
Ένα από τα franchise που ζητούσαν οι παίκτες επίμονα να αναβιώσει τα τελευταία χρόνια ήταν αναμφισβήτητα το θρυλικό Prince of Persia, που φέρει τις ρίζες του από το μακρινό 1989. Η Ubisoft κάποια στιγμή ανακοίνωσε το Remake του Prince of Persia: The Sands of Time του 2003, όμως η ανάπτυξη του πέρασε και περνάει, αν και έχει μπει σε μια ομαλότητα πλέον, από σαράντα κύματα. Στο μεσοδιάστημα όμως είχαμε την ανακοίνωση του 2.5D και κατά πρώτη ανάγνωση χαμηλότερης παραγωγής από AAA τίτλο, Prince of Persia: The Lost Crown, για το οποίο εγώ, όπως κι άλλοι φαντάζομαι, υπέθεσα ότι έρχεται για να μας «χρυσώσει το χάπι» της αναμονής μέχρι την μεγάλη επιστροφή. Ένα σημείο όμως που με έκανε να ελπίζω, πέρα του ότι αφορούσε το franchise του Prince of Persia και φυσικά ήθελα να το πιάσω στα χέρια μου, ήταν ότι αναπτυσσόταν από το studio της Ubisoft στο Montpellier, υπεύθυνο για τα αγαπημένα μου πρόσφατα σχετικά Rayman αλλά και Valiant Hearts. Αυτό που τελικά αντίκρυσα και βίωσα όταν το έπιασα στα χέρια μου ήταν όχι μόνο την εκπλήρωση των προσδοκιών μου αλλά μία εξαιρετική προσπάθεια που δίνει νέα πνοή και δρόμο να διαβεί μετά βαΐων και κλάδων το αγαπημένο αυτό franchise. Πάμε να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά όμως.
Αρχικά το Prince of Persia: The Lost Crown, ναι μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη κυκλοφορία σε αυτό το θρυλικό franchise. Εν συνεχεία, είναι ένα 2.5D side-scrolling action παιχνίδι μέσα σε αυτό το είδος που αποκαλούμε Metroidvania. Ο χαρακτήρας μας είναι πρωτοεμφανιζόμενος, ονομάζεται Sargon και ως νεαρός πολεμιστής που ανήκει στην elite κλειστή ομάδα των The Immortals, που έχουν ορκιστεί να προστατεύουν την Περσία και το στέμμα της, μεταβαίνει στο όρος Qaf για να σώσει τον πρίγκηπα Ghassan που έχει προηγουμένως απαχθεί. Το όρος αυτό είναι massive (εκτός από… καταραμμένο), τόσο σε έκταση και ποικιλομορφία και διαθέτει πολλά μυστικά, δυνάμεις, μαγείες κοκ. για να κάνουν την εμπειρία μας ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Γενικά η αφήγησή του για το είδος του βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο, υπάρχουν ανατροπές και μυστήριο στο σενάριο αν και θα ήθελα λίγο βαθύτερη ανάπτυξη στους βασικούς χαρακτήρες.
Από εκεί πέρα, μεταβαίνουμε από οθόνη σε οθόνη, από περιοχή σε περιοχή και οι βασικές κινήσεις μας είναι να πηδάμε, να κάνουμε slide και dash, να λύνουμε γριφους ενώ δεν λείπουν οι μάχες με το δίδυμο των σπαθιών που διαθέτουμε. Στην πορεία μας συλλέγουμε νέες ικανότητες που μας βοηθούν τόσο στο platforming για να φτάσουμε σημεία που δεν μπορούσαμε προηγουμένως και να ανοίξουμε νέες περιοχές για να προχωρήσουμε ή ικανότητες μάχης. Ειδικά οι ικανότητες που αποκτούμε από ένα σημείο και μετά και «παίζουν» με το χρόνο και τις διαστάσεις έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Μπορούμε ακόμα να τοποθετήσουμε Amulets που ανακαλύπτουμε στο περιδέραιο μας δίνοντας μας ξεχωριστά χαρακτηριστικά για να τα προσαρμόσουμε στις ανάγκες μας. Παρόλα αυτά αν και ο οπλισμός, οι ικανότητες μας και οι δυνάμεις μας εξελίσσονται και αναβαθμίζονται ίσως θα ήθελα λίγο περισσότερο ποικιλία στον οπλισμό που θα έδινε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον στην προσέγγιση στις πολύ ωραίες ομολογουμένως μάχες (ειδικά μικρότερα και μεγαλύτερα bosses είναι απόλαυση). Γενικά το Gameplay το παιχνιδιού, είναι γρήγορο, άμεσο, απαιτεί δεξιότητα ορισμένες στιγμές (αν και υπάρχουν βαθμίδες δυσκολίες αλλά και assist χειρισμού αν δυσκολευτείτε) και διαθέτει στο κομμάτι της ανακάλυψης και περιήγησης νέων περιοχών όλα εκείνα τα στοιχεία για να το χαρακτηρίζουν έναν πανάξιο εκπρόσωπου των Metroidvania. Ίσως κάποιες περιοχές που θα κληθούμε ή θα θελήσουμε να κάνουμε backtracking, αφού το είδος το επιβάλλει άλλωστε, να ήταν ευκολότερα προσβάσιμες αλλά προφανώς υπάρχουν σημεία για fast travel και να μην ξεχάσω τα Wak-Wak trees που αναπληρώνουν υγεία, potions κλπ. Παραβλέποντας αυτά μικρά ατοπηματάκια, η δομή του και τα κομμάτια που έχει κάνει master όλα αυτά τα χρόνια η Ubisoft Montpellier είναι εξαιρετικά.
Τεχνικά, το παιχνίδι μπορεί να μην διαθέτει τα jaw dropping γραφικά αλλά μεταξύ μας, δεν ένιωσα στιγμή ότι τα χρειάζεται κιόλας. Είναι προφανώς και λόγω του είδους που υπηρετεί αλλά αρτιστικά είναι πανέμορφο, οι χαρακτήρες και τα animations ικανοποιητικότατα και οι διαφορετικές περιοχές εξαιρετικά σχεδιασμένες. Βέβαια η επιλογή αυτή των developers επιτρέπει στο παιχνίδι να τρέχει μέχρι native 4K και 120fps στις τηλεοράσεις που τα υποστηρίζουν (σε PS5 και Xbox Series X) και ένας τίτλος που απαιτεί αντανακλαστικά και γρήγορές μάχες και περιήγηση η απόδοση ειδικά σε υψηλά frames (τα 60fps τρέχουν νερό) είναι κάτι που προσδίδουν πολύ στη συνολική εμπειρία. Το παιχνίδι κυκλοφορεί σε όλες τις κονσόλες τωρινής και προηγούμενης γενιάς αλλά είχα την ευκαιρία να το παίξω πολύ και στο νέο φορητό PlayStation Portal μέσω Remote Play με το PS5 και το καταχάρηκα πραγματικά. Ηχητικά είμαστε επίσης σε πολύ καλό επίπεδο αν και κάποια voice overs τα ένιωσα λίγο off, εντούτοις τη δουλειά τους την κάνουν.
Ολοκληρώνοντας, το Prince of Persia: The Lost Crown είναι ένας εξαιρετικός τίτλος που ανοίγει νέους δρόμους σε ένα αγαπημένο franchise που μας έλειψε. Αυτό που εκτίμησα στο studio της Ubisoft στο Montpellier είναι ότι αποφάσισε να χτίσει και να εξελίξει πάνω σε ένα είδος που κατείχε απόλυτα και το αποτέλεσμα το δικαιώνει. Μάλιστα η επιλογή της Ubisoft να κυκλοφορήσει το παιχνίδι σε budget αρχική τιμή ανεβάζει ακόμα περισσότερο την αξία της επιλογής μας. Από περιεχόμενο είναι γεμάτο, με ένα mixed playthrough μπορεί να φτάσετε μέχρι και τις είκοσι ώρες για να το τερματίσετε ενώ είμαι βέβαιος ότι θα δαπανήσετε και τις έξτρα ώρες που απαιτούνται για να τα συλλέξετε όλα φτάνοντας στο 100% completion. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι το Prince of Persia με τον τρόπο που το γνωρίσαμε τώρα δεν θα έχει συνέχεια και προσωπικά θα την αναμένω με πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Ευχαριστούμε τις Ubisoft και CD Media για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
Τι σημαίνουν οι βαθμολογίες στο Busted
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!