The Evil Within Review

Βγάλε το κακό από μέσα σου…

Το The Evil Within δεν είναι ένας τίτλος που χτίστηκε γύρω από τρελό hype όπως συμβαίνει με τις περισσότερες μεγάλες κυκλοφορίες την συγκεκριμένη περίοδο. Το σχετικά χαμηλό προφίλ που κράτησε η Bethesda λειτούργησε θετικά και δεν αντιστράφηκε όπως σε άλλες περιπτώσεις (βλέπε Destiny, Driveclub κ.α.). Έχοντας στις τάξεις της τον Game Director παλαιότερων Resident Evil τίτλων και του ιδιαίτερα επιτυχημένου Resident Evil 4 έχτισε πάνω σε μια «περπατημένη» φόρμουλα και μας προσφέρει το The Evil Within. Ο λόγος γίνεται φυσικά για τον Shinji Mikami τον Ιάπωνα σχεδιαστή/παραγωγό βιντεοπαιχνιδιών και δημιουργού της Tango Gameworks που είναι και η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν. Ο κεντρικός χαρακτήρας με το όνομα Sebastian Castellanos είναι ένας βετεράνος αστυνομικός/ντετέκτιβ με «μαύρο» παρελθόν. Ο φίλος μας είναι ένας ιδιαίτερα κυνικός χαρακτήρας σε σημείο που γίνεται γενικά αδιάφορος. Έχοντας πάρει λοιπόν εντολή να ερευνήσει με τους δύο συνεργάτες του ένα ανατριχιαστικό έγκλημα με πολλαπλά θύματα βρίσκεται ξαφνικά αναίσθητος και ξυπνά σε έναν αλλόκοτο κόσμο. Προσπαθώντας να ξεφύγει από την παράνοια του «νέου» αυτού κόσμου θα ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας του Ruvik του κεντρικού Villain του παιχνιδιού.

Η ιστορία γενικά θα λέγαμε ότι είναι αρκετά τυπική ενώ αρχίσει να βγάζει νόημα μόνο κατά τα τελευταία Chapters. Μεγάλο αρνητικό σημείο του τίτλου (ίσως και το μεγαλύτερο) είναι οι πραγματικά αδιάφοροι χαρακτήρες του, συμπεριλαμβανομένου και του κεντρικού χαρακτήρα. Οι διάλογοι είναι ολίγον τι κακογραμμένοι ενώ το παρελθόν του Castellanos γίνεται αντιληπτό μόνο μέσω κάποιον Diaries που βρίσκουμε κατά την εξερεύνηση, παρόλα αυτά την δουλειά τους την κάνουν.

Πηγαίνοντας στο «ζουμί» του τίτλου δηλαδή στο gameplay κατά τη γνώμη μας, θα αρχίσουμε να βλέπουμε τις «αρετές» του Mikami. Από τα πρώτα Chapters φαίνεται καθαρά ο δρόμος που θέλει να ακολουθήσει η Tango Gameworks και αυτός είναι η δημιουργία ενός «παλαβού» κόσμου έχοντας ως βάση το Resident Evil 4. Έτσι λοιπόν θα δούμε εγκαταλελειμμένα χωριά, παλιά κτίρια, mini γρίφους, εχθρούς στυλ ζόμπι που κρατάνε χειροβομβίδες, κοράκια που αν τα πυροβολήσεις αφήνουν πυρομαχικά, πράγματα δηλαδή που μας θυμίζουν εύκολα τον προαναφερθέν τίτλο. Ακόμη και σε θέματα χειρισμού όπως η στόχευση, και τα upgrades η επιρροή είναι αδιαμφισβήτητη. Κατά την προσωπική μου άποψη τα παραπάνω μόνο θετικά μπορεί να είναι μιας και στην πλειοψηφία τους δουλεύουν και δουλεύουν αρκετά καλά.

Πιο αναλυτικά ο χαρακτήρας μας έχει στην κατοχή του μεγάλη γκάμα όπλων με τα πυρομαχικά που δίνονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού να είναι τόσα ώστε να μην ξεφεύγει ο τίτλος και να μεταμορφώνεται σε κάτι εντελώς Action. Σημαντικότερο όλων των weapons είναι το Agony Crossbow που διαθέτει πληθώρα διαφορετικών τύπων βελών (explosive, Freeze, Lighting). Όλα τα παραπάνω καθώς και κάποιες ιδιότητες του παίχτη (όπως το Life Bar π.χ.) μπορούν να αναβαθμιστούν μαζεύοντας ένα πράσινο gel στην ουσία πόντους ενώ το Radial Inventory είναι απλό και λειτουργικό όπως αρμόζει στο είδος του παιχνιδιού. Ο τίτλος καταφέρνει να συνδυάσει τα Stealth στοιχεία (Stealth Kills, Hiding) με τα Action στοιχεία εξαιρετικά. Μόνη μας «ένσταση» είναι η απότομη θα λέγαμε κίνηση του χαρακτήρα μας και το μετριότατο Animation.

Συνεχίζοντας στα του gameplay θέλω να αναφέρω ότι το παιχνίδι «παίζεται» στα 2/3 της οθόνης καθώς το υπόλοιπο 1/3 καλύπτεται από μαύρες μπάρες. Οι απόψεις εδώ διίστανται, προσωπικά διαφωνώ με την συγκεκριμένη επιλογή μιας και χάνεται μεγάλο μέρος της εικόνας χωρίς λόγο. Εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε είναι ότι η κίνηση της κάμερας είναι προβληματική σε κάποια σημεία ενώ οι μαύρες μπάρες κάνουν τη ζωή μας ακόμη πιο δύσκολη. Η αλήθεια είναι ότι μετά από 2-3 ώρες παιχνιδιού αρχίσαμε να συνηθίζουμε κάπως στην παραπάνω σχεδιαστική επιλογή που προφανώς χρησιμοποιήθηκε για να ενισχύσει την αισθητική του τίτλου.

Ο οπτικοακουστικός τομέας του The Evil Within μπορεί να μην κερδίζει δάφνες ποιότητας όμως κάνει πολύ καλά την δουλειά του συμβάλλοντας θετικά στην ατμόσφαιρα του τίτλου. Τα γραφικά και στις δύο γενιές κονσολών είναι αξιόλογα (αναλόγως με τα κριτήρια της κονσόλας φυσικά) αλλά λίγο μακριά από το να ρίξουν τα «σαγόνια» μας. Φυσικά η διαφορά από last σε next gen είναι πλέον μεγάλη και είναι λογικό. Θετικό πρόσημο παίρνουν οι ποικίλες και καλοσχεδιασμένες τοποθεσίες που αν και γραμμικές αφήνουν περιθώρια για εξερεύνηση. Πολύ καλή δουλειά έγινε και στον σχεδιασμό των εχθρών με κάποια από τα Bosses να δείχνουν εντυπωσιακά και συγχρόνως τρομακτικά.

See also

Οι Black Friday προσφορές του PlayStation στα ελληνικά καταστήματα

Dimitris Karamanidis·26/11/2024

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!