Επ τι κάνουμε παίδες Ελλήνων; (και λοιπών εθνικοτήτων, όλα κι όλα είμαι παγκόσμιο φαινόμενο… ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΩ!) Είναι που λες Παρασκευή βράδυ και έχουμε ήδη κλείσει τα εισιτήρια μας για την ταινία Power Rangers. Να σου πω την αλήθεια πήγα πολύ προκατειλημμένος, σε σημείο ΟΚ πάμε για Χρυσό Βατόμουρο από τα αποδυτήρια, μιας και μου μύριζε πολύ ξεπέτα και πάμε να αρμέξουμε τη νοσταλγία της Generation X για την τσέπη των εταιρειών και μόνο… Ε Η ΤΑΙΝΙΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΜΙΑ ΚΛΩΤΣΙΑ ΑΛΑ POWER RANGER STYLE και μου ‘πε «ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ» (μιας και τόσο καιρό δεν το είχα χρησιμοποιήσει σε κάποιο post μου στο Facebook). Αναγνώστη μου γεννημένε στα 90’s επέτρεψε σε μας τους παλιόγερους να μας πιάνει ρίγος και μόνο στη σκέψη ΠΩΣ ΟΛΗ Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ ΗΡΘΕ ΣΕ Ε-Ν-Α ΜΟΝΟ FILM…! Αρπάξτε τα Morphing Coins, ξεπαρκάρετε τα Zords και πάμε να δούμε την ταινία που έγινε ο λόγος να βάλουμε το Theme song της πρώτης σεζόν των Power Ranger στο repeat μέχρι να βγει ο Dragonzord από τη θάλασσα!! (Όχι δεν είναι μέσα στην ταινία, μη χαίρεστε!)
Το Main Story της ταινίας δε ξεφεύγει και τόσο πολύ από το παλιό: Μια παρέα από εφήβους στην Αμερικάνικη πόλη του Angel Grove (γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ και η Αμερική είναι πηγή κάθε κακού, δείτε απλά το Independence Day. Πρέπει να γίνει ένα παγκόσμιο ταμείο αποκατάστασης επιτέλους… ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ!) μετά από κάποια ευτράπελα και περίεργες καταστάσεις βρίσκουν τον τρόπο και τη δύναμη να γίνουν οι μεγαλύτεροι προστάτες της γης ( και όχι δεν παίζει P.I.M.P από 50cent στο soundtrack). Δε θα μείνω πολύ στο σενάριο της ταινίας, μιας και όλοι μπορούμε μάλλον να πάρουμε τζούρα πως δε θα είναι και για βραβείο ευρεσιτεχνίας, αλλά πίστεψε με δε σε νοιάζει στην καμία και θα σου πω πιο μετά γιατί… Η ταινία δε χαίρει κάποιας παρέλασης τρανών ονομάτων ( Ε;Ε; Το πιάσατε; 25η Μαρτίου; Παρέλαση; ΔΕ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΕΦΕΡΛΗΣ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ; Καλά σκάω…) πέρα από την Elizabeth Banks (Rita Repulsa) που μέσα στην ταινία είναι μια υπέροχη κακιά και πραγματικά το πάει λίγο παραπάνω. Τον κύριο Bill Hader (Alpha 5) που ok, όπως καταλαβαίνουμε είναι το απόλυτο comic relief μέσα που παίζει να έχει τις πλέον «από το πουθενά» ατάκες και πραγματικά ήταν από τους χαρακτήρες που δεν έπαιζαν κάποιο ρόλο ιδιαίτερο αλλά δεν μπορούσες να περιμένεις μέχρι να τον ξαναδείς… Εδώ θα σας πω για την πλέον έκπληξη, με την παρουσία του κυρίου Bryan Cranston (Zordon) που μεταξύ μας δείχνει πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή… Αυτό το λέω κυρίως για μερικά φαινόμενα ηθοποιών που επειδή θεωρούν μια ταινία κάπως Ω’ διαλογής και λοιπά, σνομπάρουν να συμμετέχουν οι κοντέσες, ενώ μια ταινία έχει τα φόντα να είναι υπέροχη! Το υπόλοιπο cast είναι σχετικά άσημο με εξαίρεση τον Dacre Montgomery (Jason/Red Ranger) που τον έχουμε (ή μάλλον έχετε δει, μιας και ακόμα δεν έχω αξιωθεί να τσεκάρω) στο Stranger Things, που αν κρίνω από την ταινία, είναι ταλεντάκι ο μικρός… Γενικά μέσα οι ερμηνείες για τα δεδομένα του action genre ήταν αρκετά καλές. Σίγουρα δεν είναι πως ρε παιδί μου θα έβλεπες και τον Πιανίστα, αλλά ο καθένας από το cast έπαιζε με συνέπεια, με φυσικότητα (υπάρχει λόγος που το λέω, θα σου πω παρακάτω) και ο χαρακτήρας της Rita Repulsa, έκλεβε ελαφρώς την παράσταση. Ακόμα και στα μεταφρασμένα που είχαμε back in the day, σου έβγαζε μια ψύχωση. Ε και εδώ το είχε και μάλιστα με επιτυχία.
Γενικά οι ερμηνείες μέσα ήταν πάρα πολύ καλές και ιδιαίτερα σε σχέση με το σενάριο. Στέκομαι εδώ γιατί ενώ προείπα πως δεν είναι δα και ταινία πειραματικού κινηματογράφου (εδώ λίγο εμετούλης έρχεται από τον οισοφάγο) αλλά κερδίζει με κάτι: οι Power Rangers δεν είναι τα τότε “ιδανικά” παιδάκια της πρώτης σεζόν. Βλέπεις πως ο καθένας έχει τα δικά του ψεγάδια και δαίμονες, που πρέπει να αντιμετωπίσει με κάποιον τρόπο και ενώ οκ έχει κάτι ηλίθια του στυλ «friendship power» και λουλουδάκια τριγύρω και με μερικά politically correct από τα μαλλιά, γενικά το βασικό είναι πως δεν το κουράζει. Και ενώ η ταινία αργεί κάπως να μπει στο ζουμί, μιας και θέλει να χτίσει το back story των χαρακτήρων, το κάνει με το όλο «τόσο-όσο» και νομίζω εκεί δε σε κάνει να θες σαν πλέον «ενήλικας» να αρπάξεις το τσεκούρι και να αρχίζεις να ξεκινάς γενοκτονίες. Πραγματικά δε σε περιορίζει το όλο νοσταλγία, απλά η ταινία ΟΝΤΩΣ δεν κουράζει! (ΝΑΙ ΡΕ ΠΗΓΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΣΤΟ LOGAN ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΕ ΜΟΥ ΟΣΕΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΘΕΛΕΤΕ! Μου είχαν σούρει κάτι Ευαγγέλια τότε, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΓΡΑΦΩ ΕΔΩ, DEAL WITH IT! Εεεεε μααα!) Εντάξει πέρα από την πλάκα, είναι μια ταινία που έχει κυρίως κοινό τις μικρές ηλικίες, που εντάξει πόσα “βαριά νοήματα” να έχει μέσα. Αλλά ακριβώς επειδή ήθελε να πετύχει το σημείο ισορροπίας ανάμεσα σε ενήλικους και ανήλικους, νομίζω τα καταφέρνει μια χαρά. Αλλωστε μη λέμε και βλακείες, οι νέες γενιές έχουν μεγαλώσει με πολύ παραπάνω βία και γενικά πολύ πληροφορία σε σχέση με μας τα ούγκανα τότε. Αναφορά στα «πέτρινα χρόνια» άλλη φορά. Ειδική αναφορά στο τέλος θα είναι το χιούμορ. Πραγματικά οι ατάκες ήταν διαμαντάκια. Δεν τις περίμενες, σου έριχναν μια στα άντερα και έφευγαν ωσάν τους ninjas και ψαχνόσουν! Χάρηκα μέσα τους διαλόγους που πραγματικά είχαν μια φυσικότητα, σαν τις παρέες εκείνες που έχουν ένα δέσιμο λόγω ακριβώς της διαφορετικότητας.
Και ξεκινάμε τώρα τα τεχνικά χαρακτηριστικά, μιας και έχει υδρόψυξη, κάρτα γραφικών και… (Ε ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΔΕ ΘΑ ΕΙΧΕ CGI;;; Αφοδεύουν οι αρκούδες στο δάσος, που έλεγε και ο Αρκάς;;) Λοιπόν η αλήθεια είναι η εξής: ήταν εντυπωσιακή! Δε μου έκανε εντύπωση απλά η ύπαρξη τους, όσο η προσοχή στη λεπτομέρεια, που βέβαια με κούρασε ελαφρώς στο μάτι. Είχε κάτι τρελά κοντινά πλάνα (αλά Ant-Man σχολή), γρήγορες εναλλαγές με φυσική κίνηση, που ρε παιδί μου δε σου έδινε την αίσθηση «έλα βαριέμαι, πάτα execute και πάμε για καφεδάκι». Αυτό λίγο που ξένισε ήταν ελαφρώς το γεγονός πως τα μοντέλα ακόμα και των στολών ήταν πλήρως ψηφιακά και έχανε λίγο από την παλιά ταινία (που ναι νεαρέ θεατή έχει υπάρξει και ήταν καλή παραδόξως ψάξου) και δεν έβλεπες το όλο «πανοπλία». Πρόσεξε, δε σου λέω για τα κορμάκια της σειράς, που πραγματικά ήταν λίγο πρωινό με θεματική «και τώρα γυμναστικούλα», όσο οι πρόστυχες πανοπλίες που είχαν στην παλιά ταινία, που ήταν πιο αληθοφανής. Υποκειμενικό αυτό και πες δεν το ‘πα, αλλά κουβέντα να γίνεται και λέξεις να γεμίζουν… Ένα ακόμα λίγο που δε μου έκατσε καλά στα μοντέλα ήταν λίγο η όλη μορφολογία. Ενώ ήταν σίγουρα εντυπωσιακά μοντέλα, όπως είπα πριν, λίγο η μορφολογία τους σε έκανε να καρφώνεσαι στην οθόνη για να καταλάβεις το πώς στο καλό είναι το σχήμα τους! Ψεγάδι το βρήκα, κυρίως επειδή σε έκανε να χάνεις λίγο τη δράση αν ήσουν ψείρας και γενικά λίγο κουραστική λεπτομέρεια, πράγμα καθαρά υποκειμενικό για μένα “εννο” και “είται”. Ειδικά για το Zord του μαύρου Ranger, ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς ήταν. Ίσως το National Geographic να θέλει να κάνει μια θεματική, θα στηρίξω. Βέβαια στο λέω από τώρα, προσωπικά ξενέρωσα αρκετά με το μοντέλο του Megazord. ΟΚ δεν είπα η ταινία να πάρει αυτούσιο το παλιό, αλλά ρε παιδί μου δε ξέρω μου έκανε λίγο κάπως πιο ανάλαφρο, από εκείνο το «βαρύ και ασήκωτο» που το έβλεπες και έλεγες αυθόρμητα «ΣΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΡΕ». Καλά για το μοντέλο του giant monster (ταινία Power Rangers είναι, λες να μην έχει αστοιχείωτε;;) δε θα μιλήσω… Εκεί όντως εν τέλει πήγαν για τον καφέ που λέγαμε! Θα δείτε. Όσο για τη μουσική, εντάξει δεν ήταν κάτι τρομερό, απλά υπήρχε και συνόδευε διακριτικά τη ταινία… (στο φυλάω για το τέλος του Review, κάτι που οι παλιοί θα νιώσουν).
Λοιπόν πάμε τώρα να τα μαζέψουμε λίγο, μιας και έχω και μια σκορδαλιά να χωνέψω μέρα που ήταν. Ήταν καλή ταινία; ΝΑΙ ΗΤΑΝ! Ήταν μια καλή Power Rangers ταινία; ΕΙΠΑΜΕ ΝΑΙ, ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;; Φίλες και φίλοι, πραγματικά και μιλώντας όσο πιο ειλικρινά μπορώ, δεν περίμενα να είναι τόσο καλή στο σύνολο της. Πήγα αρκετά μαγκωμένος, μιας και όπως είπα στην αρχή, θεώρησα πως η ταινία θα ήταν απλά μια αρπαχτή. Ε, λοιπόν δεν ήταν και πραγματικά την χάρηκα, παρά τις κλασσικές μου γκρίνιες. ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΕΝΤΑΞΕΙ;; Ένα βέβαια ξενέρωμα για το τέλος: ενώ ρε φίλε περίμενες να παίξει η ΥΠΕΡΤΑΤΗ πενιά των τίτλων αρχής, ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΑ!! Είναι σα να πας για το πιτόγυρο, να στο φέρνει, και να είναι κρύο… Ε ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΕΟΣ!! Εν κατακλείδι: Δες το όπως είναι και θα περάσεις ευχάριστα την έξοδο, στο εγγυώμαι. Η ταινία παίρνει «θείος Γιώργος ISO» στεγνά και χαλαρά. Α επίσης μια συμβουλή: Μείνετε και μετά τους πρώτους τίτλους τέλους… Κάτι έχει ακόμα να δείτε…
Υ.Γ Σας βάζουμε εδώ το επικό Intro, έτσι να στάξουν κάτω μερικά δάκρυα…
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][/vc_row]
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
