Ryse: Son of Rome Review (PC)

Όμορφα φλέγεται η Ρώμη!

Η Crytek είναι μία εταιρία που έχει κάτω από το όνομα της πολύ δυνατούς τίτλους στο παρελθόν. Είχε ξεκινήσει ως PC exclusive εταιρία με τα πρώτα Far Cry και Crysis όμως αργότερα ξεκίνησε τους τίτλους για κονσόλες. Το συγκεκριμένο παιχνίδι κυκλοφόρισε αρχικά ως Xbox One exclusive όμως αργότερα κυκλοφόρισε και σε υπολογιστές. Ήταν όμως σοφή αυτή η απόφαση;

Ιστορία

Το παιχνίδι βάζει τον παίχτη κατευθείαν στη δράση μέσα στην Ρώμη που δέχεται επίθεση. Ο Marius, πρωταγωνιστής του παιχνιδιού βρίσκει τον αυτοκράτορα Νέρωνα ο οποίος καταδιώκεται και μαζί του κλείνεται στο θησαυροφυλάκιο για προστασία. Εκεί ο Marius αφηγείται την ιστορία του για το πώς έφτασε εκεί. Πρακτικά η αφήγηση της ιστορίας του Marius αποτελεί ολόκληρο το παιχνίδι : το πώς από ένας απλός λεγεωνάριος ανήλθε σε στρατηγό του Ρωμαϊκού στρατού.Οι δημιουργοί έχουν κάνει μια αρκετά καλή δουλειά με την ιστορία, η οποία κορυφώνεται κυρίως στο δεύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, με εύστοχα αλλά λιγάκι αναμενόμενα plot twists, και τελειώνει με ένα χορταστικό φινάλε. Αξιοσημείοτο είναι ότι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ο πρωταγωνιστής συναντάει πρόσωπα της Ρωμαικής ιστορίας αλλά κρατάει ένα στοιχείο του φανταστικού στο παρασκήνιο. Ομολογώ ότι σε αυτό το κομμάτι μου θύμησε αρκετά βέβαια το God of War αλλά σε πιο ήπιο βαθμό.

Gameplay

Εδώ κάπου αρχίζουν τα προβλήματα του παιχνιδιού. Ώς ένα καθαρά παιχνίδι δράσης, ολόκληρο το παιχνίδι βασίζεται στη μάχη του. Ο Marius έχει στη διάθεση του σπαθί και ασπίδα με τα οποία προκαλεί ελαφρείς και δυνατές επιθέσεις. Όταν οι εχθροί βρίσκονται σε χαμηλή υγεία του αποτελειώνει με μια εκτέλεση που γίνεται μέσω σύντομων quick time event που γίνονται σε αργή κίνηση. Ομολογώ ότι τόσο πολύ slow motion είχαν να δω από την ταινία των 300, και θεωρώ ότι το παιχνίδι το ξεπέρασε και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Η μάχη του παιχνιδιού, πέρα του ότι ήταν πολύ απλοϊκή και επαναλαμβανόμενη λόγω της έλλειψης διαφορετικών κινήσεων, βασίστηκε υπερβολικά στις εκτελέσεις οι οποίες στην αρχή μπορεί να φαντάζουν φαντασμαγορικές και διασκεδαστικές με τη βιαιότητα τους, γρήγορα όμως γίνονται κουραστηκές και μετατρέπουν την κάθε μάχη σε “αγκαρία”.
Ιδιαίτερα απογοητευτικό ήταν και το AI των εχθρών οι οποίοι, κατά τη διάρκεια μιας εκτέλεσης, έμεναν απολύτως στάσιμοι να κοιτούν τους συμμάχους τους να πεθαίνουν.

Γραφικά & Ήχος

Οι δημιουργοί έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά με τις αναλυτικές περιοχές και τα εφέ φωτισμού του παιχνιδιού, από τα σκοτεινά δάση έως τη φανταστική απεικόνιση της Ρώμης. Η πραγματικά καλή δουλειά έγινε στα μοντέλα των χαρακτήρων που είναι πολύ λεπτομερή και κάνουν τους χαρακτήρες να μοιάζουν γεμάτοι ζωή.
Όσον αφορά τη μουσική του παιχνιδιού δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά οι ήχοι της μάχης και ειδικά το voice acting των χαρακτήρων ήταν πάρα πολύ καλό και ρεαλιστικό.

Is that all?

Απογοητευτική ήταν και η διάρκεια του κυρίως παιχνιδιού. Η κύρια ιστορία αποτελείται από 8 κεφάλαια, που το καθένα κρατάει περίπου μία με μίαμιση ώρα. Δεδομένου ότι το παιχνίδι είναι αρκετά εύκολο, θα τελειώσει πριν καλά καλά ξεκινήσει.
Όσο για το multiplayer, το παιχνίδι προσφέρει μία αρένα που δύο μονομάχοι πολεμούν εναντίων κυμάτων εχθρών, χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από τη βασική  ιστορία, κάνοντας το πρακτικά αδιάφορο.

Γενικά το παιχνίδι φαίνεται σα να βγήκε αρχικά μόνο και μόνο για την επίδειξη των δυνατοτήτων του XboxOne, ειδικά με τον τρόπο που χρησιμοποιεί το Kinect για εντολές στους συμμάχους του κύριου χαρακτήρα, αλλά για PC ήταν σχετικά αδιάφορο, τουλάχιστον από άποψη gameplay. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να το δει σα μία αρκετά ευχάριστη ταινία αφού οπτικοακουστικά και σεναριακά είναι πολύ καλό. Αλλά δυστυχώς το gameplay το χαντακώνει.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!