Σε έναν κόσμο που οι ταινίες πάνε και έρχονται, το κοινό ήθελε έναν ήρωα… Που προφανώς δεν είμαι εγώ, αλλά δεν έχει να λέει αναγνώστη μου… Να σας συστηθώ. Με λένε Γιώργο και από τις λίγες γραμμές που διάβασες κατάλαβες πως προφανώς δεν πάω καλά, αλλά μαζί λέω να τα λέμε για το αγαπημένο μου σπορ: τις ταινίες ντε. Σε άλλα σπορ, όποιος με δει κανονικά θα καταλάβει πως δεν μπορώ να είμαι καλός. Στο θέμα μας λοιπόν. Αυτή την Παρασκευή ο δρόμος μου με πήγε προς την αίθουσα του Rogue One: A Star Wars Story συγκεκριμένα, μια ταινία που συζητήθηκε αρκετά, μιας και αποτέλεσε το όλο outsider στο όλο Star Wars franchise. Αξίζει τα ευρώ σου; Ας πάμε να δούμε…
Εν ολίγοις η ταινία πραγματεύεται την ιστορία του πως στο καλό οι Rebels πήραν στα χέρια τους τα σχέδια της γνωστής και μη εξαιρετέας μπάλας με το βαθούλωμα στη μέση ή αλλιώς Death Star (κάπου εδώ σα να ακούω τσουγκράνες να σηκώνονται και πυρσοί να ανάβουν, με εμένα στην κεντρική πυρά). Η ταινία μας λέει για όλες εκείνες τις χαμένες λεπτομέρειες και τους άγνωστους ήρωες, που έχουν γίνει σαν απλή αναφορά στο A New Hope, αν δε με απατά η μνήμη μου. Δε θέλω να spoiler-ιάσω ιδιαίτερα, μιας και μου τη δίνει και μένα, αλλά το μόνο που θα πω είναι πως η ταινία είναι μια stand-alone movie, οπότε δε θα έχει συνέχειες… Ναι ναι παραδόξως ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΑΡΜΕΞΟΥΝ ΣΑΝ ΑΓΕΛΑΔΑ! Το πρώτο τίμιο κατ’ εμ Πάμε λοιπόν στο ζουμί.
Στην ταινία εκτίμησα ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό: σε ένοιαζε για τους χαρακτήρες . Ο κάθε ένας μέσα στην ταινία είχε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που λόγω της γεμάτης διάρκειας που είχε η προβολή (θα σου πω μετά για αυτό, μιας και το πολύ δεν είναι πάντα και καλό), ένιωθες πραγματικά αναγνώστη μου τον πόνο και το δράμα τους (κάπου εδώ παίζει το βιολί και κλααααααμα η κυρία ). Η Felicity Jones ( Jyn Erso) έπαιξε πολύ καλά σαν ας πούμε η «βασική» πρωταγωνίστρια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έπεσε η ταινία στο λάθος να αναδείξει μόνο εκείνη σαν οντότητα. Ένα λάθος που για μένα έγινε στο Force Awakens που η ταινία είχε ας πούμε την Rey με το πόσο ξεχωριστή ήταν, να μη μας δίνει λίγο παραπάνω νόημα στο γιατί υπάρχουν όλοι οι υπόλοιποι… Εντάξει ΟΚ καλό το concept του πρωταγωνιστή-παιδιού για όλες τις δουλειές, αλλά είπαμε… Εδώ λοιπόν η ταινία για μένα έχει το μεγάλο συν. Ειδικά ο χαρακτήρας του Donnie Yen (Chirrut Imwe, που στο Ι βάζουν έναν τόνο περίεργο, μη με κοιτάτε, εγώ τώρα ήρθα) ήταν ίσως ο πιο bad-ass της ταινίας, για λόγο που… ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΟΛΑ ΕΔΩ! Καλή χημεία χαρακτήρων, πάρα πολύ καλές ερμηνείες και γενικά όπως τόνισα επιτέλους σε ένοιαζε που υπάρχουν. Εδώ άλλο ένα τελευταίο για χαρακτήρες: R2-D2 άντε αγόρι μου σπίτι σου… Κ2 και dry bread! Πραγματικά ίσως το android που όλοι θα θέλαμε φίλο… Θα με καταλάβετε.
Βέβαια, μιας και τίποτα δεν είναι ρόδινο ( και για να αιτιολογήσω το ποσό σκύλος είμαι γενικά σαν άνθρωπος) εδώ ας πω λίγο το θέμα της διάρκειας της ταινίας. Θεωρώ πως μάλλον ήταν κάπως υπερβολική. Από τη μια είχε προφανώς το χώρο και τον χρόνο να πει τα πράγματα όπως έχουν, ααααααλλάαααα χωρίς να δίνει σε πολλά σημεία κάποια ουσιώδης πληροφορία ως προς την πλοκή και λοιπά. Λίγο παραπάνω θόρυβος από όσο έπρεπε, αλλά ok και πάλι μη με έχετε σαν τον γκρινιάρη στο θεωρείο του Muppet Show (το reference θα το πιάσουν οι γεροί σαν κι εμένα). Δεν ήταν λίγες οι φορές που είπα «άσε το αγόρι μου και δώσε μου εμένα το Βlaster». Γενικά, μην περιμένετε την καταιγιστική δράση, πάρα μόνο σε κάποια σημεία κατά τη διάρκεια και μόνο προς το τέλος. Ίσως ήταν βέβαια στο όλο σκεπτικό «όπου χρειάζεται», αλλά εντάξει σαν αγοράκι το ήθελα λίγο παραπάνω. Πάμε λοιπόν τώρα στα… τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η ταινία εικαστικά ήταν πάρα πολύ καλή… Θα με ρωτήσεις τώρα, ήταν η καλύτερη; Θα σου απαντήσω όχι. Πριν οπλίσεις όμως αναγνώστη μου το Light-Saber, να σου εξηγήσω τι παρατήρησα. Η ταινία έδειξε ελαφρώς πως δεν είχε μάλλον το ανάλογο κασεράκι που έχουν άλλες ταινίες… Ναι μεν καταπληκτικά 3D γραφικά, αλλά κυρίως γραφικά… Έκανε λίγο μπαμ το όλο δεν έχω real-life εφεδάκια, πράγμα που ίσως μας κακομάθαν άλλες ταινίες του είδους, ακόμα και το Force Awakens. Προσέξτε, δε λέω πως δεν ήταν καλά. Τα CGI models ήταν για σεμινάριο πραγματικά (ειδικά σε έναν βασικό κακό, χρωστάω να βγάλω καπέλο που δε φόραγα εκείνη την ώρα). Αλλά ΟΚ ήταν αυτό που λεμέ, κάτι έλειπε… Όσο για τη μουσική, παραδόξως και ευχάριστα γράφοντας το, δεν είχε πάρει τόσο αυτούσιο το κλασσικό μουσικό σκέλος των γνωστότερων αδερφών της και τράβηξε μια ξεχωριστή πορεία σε αυτό. ΟΚ προφανώς και είχες Classic Themes να παίζουν, αλλά δεν μονοπωλήσαν το ενδιαφέρον που λέμε.
Για τέλος θα αναφερθώ συνοπτικά στα εξής. Ένα ακόμα τίμιο που παρατήρησα ήταν πως δεν έκανε τόσο χρήση του όλου Star Wars Universe. Εντάξει ΠΡΟΦΑΝΩΣ και είχε αναφορές αλλά και φάτσα φόρα-παρουσίες (και με χαρακτήρες που θα δεις αναγνώστη μου μέσα, οκ ξέρω έχεις δει τα τρέιλερ) αλλά δεν το έσκισε σαν γάτα. Διακριτικές αναφορές και πάρα πολλές μικρές πινελιές, που σίγουρα έναν φανατικό του Franchise θα του χαρίσουν μια ερωτική διέγερση να το πω. Παράδειγμα σε αυτό, ήταν πως ας πούμε τα οπτικά συστήματα στόχευσης και απεικόνισης στα συστήματα που είχαν, ήταν αυτά από τις πρώτες τριλογίες… Κάτι που ο Lucas στα επεισόδια 1, 2 και 3 είχε γράψει εκεί που δε θα πιάσει ποτέ το μελάνι… Λεπτομέρεια θα μου πεις ρε δικέ μου, αλλά πραγματικά μου έκανε εντύπωση και έδειξε την αφοσίωση στο πόνημα.
Επειδή σε κούρασα όμως, να το τελειώνω. Ήταν μια πολύ καλή ταινία; Ναι ήταν. Ήταν η καλύτερη Star Wars; Μάλλον όχι. Και πραγματικά δε ξέρω αν μπορώ να τη συγκρίνω, γιατί ακριβώς σαν αυτοτελής ταινία, δεν μπήκε στον κόπο να πιαστεί από το όλο σύμπαν, όσο από μερικά κομμάτια του. Για αυτό και την ευχαριστήθηκα αρκετά. Αν εξαιρέσεις τα σημεία που σου είπα πιο πάνω, σε γενικό βαθμό νομίζω πως κάποιος που θα τη δει δε θα κλάψει τα λεφτά του. Δώσε τα να τη δεις και μη ξεχνάς: May the Force be with you…
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
