Όταν ο κόσμος χρειάζεται ήρωες, χρειάζεται Overwatch! Το shooter της Blizzard μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιό μας!
Ποιος θα περίμενε από την Blizzard, τα μυαλά που μας έφεραν τα «διαμάντια» στρατηγικής Warcraft και Starcraft ή το dungeon crawler Diablo, να δοκιμάσει την τύχη της με ένα arena shooter; Και πιο συγκεκριμένα, ποιος περίμενε ότι θα λειτουργήσει σωστά το πείραμα; Προσωπικά, δεν ήμουν ένας από αυτούς. Όμως το Overwatch με κέρδισε.
Είναι το τέλειο πάντρεμα casual και hardcore φιλοσοφίας σε ένα shooter, φτιαγμένο με πρότυπο τα κλασικά arena shooter των παλαιότερων ετών, με κυρίαρχο μοντέρνο κομμάτι του τη χρήση ξεχωριστών ηρώων με πολύ ξεχωριστές ιδιότητες αλλά και ιδιαιτερότητες. Για την ακρίβεια, υπάρχουν 21 εξ αυτών στο παιχνίδι, οι οποίοι χωρίζονται σε Offence, Defence, Support και Tank ρόλους, οι οποίοι κάνουν ευκολότερη την διαχείριση μιας ομάδας και γρηγορότερης αναγνώρισης των σημείων που η ομάδα χωλαίνει.
Κάθε ομάδα από τις δύο αποτελείται από έξι παίκτες, οι οποίοι διαλέγουν τον χαρακτήρα τους εξ αρχής και, με έξυπνο τρόπο, το παιχνίδι προσφέρει σύντομες συμβουλές προς όλα τα μέλη, όπως «λίγοιTank ήρωες» ή «χαμηλή συνολική ζημιά», για να κατευθύνει τους αναποφάσιστους και να διευκολύνει τους «γρήγορους». Αυτό το τελευταίο βασίζεται στον έξυπνο μηχανισμό αλλαγής ηρώων που διαθέτει το Overwatch, όπου μπορείς ανά πάσα στιγμή να επιστρέψεις στην βάση σου και με το πάτημα ενός πλήκτρου να ξαναδιαλέξεις τον ήρωά σου. Σε παιχνίδια που κρίνονται στον «πόντο» ή είναι εξαιρετικά μονόπλευρα, αυτή η επιλογή μπορεί να είναι πολύτιμο εργαλείο στα χέρια ενός συνειδητοποιημένου παίκτη.
Και πόσο, μα πόσο, διαφορετικοί και διασκεδαστικοί είναι όλοι οι χαρακτήρες! Όπως μας έχει αποδείξει η Blizzard πολλές φορές στο παρελθόν, μπορεί να δημιουργήσει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, είτε αισθητικά, είτε ως προσωπικότητες. Στο Overwatch υπάρχουν και των δύο ειδών, πολύ συχνά και σε ένα «πακέτο». Ο αγαπημένος μου, ο γορίλλας Winston, είναι ένας επιστήμονας που βρίθει από προσωπικότητα, μεγαλωμένος στο πλευρό επιστημόνων στην Σελήνη μέχρι που οι γορίλλες επαναστάτησαν βίαια κατά των ανθρώπων, το οποίο ανάγκασε τον Winston να βρει ένα σπίτι στην οργάνωση Overwatch.
Χαρακτήρες από όλα τα μέρη της Γης, με κάθε ιστορικό ή ακόμη και κανονικά ονόματα κάτω από την κωδική ονομασία τους, αποτελούσαν την Overwatch, η οποία δημιουργήθηκε για να καταπολεμήσει την απειλή των omnics στο γεγονός γνωστό ως Omnic Crisis, ρομπότ-βοηθούς που μυστηριωδώς ξεκίνησαν μια αιματηρή επίθεση ενάντια στην ανθρωπότητα. Η D.va, μια Κορεάτισσα παίκτρια eSports, έγινε μέλος της ομάδας και χειρίζεται ένα θανατηφόρο mech στην μάχη, ενώ η Pharah προέρχεται από στρατιωτική οικογένεια κι έτσι εκτιμά πολύ την τιμιότητα, την δικαιοσύνη και πάνω απ’ όλα την τάξη.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για το πόσο καλά προβάλλονται οι διάφοροι χαρακτήρες και το πόσο καλά δένονται με τις πίστες του παιχνιδιού, οι οποίες ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, καθώς κάθε πίστα ισούται με διαφορετική χώρα και ολοκαίνουρια τοποθεσία. Από τα καφετί τοπία της Αιγύπτου ως την ηλιόλουστη Ελλάδα μας κι από το Μεξικό ως το Γιβραλτάρ, η ποικιλία είναι τόσο μεγάλη στο καθαρά οπτικό κομμάτι όσο και στο gameplay. Παρότι τα modes του παιχνιδιού είναι λίγα στην θεωρία — Assault, Escort, Hybrid, Control και το εβδομαδιαίο Arcade — το πόσο διαφορετικά μπορείς να αντιμετωπίσεις κάθε mode, σε κάθε χάρτη, με κάθε χαρακτήρα απέχει πάρα πολύ από συνδυασμό σε συνδυασμό. Κυρίως, η φιλοσοφία είναι παλιάς κοπής (Hybrid, Control, Assault: κρατάς ένα σημείο για ώρα, Escort: μεταφορά στόχου από το Α στο Β), και παραδόξως, αν και ευχάριστα για εμένα, δεν περιλαμβάνεται ένα καθαρό Team Deathmatch mode, το οποίο εμμέσως ωθεί τους παίκτες να γίνουν πιο ομαδικοί παρά το γεγονός ότι μπορούν να γίνουν άνετα φονικές μηχανές.
Πηγαίνοντας ακόμη πιο βαθιά, αυτό φαίνεται και στο σύστημα επιβράβευσης κάθε παίκτη. Ξέχνα τα ξερά K/D ratio, τις assists και όλα αυτά τα στατιστικά που δείχνουν πόσο σπουδαίος είσαι στο να σκοτώνεις, πιθανότατα αγνοώντας τον πραγματικό στόχο. Εδώ, επιβραβεύεσαι βάσει του healing σου, ή βάσει της ζημιάς από την οποία προφύλαξες τους συμπαίκτες σου, καθώς και τον συνολικό χρόνο που πέρασες ασχολούμενος στον στόχο του mode ή και τον συνολικό αριθμό kills (Eliminations, για το παιχνίδι) που σημείωσες. Τα παραπάνω, και μερικά ακόμη, έχουν κλίμακες κατά τις οποίες οι παίκτες αποκτούν μπρούτζινο, ασημένιο ή χρυσό μετάλλιο ανάλογα με την κατάταξή τους, τα οποία στο τέλος του ματς χαρίζουν όχι μόνο πόντους εμπειρίας, αλλά και μια θέση στην τελική τετράδα που πέτυχε τα σπουδαιότερα στην διάρκεια του αγώνα, δίνοντας στους παίκτες και των δύο πλευρών την ευκαιρία να ψηφίσουν αυτόν που πιστεύουν σημαντικότερο παίκτη, ενισχύοντας περαιτέρω την αίσθηση ομαδικότητας του παιχνιδιού.
Αν, δε, πραγματοποιήσει κάποιος κάτι εξωπραγματικό στη διάρκεια του αγώνα, κερδίζει τα φώτα στο “Play of the Game“, ένα κλιπ λίγων δευτερολέπτων στο τέλος αυτού που δείχνει έναν μικρό πανηγυρισμό και την πράξη του παίκτη μέσα από τα μάτια του. Αυτό μπορεί να ποικίλλει από ένα φανταστικό killstreak ως ένα άδειασμα του point που υπερασπίζεται η ομάδα του, δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να ξεχωρίσουν (ο παίκτης του “Play of the Game” δεν περιλαμβάνεται απαραίτητα στην τελική τετράδα) και να ζήσουν την στιγμή τους.
Τι καλύτερο λοιπόν, από το να πειραματίζεσαι μέχρι να βρεις τι σου ταιριάζει; Μπορεί η Mercy να μην σου ταιριάζει όντας πολύ βαθιά ριζωμένη στις healing ικανότητές της, όμως ο Zenyatta να σε κάνει πολύτιμο εργαλείο στις δύσκολες μάχες κόντρα σε Tanks, καθώς αποδυναμώνεις τις άμυνες του εχθρού ώστε το «βαρύ πυροβολικό» της ομάδας σου να κάνει ευκολότερα το καθήκον της. Γενικώς, ο κάθε χαρακτήρας καταφέρνει να ακολουθεί τον ρόλο του δίχως να θυσιάζει την πιο γενική χρησιμότητά του, που σημαίνει πως όλοι μπορούν να σκοτώσουν όμως δεν μπορούν όλοι να στήσουν turrets ή να περιθάλψουν την ομάδα — είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να νιώθεις δυνατός, όμως ποτέ παντοδύναμος, καθώς οι καταστάσεις ενός ματς διαρκώς αλλάζουν και απαιτούν νέα προσέγγιση.
Μεγάλο «αγκάθι» σε τέτοιες περιπτώσεις ρόστερ αποτελεί το θέμα της ισορροπίας, το οποίο ευτυχώς, είναι κάτι που προσέχει πολύ η Blizzard. Δεν υπάρχει go-to χαρακτήρας που σπάει στα δύο την κοινότητα, ούτε εύκολη λύση που μπορεί να κάνει μονόπλευρο έναν αγώνα, ωθώντας τους παίκτες να κάνουν πειράματα και να αναπτύξουν στρατηγική σκέψη για να αντιμετωπίζουν επαρκώς κάθε δευτερόλεπτο ενός αγώνα. Για μεγαλύτερη ευκολία, υπάρχει κι ένα vs. AI mode για εξάσκηση, όπως και το προαναφερθέν Arcade Mode, το οποίο κάθε εβδομάδα αλλάζει και συνήθως προσφέρει κάτι ακόμη πιο χαλαρού ύφους, όπως μικρότερα cooldowns και μεγαλύτερο HP για όλους.
Οι shooting μηχανισμοί ανταποκρίνονται εξαιρετικά σε κονσόλα και PC, σίγουρα χάρις και στα 60fps που τρέχει το παιχνίδι και κάνει τη δράση ομαλή. Αντίστοιχα, οι δυνάμεις κάθε χαρακτήρα είναι σε εύκολα προσβάσιμα πλήκτρα, ενώ μεγάλη ανακούφιση μου προκάλεσε το γεγονός ότι οι σφαίρες του κάθε χαρακτήρα είναι ατέλειωτες, φυσικά όμως ενσωματώνοντας τη χρήση γεμιστήρα για ισορροπία. Η μοναδική αναζήτηση που έχεις να κάνεις και θα σε τραβήξει μακριά από τον στόχο είναι αυτή των Health Packs, το οποίο δεν είναι αξεπέραστο εμπόδιο εάν δεν λειτουργείς ανεξάρτητα από τον ή τους healers της ομάδας σου. Όλα τα παραπάνω σε κρατούν σε ένα διαρκώς διασκεδαστικό παιχνίδι με ελάχιστα πράγματα που σου αποσπούν την προσοχή από τη δράση, η οποία κυλά με γρήγορο ρυθμό, σε σημείο που μπορείς εύκολα να ξαναβρεθείς στο επίκεντρο της σύγκρουσης μετά από ένα respawn.
Κι όλα καλά, λοιπόν; Θα έλεγα πως ένα κομμάτι με στεναχωρεί στο Overwatch, κι αυτό είναι ο αριθμός χαρακτήρων ανά κλάση και ο αριθμός χαρτών. Η Blizzard έχει υποσχεθεί πως όλοι οι χαρακτήρες και χάρτες του μέλλοντος θα είναι δωρεάν για όλους, το οποίο είναι αξιοθαύμαστο δεδομένου και του τρομερού ιστορικού υποστήριξης παιχνιδιών που κατέχει (όπως το Diablo III), όμως δεν υπάρχει ένα σταθερό πλάνο. Αυτή τη στιγμή, οι healers είναι μόλις 4, κι από αυτούς, ένας μπορεί να σταθεί όρθιος σε σενάρια μάχης δίχως υποστήριξη, ενώ οι υπόλοιποι έχουν καθαρά υποστηρικτικό ρόλο. Παρότι δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα σχεδιασμού, το γεγονός ότι πολλοί παίκτες διαλέγουν τους “cool” damage dealers, για παράδειγμα, και αγνοούν παντελώς την ύπαρξη των healers, κάνει μερικές ομάδες κωμικά μονόχνωτες κι ωθεί άλλους παίκτες να παίζουν σταθερά αυτούς (όχι τόσο αξιοζήλευτους από άποψη δράσης) ρόλους, που μπορεί να χαλάσει την διασκέδαση μερικών ή την ομάδα ολόκληρη.
Από την άλλη, οι χάρτες ίσως κουράσουν ακόμη γρηγορότερα, μιας και η δυνατότητα να αλλάζεις ήρωα είναι εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια ενός αγώνα, όμως η πίστα; Θα είναι εκεί για όλο τον αγώνα. Με μόλις 12 χάρτες, μοιρασμένους ισόποσα στα 4 modes, οι πραγματικές επιλογές είναι τρεις ανά mode. Αν προσθέσεις και το γεγονός ότι το matchmaking δεν χωρίζει τα modes σε playlists κι αναγκαστικά ψάχνεις για ένα ματς, οτιδήποτε αν κι είναι αυτό, τότε καταλαβαίνω πως μερικοί δεν μπορούν να αρκεστούν στην υπόσχεση για περισσότερα στο μέλλον όταν ήδη έχουν δει τα πάντα που προσφέρει το παιχνίδι, το οποίο είναι μόνο online οπότε και δεν έχουν κάτι διαφορετικό να κάνουν με αυτό.
Τουλάχιστον, ακόμη κι αν κάποιος αφήσει το παιχνίδι κι επιστρέψει μετά από καιρό, δεν θα έχει μειονέκτημα κόντρα σε άλλους. Τα levels δεν προσφέρουν τίποτα πέρα από Loot Boxes, το οποίο σημαίνει πως όλοι οι παίκτες είναι ίσοι, πάντα. Τα δε Loot Boxes, περιέχουν νέα skins, ηχητικά κλιπ για τους χαρακτήρες εντός του ματς, γκράφιτι, πόζες νίκης, emotes και άλλα κοσμητικής φύσεως πράγματα για να διατηρηθεί η ισορροπία αλλά και να υπερισχύει η φιλοσοφία του προσβάσιμου — ότι μπορείς οποτεδήποτε να μπεις, να παίξεις ένα ματς και να φύγεις, δίχως να έχεις χάσει το παραμικρό κόντρα στους αντιπάλους σου πέρα από πρακτική εμπειρία. Τα Loot Boxes είναι επίσης και το μόνο εμπορεύσιμο προϊόν πέρα από το ίδιο το παιχνίδι, με τις τιμές τους να κυμαίνονται σε φυσιολογικά πλαίσια.
Τεχνικά, διαθέτει άρτια απόδοση και οπτικό σχεδιασμό, πηγαίνοντας για ένα πιο καρτουνίστικο στυλ που ταιριάζει σε παιδική σειρά πρωινού Σαββάτου, δίχως να φοβάται τη βία (δεν υπάρχει κάτι εξαιρετικά βίαιο, στο ελάχιστο) ή την αποκάλυψη σκοτεινής ιστορίας, όπως αυτή του Winston. Αν αναλογιστούμε ότι η Blizzard θέλει το Overwatch να γίνει ένα παιχνίδι που θα παίζει ο κόσμος για χρόνια, τότε αυτό το στυλ θα το βοηθήσει να «γεράσει» με μεγαλύτερη χάρη απέναντι από τα υπέρ-ρεαλιστικά παιχνίδια του είδους του. Η απόδοσή του επίσης δεν υποφέρει, παρά τα πολλά εφέ που παράγονται από δυνάμεις και όπλα ταυτόχρονα, διατηρώντας σταθερά τα 60fps που είναι τόσο σημαντικά για παιχνίδια δράσης.
Εξίσου καλά λόγια πρέπει να ειπωθούν και για τον ήχο του, καθώς η αίσθηση της απόστασης που υπάρχει σε βοηθά να καταλαβαίνεις πάντα πού γίνεται κάτι, ενώ οι χαρακτηριστικοί ήχοι που συνοδεύουν κάθε χαρακτήρα σου δίνουν πληροφορίες ως προς το τι συμβαίνει. Προτείνω χρήση συστήματος ήχου 5.1 ή 7.1 (δοκιμάστηκε και με ακουστικά 7.1 πέρα από stereo) για να εκτιμήσετε πραγματικά τον ήχο του. Αντίστοιχα, το soundtrack του περιέχει μερικά κομμάτια που εύκολα θα σας κολλήσουν στον νου, ίσως περισσότερο λόγω των εξαιρετικών animated βίντεο που έχουν φτιαχτεί για το παιχνίδι που αγγίζουν τα επίπεδα της Pixar.
Τι αποκομίζουμε λοιπόν, από το Overwatch; Είναι ένα απίστευτα διασκεδαστικό παιχνίδι που θα προσφέρει δεκάδες ώρες αγνής ψυχαγωγίας στον μυημένο και στον αμύητο, χάρις στους χαρακτηριστικούς ήρωες που διαθέτουν πρωτίστως προσωπικότητα και έπειτα μοναδικές, εντυπωσιακές ικανότητες στη μάχη. Είναι ένα ομαδικό shooter, κι επομένως, απαιτεί έστω βασική γνώση των δυναμικών μιας ομάδας, και βοηθά όσο μπορεί τον παίκτη να βρει τη θέση του στο ρόστερ. Αν είχε και λίγο περισσότερο υλικό στην κυκλοφορία του, θα ήταν σίγουρα μια αψεγάδιαστη επίδειξη ταλέντου της Blizzard!
[vc_row][vc_column width=”1/2″][/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για review: Xbox One, PS4
Είδος: Action, First-Person Shooter
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4, Xbox One, PC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24/05/2016
Εκδότρια εταιρία: Blizzard Entertainment
Εταιρία ανάπτυξης: Blizzard Entertainment
[/vc_column][/vc_row]
