Επιστροφή στην Α’ κατηγορία, με το Pro Evolution Soccer 2017 να αποτελεί τον καλύτερο τίτλο της σειράς — με διαφορά.
Μεταξύ των τόσων remasters, των reboots και των «κοκορομαχιών» για τις νέες κονσόλες, θα νόμιζε κάποιος πως μεταφέρθηκε 10 χρόνια πίσω στον χρόνο, εκεί όπου οι κόντρες μεταξύ σειρών και κονσολών ήταν στα καλύτερά τους. Μια τόσο παλιά αναμέτρηση αποκτά ξανά «σπίθα», και αναφέρομαι φυσικά, στην κόντρα Pro Evolution Soccer vs FIFA για τον «θρόνο» του καλύτερου παιχνιδιού ποδοσφαίρου. Μετά από μερικά πρόσφατα στραβοπατήματα, η σειρά βρίσκει την αυτοπεποίθησή της, ανεβαίνει επίπεδο, και προσφέρει το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχω παίξει ποτέ σε ψηφιακό χορτάρι.
Αν το Pro Evolution Soccer 2016 ήταν ένα άλμα στην σωστή κατεύθυνση, τότε το φετινό παιχνίδι πρόκειται για σπριντ προς αυτή. Πολλές μικρές βελτιώσεις έχουν φέρει το σύνολο σε ένα ψηλό επίπεδο ποιότητας που διασκεδάζει και δημιουργεί το συναίσθημα τού «έναν ακόμη αγώνα», όχι γιατί «κολλάς» στην βαθμολογία σου, στους πόντους GP ή οτιδήποτε άλλο που χρειάζεσαι, αλλά γιατί ό,τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο είναι σκέτη απόλαυση.
Αρχίζω από τους τερματοφύλακες, που ενώ πέρυσι ήταν πολύ βελτιωμένοι και «ατομικοί» — η ομάδα τής PES Productions ήθελε να δώσει ταυτότητα στον καθένα, κι όχι όλοι να συμπεριφέρονται το ίδιο — φέτος γίνονται ακόμη καλύτεροι, εκτελώντας ενέργειες που τους επιτρέπουν να λάμψουν και να βοηθήσουν βάσει των δυνατοτήτων τους. Ένας αργός goalkeeper με εξαιρετικά αντανακλαστικά θα προσπαθήσει να καλύψει την εστία του με την έξοδο προς τον επιθετικό να είναι η ύστατη επιλογή, ενώ οι «γάτες» ορμάνε στην πρώτη ευκαιρία για να μπλοκάρουν την μπάλα πριν ο επιτιθέμενος μπορέσει να αντιδράσει.
Αντίστοιχη βελτίωση υπάρχει και στην συνολική ταχύτητα και βαρύτητα του παιχνιδιού, με τους παίκτες και την μπάλα να είναι λίγο πιο βραδυκίνητοι σε σχέση με πέρυσι, κάτι που επιτρέπει ευκολότερο έλεγχο και περισσότερο παιχνίδι μυαλού. Όταν η μπάλα είναι στον αέρα και την διεκδικούν δύο, πλέον, δεν σταυροκοπιέσαι κι ελπίζεις για το καλύτερο, αλλά έχεις την ευκαιρία να τοποθετήσεις το σώμα σου σωστά για να έχεις έστω μεγαλύτερες πιθανότητες απόκτησης της μπάλας. Δεν είναι κάτι νέο, μεν, όμως πλέον λαμβάνει σοβαρά υπόψη την σωματοδομή του κάθε παίκτη κι έτσι έχεις πολύ μεγαλύτερο κέρδος κάνοντας σωστή χρήση, δίνοντάς σου ένα επιπλέον κίνητρο να καλύψεις μια μπαλιά από την εσωτερική πλευρά, με την σιγουριά ενός αμυντικού που δεν είναι… φτερό στον άνεμο.
Δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λίγες λέξεις το πόσο αυτό βοηθά το επιθετικό αλλά κυρίως το αμυντικό παιχνίδι. Οι «κολοσσοί» της άμυνας πλέον στέκονται ως τείχη ενάντια σε μικροκαμωμένους παίκτες· χαρακτηριστικά θυμάμαι πολλούς αγώνες μου όπου ο Mario Goetze (μου) ήταν σχεδόν καταδικασμένος αν η ντρίμπλα μου δεν πετύχαινε ενάντια σε κάποιο «θηρίο» όπως ο Dejan Lovren, καθώς ο δεύτερος, με σωστή τοποθέτηση, μπορούσε καθαρότατα να εκτοπίσει τον πρώτο και, έτσι απλά, να αλλάξει πόδια η κατοχή. Φυσικά, αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές: ευέλικτοι αμυντικοί μπορούν να αποσπάσουν την μπάλα από παίκτες όπως ο Zlatan Ibrahimovic με σχετική άνεση, δεδομένου ότι εκείνος δεν έχει λάβει θέση υπεράσπισης της μπάλας με το σώμα του.
Κάνοντας πιο δύσκολο (και ρεαλιστικό) το να περάσεις όλη την ομάδα με ένα παίκτη, αρχίζεις να ανακαλύπτεις την συνεργασία των παικτών σου και την σημαντικότητα της σωστής μπαλιάς, την σωστή στιγμή. Όντας παίκτης που μου αρέσει η εναλλαγή με μια επαφή, απευθείας βρήκα πολύ ανώτερο το παιχνίδι σε αυτόν τον τομέα, κι όχι μόνο όσον αφορά τις πάσες, αλλά και τα σουτ. Έχουν προστεθεί αμέτρητα νέα animations που κάνουν ευκολότερο το να λάβεις την μπάλα αλλά και να την δώσεις ή να την σουτάρεις — οι παίκτες μπορούν να εκτελέσουν ιπτάμενα σουτ ή τινάγματα με αυτοθυσία, δίνοντας όχι μόνο ρεαλιστικότερο ύφος στο παιχνίδι, αλλά και νέα προσέγγιση σε πολλές φάσεις.
Το γεγονός ότι υπάρχει μεγαλύτερη πιστότητα των παικτών στην πραγματική τους εκδοχή, είναι κάτι που με ώθησε στο να εξερευνήσω τις τακτικές (εννοώντας μέσα από το πλάνο παιχνιδιού), κάτι που παλαιότερα δεν έκανα σχεδόν καθόλου. Πλέον, προσπαθώντας να εφαρμόσω μια συγκεκριμένη φιλοσοφία παιχνιδιού από κάθε άποψη, έκανα χρήση συγκεκριμένων τακτικών που ευνοούσαν τις ικανότητες των (χαμηλού rating) παικτών μου. Με ομάδες όπως η Leicester, μπορούσα να κοντράρω την Barcelona σε υψηλές δυσκολίες και να φύγω νικητής με 1-0, απλώς γιατί διαχειρίστηκα σωστά κάθε κίνησή μου, εντός κι εκτός γηπέδου, κι αυτό αποτυπώθηκε στον πίνακα του σκορ. Το παιχνίδι, δηλαδή, παίζεται τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και στα αποδυτήρια.
Βέβαια, δεν μιλάμε για «ρομπότ» αλλά για πραγματικούς (ψηφιακούς) παίκτες, οπότε υπήρξαν πολλές στιγμές όπου η μια γκάφα υποδέχεται την άλλη, και το χαμηλό επίπεδό τους υπερνικείται από τους ποιοτικότερους αντίπαλους, αφήνοντάς με ανήμπορο να αντιδράσω. Τραγικά αποτυχημένες έξοδοι τερματοφύλακα, άσχημα τάκλιν ή κάλυψη επιθετικού που ειδάλλως θα έβγαινε offside, ήταν κάτι που συνέβαινε όμως όχι σε ανησυχητικό βαθμό, δίνοντας ένα ακόμη στρώμα ρεαλισμού στο παιχνίδι: ακόμη και οι καλύτεροι παίκτες μπορεί να υποπέσουν σε τέτοια «αμαρτήματα» στην πραγματικότητα.
Online και offline, προσφέρει πολλά για να ασχοληθείς. Είτε με γρήγορα ματς, είτε με το offline Master League (που αναζωογονήθηκε χάρις σε ένα έξυπνο σύστημα μεταγραφών, που τις κάνει δυσκολότερες), είτε με το online myClub (που παραμένει εξίσου εθιστικό με πέρυσι), το πανέμορφο παιχνίδι που εκτυλίσσεται στο τερέν μπορείς να το δεις μέσα από πολλά modes. Σε σχέση με πέρυσι, υπάρχει η υπόσχεση για τακτικά updates στα ρόστερ, οπότε οι μεταγραφές, οι αλλαγές φόρμας παικτών και οι τραυματισμοί που συμβαίνουν στην πραγματικότητα θα μεταφέρονται στο παιχνίδι σε σταθερή βάση. Περιλαμβάνονται, τυπικώς, τα Europa League και Champions League, όπως τα τελευταία χρόνια, με καμιά αλλαγή στη δομή — κάτι που με στεναχωρεί δεδομένων των μεγεθών των δύο διοργανώσεων. Πέρα από γρήγορα ματς κι ένα πολύ απλό πρωτάθλημα, δεν έχει κάτι επιπλέον, ενώ ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα λείπει αυτό το κάτι που κάνει αυθεντική την ατμόσφαιρα.
Με βρίσκω περισσότερο «κολλημένο» στο myClub, όπου έχω χτίσει ένα αξιοπρεπές σύνολο και περνάω την ώρα μου παίζοντας με ομάδες άλλων παικτών, ενώ για πραγματική πρόκληση, το παιχνίδι παίκτη εναντίον παίκτη είναι ό,τι πρέπει. Εξαιτίας των όσων ανέφερα παραπάνω περί gameplay, είναι δεδομένο πως δεν θα δεις την ίδια ομάδα δυο φορές — και δεν εννοώ σαν φανέλα, αλλά σαν τρόπο παιχνιδιού. Οι μέρες του «σέντρα-πάσα πίσω-γιόμα» έχουν εξαφανιστεί, κι έτσι οι δύο πλευρές παίζουν με τον ανώτερο να νικά. Η προσθήκη Auction House για scouters είναι επίσης κάτι που βοηθά να πάρεις παίκτες που θες, πληρώνοντας μονάχα GP κι όχι πραγματικά χρήματα. Παρόλα αυτά, έχει μπόλικο ενδιαφέρον το Master League, καθώς το «ζουμί» του που θεωρώ πως είναι οι μεταγραφές, είναι καλύτερο από ποτέ, με την προσθήκη συμβολαίων για δανεικούς παίκτες να ξεχωρίζει αφού τα budgets λειτουργούν με πολύ μικρότερο περιθώριο σε σχέση με παλαιότερες χρονιές.
Αυτό που βασανίζει τα μυαλά πολλών όμως, είναι πάντοτε ένα: τι δικαιώματα έχει; Με το ατέρμονο marketing που αφορούσε την Barcelona, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για μασκότ ποδοσφαιράκι που περιλαμβάνει μόνο τους “Blaugrana”. Ευτυχώς, δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, καθώς περιλαμβάνει πάνω-κάτω όσα ξέρουμε και «αγαπάμε» τόσα χρόνια: αυθεντικά και μη στάδια ομάδων, πρωταθλήματα από πολλές γωνιές του πλανήτη με έμφαση στα Ευρωπαϊκά, και πολλές (αν όχι όλες) αυθεντικές ομάδες από τα μεγαλύτερα εξ αυτών. Με λύπη μου διαπίστωσα πως ομάδες όπως οι Juventus και Real Madrid δεν υπάρχουν με την πραγματική τους μορφή στο παιχνίδι, κάτι που με κάνει πιο σκεπτικό για τα χρόνια που έρχονται. Η προσθήκη της Liverpool (την οποία θεωρώ καλύτερη στην Αγγλία, για να σπείρω και λίγο οπαδιλίκι) είναι κάτι που με ξετρέλανε καθώς είχα να την δω από το 2010 με τόση λεπτομέρεια — τότε που ο Fernando Torres μεσουρανούσε (εποχές!). Η εξέδρα να τραγουδά το “You’ll never walk alone”, ενώ ο Jordan Henderson βγάζει απίστευτη πάσα στον Adam Lallana που σκοράρει με άνεση… ενάντια στην North Hampshire, ή κάτι τέτοιο. Θέλω να πω, η μάχη για τα δικαιώματα είναι μάλλον χαμένη, κόντρα στο επίσημο παιχνίδι της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, και κάποιος που αναζητά να παίξει με την αγαπημένη του ομάδα είναι πιθανόν να απογοητευτεί ξανά. Να σημειωθεί πως, μέχρι νεοτέρας έστω, δεν δίνει το παρών καμιά Ελληνική ομάδα!
Οι συμφωνίες αυτές βέβαια, έχουν και ορισμένα καλά: οι λεπτομέρειες των παικτών της Liverpool και της Barcelona, φερ’ ειπείν, είναι εξωπραγματικές, με την FOX Engine να δείχνει τα «δόντια» της όπως και με το Metal Gear Solid V: The Phantom Pain. Τα καλά, όμως, σταματούν εκεί, και πέρα από αποκλειστικότητες όπως το Camp Nou, δεν υπάρχει πολύ «ψωμί» στο θέμα. Οι χρήστες σε PlayStation 4 επωφελούνται από το customization που επιτρέπει εισαγωγή αρχείων από μονάδα αποθήκευσης (για τρίτη χρονιά), ώστε να φτιάξεις μόνος σου τις ομάδες και τα πρωταθλήματα που σε ενδιαφέρουν, ή και όλα. Διάφορα patches τέτοιου είδους κυκλοφορούν, με απίστευτη λεπτομέρεια, που διορθώνουν πλήρως το πρόβλημα — όμως είναι απορίας άξιο γιατί αυτό δεν συμβαίνει και στο Xbox One ή το PC.
Μιλώντας για PC, μείνετε μακριά. Η έκδοση που φτιάχτηκε για υπολογιστές δεν έχει σχεδόν καμιά σχέση με αυτή των PS4/Xbox One, από γραφικά έως και gameplay. Προς τιμήν της, η εταιρία είχε δηλώσει πριν μήνες πως αυτή η έκδοση δεν θα ήταν αντάξια των άλλων δύο, όμως αυτό δεν διορθώνει το πρόβλημα. Για μερικούς, η επιλογή για το φετινό ποδοσφαιράκι σε PC γίνεται ευκολότερη, και είναι κρίμα διότι η δουλειά που έγινε στο παιχνίδι στις άλλες πλατφόρμες είναι άξια συγχαρητηρίων.
Φυσικά, τι PES θα ήταν αν τα μενού του ήταν φτιαγμένα για ανθρώπους κι όχι για Klingon; Παρότι η προσπάθεια που έγινε πριν χρόνια για καλύτερη ομαδοποίηση και σύμπτυξη ήταν καλή (αλλά έχρηζε βελτίωσης), φαίνεται πως η «κατάρα» των παραδοσιακών Ιαπωνικών μενού με τις άπειρες επιλογές επί επιλογών δεν έχει φύγει, όπως συναντάμε και σε πολλά άλλα παιχνίδια διαφόρων ειδών που προέρχονται από την αγαπημένη μας χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Είτε στα Ελληνικά, είτε στα Αγγλικά, ετοιμαστείτε για «μάχες» με επιλογές που μπορεί να μη βγάζουν το νόημα που περιμένετε.
Αυτό που σίγουρα πρέπει να αλλάξει είναι ο σχολιασμός. Όσο κι αν εκτιμώ τους κ. Χ. Σωτηρακόπουλο και Γ. Θαναηλάκη, οι γραμμές τους είναι τόσο επαναλαμβανόμενες και πολύ συχνά, εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Φυσικά, και ο Αγγλικός σχολιασμός κινείται στα ίδια επίπεδα, ενώ παρατηρώ ακόμη πολλά φαινόμενα απότομης αλλαγής σε τόνο ή κοψίματα. Δεν κρίνεται όλο το παιχνίδι από τον σχολιασμό φυσικά, όμως είναι μέγιστο αμάρτημα να είσαι τόσο καλός στο «γήπεδο» και να χάνεις πόντους από την παρουσίαση.
Μαζί με τα πολλά νέα animations και την σταθερότητα στα 60fps, υπάρχει εμφανής βελτίωση στα γραφικά, από το οποίο επωφελούνται όχι μόνο τα μοντέλα παικτών (που δυστυχώς, ακόμη έχουν αυτή την κέρινη υφή στο δέρμα παρότι μειωμένη), αλλά και πράγματα όπως το κοινό στις κερκίδες, οι ταμπέλες επί του χόρτου, ακόμη και τα γκελ της μπάλας στο υγρό γήπεδο. Η δυναμική αλλαγή καιρού — ένα ματς να ξεκινήσει με συννεφιά και κάποια στιγμή να πιάσει βροχή κι έπειτα να σταματήσει, για παράδειγμα — είναι επίσης μια περυσινή προσθήκη, η οποία βελτιώθηκε με την φετινή κυκλοφορία. Υγρό γήπεδο σημαίνει αστάθεια παικτών με περισσότερα γλιστρήματα, μειωμένη ταχύτητα σε συρτές μπαλιές, και λιγότερα γκελ. Όλα τα παραπάνω μπορούν να επηρεάσουν το παιχνίδι σε σημαντικό βαθμό, και γίνονται τυχαία — ευτυχώς, γιατί αν ήταν κάτι που υπήρχε συνεχώς απλώς και μόνο για διαφήμιση, θα καταντούσε εκνευριστικό.
Συνοψίζοντας λοιπόν, μιλάμε για τον βασιλιά τού ποδοσφαίρου σε κονσόλες αυτή τη στιγμή, με τον επερχόμενο σε λίγες ημέρες ανταγωνιστή του να έχει μια δύσκολη μάχη να δώσει. Η δράση μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι απόλαυση, με μοναδικά μελανά σημεία, για άλλη μια φορά, την παρουσίαση και φυσικά, τα δικαιώματα.
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για review: PlayStation 4
Είδος: Sports
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4, PlayStation 3, Xbox 360, Xbox One, PC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 16/09/2016
Εκδότρια εταιρία: Konami
Εταιρία ανάπτυξης: PES Productions
[/vc_column][/vc_row]
