Όπως φαίνεται έχω το τίτλου του World of Warcraft no1 Fanboy στο Site μας. Και όχι άδικα. Είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι. Πριν από λίγες μέρες με έπιασε μία νοσταλγία για το πως ξεκίνησα να παίζω. Όχι τόσο για να δείξω το παιχνίδι ως παιχνίδι (είναι πολύ γνωστό και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από εσάς είστε δεκάδες φορές καλύτεροι από εμένα), αλλά για να δείξω τη διαφορά στις εποχές που ζούμε. Με έπιασε μία νοσταλγία για το τότε. Τότε που είχα πρώτο-ακούσει τη λέξη World of Warcraft από το ξάδερφό μου και νόμιζα ότι μιλά για ένα μυστηριώδες τρόπο να ”ρίξει” κορίτσια. Τότε που άκουσα τη λέξη MMORPG. Τι είναι αυτό είπα. Δεν είχα ιδέα. Έπαιζα video games από πολύ μικρή ηλικία αλλά ήταν η πρώτη φορά που άκουγα για ένα νέο κόσμο. Ένα κόσμο όπου θα μπορούσες να φτιάξεις ένα δικό σου χαρακτήρα. Να είσαι ένας άλλος Αντώνης σε έναν κόσμο που λεγόταν Άζεροθ. Δεν είχα ιδέα τι ήταν. Δεν είχα δει τίποτα. Και όμως ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να δω έστω και μία εικόνα. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες παρακάλαγα το ξάδερφό μου να με πάει σε ένα Ίντερνετ καφέ να μου δείξει. Θυμάμαι δεν είχαμε υπολογιστή στο σπίτι, και με πήγε στο Ίντερνετ καφέ της γειτονιάς, όπου στα μάτια μου ήταν κάτι ”για μεγάλους”.
Ο ξάδερφός μου τότε έπαιζε Lineage, παρόλα αυτά σιγά σιγά είχαν ξεκινήσει με τους φίλους του, να παίζουν Warcraft. Ήρθε η στιγμή που μου έδειξε το πρώτο βίντεο στο Vanilla Wow αλλά και τον δικό του χαρακτήρα. Από ότι θυμάμαι έπαιζε έναν Orc Warrior. Είδα σε κάποια clips της Blizzard τον Undead Mage ή Warlock (δε θυμάμαι καλά) να τσακίζει κάποια τερατάκια σε ένα βάλτο. Είχα τρελαθεί.
Ονειρευόμουν το πως να μπω να παίξω. Πήγαινα στους υπολογιστές του σχολείου μου που δεν έτρεχε ούτε σκύλος εκεί μέσα πόσο μάλλον το Warcraft, όμως έμπαινα στη σελίδα του Warcraft απλά για να δω εικόνες και κάποια μικρά clips. Υπολογιστή δεν είχα και το να πας εκείνη την χρονολογία μόνος σε ένα Ίντερνετ καφέ δεν ήταν απαγορευτικό αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Περίμενα περίπου 8 μήνες μέχρι να αποκτήσω μία απλή σύνδεση ίντερνετ στο σπίτι με έναν υπολογιστή που δεν ήξερα καν αν θα παίζει το παιχνίδι. Ο πατέρας μου το είχε παρουσιάσει ως μία ”γραφομηχανή” άσχετα αν είχε φέρει κρυφά το Diablo 1 μαζί του και μου είπε μην το αγγίξεις (θα σας πω μία άλλη φορά τι έκανα με το κρυφό Diablo). Είχα αγοράσει μήνες πριν το Warcraft απλά για να το έχω. Απλά για να προετοιμαστώ για τη μεγάλη στιγμή. Αγγλικά ελάχιστα. Walkthrough και βοήθειες ούτε για αστείο. Πως θα μπω. Τι θα κάνω. Παρακάλια για μέρες να έρθει ο ξάδερφός μου να με βοηθήσει. Ήθελα τόσο πολύ. Τελικά τα κατάφερα.
Ο πρώτος μου χαρακτήρας ήταν ένας Undead Mage. Δεν ήξερα τίποτα. Δεν ήξερα καν τι έπαιζα. Όμως ήξερα ότι έκανα κάτι που μου άρεσε. Κάτι που το λάτρευα. Κάτι το οποίο στο μέλλον θα με έκανε να γνωρίσω φίλους και να ζήσω όμορφες στιγμές. Ήμουν στο κόσμο του Warcraft. Απλά ένιωθα ”υπεύθυνος” για κάποιο λόγο. Ακόμα και στα μαθήματα μου πήγαινα καλύτερα αν και πολλοί λένε ότι άμα παίζεις γίνεσαι κακός μαθητής. Εγώ θυμάμαι από το 17 πήγα στο 18,5. Με τίποτα δε θα ξεχάσω τη μέρα όπου ο ξάδερφος μου θα ερχόταν την επομένη για να μου δείξει. Ο κόσμος του Άζεροθ ήταν εκεί. Με κράτησε κοντά του μέχρι και σήμερα. Δύσκολα μπορείς από ένα κείμενο να περιγράψεις τη συγκίνηση που ένιωθε ένα παιδί το μακρινό 2004. Εβδομάδες αναμονής. Εβδομάδες προετοιμασίας μέχρι την μέρα που τελικά πάτησα το create player!
Το World of Warcraft έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Όμως είναι εδώ. Στο μέλλον θα δείτε και άλλες ιστορίες από το World of Warcraft που θυμάμαι με αγάπη, αλλά όπως είπα στη θέση του Warcraft θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι. Είναι απλά η αγάπη μου και η τρέλα μου. Ελπίζω να σας έκανα έστω και λίγο να θυμηθείτε τα παλιά. FOR THE HORDE!
Μην ξεχάσετε να μας ακολουθήσετε στα παρακάτω Social Media. Busted είστε!
