούμαι, ορισμένες αποστολές είναι πιο γραμμικές αλλά οι περισσότερες στη βάση τους είναι απλές και επαναλαμβανόμενες, με την Task Force X να αντιμετωπίζει κύματα εχθρών ή να έχει ένα σημείο που πρέπει να αμυνθεί ή κάτι για να συνοδεύσει. Με την ολοκλήρωση κάθε αποστολής, βλέπουμε μια οθόνη με τις ανταμοιβές μας και μας πετάει πίσω στον ανοιχτό κόσμο. Επίσης, όλο το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί είτε σε co-op είτε solo, που μπορείς να αλλάξεις playable χαρακτήρα on the fly απροβλημάτιστα.
Αν και νομίζω ότι τα περισσότερα από αυτά που πρέπει να ειπωθούν για το Suicide Squad: Kill the Justice League τα ξεστόμισα επιμένοντας στο κρίμα του να πηγαίνει στράφι τόσο εξαιρετικό γράψιμο από τους συγγραφείς λόγω της γενικότερης δομής του παιχνιδιού, στα του gameplay πέρα από τη διασκεδαστική γρήγορη εναέρια περιήγηση υπάρχει και πολύ shooting, όποιο χαρακτήρα και από τους τέσσερις επιλέξουμε ή επιλέγουμε κάθε φορά. Ο εξοπλισμός μας λοιπόν διαθέτει ποικιλία, από πιστόλια μέχρι assault rifles, snipers (έως και mini guns) και χειροβομβίδες και φυσικά είναι διαβαθμισμένος και ανάλογα τις ανταμοιβές μας μπορούμε να κάνουμε το build του κάθε χαρακτήρα ενώ ακόμα όταν ανεβαίνουμε επίπεδο και μας δίνοντας πόντοι ικανότητας μπορούμε να αποκτήσουμε νέες ικανότητες για τον κάθε χαρακτήρα μας από το skill tree του καθενός που είναι χωρισμένο σε τρία τμήματα. Το gunplay και γενικά το gameplay του είναι αρκετά διασκεδαστικό και δεν ένιωσα να με κουράζει παρά την επαναληψιμότητα των αποστολών. Αντιθέτως έψαχνα ευκαιρία να εμπλακώ σε μάχη κάθε φορά που έβλεπα μικρούς ή μεγάλους εξωγήινους του Brainiac, τους οποίους τους έλειπε η ποικιλία αλλά το απολάμβανα ενοχικά. Μπορείτε εύκολα να μοιράσετε τον χρόνο σας ανάμεσα στους τέσσερις χαρακτήρες ή να μείνετε κολλημένοι με τον αγαπημένο σας, με τις μεγαλύτερες διαφορές του καθενός να έχουν να κάνουν με τον τρόπο ιπτάμενης περιήγησης και του melee combat. Εγώ για παράδειγμα πέρασα τον περισσότερο χρόνο με τον Deadshot αφού πέρα από το οπλοστάσιο με βόλεψε περισσότερο το jetpack που είχε στην πλάτη του. Πάντως ακόμα και τα μέσα που διαθέτει ο καθένας για να μετακινείται κατά αυτά τον τρόπο, σεναριακά έχει προβλεφθεί για να δικαιολογηθεί ο τρόπος απόκτησής τους. Ακόμη το πανέμορφο Hall of Justice λειτουργεί ως βάση επιχειρήσεων με τους Penguin και Poison Ivy να χρησιμοποιούνται για να αναβαθμίσουμε το build μας αν το επιθυμούμε. Επιπλέον, ως Online Multiplayer τίτλος η καλύτερη δυνατή εμπειρία και διασκέδαση είναι το να παίξετε με φίλους σας ακόμα και από το matchmaking με αγνώστους αφού όλες αυτές οι λειτουργίες λειτουργούν καλά, απροβλημάτιστα και δίκαια όσον αφορά τις ανταμοιβές και την πρόοδο με την ολοκλήρωση των αποστολών. Μια χαρά μπορείτε να το παίξετε και μόνοι σας βέβαια, σαν και του λόγου μου στο συντριπτικό μέρος του παιχνιδιού. Στα του Endgame, μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας για μένα δεν έχει ακόμα το βάθος και το ενδιαφέρον που χρειάζονται τέτοιου είδους τίτλοι αν και η Rocksteady ετοιμάζει ήδη την πρώτη σεζόν, με νέους χαρακτήρες, αποστολές, όπλα και κομμάτια ιστορίας.
Τεχνικά, ανέφερα και προς την αρχή των εντυπώσεων μου πως στο σύνολο του είναι πολύ υψηλού επιπέδου, από τα γραφικά, τα μοντέλα χαρακτήρων, τα animations, τα facial expressions (Harley Quinn σε αγαπάμε) μέχρι τα ηχητικά εφέ και τη μουσική υπόκρουση για κάθε περίσταση. Επίσης η απόδοσή του στο PS5 που το έπαιξα είναι τελείως απροβλημάτιστη, στα 60fps φυσικά. Δεν γίνεται να μην ξανά αναφέρω την τρομερή εκμετάλλευση των χαρακτηριστικών haptic feedback και adaptive triggers του DualSense από την Rocksteady, που μόνο από μεγάλο PlayStation Studio θα περίμενα να δω και μάλιστα ενισχύει κατά πολύ την κατά τα άλλα απολαυστική εμπειρία του gameplay.
Ολοκληρώνοντας, το Suicide Squad: Kill the Justice League, να μην κρυβόμαστε, από τη στιγμή που αντιληφθήκαμε ότι η Rocksteady επέλεξε να λοξοδρομήσει σε live service games μονοπάτια, περιμέναμε ότι θα είναι ένας αδιάφορος τίτλος στα όρια της αρπαχτής. Εν τούτοις φυσικά και δεν είναι, πολλά κομμάτια έχουν τη σφραγίδα της Rocksteady που προσπάθησε με έναν υβριδικό τρόπο να συνδυάσει σοβαρή αφήγηση και ιστορία σε ένα online multiplayer παιχνίδι. Το αν τα καταφέρνει είναι ανάλογα τη σκοπιά που το κοιτάμε. Αν είναι ένα αντίστοιχο Akrham, όχι γιατί το είδος δεν το αφήνει να γίνει αλλά αν το συγκρίνουμε με ένα The Division ή ακόμα και με ένα Destiny η συνταγή εδώ έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Θα μου μείνει η απορία όμως του τι θα είχε καταφέρει το studio αν είχε επιλέξει στο ίδιο concept, που ο τίτλος από μόνος του είναι spoiler, να βαδίσει στα γνωστά αγαπημένα single player μονοπάτια που ανέδειξαν την Rocksteady.
Ευχαριστούμε τις Warner Bros. Interactive και CD Media για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
