Journey Review

Το Journey επανακυκλοφορεί στο PS4, μπορεί όμως να μας γοητεύσει όπως το 2012;

Πριν 3 χρόνια, η thatgamecompany παρήγαγε ένα παιχνίδι-έργο τέχνης με το όνομα Journey. Όταν “έτρεξα” το Journey για πρώτη φορά στο PlayStation 3 μου, οι μόνες οδηγίες που έβλεπα στην οθόνη ήταν το πώς θα χειριστώ τον χαρακτήρα μου· δεν χαραμίστηκε χρόνος για τυπικότητες, η ουσία ήταν να ξεκινήσω το ταξίδι μου.

Ο χαρακτήρας που χειρίζεστε στο Journey είναι μια φιγούρα χωρίς ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, πιθανότατα οποιοδήποτε φύλου, γιατί το φύλο δεν παίζει κανένα ρόλο. Το ταξίδι πρέπει να ξεκινήσει, είναι ο μοναδικός στόχος που “επιβάλλει” το παιχνίδι. Γιατί έβαλα εισαγωγικά γύρω από τη λέξη; Γιατί το παιχνίδι κάθε τι παρά την παραδοσιακή δομή του “πήγαινε εκεί, κάνε αυτό” υιοθετεί.

Όχι, στο Journey υπάρχει ένα “πλατύ μονοπάτι” όπως είχα πει και στο πρόσφατο άρθρο μου για τα open world παιχνίδια, δηλαδή δεν περιλαμβάνεται στην κατηγορία open world αλλά στην κατηγορία των γραμμικών παιχνιδιών που επιτρέπουν να προχωράς δίχως παρωπίδες. Στον δρόμο προς το βουνό λοιπόν έχετε μια άπλα να εξερευνήσετε, με μοναδικές δυνάμεις σας το άλμα, την κίνηση στο τρισδιάστατο περιβάλλον και την δυνατότητα να τραγουδάς! Πέραν των προφανών λόγων χρήσης του άλματος, το τραγούδι χρησιμεύει στο να ξυπνάς διάφορα όντα φτιαγμένα από ύφασμα που υπάρχουν στο περιβάλλον, καθώς και να αναζωογονείς υφασμάτινα απομεινάρια καταχωνιασμένα ανάμεσα σε βράχους ή διάφορα σημεία στην άμμο, τα οποία μερικές φορές σου δίνουν την δύναμη να αιωρείσαι κατά μήκος τους.

Άλλες φορές, βέβαια, είναι “μοχλοί” που ενεργοποιούν μηχανισμούς που χρειάζονται για να λυθούν ορισμένοι πολύ απλοί γρίφοι που θα αντιμετωπίσετε στη διάρκεια του ταξιδιού. Κυρίως, αποτελούνται από πλατφόρμες τις οποίες πρέπει να χρησιμοποιήσετε για να φτάσετε στην άλλη άκρη, συχνά χρησιμοποιώντας και το μαγικό κασκόλ σας. Το εν λόγω κασκόλ βοηθάει στο να πετάτε για περισσότερη ώρα όμως χρησιμοποιεί ενέργεια με τη μορφή ρούνων που εξαφανίζονται κατά τη χρήση. Για να επιμηκυνθεί χρειάζεστε upgrades που βρίσκετε διάσπαρτα στον χώρο, όμως δεν είναι σε καμιά περίπτωση απαραίτητα — ξανά έμφαση στο ότι παίζει ο οποιοσδήποτε, με τον ρυθμό του και τον τρόπο του. Παράλληλα με τα upgrades, οι παίχτες μπορούν να ανακαλύψουν και διάφορα σημεία τα οποία με λίγο τραγούδι ξαναζωντανεύουν και αποκαλύπτουν κομματάκια της ιστορίας.

Σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια τυπική αφήγηση ή πλοκή. “Χοντρά”, στο επίκεντρο βρίσκεται ένας χαμένος πολιτισμός και το πώς έφτασε στον αφανισμό, με την απέραντη έρημο να καλύπτει τα απομεινάρια του. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει με σιγουριά, καθώς σε όλη τη διάρκεια του Journey δεν μιλιέται ή γράφεται ούτε μια λέξη πέρα από το κεντρικό μενού και τους συντελεστές. Είναι επίσης πολύ ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία που θέλει να του αποδώσει ο παίχτης, με τα γεγονότα να είναι ξεκάθαρα όμως το συναίσθημα του παραλληλισμού ποτέ δεν με άφησε — πάντοτε προσπαθούσα να συνδέσω τις “τελείες”, να βρω το νόημα από πίσω. Κι όταν μετά τον τερματισμό έψαξα αμέτρητα θέματα σε forums και μίλησα με παίχτες, είδα ότι οι απόψεις είχαν τεράστια ποικιλία. Το ταξίδι προς το άγνωστο, λοιπόν, είναι δυνατόν να το κάνετε με έναν ακόμα παίχτη που θα συνδεθεί τυχαία μέσω του PlayStation Network, μπορεί να βγει ανά πάσα στιγμή και να συνεχίσετε ολομόναχοι, κάτι που δεν επηρεάζει ποτέ την πρόοδό σας — η προσθήκη του δεύτερου παίχτη είναι σχεδιασμένη ως βοήθεια, συνεπώς δεν μπορεί να σας “καταστρέψει”. Όταν βρίσκεστε κοντά στον συμπορευόμενο, τραγουδώντας ο ένας στον άλλο μπορείτε να αναπληρώσετε την ενέργεια του κασκόλ. Αν μη τί άλλο, αυτό σίγουρα θα κάνει πιο εύκολη την πρόσβαση σε πολλά σημεία μιας και μπορείτε να αναπληρώνετε δύναμη ταχύτερα, ίσως και να ανακαλύψετε κάτι νέο!

Το Journey στηρίζεται στο απρόσμενο, στη στιγμή. Η διάρκεια του σε ένα μέσο playthrough δεν ξεπερνά τις 2-3 ώρες, όμως είναι σίγουρο πως θα είναι αξέχαστες. Ο σχεδιασμός του αντλεί πηγές από πολλές διαφορετικές κουλτούρες και δημιουργεί μια νέα, με δικό της αλφάβητο, αρχιτεκτονική και κόσμο. Οι περίπου 5 διαφορετικές (αλλά αρκετά μεγάλες) περιοχές που διασχίζετε είναι φτιαγμένες “με το χέρι”, κι όχι απλώς “πεταμένες” μέσα για να συμπληρώσουν το κενό. Η απλότητα και ο μινιμαλισμός του κόσμου βοηθούν τον καθένα να βγάλει το δικό του συμπέρασμα και την δική του ιστορία για το ταξίδι που πραγματοποιεί. Είναι καθαρά ένα παιχνίδι που βασίζεται στο οπτικό κομμάτι και, χωρίς να θυσιάζει το σενάριό του, αποφεύγει να “μιλάει”. Η σχετικά σύντομη διάρκειά του ίσως, μακροχρόνια, το βοηθάει. Παρότι το είχα πρωτοπαίξει πριν 3 χρόνια, κάθε στιγμή του ήταν ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μου και με ανυπομονησία το ξανατερμάτισα στο PlayStation 4 άλλες 4 φορές. Αν δεν επιστρέψετε για τα collectibles ή την επιθυμία για ένα ακόμη playthrough, οι μνήμες δεν θα σβηστούν, κάτι για το οποίο πιστεύω πως ευθύνεται η μικρή του διάρκεια.

Φυσικά, έχει την δυνατότητα να το κάνει διότι οπτικά είναι άκρως εντυπωσιακό. Οι ρόμπες των χαρακτήρων και οι αντιδράσεις τους “δένουν” αρμονικά με τα καιρικά φαινόμενα της κάθε περιοχής, ενώ οι πρώτες περιοχές με την άμμο της ερήμου θα σας αφήσουν άφωνους ντυμένη με φαρδιές κεραμιδί ρόμπες, χωρίς κανένα χαρακτηριστικό φύλου να είναι διακριτό, ίσως για να μπορέσετε ευκολότερα να “προβάλλετε” τον εαυτό σας σε αυτόν. Αφ’ ότου ξεκινήσετε, το πρώτο πράγμα που υπάρχει στην οθόνη είναι μια αχανής, φωτεινή έρημος και η κάμερα εστιάζει σε ένα μακρινό βουνό, το ταξίδι ως το οποίο αποτελεί την κύρια “αποστολή” του Journey. Τα screenshots που παρέθεσα στο σώμα του άρθρου είναι από την PS4 έκδοση, και λένε όσες λέξεις δεν θα μπορούσα ποτέ να πω.

Ο καυτός ήλιος που ζεματίζει το τοπίο κάνει κάθε κόκκο άμμου να γυαλίζει, κι όταν διασχίζετε ή προσγειώνεστε στο έδαφος κι εκτινάσσεται η άμμος, η εικόνα είναι μαγική. Εξίσου πανέμορφες είναι και οι εικόνες που αναδημιουργείτε, οι οποίες χρησιμοποιούν το ίδιο ψηφιδωτό οπτικό στυλ που χρησιμοποιείται και σε ορισμένες σκηνές όταν προχωράτε την ιστορία — όλα τα backstory γεγονότα δηλαδή δίνονται ή αφηγούνται μέσω σταθερών εικόνων. Όλα τα παραπάνω δίδονται σε 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο και ανάλυση 1080p στην έκδοση του PlayStation 4, η οποία όμως έχει και κάποιες άλλες αλλαγές στον φωτισμό κυρίως, κάτι που παρατήρησα από την πρώτη στιγμή λόγω της εμπειρίας μου με την PlayStation 3 έκδοση. Δεν παράγουν άσχημο αποτέλεσμα, όμως σε ορισμένα σημεία (κυρίως οπτικά εφέ) η παλαιότερη έκδοση υπερτερεί, όλως περιέργως! Παρόλα αυτά, επωφελήστε άμεσα από την αναβάθμιση του framerate, δίχως αμφιβολία.

Την θέση των διαλόγων και των φωνών έχει πάρει η χαρακτηριστική μουσική του τίτλου, ο ήχος του οποίου κέρδισε βραβείο BAFTA το 2013. Οι εναλλαγές που κάνει η μουσική αναλόγως με την περίσταση είναι εκπληκτικές και τέλεια τοποθετημένες στον χρόνο, ακόμα κι όταν η αλλαγή είναι δυναμική κι όχι προσχεδιασμένη. Όμορφη πινελιά είναι και το γεγονός πως το τραγούδι των χαρακτήρων ενώνεται με την μουσική στο παρασκήνιο, οπότε οποιαδήποτε στιγμή πατηθεί θα είναι σε πλήρη συνοχή με την μουσική!

Αξίζει λοιπόν τον χρόνο σας; Το Journey είναι ένα παιχνίδι μικρού μήκους που κυνηγά να γεννήσει συναισθήματα και εμπειρίες, που δίνει προτεραιότητα στο ταξίδι κι όχι στην νίκη, όπως τόσα άλλα παιχνίδια. Σε κάθε δευτερόλεπτο της (συνήθως) 3ωρης διάρκειάς του θα εντυπωσιάσει, θα στεναχωρήσει, θα δώσει χαρά και σίγουρα θα μείνει στην μνήμη σας.

Σημείωση: όσοι το αγόρασαν ψηφιακά στο PS3 δικαιούνται αυτόματα το αντίτυπό τους στο PS4 μέσω του cross-buy. Οι αγοραστές της Collector’s Edition, του δίσκου σε φυσική μορφή, δεν το δικαιούνται.

[wp-review]