Mortal Kombat X Review

Νέα εποχή για την σειρά και το είδος. Όμως, κάθε αρχή και δύσκολη. Παρουσιάζουμε το Mortal Kombat X.

Με τόσα χρόνια ιστορία στην πλάτη του, είναι απίστευτο το πώς, μέσα από αναποδιές και μια μητέρα εταιρία που “κατέβασε ρολά”, το Mortal Kombat κατάφερε να γυρίσει τον κόσμο όπως ήθελε. Από την δημιουργία του ESRB λόγω της ασταμάτητης βίας ως το κατόρθωμα της δημιουργίας του πρώτου τίτλου με ομάδα 4 ατόμων, το Mortal Kombat πάντα “έριχνε σαγόνια”. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και ήρθε ξανά να κάνει το ίδιο.

Τρισδιάστατοι χαρακτήρες σε δισδιάστατο χώρο μάχης παραμένουν οι πολεμιστές μας, με μερικές βασικές αλλαγές. Το σύστημα “κουμπί/άκρο” όπου χειρίζεσαι χέρια και πόδια είναι ξανά εδώ, όπως και το κουμπί άμυνας, τα βασικότερα δηλαδή για fighting παιχνίδια. Τα kombos παραμένουν αρκετά δύσκολα για να τα τελειοποιήσεις και να μάθεις να τα συνδέεις με τις διάφορες special κινήσεις, όμως όχι δύσκολα για τους αμύητους, ένα βασικό χαρακτηριστικό της σειράς. Από εκεί κι έπειτα, βλέπουμε την επιστροφή των X-ray επιθέσεων — δηλαδή δυνατές επιθέσεις που αντλούν και τα τρία κομμάτια ενέργειας από την Super μπάρα — οι οποίες είναι πιο αδυσώπητες από ποτέ, σε σημείο παράνοιας! Πετάξτε τον αντίπαλο στο διάστημα με μια μπουνιά, ρίξτε τον στην Γη και σπάστε του την πλάτη, για να τον ξαναδείτε να σηκώνεται για μάχη αν η μπάρα ζωής του δεν άδειασε. Τέλος, θα δούμε την επιστροφή των φρικιαστικών Fatalities, όπου κατακρεουργείτε και ρεζιλεύετε πλήρως τον ηττημένο με πληθώρα τρόπων, όπως το να του κάψετε το κεφάλι με οξύ και να το ανοίξετε στα δύο ή να του κάνετε ηλεκτροσόκ μέχρι τα μάτια του να πεταχτούν έξω. Όμορφα πράγματα!

Εκεί που αλλάζει εν συγκρίσει με το Mortal Kombat (2011) είναι στο ότι επιστρέφουν τα Brutalities, δηλαδή επιπλέον τρόποι να κατασφάξετε τον ηττημένο αλλά με ειδικές συνθήκες ξεκλειδώματος της κίνησης, και κυρίως στην δυνατότητα χρήσης αντικειμένων της πίστας. Πιο συγκεκριμένα, μπορείτε με το πάτημα ενός πλήκτρου να πηδήσετε κόντρα σε έναν τοίχο και να βρεθείτε στην πλάτη του αντιπάλου, ή να του πετάξετε ένα βαρέλι που υπάρχει παραδίπλα. Ή μια γριούλα που ήταν μέρος του κοινού. Ξανά, όμορφα πράγματα! Εννοείται πως αυτό χαρίζει άλλο ένα στρώμα τακτικής στο παιχνίδι, δίνοντας επιλογές για παραπάνω ζημιά ή αποφυγή του αντιπάλου, μιας και ουκ ολίγες φορές στα fighting παιχνίδια ο εχθρός προσπαθεί να σας “κλειδώσει” στην μια μεριά της πίστας, από όπου δεν έχετε τρόπο διαφυγής.

Η τεράστια αλλαγή όμως δεν είναι καμιά από αυτές, κι ακούει στο όνομα Variations. Κάθε χαρακτήρας από τους 24 που συμπεριλαμβάνονται αρχικά έχει 3 Variations, δηλαδή τρεις εκδοχές όπου η βασική φιλοσοφία (όπως kombos, x-rays κλπ) παραμένουν ίδια, όμως αλλάζουν passive ικανότητες ή/και special moves. Για παράδειγμα, έχω ως κεντρικό χαρακτήρα μου τον Raiden, τον οποίο παίζω “Thunder God variation”, όπου αποκτά επιπλέον δύναμη στις ηλεκτρικές επιθέσεις και μου επιτρέπει να επεκτείνω εύκολα τα kombo μου. Αντίθετα, το “Displacer variation” δεν μπορώ να το ακουμπήσω, γιατί η ικανότητα για τηλεμεταφορά που προσφέρει δεν με συγκινεί ιδιαιτέρως. Αποτέλεσμα; Παίζω με έναν χαρακτήρα που θέλω, με βολεύει, χωρίς να θυσιάζω τίποτα. Είναι μια έξυπνη προσθήκη που μπορεί να φέρει παίχτες σε χαρακτήρες που ναι μεν τους άρεσαν, αλλά δεν τους βόλευαν σαν στυλ παιχνιδιού.

Το reboot του 2011 μας βρήκε με μια ολοκαίνουρια ιστορία, παρότι με αρκετούς παλιούς χαρακτήρες να πλαισιώνονται από λίγους νέους. Τώρα, συμβαίνει το αντίστροφο, μιας και η ιστορία έχει μετατεθεί σε 25 χρόνια μετά τα γεγονότα του Mortal Kombat (2011), και ένα μεγάλο μέρος του καστ είναι απόγονοι χαρακτήρων που επιβίωσαν την σφαγή. Κατά κύριο λόγο θα παρακολουθείτε καλά σχεδιασμένες σκηνές με τρομερή οπτική ποιότητα που φέρνουν σε ταινία, ενώ συχνά θα καλείστε να συμμετάσχετε μέσω quick-time events και φυσικά, μονομαχίες. Όπως και το προηγούμενο Mortal Kombat, η ιστορία ξανά ανεβάζει τον πήχη για τα fighting παιχνίδια μέσω μιας εύκολης να ακολουθήσεις πλοκής, αρκετά καλό διάλογο (και ακουστικά αλλά και ως κείμενο) και την προσθήκη διαλόγων μεταξύ χαρακτήρων πριν τις μάχες, εντός κι εκτός ιστορίας — δηλαδή ο Sub-Zero θα αναφερθεί ονομαστικά στον Raiden και ίσως μιλήσει για κάποιο παλιό συμβάν, δίνοντας ένα στρώμα προσωπικότητας μέσα από μια τόσο απλή ενέργεια.

Αυτό που δεν με χαροποίησε πολύ είναι η επιλογή του καστ, κάτι το οποίο είναι καθαρά υποκειμενικό με αρκετό χώρο για γνώμες αλλά και μερικά δεδομένα. Ορισμένοι νέοι χαρακτήρες είναι σπατάλη χώρου και διαλόγου, αφού υπάρχουν μόνο και μόνο για να ενισχύσουν αυτό το “νέο όραμα”. Δεν θα βρείτε Noob Saibot και Baraka στο ρόστερ, κι αντ’ αυτού θα πρέπει να είστε χαρούμενοι με κάποια Jacqui Briggs που με άφησε πιο αδιάφορο κι από ειδοποίηση για Candy Crush Saga στο Facebook. Στην άλλη όχθη, έχουμε νέα πρόσωπα όπως ο Kotal Kahn που με κάνουν να νιώθω μια ευφορία μετά την αγανάκτηση — δεν συγχωρώ την έλλειψη Baraka! Επιπλέον, το γεγονός πως μερικοί κλασικοί χαρακτήρες εμφανίζονται στην ιστορία με νέα μοντέλα, animations και κινήσεις αλλά δεν είναι στο ρόστερ ούτε ως DLC, με κάνει να σκέφτομαι για ποιο λόγο ακριβώς δεν συμπεριλήφθηκαν. Μεγάλο “φάουλ”, κατά την ταπεινή μου άποψη. Η παράδοση του εκνευριστικού τελικού boss επίσης παραμένει, με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα να έχει μια άκρως σπαστική επίθεση μεγάλης εμβέλειας που μπορεί να επαναλαμβάνει επ’ άπειρον με διαφορά κλασμάτων, σε περίπτωση που βρεθεί να χάνει. Το τέλος της ιστορίας με βρήκε επίσης σε έκπληξη, καθώς δεν περίμενα με τίποτα μια τέτοια εξέλιξη, κι ανυπομονώ να δω πώς θα συνεχιστεί στο αναπόφευκτο Mortal Kombat 11.

Τουλάχιστον από υλικό έχουμε αφθονία. Όταν περάσει το 5ωρο της ιστορίας, μόνοι μπορείτε να ασχοληθείτε με τα Towers (θα αναλυθούν αργότερα), τις μονές μάχες και το Test Your Luck, όπου διάφορες παράμετροι ορίζονται πριν τις μάχες όπως έλλειψη βαρύτητας και σούπερ δύναμη. Μετά τους πρώτους 5-6 γύρους το βαρέθηκα, για να είμαι ειλικρινής, και κοίταξα στο online κομμάτι.

Μπορείτε να παίξετε, φυσικά, το παραδοσιακό “διπλάκι” στον ίδιο καναπέ, όπως μπορείτε να μπείτε online για μάχες με άλλους. Υπάρχουν οι τυπικές μάχες ένας με έναν (ranked ή unranked), το King of the Hill (ένα “δωμάτιο” με πολλούς παίχτες που παίζουν μεταξύ τους) ή το Tower όπου “σκαρφαλώνετε” έναν πύργο με διάφορους μαχητές πολεμώντας για το υψηλότερο σκορ μεταξύ ανθρώπων, παγκοσμίως. Δυστυχώς, το netcode του παιχνιδιού ακόμα παραμένει χαμηλής ποιότητας για τα επίπεδα του studio, κι αν προσπαθήσετε να συνδεθείτε με παίχτη εκτός της χώρας δύσκολα θα τελειώσετε ένα ματς χωρίς να βρίσετε κάτι από τον εκνευρισμό. Κολλήματα της εικόνας εν μέσω kombo, αντικείμενα που ταξιδεύουν στον αέρα σαν σε slideshow κι άλλα τέτοια περιστατικά θα σας κάνουν να προτιμήσετε τον φίλο στον καναπέ.

Μιας κι αναφερθήκαμε στους πύργους, υπάρχει το παραδοσιακό Traditional Tower με το κλασικό “10 μάχες με εχθρούς”, το Test Your Luck που αναφέρθηκε επάνω, το Test Your Might από τα παλιά όπου με συνδυασμό πλήκτρων “σπάτε” τάβλες και σκληρότερα αντικείμενα και η αποτυχία ανταμείβεται με έναν θάνατο γεμάτο μαύρο χιούμορ, το Endless όπου πολεμάτε μέχρι να βρείτε άλλες χαρές στην ζωή σας, και το Survivor όπου όσο νικάτε περνάτε στον επόμενο αντίπαλο με την ίδια μπάρα ζωής — κι όσο αντέξετε.

Μια γενναιόδωρη και όμορφη προσθήκη είναι τα Living Towers, όπου τρεις πύργοι οι οποίοι ανανεώνονται περιοδικά (ημερησίως, κάθε ώρα και ένας μόνο για special εκδηλώσεις) με διάφορες προκλήσεις που επιλέγονται από την NetherRealm. Ξανά, ανταγωνίζεστε όλον τον πλανήτη για το καλύτερο σκορ, και η ποικιλία που έχουν θα σας κρατήσει απασχολημένους για καιρό.

Ακόμη μια μεγάλη προσθήκη είναι τα Factions, όπου ξεκινώντας το παιχνίδι θα κληθείτε να διαλέξετε ποια οργάνωση να εκπροσωπείτε — Lin Kuei, White Lotus, Special Forces, Black Dragon και Brotherhood of Shadow. Μέσα από σχεδόν όλα τα modes που προαναφέρθηκαν αποκτάτε φήμη για την οργάνωση που εκπροσωπείτε, και κάθε βδομάδα η νικητήρια ομάδα παιχτών κερδίζει διάφορα δώρα τα οποία ακόμα δεν έχουμε δει, όμως φαντάζομαι θα είναι skins ως concept art. To μεγαλύτερο δώρο είναι το Faction Kill, ένα νέο είδος Fatality που θα μπορούν να χειριστούν μόνο οι παίχτες της εκάστοτε νικητήριας οργάνωσης. Ευτυχώς που μπορείτε να αλλάξετε κατά βούληση, κι ευτυχώς που μαζεύετε πόντους ακόμα και στα single player modes, αρκεί να είστε online καθώς παίζετε.

Από όλα τα παραπάνω κερδίζετε Koins τα οποία εξαργυρώνετε στην Krypt, ένα νεκροταφείο με κρυφές περιοχές όπου από προοπτική πρώτου προσώπου εξερευνείτε κι αγοράζετε/ξεκλειδώνετε (τυφλά) υλικό όπως στολές, fatalities, concept art κ.ά.. Αρκετά ανανεωμένο σε σχέση με τα παλιά Krypt, κι είναι μια ευχάριστη αλλαγή εν συγκρίσει με τα τυπικότατα μενού όπου πατάς ένα κουμπί για να ξεκλειδώσεις το τάδε αντικείμενο. Η ξαφνική επίθεση τεράτων θα σας θυμίζει πως έχετε τον έλεγχο ενός χαρακτήρα κι όχι ενός μενού, καθώς μια στο τόσο ένα τέρας θα σας επιτίθεται κι εσείς θα πρέπει να το απωθήσετε με ένα πλήκτρο που εμφανίζεται στην οθόνη.

Εκεί που θα “ξινίσω” είναι στα DLC. Πρώτο και κύριο, ο κλασικός Goro γίνεται για πρώτη φορά επίσημα playable στην σειρά, και κλειδώνεται πίσω από προπαραγγελίες και μικρο-αγορές. Εκτός αυτού, υπάρχει στο μενού επιλογής χαρακτήρα, με την παρακάτω δυσάρεστη εικόνα να με στεναχωρεί. Στα ψηφιακά καταστήματα της εκάστοτε πλατφόρμας έκαναν και την εμφάνισή τους πακέτα αγοράς “εύκολων fatalities”, δηλαδή η δυνατότητα να πραγματοποιείτε τα εντυπωσιακά κι αιματηρά finishers με δύο πλήκτρα αντί για πολύπλοκες διαδικασίες. Απορώ με την επιλογή — παρότι δεν επηρεάζει το gameplay κανενός κι απλώς προσφέρει μια ευκολία, είναι δείγμα της σύγχρονης εποχής του gaming. Ένα λαμπρό κομμάτι είναι πως τουλάχιστον οι DLC χαρακτήρες που θα έρθουν σύντομα (Jason, Tanya, Tremor, Predator) είναι playable εντός των Towers, οπότε τουλάχιστον δοκιμάζετε πριν αγοράσετε.

Οπτικά, τα animations ρέουν σαν ρυάκι και τα ενώματα των kombos γίνονται με τεράστια χάρη, σαν μια χαριτωμένη χορογραφία σε ταινία ξύλου. Τα επίπεδα ορατής ζημιάς επίσης αυξήθηκαν ευχάριστα, και οι χαρακτήρες παραμορφώνονται ανάλογα με το ξύλο που τρώνε — ουκ ολίγες φορές ο Raiden μού έμοιαζε με κανίβαλο λόγω του αίματος στο και των κομματιών που είχαν φύγει στο πρόσωπό του. Η ποιότητα των μοντέλων είναι εξίσου εξαιρετική και άλλη μια φορά έμεινα έκπληκτος με το τί κατάφεραν οι δημιουργοί. Τα redesigns ορισμένων χαρακτήρων είναι αρκετά καλά, και μόνο λίγοι μου φαίνονται υπερβολικοί στον σχεδιασμό τους. Αυτό που δεν με ευχαρίστησε πολύ είναι η μικρή χρωματική ποικιλία στις πίστες, ένα κομμάτι που αποτελεί ένα τεράστιο μέρος στα fighting παιχνίδια. Κυριαρχεί το καφέ, το σκούρο καφέ, το ανοιχτό καφέ, το καφέ καφέ και ούτω καθεξής.

Από τον ήχο, ουδέν παράπονο. Το soundtrack δυναμικό με έντονες ηλεκτρικές κιθάρες να συνοδεύουν την ξέφρενη πορεία των μαχών, και οι ηθοποιοί φροντίζουν να κάνουν άψογα την δουλειά τους. Τα χτυπήματα ακούγονται σαν να συμβαίνουν όντως μπροστά σου, το σπάσιμο των κόκκαλων στις επιθέσεις x-ray και η “διαρροή” αίματος είναι σαν να λαμβάνουν μέρος σε απόσταση αναπνοής. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, είναι σαν να βλέπεις ταινία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, οπτικοακουστικά.

Αξίζει, εν τέλει, το Mortal Kombat X; Τα θεμέλια παρέμειναν κι αναβαθμίστηκαν, το υλικό είναι άφθονο (με διακυμάνσεις στην ποιότητα), η παρουσία τού τίτλου θετικά κινηματογραφική και τα επίπεδα προσοχής στην λεπτομέρεια υψηλά. Προσθήκες όπως τα Factions και τα Living Towers είναι ένα βήμα εμπρός, αλλά μερικοί άψυχοι χαρακτήρες και κακή online υποδομή χαλούν λίγο την γλυκιά γεύση του πακέτου. Όμως η απάντηση είναι ναι, αξίζει ακόμα κι αν δεν είστε του είδους. Μην περιμένετε — μπείτε στο τουρνουά και προστατέψτε την Γη!

Bonus Round: Η σπάνια Kollector’s Edition είναι αριθμημένη (70.000 τεμάχια) με μεταλλική πλακέτα, και περιλαμβάνει ένα όμορφο steelbook που διπλώνει για να δείξει τον γνωστό κι αγαπητό Scorpion στο νέο του design. Ένα limited edition comic επίσης περιλαμβάνεται, όμως το αστέρι του σόου είναι το μεγάλο, βαμμένο στο χέρι άγαλμα του Scorpion που θα κοσμεί τα ράφια και τους εφιάλτες σας. Τέλος, ένα μαύρο και χρυσό skin για τον Scorpion περιλαμβάνεται, όπως κι ο Goro.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!