Pro Evolution Soccer 2015 Review

Ισοφάριση στο 90′ για το PES, που επιστρέφει δυναμικά στο χορτάρι.

Ας είμαστε ειλικρινείς: παρότι μεγάλος λάτρης του PES για πάνω από μια δεκαετία, το PES 2014 βγήκε από το κουτί του λιγότερες από 10 φορές. Ο λόγος ήταν ότι το ποτήρι ξεχείλισε, δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ από καμιά μεριά. Το online του είτε δεν δούλευε, είτε υπολειτουργούσε, είτε δεν ήταν διασκεδαστικό λόγω μιας κοινότητας που εγκατέλειπε 9 στα 10 ματς όταν δεχόταν γκολ. Κι όταν ήσουν offline, τα προβλήματα ήταν είτε στην ανικανότητα των συμπαιχτών σου να κινηθούν σωστά στον άδειο χώρο, είτε ΑΙ που ξαφνικά σταματούσε να κυνηγάει διεκδικήσιμη μπάλα μεταξύ άλλων. Το ντεμπούτο του παιχνιδιού στην εντυπωσιακή μηχανή γραφικών FOX Engine της Kojima Productions ήταν μια απογοήτευση και η χειρότερη κυκλοφορία PES για χρόνια.

Όμως πώς θα ξανανέβεις αν δεν βρεις τον πάτο; Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν κάθισα και έπαιξα αρκετά το νέο Pro Evolution Soccer 2015 κι έφυγα ικανοποιημένος. “The Pitch Is Ours” είναι το σλόγκαν της Konami για τον τίτλο, και φέτος νομίζω πως το πέτυχε.

Για βετεράνους, χαρούμενο είναι το γεγονός πως ο γρήγορος τρόπος παιχνιδιού επιστρέφει και η μπάλα είναι συνεχώς πάνω-κάτω με ευκολία. Οι πάσες και η ικανότητα οι συμπαίχτες να κατανοήσουν και να επωφεληθούν αυτών έχουν βελτιωθεί σημαντικά κι αυτό φαίνεται όχι μόνο στις μεγάλες αλλά και στις μικρές ομάδες. Κάτι που με εκνεύριζε σημαντικά στα προηγούμενα παιχνίδια είναι ότι ο παίχτης που χειριζόσουν ήταν σχεδόν ισάξιος με όλους τους αντίπαλους στις μεγάλες δυσκολίες — έβλεπες σπριντ του Λαβέτσι και ξαφνικά να έρχεται σαν σίφουνας ο άγνωστος αμυντικός της άγνωστης αντιπάλου και μαρκάρει “στα ίσια”. Δεν υπήρχε ουσιαστικό πλεονέκτημα εάν δεν ήσουν ο απόλυτος παίχτης. Εδώ το κάθε όνομα στη φανέλα κάτι σημαίνει, και επηρεάζει το παιχνίδι άμεσα. Ο ζωηρός Στέρλινγκ για παράδειγμα κινείται και ντριμπλάρει πολύ διαφορετικά στον χώρο από ότι ο εξίσου παιχνιδιάρης Νεϋμάρ, ή το “τείχος” Νόιερ που καλύπτει την εστία του εντελώς διαφορετικά από πιο ευέλικτους γκολκίπερ. Οι παίχτες έχουν ψυχή και χαρακτήρα, ειδικά οι πιο γνωστοί, όμως δεν σημαίνει ότι οι μικρότερες ομάδες κινδυνεύουν να είναι ολόιδιες. Αντιθέτως, ξανά ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο παιχνιδιού. Δεν γίνεται να ενσωματώσεις τον Μπαλοτέλι στον δικό σου τρόπο παιχνιδιού, πρέπει εσύ να ενσωματωθείς στον δικό του, στις δυνάμεις και αδυναμίες του, και το ίδιο ισχύει και τους καλύτερους ή χειρότερους αντίστοιχους παίχτες. Δεν χειρίζεσαι την ίδια ομάδα με διαφορετικές φανέλες κι έναν-δύο παίχτες που κάνουν κάτι μοναδικό, χειρίζεσαι μια ζωντανή εντεκάδα!

Η συμπεριφορά της μπάλας επίσης αλλάχτηκε, και πλέον δεν νιώθετε πως κλωτσάτε μπάλα του βόλει. Η κάθε μπαλιά έχει βάρος, η κάθε πάσα έχει κατεύθυνση και ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιείτε τις χειροκίνητες μπαλιές, αφού έχει βελτιωθεί εμφανέστατα και ο αυτόματος χειρισμός. Η FOX Engine έδωσε κι άλλο “αέρα” στους παίχτες, οι οποίοι είναι πιο φυσιολογικοί από ποτέ στις κινήσεις τους. Παρά το ασυνήθιστο φαινόμενο του να σταματήσει κάποιος ξαφνικά να κάνει το οτιδήποτε, η κίνηση ανταποκρίνεται στην δράση — ένα δυνατό τάκλιν δεν θα ρίξει τόσο εύκολα κάποιον εύσωμο, δυνατό παίχτη τουλάχιστον άμεσα, καθώς πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο λόγω του τάκλιν να μην μπορέσει να κρατήσει την ισορροπία του και να παραπατήσει παρακάτω.

Γενικώς χαρά θα προκαλέσει και το γεγονός πως η αμυντική λειτουργία έχει ως βάση τα θεμέλια του 2014, με μερικές αναβαθμίσεις που επιτρέπουν πιο δίκαιο χειρισμό κι αποτελέσματα. Τα τζαρτζαρίσματα έχουν ουσία, έχουν βάρος, και είναι απαραίτητο στοιχείο μιας σωστής άμυνας. Κάτι που δεν με χαροποίησε είναι τα τάκλιν, τα οποία μερικές φορές φαίνονται σαν καταπέλτης που πετάνε τον παίχτη εμπρός με ταχύτητα — μπορεί να χαλάσει μια φάση και να “κερδίσεις” μια κάρτα από το πουθενά. Αντίστοιχα έχει βελτιωθεί και ο χειρισμός ντρίμπλας με την μπάλα στα πόδια, και πλέον μπορείτε — με έναν επαρκώς ταλαντούχο παίχτη — να ντριμπλάρετε αποκλειστικά με τον αριστερό μοχλό-κίνησης, που έξυπνα καταλαβαίνει πώς να αντιδράσει και πότε, “ζυγίζοντας” τις επιλογές όταν ο αντίπαλος είναι κοντά. Οι ντρίμπλες του δεξιού μοχλού παραμένουν τόσο εντυπωσιακές όσο και δύσκολες, και δανειζόμενο από την γενικότερη αληθοφάνεια, το ότι έχεις έναν καλό ντριμπλέρ δεν σημαίνει πως οι ντρίμπλες του πάντα θα πετυχαίνουν — η τύχη επηρεάζει τα πάντα.

Σ’ αυτό συμβάλλει φυσικά και η προσθήκη ενός συστήματος παρόμοιου με του FIFA, που επιτρέπει το παιχνίδι να “τραβάει” αυτόματα στατιστικά από την πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ο κορυφαίος Ντι Νατάλε συμπλήρωσε 200 γκολ στην Σέριε Α και η απόδοση του ήταν στα ύψη, οπότε την στιγμή που γράφω το review, βλέπω πως έχει ένα +2 στα γενικά στατιστικά. Αντίστοιχα, αν περνάνε βδομάδες που δεν έχει ασσίστ, γκολ ή γενικότερα καλή απόδοση, τα στατιστικά του θα κατέβουν αναλόγως. Αυτό επηρεάζει και τις εντεκάδες, συστήματα και τακτικές του εκάστοτε προπονητή, καθώς αν επιλέξετε να παίξετε ένα ματς που συμβαίνει αυτή τη βδομάδα πραγματικά, θα δείτε και τους δυο αντιπάλους να παρατάσσονται όπως γίνεται στην πραγματικότητα, με υπολογισμένους τους τραυματίες κλπ.

Η μεγαλύτερη προσθήκη του είναι αναμφίβολα το myClub, ένα mode παρόμοιο με το Ultimate Team του FIFA, όπου φτιάχνεις την εντεκάδα των ονείρων σου και ανταγωνίζεσαι είτε το μηχάνημα offline είτε άλλους παίχτες online για να ανέβεις και βαθμολογικά. Το “κόλπο” βρίσκεται στην δομή, καθώς για να αποκτήσεις νέους παίχτες πρέπει να προσλάβεις έναν μάνατζερ για κάποια συγκεκριμένη θέση, ο οποίος θα σου βρει τυχαία έναν παίχτη δυναμικότητας αντίστοιχης με αυτή του μάνατζερ. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο να φτιάξεις την εντεκάδα που έχεις στο μυαλό σου, αν αναλογιστείς και τα νέα πρωταθλήματα και ομάδες, όμως επίσης κάνει το ενδιαφέρον να φεύγει πιο αργά κι εσένα να παλεύεις πιο σκληρά. Και μην ξεχνάμε, είναι πιο δύσκολο να ανέβεις την “σκάλα” της βαθμολογίας με παίχτες που δεν ξέρεις πώς ακριβώς συμπεριφέρονται (όπως αναφέρθηκε πριν), κι επίσης γλυτώνεις να βλέπεις μόνιμα ομάδες με Μέσσι, Μπέιλ, Ρονάλντο και ούτω καθεξής online. Μικρο-συναλλαγές επίσης παρουσιάστηκαν για το mode, που προσφέρουν κάρτες ξεκούρασης των παιχτών ή καλύτερης ποιότητας μάνατζερ αλλά τα GP — πόντοι που μαζεύονται εντός ματς για πράξεις όπως αιφνιδιαστικά σουτ ή τέλεια τάκλιν — αποκτώνται τόσο εύκολα που δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί ποτέ να αγοράσετε κάτι επιπλέον. Συν τοις άλλοις, πρέπει να “ποντάρεις” και στον μάνατζερ της ομάδας (μερικοί πραγματικοί προπονητές εμφανίζονται στο παιχνίδι) αφού τα συστήματα και ο τρόπος παιχνιδιού της εντεκάδας σου εξαρτάται από το ποιες τακτικές μπορεί ο προπονητής να εφαρμόσει!

Εκεί που “πονάει” ο τίτλος είναι, φυσικά, στα δικαιώματα των ομάδων κι όχι μόνο. Προσέθεσε σημαντικά νέα πράγματα, όπως η Κινέζικη και η Αργεντίνικη Λίγκα, η δεύτερη κατηγορία Αγγλίας και Γαλλίας αλλά είναι φυσικό να μην μπορείς να “βυθιστείς” στο παιχνίδι όταν αντί για την ιστορική Λίβερπουλ βλέπεις το όνομα “Μερσισάιντ Ρεντ”. Επίσης, το πολυπόθητο Master League έχει αλλάξει ελάχιστα κι είναι πλέον ανούσιο λόγω του myClub, που σε κρατάει σε συνεχή αγωνία. Κι ας μην αναφερθώ στον ελληνικό σχολιασμό, ο οποίος είναι τραγικά τυποποιημένος και συγχρονισμένος άσχημα. Ο Γιώργος Θαναηλάκης συγκεκριμένα μου δίνει την εντύπωση πως διαβάζει τις λέξεις του από χαρτί μηχανικά και το μόνο που σκέφτεται είναι η πληρωμή που θα λάβει, δεν υπάρχει κανένα πάθος και οποιαδήποτε προσπάθεια σε κάπως πραγματική απόδοση αποτυγχάνει.

Όσον αφορά τα μενού, έχει κινηθεί προς το δυτικότερο στυλ με τις μεγάλες εικόνες και τα μικρά κείμενα, μακριά από τις πιο Ιαπωνικές ατέλειωτες λίστες με επιλογές, αλλά και πάλι χρειάζεται λίγη δουλειά ως προς το πώς παρουσιάζει τα πράγματα. Από όσα μου δίδαξαν τα tutorials στην αρχή του παιχνιδιού, δεν θυμάμαι τίποτα, κι αυτό γιατί δεν νομίζω πως ο ιδανικός τρόπος εκμάθησης τέτοιων πολύπλοκων συστημάτων είναι το να διαβάζεις ατέλειωτα κείμενα. Τέλος, σχετικά καλή εντύπωση μου έκαναν τα γραφικά αλλά όχι πολύ καλή. Το δέρμα ακόμα μου φαίνεται σαν από πορσελάνη μερικές φορές (ίσως ευθύνεται ο φωτισμός) και τα μαλλιά απλώς δεν δείχνουν φυσικά. Οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στην ομάδα όμως για τις πραγματικές φυσιογνωμίες που δημιούργησαν, οι οποίες εννιά στις δέκα φορές είναι σαν να κοιτάς τον πραγματικό παίχτη κατάματα.

Οπότε, τι έχουμε στο πακέτο; Μια πλήρη εμπειρία που χρειάζεται δουλειά μεν, αλλά έχει αναπτυχθεί και ξεχωρίσει με τεράστια διαφορά από τον προκάτοχό του. Η Konami με περηφάνια δηλώνει “the pitch is ours”, και η κόντρα PES-FIFA φουντώνει ξανά. Αν είστε από αυτούς που διασκέδασαν με το PES 6 ή PES 2012 (τα δύο καλύτερα κατ’ εμέ) τότε επιστρέψτε στη σειρά άφοβα. Αν πάλι έρχεστε από το “αντίπαλο” στρατόπεδο, ετοιμαστείτε για μια διαφορετική και φρέσκια εμπειρία ποδοσφαίρου, με μπόλικο σασπένς και βάθος συστημάτων και gameplay.

[wp-review]