Πραγματικότητα πως έχουμε συνηθίσει τις μεταφορές ταινιών αλλά και comic στο κόσμο των Video Games. Αμέτρητα τα παραδείγμα και ένα από αυτά είναι και το RoboCop: Rogue City. Αν και ποτέ δεν ήμουν τεράστιος fan των ταινιών αυτών, γνώριζα περι τίνος πρόκεται από μικρός. Το θέμα είναι πως ποτέ δεν είχα πιάσει το αληθινό νόημα των ταινιών Robocop και το πόσο βάθος έχει αυτός ο χαρακτήρας. Αρκετοί είναι αυτοί που χαρακτήριζαν τον RoboCop, εγκόσμια Alex Murphy, ως έναν «μεταλικό κουβά» που πυροβολεί. Προσωπικά με αφορμή αυτό το Review, έκατσα να δω σχεδόν όλες τις ταινίες μέχρι που κατέληξα να βλέπω το πικρό και απίστευτο τρόπο με τον οποίο ο Alex Murphy, ένας αστυνομικός, χάνει τη ζωή του από γνωστή μαφία και… «ανασταίνεται».
Όμως δεν τελειώνουν όλα εδώ. Η μαγεία του RoboCop είναι ολίγον τι πολυδιάσταση. Έχουν οι μηχανές αισθήματα; Μπορεί άραγε ένα μυαλό να επιβιώσει σε ένα σώμα μηχανής; Υπάρχει πνεύμα και μπορεί να διαχωριστεί από το σώμα; Και όμως ο κόσμος του Robocop κρύβει τεράστιο βάθος, το οποίο ίσως αρκετοί από εμάς να μη είχαμε ή έχουμε αντιληφθεί. Αμέτρητα τα ερωτήματα και τα διλλήματα που σου δίνει η ταινία, ανάμεσα στη ζωή, το θάνατο και την τεχνολογία.
Στα δικά μας τώρα και στην αξιολόγηση του RoboCop: Rogue City. Η εταιρεία ανάπτυξης Teyon σε συνεργασία με τη Nacon, έδωσαν στο κοινό ένα ακόμα first person shooter με τη διαφορά όμως ότι εδώ έχουμε έναν πασίγνωστο και iconic χαρακτήρα. Σεναριακά το παιχνίδι είναι πάνω κάτω μία ακόμα αστυνομική ιστορία με τον ήρωά μας να εμπλέκεται αρχικά στην εξάρθρωση μίας συμμορίας η οποία έχει πάρει ομήρους. Στο τέλος της ιστορίας, για ακόμα μία φορά, η εταιρεία μας βάζει το δίλημμα αν ένας ανθρώπινος νους μπορεί να συνυπάρξει στο σώμα μίας μηχανής. Ένα glitch λοιπόν ή καλύτερα, ένας αποσυντονισμός του RoboCop φέρει διάφορα ερωτήματα στο Αρχηγείο. Όμως ο Alex Murphy έχει αρκετούς φίλους που αναγνωρίζουν την αξία του και θα τον βοηθήσουν μέχρι το τέλος.
Ένα από τα πράγματα τα οποία μας άρεσε είναι οι έξυπνοι διάλογοι και το γεγονός ότι υπάρχει ροή σε αυτό το κομμάτι. Επίσης η εταιρεία μας δίνει τη δυνατότητα επιλογής απαντήσεων αλλάζοντας επί της ουσίας το ίδιο το παιχνίδι. Επίσης οι διάφορες απαντήσεις μας φέρνουν πιο κοντά ή πιο μακριά από τη κοινότητα στην οποία ζούμε… Αν για παράδειγμα αποδεχθείς να βοηθήσεις μία κυρία η οποία ψάχνει το γιο της αλλά δεν έχουν περάσει 72 ώρες τότε έρχεσαι πιο κοντά στη κοινότητα. Αν όμως αρνηθείς καθώς ο νόμος ορίζει 72 ώρες, τότε έρχεσαι πιο κοντά στο νόμο.
Ξέχωρα από όλα αυτά, υπάρχει αρκετά μεγάλο θέμα με το Lip Sync, του τίτλου καθώς και με διάφορα ακόμα bugs και glitches. Ο τίτλος «κόλλησε» στο δικό μας PS5, στο σημείο όπου προσπαθούσαμε να βγούμε από το αστυνομικό τμήμα μετά το τέλος της πρώτης αποστολής. Έπρεπε να κλείσουμε τη κονσόλα και να την επανεκινήσουμε. Προβληματικός επίσης είναι και ο τρόπος με τον οποίο μαζεύουμε πυρομαχικά από τους νεκρούς. Αν δεν σκύψεις και δεν γίνει synchronized το τετράγωνο, όπλα δεν αλλάζεις και σφαίρες δε μαζεύεις. Τώρα που είπαμε όπλα, μικρή λίστα των διαθέσιμων όπλων, γενικά σε όλο το παιχνίδι.
Άντε ένα ημιαυτόματο και κανένα αυτόματο πυροβόλο. Βέβαια το περίστροφο θερίζει αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ένα από τα ωραία σημεία είναι πως μπορούμε να αρπάζουμε αντικείμενα όπως τηλεοράσεις, πυροσβεστήρες και άλλα πολλά και να τα πετάμε προς τους αντιπάλους μας. Επίσης, μπορούμε να αρπάζουμε τους ίδιους από το γιακά και να τους πετάμε δεκάδες μέτρα μακριά. Είναι κάτι το οποίο φέρνει διασκέδαση, σε αντίθεση με το γεγονός πως ο τίτλος δεν διαθέτει κάλυψη του χαρακτήρα μας στα εισερχόμενα πυρά. Δεν υπάρχει κουμπί που να σε φέρνει αλφάδι με κάποιο τοίχο ή αντικείμενο για να φυλαχθείς. Η στολή του RoboCop δέχεται όλες τις σφαίρες των αντιπάλων και το μόνο επί της ουσίας που μας σώζει είναι η σωστή σκοποβολή και το γεγονός ότι μετά θα πρέπει πατώντας τον κύκλο, να κάνουμε heal μέσω healboxes. Τα οποία όμως δεν είναι απεριόριστα και τα βρίσκουμε σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού. Επίσης, ένα από τα περίεργα είναι πως ενώ υπάρχει οδηγός στο χάρτη για να μη χάνουμε το δρόμο μας, κάποιες φορές δημιουργούντας σύγχυση, ειδικά στο αστυνομικό τμήμα.
Φανταστείτε λοιπόν πως έχετε στη κατοχή σας έναν σχετικά αργό παίκτη, ο οποίος δεν υπολογίζει τίποτα, μπαίνει σε ένα χώρο με εχθρούς και προσπαθεί να τους καθαρίσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κάποιες φορές βέβαια οι εχθροί θυμίζουν τα παλιά arcade με κινήσεις τετραγωνισμένες όπως τα shooter που παίζαμε βάζωντας πενηντάδραχμα. Ένα από τα θετικά του παιχνιδιού είναι πως οι σφαίρες επηρεάζουν το περιβάλλον. Υπήρξε στιγμή που ένιωσα λες και είμαι ο NEO στο Matrix στη σκηνή με την Trinity όπου ρημάζουμε όλους τους εχθρούς και δεν μένει τσιμέντο για τσιμέντο. Ωρίστε λοιπόν τι ήθελε να πετύχει η εταιρεία. Ένα απλό και εθιστικό shooter. Μπες, δες και διέλυσέ τα όλα. «Παρέα» με όλα αυτά, μας δίνει και το σύστημα αξιολόγησης του ήρωα. Μετά το πέρας κάθε αποστολής, ο RoboCop περνά από σύστημα αξιολόγησης. Πόσους έσωσε, πόσα στοιχεία συνέλεξε και άλλα πολλά.
Τα γραφικά του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά γενικά είναι ικανοποιητικά. Όλα αυτά φυσικά δικαιολογούνται από το χαμηλό σχετικά budget του τίτλου. Ο ήχος του RoboCop: Rogue City είναι πανέμορφος με τον Basil Poledouris να κάνει φανταστική δουλειά. Ναι είναι Έλληνας! Ο Βασίλης Πολυδούρης εργάστηκε σκληρά σε ταινίες όπως ο RoboCop 3 και ο Free Willy. Ότι καλύτερο θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιου είδους παιχνίδι.
Εν κατακλείδι, το Robocop: Rogue City είναι ένας τίτλος που αξίζει να υπάρχει στη συλλογή σας και να απολαύσετε. Ειδικά αν είστε fan των ταινιών αφού καταφέρνει να πιάσει ακριβώς το συναίσθημα και το κλια αυτώ. Εάν δεν είστε, πιθανώς θα σας παρασύρει η απλότητα του, ειδικά το shooting του, το οποίο φέρει τη σφραγίδα του του Alex Murphy και της πανέμορφης και ρομαντικής ιστορίας του. Μπορεί τα γραφικά να μην ενθουσιάζουν αλλά ο ήχος και τα υπόλοιπα μικρά στοιχεία που συνθέτουν το παιχνίδι, αξίζουν τη προσοχή σας. Ένας τίτλος value for money.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
