The Order: 1886 Review

Μετράει τόσο το μήκος; Το “φλεγόμενο” τα τελευταία 24ωρα The Order: 1886 κάτω από το μικροσκόπιό μας.

Το 2015 μπαίνει δυνατά για τους κατόχους PlayStation 4, καθώς το The Order: 1886 αποτελεί την πρώτη κύρια κυκλοφορία της Sony αποκλειστικά για την νεότερη κονσόλα της. Ανεπτυγμένο από την Ready At Dawn (God of War: Chains of Olympus, God of War: Ghost of Sparta) που είχε μόνο πείρα σε έτοιμη σειρά και μόνο σε φορητή κονσόλα (PSP) έρχεται ένας τίτλος που τράβηξε τα βλέμματα κυρίως για τα γραφικά του — αλλά όχι μόνο.

Στην χρονική περίοδο του εντυπωσιακού Βικτωριανού Λονδίνου (hint: 1886) διαδραματίζεται μια πλοκή που ξεκινάει με πολλά μυστήρια κι εκτυλίσσεται δίνοντας απαντήσεις. Η ομώνυμη Order αποτελείται από τους πιο μοντέρνους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, η οποία εδώ και αιώνες παλεύει ενάντια σε μεταφυσικά υβρίδια όπως λυκάνθρωποι και άλλα, με μοναδική τους άμυνα το θαυματουργό Blackwater, ένα ιερό υγρό που επουλώνει άμεσα πληγές. Τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα όταν μια απειλή από το πουθενά εμφανίζεται, και τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται — ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει ο Sir Galahad, ο πρωταγωνιστής που χειρίζεται ο παίχτης.

Η ιστορία ξεκινάει ήρεμα κι ανεβάζει διαρκώς ρυθμό, έχοντας φυσικά και στιγμές (εκτεταμένες και μη) ηρεμίας και σχετικής γαλήνης για χάρη της ομαλής προόδου. Ενώ αρχικά δεν γνωρίζουμε τίποτα για το ποιος είναι ποιος, ή τι είναι πολλά πράγματα που ακούμε να συζητούν οι χαρακτήρες, προχωρώντας όλα απαντώνται είτε μέσω των χαρακτήρων είτε με διάφορα αποκόμματα εφημερίδων, φωτογραφιών, ηχητικών ντοκουμέντων κ.ά. που μπορεί να βρει ο παίχτης διάσπαρτα στις πίστες και συνολικά είναι 77 αντικείμενα.

Αυτός ο τρόπος μετάδοσης της πλοκής, της ιστορίας, των χαρακτήρων και των διάφορων γεγονότων είναι ευχάριστος καθώς το παιχνίδι δεν σπαταλάει ώρες επί ωρών να σου μιλάει για τα πάντα, αφού μπορείς εύκολα να τα βρεις μόνος σου στο περιβάλλον και δίνοντας βάση στο τι συμβαίνει. Επομένως, ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα ότι τα έχω όλα “στο πιάτο” ή ότι κουράζομαι να ακούω/βλέπω, με την Ready At Dawn να έχει βρει την “χρυσή τομή” όσον αφορά το storytelling, κατ’ εμέ. Κι αυτή η προσοχή στην λεπτομέρεια είναι εμφανέστατη όχι μόνο όσον αφορά τη πλοκή, αλλά και τον κόσμο γενικότερα.

Βλέπεις ότι δεν υπάρχει ούτε ένα αντικείμενο τοποθετημένο για gameplay σκοπούς χωρίς λόγο ύπαρξης εντός ιστορίας, ούτε ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται για να πει μια ατάκα και να εξαφανιστεί ώστε να προχωρήσει την ιστορία, ούτε τίποτα παρόμοιο από όσα μας έχουν συνηθίσει αρκετά παιχνίδια τον τελευταίο καιρό. Ο κόσμος γύρω σε καλεί να τον εξερευνήσεις με την ομορφιά του και την λεπτομερέστατη απεικόνισή του, ενώ έξυπνα “δένουν” στο πακέτο σημεία-κλειδιά της εποχής όπως ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης κι ο Σέρλοκ Χολμς!

Για την διάρκεια της ιστορίας (στην οποία δεν θα σταθώ ακόμα) ένιωσα ότι ποτέ δεν “κρέμασε” και πάντα κρατούσε το ενδιαφέρον μου. Ο χαρακτήρας του Galahad συγκεκριμένα είναι αληθοφανής στην συμπεριφορά του, δεδομένων των γεγονότων, ενώ η τριάδα που τον συνοδεύει — η νεαρή μαθήτρια του Igraine, ο γηραιότερος δάσκαλός του Sir Perceval, κι ο “ρομαντικός” γάλλος Marquis — καταφέρνει να δώσει ποικιλία η οποία δεν είναι κλισέ και δεν μπαίνει στην μέση της προόδου. Το επίκεντρο είναι ο Galahad, ο τρόπος σκέψης του και το πως καταλήγει έτσι όπως βλέπουμε στις πρώτες σκηνές του παιχνιδιού πριν μας γυρίσει στο παρελθόν, κι έτσι το μυστήριο παραμένει ως τις τελευταίες στιγμές.

Μιλώντας γι’ αυτό, το παιχνίδι ανοίγει φυσικά με cutscenes αλλά και με quick-time events (QTE). Βλέπω πως πολλοί παραπονιούνται για την διαρκή τους εμφάνιση, κάτι που βρήκα ότι δεν ισχύει. Είναι αλήθεια πως όταν σου δώσει QTE, θα τα συνεχίσει για λίγο, αλλά είναι τοποθετημένα πολύ αραιά στο παιχνίδι για να το κάνουν να μοιάζει με Heavy Rain. Το παράπονο μου όσον αφορά τα QTE είναι ότι μερικές φορές μπαίνουν εμπόδιο σε μεγαλειώδη γεγονότα — για παράδειγμα, μια συγκεκριμένη μάχη με έναν λυκάνθρωπο η οποία είχε μεγάλη ένταση και σημασία, εκτυλίχθηκε μέσω QTE επί το πλείστον.

Μεγάλη αμαρτία, καθώς το gameplay του The Order είναι απαράμιλλης ποιότητας. Δανειζόμενο στοιχεία από πολλά παιχνίδια, όπως lockpicking που βρίσκουμε στα περισσότερα μοντέρνα stealth παιχνίδια, σύστημα κάλυψης δανεισμένο από το Gears of War και το σινάφι του, και shooting μηχανισμούς που θυμίζουν την ευκολία του Uncharted και την ακρίβεια του Killzone. Τα όπλα συμπεριφέρονται αρκετά φυσιολογικά και νιώθεις την “αγριάδα” τους ή την αδύναμη “κλωτσιά” τους, εκτός κι αν μιλάμε για τις τρελές εφευρέσεις που προσφέρει στην οργάνωση ο Nikola Tesla — διάφορα όπλα με δημιουργικές δυνάμεις που θυμίζουν Resistance, όπως το Thermite Rifle που ρίχνει σφαίρες εύφλεκτου καπνού τον οποίο πυροδοτείς με διαφορετικό βλήμα, κάνοντας ακόμα και την κάλυψη των εχθρών ανούσια. Κι όταν η μάχη μεταφερθεί σε απόσταση αναπνοής, το παραδοσιακό “βρωμόξυλο” δίχως κανόνες επιτρέπει στον Galahad να εξουδετερώσει εχθρούς με ένα χορταστικό animation βίαιης επίθεσης, που ευτυχώς δεν σε κάνει άτρωτο στα πυρά των αντιπάλων — άλλη μια προσεγμένη επιλογή που σε κάνει να σκεφτείς τακτικά αντί να τρέχεις για την “εύκολη” λύση του melee χτυπήματος.

Οι ανταλλαγές πυρών με τους επαναστάτες και τα τέρατα είναι στην πρώτη σειρά λοιπόν, ενώ κομμάτια stealth, σκαρφαλώματος, ψαξίματος και λοιπών δραστηριοτήτων ακολουθούν με σεβαστό χρόνο παρουσίας κατά την γραμμική πρόοδο προς τα credits. Το ίδιο ισχύει και για τα cutscenes, τα οποία χρησιμοποιούν γραφικά πραγματικού χρόνου κι έτσι η μετάβαση από και προς gameplay είναι πανεύκολη στο μάτι και βοηθάει στο να μείνεις βυθισμένος στην ιστορία και τον κόσμο.

Κι ενώ δεν μπορείς να τα προσπεράσεις, δεν νιώθεις ότι υπάρχουν εκεί για να επιμηκύνουν την διάρκεια του τίτλου. Είναι αλήθεια πως σε περίπου 8+ ώρες το τερμάτισα στο Medium, μη έχοντας βρει πολλά αντικείμενα (τα οποία μπορώ να κυνηγήσω διαλέγοντας απλά το κεφάλαιο που θα ήθελα να ξαναπαίξω) όμως, πραγματικά, γιατί ξαφνικά άρχισε να μας πειράζει τόσο η διάρκεια; Καταλαβαίνω το μεγάλο κόστος αγοράς παιχνιδιών πλέον, όμως παιχνίδια-“χρυσάφι” όπως Portal, Mirror’s Edge, Vanquish, Silent Hill: Shattered Memories και Uncharted: Drake’s Fortune μεταξύ άλλων έχουν διάρκεια κάτω από 10 ώρες, κανένα multiplayer και μόνο το Silent Hill: SM έχει ουσιαστικό λόγο να ξαναγυρίσεις για να πας από την αρχή. Παρόλα αυτά, κυκλοφόρησαν στην ίδια τιμή με όλα τα υπόλοιπα ΑΑΑ παιχνίδια (πλην Portal), αυτή που κυκλοφορεί και το The Order.

Και θα τελειώσω εδώ την σκέψη μου λέγοντας ότι προτιμώ ένα τρομερό 10ωρο που θα με ξαναφέρει πίσω, να δω τα ίδια ακριβώς πράγματα επειδή ήταν τόσο ποιοτικό που με γέμιζε να το ξανακάνω. Κι όχι επειδή κρατάει 300 ώρες, γεμίζοντάς τες με ατέλειωτα μπρος-πίσω, ανούσιες μικροαποστολές και την μάστιγα του διαλεγμένου ήρωα που αποτελεί τον κούριερ όλων. Βλέπε: Ubisoft (πλέον) κι άλλα πολλά παραδείγματα.

Στα τεχνικά, είναι ό,τι καλύτερο έχουν να παρουσιάσουν οι νέες κονσόλες, και ο πήχης μόλις ανέβηκε για όσους θέλουν να λένε πως παράγουν ΑΑΑ παιχνίδια. Αντί των γραφικών, θα μιλήσω πρώτα για τον ήχο, που με άφησε κυριολεκτικά άφωνο. Το soundtrack αποτελεί μια εξαιρετική συλλογή τραγουδιών που συνοδεύουν άψογα την δράση και τον τόνο, κι είναι ποιότητας που θα έβαζα στο MP3 μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και ζωντανεύει η κάθε σκηνή με το πάθος τους, ενώ σ’ αυτό συνέβαλλαν και οι developers με χρήση λεξιλογίου που αντιστοιχεί στην εποχή (ξανά, απόρροια της προσοχής στην λεπτομέρεια).

Οπτικά, είναι μια μίξη των καλύτερων γραφικών που υπάρχουν σε κονσόλα και animations βγαλμένων από την πραγματικότητα. Τα υφάσματα έχουν την όψη και λεπτομέρεια που θα βρίσκαμε σε ταινία, και οτιδήποτε μεταλλικό έχει μια φυσική γυαλάδα — με ευχαρίστηση θα προσθέσω ότι επιτέλους ο φωτισμός είναι ρεαλιστικότατος και δεν μας “πνίγει” με lens flares (γκουχ, Battlefield 3/4). Τα μοντέλα όλων, από τον βασικότατο Galahad ως τον τελευταίο στρατιώτη που θα αντικρύσετε μόνο μια φορά, έχουν επίσης κορυφαία ποιότητα και λεπτομέρεια — που σημαίνει ότι ακόμα και τα ρούχα που κινούνται φυσικά στην κίνηση δεν περνούν ποτέ το ένα μέσα από το άλλο ή μέσα από όπλα, για παράδειγμα, ακόμα και στις εντονότατες των στιγμών. Επίσης, η αισθητική της τότε εποχής “συγκρούεται” με steampunk σχεδιασμό δημιουργώντας μια συνεχόμενα όμορφη εικόνα και μια πόλη υπό κρίση χωρίς να γίνεται υπερβολικό ή υπερβολικά “σκοτεινό”.

Κι όλα αυτά σε σταθερότατο, κλειδωμένο framerate στα 30 καρέ/δευτερόλεπτο, με τεχνολογίες που δίνουν απίστευτη αμεσότητα κι ανταπόκριση στις κινήσεις του παίχτη και ποσοστό που έπεσε κάτω από τα 30fps να είναι… 0%. Ουκ ολίγες φορές έκανα σερί headshot σε διάφορες κατευθύνσεις και ταχύτητες, απλώς επειδή το παιχνίδι ανταποκρινόταν τέλεια κι όπως ήδη σημειώθηκε οι μηχανισμοί του λειτουργούν εξίσου αψεγάδιαστα. Και για bugs; Το περισσότερο που μπορώ να του “φορτώσω” είναι (μετρημένες) τέσσερεις φορές όπου η κάμερα πέρασε μέσα από τοίχους ή που ο χαρακτήρας έκανε απότομη κίνηση κατά το ξεκίνημα του βαδίσματος.

Που μπορεί να χωλαίνει όμως το The Order; Προσωπικά, το παράπονό μου είναι μόνο ότι θα μπορούσε να επεκταθεί χωρίς να φαντάζει “παρατραβηγμένο”. Η ιστορία του έχει αρκετό “ζουμί” και εύχομαι να μετατραπεί σε franchise με βαρύτητα καθώς έχει τα φόντα να γίνει ακριβώς αυτό. Για παράδειγμα, η άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή με τους μεταλλαγμένους έχει πολλές πτυχές που θα θέλαμε όλοι να εξερευνήσουμε, όμως περιοριζόμαστε στα γεγονότα μιας σύντομης περιόδου και τα σύνορα του Λονδίνου. Καταλαβαίνω λόγω της φύσης της οργάνωσης (Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης) είναι δύσκολο να εξηγήσεις πώς θα μπορούσαν να προστατεύουν οτιδήποτε πέρα από την Αγγλία και τη Βασίλισσα, κι ίσως κάποια “αδελφική οργάνωση” να μην ταιριάξει στην πλοκή. Όμως η Ready At Dawn είμαι σίγουρος πως ξέρει τον τρόπο, και η Sony συχνά επιβραβεύει την δημιουργικότητα.

Συνοπτικά, είναι από τα πιο προσεγμένα, λεπτομερέστατα και καλοφτιαγμένα παιχνίδια που έχω παίξει εδώ και χρόνια. Σπρώχνει το PlayStation 4 στα όριά του, “παντρεύει” πλοκή-παρουσιάση-γραφικά-ήχο-ηθοποιία με άψογο gameplay, και τα συμπυκνώνει σε ένα πακέτο που μπορεί να κρατήσει μονοψήφιο αριθμό ωρών. Όμως, σίγουρα θα πρόκειται για ένα αξέχαστο ταξίδι που θα θέλετε να ξαναζήσετε.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!