Αναγνώστες μου καταρχάς να σας ευχηθώ καλή χώνεψη, μιας και δεν πρόλαβα να σας ευχηθώ για τις γιορτές. Έλα εντάξει άσχετα αν πιστεύεις ή όχι, με στατιστικά στοιχεία μιλώντας, όλοι μπαγάσες εκεί έξω βρήκατε ευκαιρία να φάτε παραπάνω, οπότε εντάξει μην το πάμε στο όλο μεταφυσικό. Είπα μεταφυσικό και τι θυμήθηκα ο συγγραφέας του ονείρου. Πως όλοι λίγο ή πολύ προσευχόμαστε κάπου (πες το θεά τύχη ρε παιδί μου) να πάμε να δούμε κάτι που φαίνεται βλακεία ενώ τελικά να είναι ένα διαμάντι που περήφανα μπορεί να κοσμεί ένα δαχτυλίδι σε πρόταση γάμου (μη βγάζετε σπυριά τα ελεύθερα πνεύματα, τρόπος κάποιου λέγειν είναι).
Αυτό ιδιαίτερα στην περίπτωση μιας ταινίας που παίζει μέσα ο πρωταθλητής του λαού The Rock και λες «μεγάλε τιτάνα του καναβάτσου, κάνε το πόνημα να είναι καλύτερο και από φέτα σε φαγητό» (εδώ μη δω σχόλια φασίστα των γαλακτοκομικών χοντρέ, γιατί παιδιά οι ανώμαλοι είστε εσείς που ΔΕΝ τρώτε φέτα. Εδώ κάπου τελειώνει η διαφωνία).
Έκανα λοιπόν το εγχείρημα και αντί του Ready Player One, είπα να πάω κλασσικά κόντρα στο κατεστημένο και σαν άλλος επαναστάτης Ποπολάρος πανάθεμα με, να πάμε να δούμε με το αμόρε το Rampage, με την ευχή να είναι καλύτερο από αυτό που περιμέναμε. Τόσα έχει αντέξει η δύσμοιρη με μένα, οπότε ένα ακόμα ρίσκο ίσως το ανεχόταν και δε θα με χώριζε. Αλλά σε ακούω να λες «χοντρέ μιλάς άσχημα για ταινία που παίζει μέσα Ο Βράχος. Το άτομο που δε ξέρουμε αν θέλουμε να τον έχουμε κολλητό για τον χαρακτήρα του και το θεληματικότερο πηγούνι στην πιάτσα ή εκείνον που θα φωνάξουμε σε μανούρα στο φανάρι!» και οκ I will set my case in a moment που λένε και οι δικηγόροι (οι αγγλόφωνοι Έλληνα δικηγόρε που ίσως διαβάζεις, δε σε θίξαμε). Άραγε λοιπόν για τι ταινία μιλάμε; Μια καλή ταινία; Μια ταινία που παίρνει όλη τη χρυσή βατομουριά και πάει σπίτι; Ερωτήματα που θα σας τα απαντήσω όλα στις επόμενες σειρές. Αλλά πρώτα πάμε μια μικρή αναδρομή και μάθημα ιστορίας, μάλιστα στο χώρο του gaming και πως στο καλό το Rampage συνδέεται με το αγαπημένο μας άθλημα. Οπότε ΦΩΤΑ, ΚΑΜΕΡΑ ΚΑΙΙΙΙΙΙ… Ηρεμία στο συνεργείο και παρακαλώ φέρτε τις μπανάνες στον George (το όνομα του γορίλα). Έχει ρέψει το ζωντανό! Εχμ. Που είχαμε μείνει; ΑΑ!! Ναι! ΔΡΑΣΗ!!!
Έτος 1986 και συγκεκριμένα στη γενέτειρα του όλου «η τρέλα δεν πάει στα βουνά, αλλά μαζεύεται όλη σε ένα σύμπλεγμα νησιών» (που οκ έχει βουνά, αλλά δε σε θέλω να κρίνεις εντάξει;) Ιαπωνία, ήθελαν έναν λόγο να δώσουν στον λαό επιτέλους τη δυνατότητα να καταστρέψει εκείνος το Tokyo (ή τέλος πάντων κάποια πόλη εκεί έξω) και να βγάζει γούστα με το να είναι ο παίχτης επιτέλους στη θέση του Godzilla ( στην προκειμένη είχες ένα όντως τεράστιο ερπετό ονόματι Lizzie που από όνομα και μόνο θα ήσουν σε φάση «Ωωωω! Τι γλυκό τερατάκι!! Ποια είναι η μεγάλη σαύρα που θα με φάει; Ε;; Ποια;! ).
Το σενάριο του τότε παιχνιδιού ήταν πως είχες 3 μεταλλαγμένα τέρατα που το ένα το αναφέραμε. Ακόμα λοιπόν υπήρχαν ο George o γορίλας (που η συνωνυμία με τον συντάκτη είναι συμπωματική, εντάξει; ) καθώς επίσης και ο Ralph ένας τεράστιος λυκάνθρωπος (ή έστω κάτι που προσομοίαζε έναν τέτοιον). Σκοπός ήταν η λύση γρίφων με τη βοήθεια ενός ανατρεπτικού gameplay, κυριολεκτικά διαμάντι για την εποχή… ΣΟΒΑΡΕΨΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ!! Απλά έβγαινες παγανιά και ο,τιδήποτε δεν ήσουν εσύ και τα pixels σου έπρεπε να το καταστρέψεις ή να το φας! Ούτε μα, ούτε μου. Απλά και όμορφα. Παραδόξως βέβαια, το παιχνίδι είχε ένα ενδιαφέρον όσο να πεις γιατί πέρα από το όλο solo playthrough που μπορούσες να κάνεις, είχες τη δυνατότητα να έχεις άλλους 2 παίχτες μαζί με σένα στην πίστα, πράγμα που έχει πάντα χαβαλέ. Με λίγα λόγια πίτσα, μπύρα και ξεκληρίζουμε πόλεις!
Το παιχνίδι μάλιστα απέκτησε μερικές ακόμα συνέχειες (συγκεκριμένα 6 από ό,τι με πληροφόρησε το control. Επαγγελματίες αγάπη μου, όχι αστεία!), ενώ εγώ προσωπικά έχω προλάβει στο PlayStation 1 το Rampage: World Tour που οκ έναν χαβαλέ τον είχε. Δεν είχε τύχει να το τσεκάρω σε παρέα με φίλους, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΦΙΛΟΥΣ ΕΝΤΑΞΕΙ;; Πλάκα κάνω. Ακόμα θυμάμαι κάτι λιωσίματα πάνω από κονσόλες με παρεούλα, που οι μισοί και βάλε που διαβάζουν παίζεται να είχαν πρωτοκοιτάξει ήλιο στην παιδική χαρά τότε. Aaaaanyway στο θέμα μας.
Τα παιχνίδια που βγήκαν είχαν όλα το ίδιο μοτίβο, με εξαίρεση ένα Puzzle Game, που έμοιαζε με ανώμαλο Tetris ή κάτι τέτοιο. Όπως λοιπόν καταλαβαίνουμε, δεν είναι δα πως περιμένουμε και το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για ένα τέτοιο πόνημα. Τι γίνεται όμως πάνω στο πανί;
Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής. Μεγάλη εταιρεία κάνει πειράματα πάνω σε συνδυασμούς γενετικού υλικού και πάει κάπου λέγοντας. Η μεγάλη κακή εταιρεία δεν μπορεί να προστατέψει την ανθρωπότητα από τα πειράματα της. Χημικά πέφτουν από το διάστημα (πως είπατε κύριε συντάκτη σας ακούω να λέτε; Κάτσε έχει κι άλλο!) και «Ω-κοιτα-να-δεις-γκινια-ρε-παιδι-μου» (θα το έγραφα μια λέξη αλλά ούτε troll σε forum δε θα έβγαζε νόημα) πέσανε κοντά σε 3 ζωάκια. Επίσης «ωτιθαυμαπαλι» ο Davis Okoye (Dwayne Johnson) είναι ειδικός με ζώα και έτυχε να είναι και πάλαι στρατιωτικός. Τα ζώα γίνονται τεράστια σαν το εγώ μου. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α μετά από τις τελευταίες εκλογές και γενικά τον κοινωνικό αναβρασμό με την εκλογή Τραμπ, πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει και 3 τέρατα (2 ήδη τα ξέρει ενώ το τρίτο που είναι ένα τεράστιο ερπετό, πρέπει να έπαθε Altair μιας και δεν το πήρε πρέφα ούτε η ταινία ένα πράμα). Για μπροστάρη η Κυβέρνηση των Η.Π.Α έχει τον Harvey Russell ( Jeffrey Dean Morgan ή αλλιώς πατέρα Winchester, μιας και μόνο έτσι τον αναγνωρίζω, όλα τα άλλα δεν πιάνονται που έχει παίξει) που είναι ένας σκληρός αγόραρος ( ή έστω αυτό θέλει να μας πείσει η ταινία). Σκοπός λοιπόν είναι όοοοολοι να προσπαθήσουν να σώσουν την ανθρωπότητα από το μένος 3 τεράστιων τεράτων. Η Αμερική ακόμα υπάρχει οπότε υποθέτουμε καλά πρέπει να πήγε. Τίτλοι τέλους. Χωρίς πλάκα αυτόν είναι το story.
Δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναφέρω το υπόλοιπο δυναμικό της ταινίας, γιατί παίζει πιο γνωστοί και καλοί ηθοποιοί να είναι όσοι συμμετείχαν πίσω από τις κάμερες (αν κάποιος τους έδινε επιτέλους την ευκαιρία να βγουν εκείνοι στο πανί) ενώ δεν ξέρω αν ακόμα και τα CGI μέσα είχαν καλύτερη σκηνική παρουσία… Στο σενάριο να προσθέσουμε πως ο γορίλας μέσα είναι αλμπίνος (που εκτός αν έχεις αχρωματοψία αναγνώστη μου, θα το είδες στο trailer), για να δείξουμε πόσο ξεχωριστός είναι… Μπαγάσες στο σενάριο με κάνατε να βουρκώσω, απλά όχι για αυτόν τον λόγο όπως λέω παρακάτω… Επίσης οι κυρίες (και τα υπόλοιπα κοινωνικά φύλα) να μη χαρούν με την παρουσία στο cast του Joe Manganiello, γιατί η διάρκεια παρουσίας του στην ταινία παίζει να ήταν πιο σύντομη και από το cameo του σαν Deathstroke.
Παιδιά χωρίς καμιά αμφιβολία, η ταινία χαλαρά μπαίνει στο top μου της κατηγορίας «ξεκίνημα για μοιρολόι πάνω από πορτοφόλι» και ίσως τα πιο πεταμένα λεφτά που έχω δώσει EVER! ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ PACIFIC RIM μπροστά του πάει για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας!!! Τι The Shape of Water και γενετήσια ανδρικά μόρια αποχρώσεως κυανού….
Εξηγούμαι. Αρχικά να πω πως σε καμιά περίπτωση δεν περίμενα κάτι καλό από σενάριο. Το concept δεν ήταν δα παρμένο από κάποιο έργο του Cervantes για έναν περιπλανώμενο ιππότη ( ο Δον Κιχώτης ρε άσχετοι εκεί έξω), οπότε και την ταινία ήθελα να τη δω όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορούσα από αυτό. (ΟΧΙ ΤΟΝ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ!). Άρα λοιπόν είχα στηρίξει πραγματικά τις ελπίδες μου να περάσει ευχάριστα η ώρα πάνω σε πράγματα όπως χαβαλέ και… Ε ΝΤΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΧΑΒΑΛΕ ΠΟΥ ΗΛΠΙΖΑ ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙ! Αλλά όχι παιδιά, η ταινία είναι ακόμα και σε αυτόν τον τομέα χειρότερη και από τα χειρότερα των dad jokes. Επίσης ίσως σε εξίσου ίδια προσδοκία, είχα στο τέρμα πίσω αριστερά μέρος του κεφαλιού μου (όπως μπαίνεις από το μέτωπο) πως η ταινία θα κατάφερνε να δώσει πραγματικά νέο ορισμό στο όλο σκόνη και θρύψαλα να γίνει μια πόλη.
Η ταινία φάνηκε πως έγινε απλά για να γίνει. Ούτε ο σωματαράς ο Rock την έσωσε αλλά ούτε και ο πατέρας Winchester, σαν ας πούμε τα ονόματα που έφεραν μπας και! Από τις λίγες ταινίες που είχε πάθει χωρίς καμιά υπερβολή «τελικά τι θέλω; Πίτσα ή σουβλάκι» δίλημμα ( προς φίλους από Θεσσαλονίκη, σας έχουμε γραμμένους και το πιτόγυρο εμείς έτσι θα το λέμε μέχρι να σβήσει ο ήλιος), που σημαίνει πως δεν ήξερε τι ήθελε να βγάλει. Μια comedy ή action movie ; Επίτηδες δεν ανέφερα το action comedy genre γιατί απλά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!! Τι εννοώ…
Η ταινία ήταν ένα κράμα που έπαιρνε υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό της με κλισέ όπως: μεγάλος κίνδυνος, απελπισμένη προσπάθεια να το σώσουμε στο ’90, πολύ βαβούρα πρακτικά για το τίποτα, σοβαροφάνεια σε βαθμό over 9000 σε πολλές φάσεις, ένα με το ζόρι bromance ανάμεσα σε Johnson και Morgan, ένα ας πούμε πιο λογικό animalance (νέα λέξη που σημαίνει φιλία/αγάπη ανάμεσα σε άνθρωπο και ζώο. Παρακαλώ κόσμε, δεν κάνει τίποτα) ανάμεσα σε Johnson και γορίλα (που λες πάει στο καλό έχει μια βάση μέσα), ένα ρομάντζο ανάμεσα σε πρωταγωνιστές (όχι δεν έγινε τόσο politically correct για να φύγουν ο γορίλας με τον Rock στο ηλιοβασίλεμα. Όχι δεν εννοούμε κτηνοβασία, οπότε να ενημερώσουμε τους φιλόζωους πως κατά τη διάρκεια γυρίσματος της ταινίας κανένα ζωάκι δεν έπαθε κάποιο κακό). Όσο για κωμωδία, μη ξεκινήσω καν! Όλα ήταν γύρω κυρίως από τον γορίλα με τον Rock, άντε και κάνα ξέμπαρκο που θα ξέφυγε από τον διορθωτή όταν βγήκε το τελικό draft της ταινίας!
Πραγματικά είναι κατόρθωμα να βγάζεις μια ταινία που όχι μόνο δεν έχει συνοχή (πράγμα που τονίζω δεν είναι απαιτούμενο) αλλά δεν μπαίνει καν στην κατηγορία cult, γιατί μέχρι και τα movie trolls θα ξεκινήσουν κατανάλωση βαρειών ναρκωτικών. Σπάνια έχω τάσεις υπνηλίας σε ταινία, οπότε σίγουρα μπορώ να την έχω στα υπόψιν για περιπτώσεις που δεν μπορώ να κολλήσω ύπνο ούτε σαν στριφτό! Ήταν εν ολίγοις μια ταινία που ο Rock έπαιζε τον ίδιο χαρακτήρα όπως και στις υπόλοιπες 3000 ταινίες που έχει παίξει τα τελευταία χρόνια (πλασματικός αριθμός, είπαμε δεν είναι δα και ΤΟΣΟ ενεργός. Πρέπει να κοιμάται κιόλας λογικά!), αλλά ίσως από τις πιο αδιάφορες στιγμές που τον έχω δει στο πανί.
Ναι παιδιά η ταινία ήταν τόσο χάλια. Κυρίως επειδή στην προσπάθεια να γίνει action comedy, έγινε πολύ κάτω του μετρίου και στα 2. Αν και η ταινία μπορεί να θεωρηθεί πιο πολύ action (;), μιας και ακόμα και στην περιγραφή της έτσι αναφέρεται, πρακτικά ήταν και κωμωδία αφού προσπάθησαν μέσα να το ελαφρύνουν σε αρκετές στιγμές. Τονίζω το «προσπάθησαν» ακόμα και σε γενικό σύνολο της ταινίας, γιατί αγάπες μου εκεί του κινηματογραφικού πολιτισμού, όταν σε πληρώνω για κάτι συγγνώμη αλλά δεν επιβραβεύω μόνο την προσπάθεια σου και πως όλοι παίρνουμε βραβείο συμμετοχής… Οκ δεν είναι δα πως στη σκηνοθεσία ή στο screenplay είχες και το επιτελείο των Avengers, αλλά λίγο παραπάνω κόπος δε θα έβλαπτε…
Εδώ νομίζω μπορούμε να δούμε λίγο το κακό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στο Hollywood: έχει πεθάνει σε μερικά θέματα και δεν του το λένε για να μην του έρθει απότομα. Τι εννοώ.
Κάντε μια μικρή παρατήρηση σε ταινίες που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια. Πολλά remake, πολλά πονήματα πάνω σε έτοιμες συνταγές όπως popular franchises ή δοκιμασμένες συνταγές και στο σύνολο μια αίσθηση ανακύκλωσης. Γενικά ένα πράμα που πλέον δε θα παράγει κάτι πρωτότυπο, όσο κάτι που θα είναι κάπως fan deliverance υπηρεσία. Κοινώς τι έχουμε δει πως παίζει να θέλει ο ντουνιάς. Ωραία, πιάσε μια περιποιημένη και καθαρίσαμε. Ταινίες που θα έχουνε τα ονόματα που σίγουρα είναι λαοφιλή και κάπως θα πουλήσουν, hype που ακουμπά τη σφαίρα της φαντασίας για το αποτέλεσμα, trailer που δίνουν την ταινία πιο στεγνά και από τη Σαχάρα το καλοκαίρι (ποντάροντας στο να πεις «ε, εντάξει! Άμα ρε φίλε εδώ τσακίζει, φαντάσου τι θα γίνεται μέσα! Παίζει να έχει όλη την Αρχιεπισκοπή από παπάδες ξέρω ‘γω!!»), εναρμόνιση με διάφορα κοινωνικά θέματα που επηρεάζουν την ίδια την απόδοση (πράγμα όχι κακό, απλά να έχει και έναν λόγο ύπαρξης) και γενικά πάαααρα πολλά πράγματα.
Εν τέλει καταλήγεις να έχεις μέτριες ή περιορισμένες πένες σε σενάριο και screenplay, που θα στηρίξουν το τελικό αποτέλεσμα πάνω σε κάτι που θα είναι κάπως καλό στο μάτι, πασπαλισμένο με μούρες συμμετοχές και στηριζόμενο κυρίως στο όλο fan audience συναίσθημα, χωρίς όμως να αποδίδουν κάτι εμπνευσμένα ή έστω με έναν τρόπο που να λες «τι είδα ρε παιδί μου!». Μιλάω πάντα για ταινίες που θα έχουν σαν πηγή έμπνευσης το φανταστικό και γενικά genres που δεν μπαίνουν στη σφαίρα του «ρεαλιστικού» κατά κύριο λόγο.
Οι κάποιες εξαιρέσεις που μπορεί να δεις, όπως στις ταινίες comic και πάλι έχουν αρκετό πρότυπο υλικό, οπότε και πρέπει να είσαι γεννημένος στον αστερισμό της αποτυχίας για να μην πουλήσει! Τυχαία θα αναφέρω ακόμα και το τελευταίο Fantastic Four, που ο μέσος θεατής είπε σίγουρα 8 φορές καλύτερα οι παλιές! Ιδιαίτερα σε nerd genres ( και γενικά όλων των κατηγοριών υπό την έννοια όπως είπα των όχι και τόσο «ρεαλιστικών» ταινιών) που είναι έτοιμα λεφτά, μόνο και μόνο από τον μύθο που υπάρχει είτε γύρω από χαρακτήρες μέσα ή ακόμα και τους ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουνε κάτι. Μη μου πεις δεν ψάρωσες όταν άκουσες πως σε ταινία Transformers θα έπαιζε ο Hopkins ή στο Gods of Egypt θα είχες τον ΑΠΟΛΥΤΟ Geoffrey Rush και κάτι έστω και φευγαλέα δε σε έκανε να θες να το δεις…
Έτσι λοιπόν μου δημιουργήθηκε μια απορία: ποιος εν τέλει φταίει σε αυτό; Είναι το στούντιο που αδυνατεί να δώσει κάτι καλύτερο (που αυτό συμπεριλαμβάνει όλους τους οικονομικούς και μη παράγοντες) ή το κοινό που έχει δείξει να μη γουστάρει και κάτι ιδιαίτερα ποιοτικό ή κουραστικό να παρακολουθεί; Γιατί δέχομαι πως σε είδη όπως αυτή η ταινία, δεν είναι πως θα πας να δεις και Κουστουρίτσα, αλλά ρε φίλε τουλάχιστον δώσε μου κάτι να μου μείνει! Το Hollywood παίζει πολλές φορές με πράγματα όπως νοσταλγία για παλιούς και περιέργεια για νέους, με ένα αποτέλεσμα όμως που απομακρύνει θεωρώ τους πρώτους σε μέσο όρο και προσφέροντας κάτι πολύ χειρότερο στους νέους, επειδή δεν έχουν και κάποιο σοβαρό μέτρο σύγκρισης… Αλλά εδώ μπαίνω πολύ στη σφαίρα του υποκειμενικού, οπότε δε χρειάζεται να συνεχίσω.
Μετά λοιπόν από μερικές μνήμες σε αυτό το πράγμα που είδα, στα τεχνικά της ταινίας η αίσθηση ήταν κάπως απογοητευτική. Ας πούμε τα μοντέλα των τεράτων (που θα έπρεπε να είναι η ψηλότερη κορώνα της ταινίας, αν υποθέσουμε πως στηρίζεις μια ταινία πάνω σε αυτά) ήταν απλά φτιαγμένα με ένα μεγάλο meeeeeh! χωρίς να δίνει κάτι ιδιαίτερο. Σε σύγκριση μάλιστα με το Pacific Rim, που ήταν ίδιας φιλοσοφίας ταινία ( κοινώς μεγάλα πράγματα κάνουν μπαμ και μπουμ με ό,τι κινείται ) και προσθέτοντας το γεγονός πως εδώ ΟΝΤΩΣ ήθελες να δεις να σκορπάνε χήρες και ορφανά τριγύρω, πραγματικά βαρέθηκα! Τη δράση που περίμενες σε μια ολόκληρη ταινία την είχες γεμάτα ΠΑΛΙ στο τέλος και μάλιστα άντε στο τελευταίο βαριά 20λεπτο (χρόνος χοντρικά γιατί παίζει να ήταν και λιγότερο, αλλά δεν ήταν πως θα βάλω και χρονόμετρο στο κινητό), με ΑΚΟΜΑ μια φορά να ρωτάς «ταινία γιατί δε μου τα είπες πιο πριν αυτά, πως μπορείς να γίνεις τόσο πρόστυχη!!;;». Πιο πολύ ψάρωσα με την περιγραφή που διάβασα στο IMDb, παρά όταν έβλεπα την ίδια την ταινία!
Την εμπειρία ίσως την έκανε λίγο ψαρωτική το γεγονός πως βρέθηκα να δω την ταινία σε αίθουσα που είχε Atmos σύστημα ήχου, οπότε και γεμάτα άκουγα τα πάντα γύρω μου λες και ήμουν στην ταινία. Αυτό ίσως να ανέβασε κάπως τα ποσοστά αδρεναλίνης μου και να μη με πήρε εντελώς ο ύπνος. Παιδιά σοβαρά γλάρωσα ελαφρώς μέσα, πράγμα που δεν το παθαίνω εύκολα ακόμα και με λίγες ώρες ύπνο όπως τώρα που γραφώ το κείμενο! Καλά για soundtrack δεν το συζητάμε, παίζει αν έβαζαν κάνα χιτάκι από Enrique Iglesias, να έδινε πιο ενδιαφέρων τόνο στην ταινία.
Πάμε ταμείο, γιατί όντως πρέπει επιτέλους να κοιμηθώ και λίγο! Εντάξει δε ρωτάω καν τα κλασσικά ήταν καλή ταινία και λοιπά. ΗΤΑΝ ΧΑΛΙΑ! Πραγματικά μέχρι τώρα λεφτά έχω πες κλάψει ανά καιρούς, με τρανταχτό παράδειγμα το 7th Son που θεωρούσα ΤΗΝ απογοήτευση. Ακόμα και στο Ragnarok ή το Pacific Rim πέρασα κάπως καλύτερα. Αλλά αυτό το πράμα με το Rampage δεν το έσωζε τίποτα. Πραγματικά δεν αξίζει καν να το κατεβ… εεε να το νοικιάσεις νόμιμα σε Blu-Ray (γιατί πλέον δεν είμαστε τίποτα τελευταίοι να παίρνουμε DVD), έστω για χαβαλέ. Ταινία που ακόμα και drinking game να σκεφτείς πάνω σε κάτι μέσα, παίζει να φύγεις νηφάλιος. Χωρίς να το κουράζω άλλο, πανηγυρικά η ταινία ανήκει στην κατηγορία «ξέπλυμα κατάμαυρου χρήματος» και αν σου προτείνει κάποιος να τη δείτε ενώ την έχει δει ή έστω έχει γνωστό που το έχει κάνει, να ξέρεις πως είτε εκείνος είτε ο γνωστός του είναι προφανώς άνθρωποι με πολλά ψυχολογικά και σίγουρα σιχαίνονται τον κόσμο. Στη θέση σου θα τους έκοβα την καλημέρα και θα καλούσα και μια αστυνομία για κάποια σιγουριά παραπάνω.
Υ.Γ. Εντάξει πάλι καλά που η καλή μου παρά το μαρτύριο της ταινίας, δε με χώρισε. Δεν το λες και λίγο…
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
