Όλα για όλα και εκπληκτικές ανατροπές, καθώς πλησιάζουμε αγωνιωδώς το φινάλε του Life is Strange.
Ελάχιστα, γενικευμένα spoilers για τα τρία προηγούμενα επεισόδια θα συμπεριληφθούν.
Η σχέση μεταξύ της Max και της Chloe είναι ο κινητήριος μοχλός για τα γεγονότα του Life is Strange, αναμφισβήτητα. Η πρωταγωνίστριά μας ανακάλυψε την δύναμη της να χειρίζεται τη ροή του χρόνου μέσα από ένα σημαντικό συμβάν με την κάποτε κολλητή της φίλη, κι έκτοτε η πραγματικότητα έχει διαβρωθεί ανεπανόρθωτα, δημιουργώντας ψυχοφθόρες εμπειρίες στην νεαρή Max.
Αυτή ακριβώς η φιλοσοφία είναι “ποτισμένη” στο DNA του τέταρτου και προτελευταίου επεισοδίου, το οποίο συνεχίζει από το φρικιαστικό cliffhanger του τρίτου επεισοδίου και φροντίζει να συνεχίσει με στιγμές που με άφησαν εξίσου παγωμένο, να πατάω την παύση και να σκέφτομαι τι να κάνω. Αυτό γιατί, για άλλη μια φορά, οι επιλογές μετράνε κι έχουν ανείπωτο βάρος. Χωρίς πολλά λόγια, η πραγματικότητα η οποία ζούσαμε στο τέλος του τρίτου επεισοδίου περνάει στην λίστα με τις “what if” καταστάσεις, όχι όμως πριν μας “κεράσει” ακόμα μια στιγμή με συναισθήματα να ξεχειλίζουν και σκέψεις να τριγυρίζουν στο κεφάλι μας, σχετικά με το μέλλον που θα ακολουθήσει.
Επιστροφή στο γνωστό παρόν, λοιπόν, και στον βασικό στόχο του πρωταγωνιστικού διδύμου: την εξαφάνιση της Rachel Amber και την επικείμενη καταστροφή. Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, και δίχως να χαλάσω τις εκπλήξεις για κανέναν, βλέπουμε περισσότερα για το πρώτο σκέλος και λιγότερα — αλλά όχι λίγα — για το δεύτερο. Οι απαντήσεις που λαμβάνουμε είναι “καρφωτές” και δεν χωρούν αμφιβολία, αρχίζοντας επιτέλους να κλείνει ανοιχτά μέτωπα προετοιμάζοντας το έδαφος για το πέμπτο και τελικό μέρος. Παράλληλα με τις αποκαλύψεις, καταλυτικό ρόλο παίζει ο άκρως ενδιαφέρων χαρακτήρας του Frank, μια σκηνή με τον οποίο έχει αρκετά διαφορετικά αποτελέσματα στα οποία συμβάλλουν και οι επιλογές που κάνατε στο παρελθόν· εκεί ακριβώς είναι που λάμπει άλλη μια φορά η ελευθερία που έχει ο παίχτης στις επιλογές, αλλά και το πόσο βαρυσήμαντες είναι αυτές. Όταν έβλεπα το γνωστό πλέον εικονίδιο με την πεταλούδα στην άκρη της οθόνης μου, γνώριζα ότι η εκάστοτε επιλογή θα έφερε και τις ανάλογες συνέπειες. Για τα περισσότερα που έπραξα είχα έστω μια αμφιβολία ως το τέλος, αλλά για μια συγκεκριμένη σκηνή που περιλαμβάνει τον Warren και τον ενοχλητικό, βίαιο και κακομαθημένο Nathan δεν είχα καμιά αμφιβολία — είναι από αυτά που θες να βλέπεις συνεχώς, ξανά και ξανά, λόγω της απύθμενης ικανοποίησης!
Μιλώντας για βάρος επιλογών, σε αυτό το επεισόδιο χρησιμοποίησα πολύ την δύναμη που γυρίζει ο χρόνος πίσω, ίσως και περισσότερο από ότι στα υπόλοιπα επεισόδια. Ο λόγος αυτού είναι οι πολλές κρίσιμες στιγμές, για τις οποίες παρότι ήξερα πως δεν θα δω άμεσα το αντίκτυπο των επιλογών μου, ακόμα δεν ήμουν σίγουρος — και παρά την μετέπειτα γνώση μου για καταστάσεις, ήθελα να παίξω ξανά το επεισόδιο για να κάνω τα πράγματα διαφορετικά. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα κάνω πριν κυκλοφορήσει το τελευταίο επεισόδιο, με την κυκλοφορία του οποίο θα ξαναπαίξω την σειρά ολοκληρωμένη με διαφορετικές επιλογές. Η αιτία αυτού του εσωτερικού μου διχασμού είναι το πόσο πολύ “σκοτείνιασε” το Life is Strange, κι επιτέλους εξερεύνησε τα λίγο πιο “δύσβατα” μονοπάτια του σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκειά του — περίπου 4 ώρες πήρε σε εμένα, με αρκετό ψάξιμο εκτός αποστολών.
Αν είχατε διαβάσει τα προηγούμενα review των επεισοδίων, θα βλέπατε ότι μιλάω για ένα παιχνίδι με μια πολύ ξέγνοιαστη, σχολική-φοιτητική διάθεση στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πάντα κι έχει χτίσει το περιβάλλον, με μερικές φαρδιές πινελιές σκοτεινής θεματολογίας και βαρέων προβλημάτων. Ε, λοιπόν, στο “Dark Room” είναι που οι συγγραφείς αποφάσισαν να ξεφύγουν σχεδόν εντελώς από τα προαναφερθέντα σκηνικά και να κινηθούν στα πιο “βαθιά” με μεγάλη επιτυχία. Η ανεμελιά της νεαρής ηλικίας έφυγε και τη θέση της πήραν φονικά μυστικά, ανατροπές και ταυτοποίηση κακοποιών που μερικοί είχαν μαντέψει από πολύ νωρίς, αν έδιναν βάση στα διάφορα στοιχεία. Χωρίς να το χαλάσω ξανά, θα πω ότι η αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα ήταν απρόσμενη, και σίγουρα όχι με τον τρόπο που έγινε. Πλέον, η παρτίδα έγινε “όλα ή τίποτα”, το οποίο μας φέρνει σε ένα δίλημμα: μήπως οι δυνάμεις της Max και η συνεχής ανάγκη για καλό είναι η αιτία του κακού; Με τον τρόπο που τελειώνει το επεισόδιο, είμαι σίγουρος πως η συγκεκριμένη ερώτηση θα είναι η βάση για την πλοκή του πέμπτου.
Όταν, δε, οι ανάγκες της ιστορίας μας έφεραν στο κακόφημο “End of the World Party” του Vortex Club — μιας “ελίτ” ομάδας των πιο αχώνευτων παιδιών της ακαδημίας Blackwell — ήρθα αντιμέτωπος με πάρα πολλά άτομα, με τον καθένα να βγάζει κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον αναλόγως φυσικά και των επιλογών μου στο παρελθόν. Η Victoria, για παράδειγμα, με ξάφνιασε όταν αναφέρθηκε σε ένα γεγονός από το πρώτο επεισόδιο το οποίο πίστευα πως είχε “αναλωθεί” σε άλλα, νωρίτερα σημεία της ιστορίας. Προς έκπληξή μου, μια καλή μου πράξη ήρθε να γίνει “πατερίτσα” στον διάλογό μου με την Victoria, η οποία αντιμετώπισε με πρωτοφανή σοβαροφάνεια και αδερφοσύνη τα λεγόμενά μου. Το τέλος του κόσμου, τα νεκρά ζώα και η γενικότερη μακάβρια κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στο Arcadia Bay έχει μεταμορφώσει ορισμένα άτομα που πλέον με κάνουν να έχω “αλλαξοπιστήσει” σχετικά με τον χαρακτήρα τους, κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αν με ρωτούσατε πριν παίξω αυτό το επεισόδιο.
Η αλλαγή στο ύφος έφερε επίσης αλλαγές στο gameplay, με δύο συγκεκριμένα κομμάτια που μου έμειναν ακόμα κι όταν όλα τέλειωσαν. Το πρώτο ήταν ο διαχωρισμός στοιχείων και το “πάντρεμά” τους με σκοπό κάποια λογική συνοχή μεταξύ τους· περιττό να πω πως ένιωσα σαν ένας έφηβος Sherlock Holmes, χοροπηδώντας με χαρά όταν έκανα κάποια σύνδεση με επιτυχία, και το κυριότερο είναι πως το μόνο που χρειαζόμουν ήταν παρατηρητικότητα και λογική — δηλαδή δεν ήταν εσκεμμένα πολύ δύσκολα ή πολύ εύκολα σαν παζλ. Το δεύτερο σημείο που θυμάμαι στην εντέλεια λόγω σχεδιασμού και συναισθημάτων είναι η ανακάλυψη ενός μυστικού δωματίου ζωτικής σημασίας για την ιστορία, όπου πάλι χρειάστηκαν οι προαναφερθείσες δεξιότητες. Τα πράγματα που είδα και οι “τελείες” που ένωσα όταν ξεψάχνιζα τα πάντα εντός του χώρου με σόκαραν, και σε συνδυασμό με την τελευταία σκηνή (προ και μετά των credits) με κάνουν να ανυπομονώ να κλείσει ο κύκλος της σειράς, μόνο και μόνο για να φύγει η αγωνία!
Οι δρόμοι πλέον είναι ανοιχτοί για όλους, ακόμα και χαρακτήρες που θεωρούνταν “κομπάρσοι” πλέον μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι, το οποίο μπήκε στην τελική ευθεία. Η Max καλείται να σηκώσει το βάρος των επιλογών της (μας) στους ώμους τους, κάτι που δεν είναι εύκολο, κι αυτό με συναρπάζει. Οι περισσότερες επιλογές που πήρα στο τέταρτο επεισόδιο ήταν πολύ δύσκολες· έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει την απόγνωση της Max, να σπάω το κεφάλι μου να βρω μια καλή λύση για όλους. Κι όταν νόμιζα πως όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους κι είχα πλάσει μια πραγματικότητα στον νου μου, τα τελευταία 3 λεπτά κατέρριψαν τα πάντα, δείχνοντάς μου πως όλα είναι ένα βήμα εμπρός από τους υπολογισμούς μου. Ξυπνήστε με όταν έρθει ο Οκτώβριος, λοιπόν.
Διαβάστε τα reviews των επεισοδίων ένα, δύο και τρία.
Όταν ολοκληρωθεί η σειρά, τα review μας θα ενωθούν και συμπτυχθούν ώστε να παρέχεται η γνώμη μας ευκολότερα μέσα από ένα κείμενο αντί για πέντε διαφορετικά.
[wp-review]
Πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για review: Xbox One
Είδος: Cinematic, Episodic Adventure
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28/07/2015 (Digital Only)
Κυκλοφορεί για: PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360, Xbox One, PC
Εκδότρια Εταιρεία: Square-Enix
Εταιρεία Ανάπτυξης: Dontnod Entertainment
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
