Star Wars Battlefront Review

Θριαμβευτική επιστροφή του Battlefront ή κερδίζει τη μάχη η Σκοτεινή Πλευρά;

Η χρονιά του Star Wars είναι φέτος, αναμφίβολα. Από την επερχόμενη ταινία, που είναι και το μεγάλο γεγονός, ως το αμέτρητο merchandise και mobile παιχνίδια, σε κάθε γωνιά υπάρχει κάτι από τη σειρά. Στις κονσόλες και τα PC, αυτό το κάτι λέγεται Star Wars Battlefront.

Δημιουργημένο από την DICE (Mirror’s Edge, Battlefield), το νέο Star Wars Battlefront είναι reboot της παλιάς σειράς παιχνιδιών, όμως στα ακριβώς ίδια πρότυπα. Είναι ομαδικό shooter τρίτου ή πρώτου προσώπου, με οχήματα ξηράς και αέρα (ή διαστήματος). Οι παίχτες έχουν έναν σκοπό ανά game mode, είτε αυτός είναι να καταστρέψουν ένα εχθρικό AT-AT είτε να προφυλάξουν κάποια σημαντικά αντικείμενα από τον εχθρό.

Από modes, θα βρείτε 9 multiplayer modes στο υπάρχον παιχνίδι, τα οποία θα αναφέρω εν τάχει:

• Fighter Squadron, εναέριες μάχες με σκάφη
• Supremacy, μάχη ξηράς 40 ατόμων με δυνατότητα οχημάτων και στόχο την κατοχή σε 5 σημεία-κλειδιά
• Cargo, παραδοσιακό Capture the Flag
• Droid Run, 6 εναντίον 6 που προσπαθούν να κρατήσουν τρία Droids στην κατοχή τους
• Walker Assault, μάχη ξηράς 40 ατόμων με δυνατότητα οχημάτων και στόχο την καταστροφή των ΑΤ-ΑΤ για τους Rebels ή την προστασία του ως την βάση του εχθρού ως Imperials
• Blast, τυπικό Team Deathmatch 10 εναντίον 10
• Drop Zone, 8 εναντίον 8 στην ξηρά με σκοπό την προστασία Pods που πέφτουν σε τυχαία σημεία του χάρτη
• Heroes vs Villains, 3 εναντίον 3 με ήρωες
• Hero Hunt, ένας παίχτης ως ήρωας και 7 αντίπαλοί του

Αντίστοιχα, στο single player κομμάτι θα βρείτε τα Battles (απλές μάχες ενάντια στο ΑΙ), Training, Hero Battles (προφανές) και Survival (κάτι σαν Horde, άμυνα ενάντια σε 15 κύματα εχθρών είτε μόνος είτε online/offline co-op).

Φαίνονται πολλά; Πρακτικά, είναι πολλά, όμως όχι ουσιαστικά. Το Survival είναι ίσως το δυνατότερο χαρτί του παιχνιδιού πέραν του Supremacy και Walker Assault. Το Hero Hunt είναι σχεδόν ανούσιο και βαρετό αν δεν καταφέρεις να είσαι ο Hero, ενώ τα υπόλοιπα όπως το Blast ή το Droid Run επικεντρώνονται πολύ στις καθαρές μάχες παρότι ο τίτλος μπορεί να προσφέρει περισσότερα. Το Heroes vs Villains είναι επίσης όμορφο αρχικά, όμως με 6 ήρωες και κακούς καταντάει επαναλαμβανόμενο (αν αναλογιστείς, ειδικά, πως το Battlefront II είχε 23). Το Fighter Squadron είναι μια χαμένη ευκαιρία, καθώς θα μπορούσε να ενσωματωθεί στο Supremacy και να δώσει επιτέλους τις επικές αερομαχίες που όλοι ονειρεύονται δίχως να τους στερεί το γεμάτο αδρεναλίνη gameplay στη στεριά.

Αντ’ αυτού, έχουμε τα modes απλωμένα και τους παίχτες επίσης, πράγμα που σημαίνει ότι, όπως με κάθε παιχνίδι, ίσως και σε ένα χρόνο μερικά από αυτά να έχουν γίνει έρημοι τόποι. Δίνουν την ψευδαίσθηση περιεχομένου, όμως δεν προσφέρουν κάτι νέο και ξεχωριστό πάρα μόνο παραλλαγές. Τα πραγματικά νέα modes, όπως το Heroes vs Villains, επικεντρώνονται πάρα πολύ σε ένα στοιχείο της εμπειρίας που σημαίνει ότι ίσως κουράσει γρήγορα και σας κάνει να επιστρέψετε στα πιο παραδοσιακά. Όταν το Supremacy προσφέρει 20 vs 20 με οχήματα και ήρωες, για ποιο λόγο να περιοριστείς στο Blast ή το Drop Zone (που έχει σχεδόν ίδιο στόχο);

Ευχάριστο γεγονός είναι το πόσο αυθεντικός Star Wars είναι ο τίτλος, οτιδήποτε κι αν παίξεις. Η DICE σοφά επέλεξε να αφιερωθεί στην πρωτότυπη τριλογία (IV, V, VI) δεδομένης της επερχόμενης ταινίας που συνεχίζει μετά από αυτές. Επομένως, ετοιμαστείτε για άφθονο Hoth, Endor και Tatooine, αποτυπωμένα με τόση προσοχή που είναι αδύνατο να μην τα αγαπήσεις καθώς φαίνεται πως είναι προϊόν αγάπης από μεριάς DICE. Από τα γραφικά και τις λεπτομέρειες στις στολές ως τον κόσμο γύρω, τους ήχους, τις εναλλαγές καρέ με το χαρακτηριστικό slide ή τα ιπτάμενα σκάφη που πολεμούν στο παρασκήνιο (και μπορεί να οδηγούνται από παίχτες), οτιδήποτε μπορεί να αναγνωριστεί ως Star Wars γίνεται με επιτυχία που θα λατρέψουν οι οπαδοί της σειράς. Οι κινήσεις του Darth Vader και το βίντεο παρουσίασής του όταν εισέλθεις ως αυτός μέσα στη μάχη, για παράδειγμα, είναι κάτι που βλέπεις και ξαναβλέπεις δίχως να κουραστείς.

Παραμένοντας εδώ, η ίδια πιστότητα υπάρχει και στο gameplay, όπου 11 blaster rifles διαφόρων τύπων (πιστόλι, μεσαίο ή μεγάλο πυροβόλο) συνθέτουν το βασικό οπλοστάσιο κάθε παίχτη, το καθένα με διαφορετικά στατιστικά και χειρισμό. Εδώ έρχεται να προστεθεί το κομμάτι των Star Cards, όπου κάθε «χέρι» αποτελείται από δύο βασικές κάρτες όπως χειροβομβίδες και μια σπέσιαλ που δυναμώνει το κύριο όπλο σου, όπως καλύτερη ακρίβεια ή μια δυνατή βολή.

Οι κάρτες ξεκλειδώνονται με τα levels και αγοράζονται με πόντους που παίρνεις από κάθε ματς, μια πολύ τίμια επιλογή στην εποχή των DLC και των μικροσυναλλαγών. Κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη ποσότητας και ποικιλίας και στα δύο κομμάτια, διότι οι περισσότεροι θα έχουν κατασταλάξει σε κάποιο σετ προτού φτάσουν το όριο των 32 levels, οπότε κάθε ξεκλείδωμα έπειτα θα είναι άχρηστο. Μπορείς μεν να αγοράσεις κεφάλια και emotes για τον χαρακτήρα σου, όμως πόσο θα σε κρατήσει στο παιχνίδι;

Επιπλέον, οι χάρτες που περιέχονται δεν είναι αρκετοί. Στα big modes των 40 ατόμων μόλις τέσσερεις από αυτούς είναι διαθέσιμοι, ενώ στα υπόλοιπα modes είναι άλλοι εννιά, μικρότερης έκτασης. Δεδομένου ότι δεν θα κρατήσουν τόσο το ενδιαφέρον σου τα μικρότερα modes για λόγους που προανέφερα, θα θες να παίζεις συνεχώς τα μεγάλα, οπότε είναι θέμα χρόνου να βαρεθείς να βλέπεις τον ίδιο χάρτη για τη νιοστή φορά, όσο καλά και να παίζει το παιχνίδι.

Το οποίο παίζει πάρα, πάρα πολύ καλά. Ο χειρισμός του είναι άψογος και ανταποκρίνεται, και παρότι εύκολος για να τον μάθεις, απαιτεί εξειδίκευση για να διαπρέψεις. Μπορεί τα X-Wings και τα TIE Fighters να μην είναι στα επίπεδα ενός Frogfoot από το Battlefield 4, όμως ο πραγματικά εξασκημένος θα καταφέρει να κάνει κάτι ουσιαστικό με αυτά στη διάρκεια ενός ματς. Η στρατηγική είναι κλειδί και φαίνεται πολύ στο Walker Assault, όπου μια ομάδα ανοργάνωτη πρέπει να πέσει σε κάποια εξίσου ανοργάνωτη αντίπαλη ομάδα για να έχει ελπίδα νίκης, ειδάλλως οι οργανωμένες επιθέσεις ατόμων που ξέρουν τι κάνουν θα την κατασπαράξουν.

Τα διάσπαρτα power ups στον χάρτη προσφέρουν στιγμιαίες υπερδυνάμεις, όπως άμεση αναπλήρωση κάποιας κάρτας που απαιτεί περίοδο cooldown, μια χειροβομβίδα τεράστιας δύναμης ή ακόμα και πρόσβαση σε κάποιο όχημα ή ήρωα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις σε ένα power up και αυτό είναι επίσης μια κίνηση στρατηγικής στη μέση της μάχης: να σπριντάρω για το power up ή να φυλάξω τη θέση μου; Τα στενά δρομάκια-κλειδιά που δημιουργούνται σε μερικές περιπτώσεις είναι απόλαυση, με την διαρκή ανταλλαγή πυρών να είναι σαν βγαλμένη από ταινία, και σε τέτοιες στιγμές το Battlefront κατορθώνει να αποτυπώνεται στη μνήμη σου — στις στιγμές που διαρκούν λίγο κι έρχονται από το πουθενά.

Είναι λοιπόν μέγα αμάρτημα το ότι μπορεί να σε κουράσει τόσο εύκολα με την έλλειψη περιεχομένου του, και με ένα Season Pass στα 50€ που θεωρώ έκτρωμα για ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε τόσο «γυμνό». Δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος για level up (ακόμα παίζω με το αρχικό blaster γιατί με βολεύει), δεν υπάρχει υλικό που προσφέρεται από level up, δεν υπάρχει κανένα σημάδι προόδου από το πρώτο ως το τελευταίο level. Τόσο σκέτο που σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο αφαιρέθηκαν οι προκαθορισμένες κλάσεις των πρώτων Battlefront και προστέθηκε αυτό το progression system, άσκοπα. Οι χάρτες λίγοι, τα modes απλά ένα νούμερο και η γενικότερη κατεύθυνση του τίτλου μπερδεμένη, σαν να φτιάχτηκε στα πρόχειρα για να συμπέσει με την ταινία, παρά τα πολύ γερά θεμέλια του gameplay.

Άξια μνείας είναι τα οπτικοακουστικά μέρη του παιχνιδιού, όπου πραγματικά διαπρέπει. Είτε παίζεις σε PC, είτε σε κονσόλα, η ποιότητα είναι ανάλογη και κορυφαία. Η DICE έδωσε τον καλύτερό της εαυτό στο κομμάτι του optimization με αποτέλεσμα να τρέχει σταθερότατα στα 60fps οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στην οθόνη — αυτό λέει πολλά αν αναλογιστείς τα γιγαντιαία ΑΤ-ΑΤ, τις αερομαχίες και τις αδέσποτες βολές laser που συμβαίνουν συνεχώς. Η ποιότητα εικόνας και τα εφέ είναι σαφώς ανώτερα στο PC, όπου σε συνδυασμό με τα φίλτρα των γραφικών είναι σαν να βλέπεις ταινία. Στις κονσόλες, τρέχει σε 900p ανάλυση στο PS4 και 720p στο Xbox One, όμως έχουν ξεχωριστό optimization που σημαίνει ότι δύσκολα θα παρατηρήσεις κάποια τεράστια διαφορά καθώς η DICE προσάρμοσε κάθε χάρτη ξεχωριστά σε κάθε πλατφόρμα!

Στο Xbox One θα παρατηρήσεις ευκολότερα ίσως τις πιο συγκεχυμένες σκιές ή πιο απότομες γωνίες, όμως κατά τ’ άλλα δεν υποφέρει σε μεγάλο βαθμό από το ξαδερφάκι του στο PlayStation 4. Αντίστοιχα και στα PC, παρότι τα 16GB RAM που προτείνονται είναι εξωφρενικά, όμως δεν υποφέρει σε ασθενέστερα συστήματα όσο πιστεύουν αρκετοί. Επιπλέον, μικρά πραγματάκια όπως φυτά που ανταποκρίνονται σε κινήσεις, εκρήξεις κλπ ή χιόνι που πετάγεται μετά από έκρηξη κάνουν τα πάντα να φαίνονται τόσο οργανικά που απλώς θαυμάζεις το τοπίο εν μέσω μάχης — οι χάρτες δεν είναι στατικές μακέτες όπου πολεμάς, αλλά ζωντανά μέρη όπου ξέσπασε πόλεμος.

Αντίστοιχη ποιότητα υπάρχει στον ακουστικό τομέα, ο οποίος κάνει την εμπειρία πλήρως αυθεντική. Οι ήχοι στα μενού ή τα πυρά ενός blaster; Όλα είναι σαν να βρίσκεσαι στο στούντιο την ώρα που επεξεργάζονται τις ταινίες για να προσθέσουν τα εφέ — ανεπανάληπτη πιστότητα στο καθετί που συμβαίνει. Το ορχηστρικό σκορ που αναπαράγεται όταν κάποια μεριά πλησιάζει την νίκη, όπως π.χ. μια παραλλαγή του διάσημου The Imperial March, είναι κάτι που μου φέρνει συνεχώς χαμόγελο, ακόμα και μετά από δεκάδες ματς.

Οπότε, η γενικότερη ερώτηση παραμένει: is the Force strong with this one? Και ναι και όχι. Θα έρθεις για το εξαιρετικό gameplay και την αυθεντικότητα στο πηγαίο υλικό, όμως δεν θα μείνεις για πολύ εξαιτίας του ελάχιστου προσφερόμενου υλικού. Είναι εξαιρετικό τεχνικά και απολαυστικό στο gameplay του, σίγουρα αξίζει να το παίξετε, ίσως όμως με κάποια πτώση τιμής.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!