Μια σειρά JRPG από τα παλιά, κάνει το άλμα στην νέα γενιά με το Star Ocean Integrity and Faithlessness. Καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μας;
Παρότι ίσως άγνωστη ως σειρά στους gamers νεότερης κοπής, οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται το Star Ocean στα «ντουζένια» του, τότε που έδινε την δική του μάχη για την κυριαρχία στο είδος με αντίπαλο το διαχρονικό Final Fantasy. Το πρόσφατο Star Ocean The Last Hope ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό, κι έτσι η ανακοίνωση τού Integrity and Faithlessness έδωσε σε πολλούς λόγο να το περιμένουν ανυπόμονα.
Ξεκινώντας το παιχνίδι, είμαι ευχάριστα έκπληκτος με αυτό που βλέπω. Μια μίξη επιστημονικής φαντασίας με τυπική, μεσαιωνική Ευρωπαϊκή φαντασία, είναι η βάση του σκηνικού όπου εξελίσσεται το παιχνίδι. Στις πρώτες ώρες του, το ενδιαφέρον μου ήταν στο υψηλότερο σημείο του, βλέποντας τους χαρακτήρες και τα στοιχεία που συνέθεταν την πλοκή. Ο πρωταγωνιστής, Fidel Camuze, είναι ένας νεαρός ιππότης που ακόμη δεν έχει συμμετάσχει σε κάποια μεγάλης έκτασης μάχη.
Όταν λοιπόν, άρχισαν να εμφανίζονται τα κύρια σημεία της πλοκής, το ενδιαφέρον μου μεγάλωνε. Ένα διαστημόπλοιο συγκρούστηκε στην γη τού Fidel, κι από μέσα του βγήκε ένα παράξενο, μικρό κορίτσι με πανίσχυρες δυνάμεις, το οποίο δύο οπλισμένοι άνδρες προσπαθούσαν να εξουδετερώσουν. Ο Fidel ήταν πρόσωπο με πρόσωπο με την πρώτη μεγάλη του περιπέτεια, μία που έδειχνε πως θα περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της πρώτης επαφής μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών πολιτισμών — αυτόν του Fidel, με την χαμηλή τεχνολογική πρόοδο, κι αυτόν του κοριτσιού, με τα σκάφη που ταξιδεύουν από πλανήτη σε πλανήτη.
Εξίσου γρήγορα όμως, το ενδιαφέρον μου άρχισε να χάνεται, όταν για ανεξήγητους λόγους το παιχνίδι άρχισε να ακολουθεί την «φόρμουλα» των JRPG — αμνησία, μεγάλος κακός, και μια ομάδα άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων που ενώνονται για να βοηθήσουν το κορίτσι να βρει το σπίτι και την οικογένειά της, παρότι δεν έχουν κάποιο προφανές όφελος ή έστω λόγο για να το κάνουν. Η ευκαιρία να είναι πιο επιφυλακτικοί, να προσπαθήσουν να αναλύσουν το συμβάν και τα γεγονότα, φεύγει απευθείας από το προσκήνιο ενώ εγώ μένω με μια ακόμη τυπική ιστορία ηρώων που ξεκίνησαν από το τίποτα και σώζουν όλη την ύπαρξη.
Από μόνο του, δεν είναι κάτι κακό. Μια καλογραμμένη ιστορία, η οποία όμως μπορεί με πολύ απλούς όρους να εξηγηθεί ως κάτι τόσο απλό, μπορεί ακόμα να σε συναρπάσει και να σε κρατήσει καθηλωμένο. Αυτό, απλώς, δεν συμβαίνει εδώ, και τα deja vu από παλαιότερα παιχνίδια ίδιου τύπου είναι αμέτρητα και συνεχόμενα, κάνοντας το παιχνίδι να υποφέρει από κρίση ταυτότητας — ένα παιχνίδι από την «οικογένεια» μιας αγαπημένης και ιστορικής σειράς, ερχόμενο από τους (επί σειρά ετών) «μαέστρους» του είδους, tri-Ace και Square Enix. Σκεπτόμενος τα παραπάνω, με θλίβει που το αποτέλεσμα είναι αυτό: ένα παιχνίδι των 25 ωρών, γεμάτο κλισέ και έλλειψη φαντασίας, σε έναν φανταστικά ενδιαφέρων κόσμο.
Πιάνοντας το άλλο μισό, δηλαδή το gameplay, διαπίστωσα πως ξανά, κάτι λείπει. Για αρχή, τα γαλαξιακά ταξίδια των παλαιότερων παιχνιδιών έπαψαν να υπάρχουν, και πλέον περιορίζεσαι στον πλανήτη του Fidel και τις μετρημένες στα δάχτυλα περιοχές που μπορείς να εξερευνήσεις. Η εξερεύνηση αποτελείται από τέρατα που μπορείς να πολεμήσεις, υλικά που μαζεύεις ώστε να δημιουργήσεις εξοπλισμό, και… να χαζεύεις τα τοπία. Οι side αποστολές δεν εξυπηρετούν κάποιον μεγαλύτερο σκοπό, υπάρχοντας καθαρά για να σε δυναμώσουν ενόψει των μαχών που θα σε ταλαιπωρήσουν στο μέλλον.
Τουλάχιστον, οι μάχες αποτελούν ένα λαμπρό σημείο του παιχνιδιού, διασκεδάζοντας για ώρες μέσα από την απλότητά τους και την δυνατότητα να τις κάνεις λίγο πιο σύνθετες. Ο χειρισμός αρκείται σε τρία πλήκτρα που εξυπηρετούν τρεις λειτουργίες: άμυνα, κοντινή επίθεση, μακρινή επίθεση. Η απόσταση που χωρίζει εσένα και τον αντίπαλό σου καθορίζει τον χρόνο που απαιτεί μια επίθεση για να εκτελεστεί, οπότε η προσεκτική χρήση κοντινών και μακρινών επιθέσεων είναι απαραίτητη, όπως και η σωστή άμυνα σε επιθέσεις του εχθρού.
Εκτελώντας κάθε πράξη σου σωστά, επιβραβεύεσαι με ενέργεια που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να εκτελέσεις δυνατότερες επιθέσεις, οι οποίες αποδίδουν καλύτερα με τον σωστό συγχρονισμό. Κάθε χαρακτήρας, παρότι ξεκινάει με μια συγκεκριμένη κλάση, μπορεί να διδαχτεί άλλες οι οποίες του προσφέρουν ένα διαφορετικό σετ στατιστικών, δυνατότητα χρήσης εξοπλισμού, και φυσικά, νέες ικανότητες. Από το party των έως και 6 ατόμων που μπορείς να έχεις, οι συνδυασμοί είναι αμέτρητοι και η λύση σε κάθε πρόβλημα είναι στο χέρι σου και στο πως θα αξιοποιήσεις την ομάδα σου.
Αυτό, βέβαια, έως ότου βρεθείς σε μάχες που απαιτούν πολύ συγκεκριμένους ρόλους και πολύ συγκεκριμένη διαχείριση, το οποίο αυτόματα αφαιρεί κάθε ίχνος ελευθερίας που μέχρι πρότινος είχες, φέρνοντάς σε ακόμα και σε αδιέξοδα εάν δεν έχεις αναβαθμίσει επαρκώς τα όσα απαιτούν οι περιστάσεις. Επιπλέον, ακόμη και με σωστή αναβάθμιση και ρόλους, η διαχείριση της κάθε επιλογής για κάθε χαρακτήρα σε πραγματικό χρόνο, είναι μια διαδικασία που δεν πιστεύω πως κάποιος χάρηκε ποτέ στο παιχνίδι του, ξεπερνώντας τα όρια του βαρετού. Ευτυχώς βέβαια, για να μην αφήσω την εντύπωση πως όλα είναι τόσο στραβά, τέτοιες καταστάσεις δεν είναι πολλές, και κατά κύριο λόγο το σύστημα μάχης είναι το καλύτερο κομμάτι του τίτλου.
Μακριά από την ιστορία και το άμεσο gameplay, ένα μέρος του παιχνιδιού με κάνει και αναρωτιέμαι: πόσο διαφορετικό θα ήταν, αν δεν υπήρχε το PlayStation 3 στην εξίσωση; Η Ιαπωνία έλαβε το παιχνίδι σε δύο εκδόσεις (PlayStation 3 και PlayStation 4), ενώ οι υπόλοιπες αγορές μόνο στην νεότερη κονσόλα, όμως τα τεχνητά όρια στον κόσμο, η έλλειψη επαρκούς εξερεύνησης αλλά και των ταξιδιών, με κάνουν να σκέφτομαι πως είναι μια ακόμη περίπτωση παιχνιδιού που περιορίζεται εξαιτίας της άβολης κατάστασης των κονσολών. Τα γραφικά του, δε, δείχνουν να υποφέρουν ακόμη περισσότερο εξαιτίας αυτού, με παράξενα animations ουκ ολίγες φορές, άψυχα μοντέλα χαρακτήρων και έναν κόσμο τόσο στατικό, που νόμιζα πως είναι επιτραπέζιο.
Από την άλλη, η γενικότερη έλλειψη θάρρους για κάτι νέο, οι χαμένες ευκαιρίες και η τυπική φόρμουλα προόδου, μου δείχνει πως οι υποχωρήσεις που έγιναν εξαιτίας των διαφορετικών πλατφορμών, δεν ήταν το μεγάλο πρόβλημα. Είναι ένα μπερδεμένο και ταυτόχρονα πολύ «ασφαλές» sequel, που δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει, ούτε να εκνευρίσει, σε μεγάλο βαθμό. Το μεγαλύτερο αμάρτημά του, είναι πως θα το θυμάμαι ως ένα μέτριο παιχνίδι που δεν θέλω να επισκεφτώ ξανά μετά το τέλος του, ούτε για να γελάσω με την αθλιότητά του, ούτε για να μαγευτώ με την τελειότητά του — είναι, απλώς, στη μέση. Ο μοναδικός λόγος να το επισκεφτώ ξανά, είναι η μουσική του Motoi Sakuraba, που κατάφερε να συνθέσει κομμάτια που «ξεζουμίζουν» κάθε στιγμή, στο έπακρο των δυνατοτήτων τους.
Η τελική απόφαση; Αν έπρεπε να κρίνω το Star Ocean Integrity and Faithlessness με μια λέξη, θα έλεγα πως είναι αδιάφορο. Δεν είναι ένα εξ ορισμού κακό παιχνίδι, όμως δεν με ενθουσιάζει, και τον χρόνο που πέρασα μαζί του τον έβλεπα περισσότερο ως καθήκον κι όχι ως διασκέδαση.
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για review: PlayStation 4
Είδος: Role-Playing
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 01/07/2016
Εκδότρια εταιρία: Square Enix
Εταιρία ανάπτυξης: tri-Ace
[/vc_column][/vc_row]
