Εδώ και ποσά χρόνια σαν gamer, μαθητής, υπάλληλος, εργάτης, ραδιοφωνικός παράγωγος, συγγραφέας, αρθρογράφος και ότι άλλο θες και μπορείς να με πεις, έβλεπα και βλέπω παντού βαθμολογίες. Ψυχρά νούμερα που ορίζουν το πόσο καλά είναι τα γραφικά, το στυλ, ο ήχος στον καινούριο δίσκο μιας μέταλ μπάντας, στην διάρκεια του δίσκου, στο πόσες γρατσουνιές έχει ο δίσκος βινύλιου που έβγαλαν πριν δυο ντουζίνες χρόνια ή στις πόσες μοίρες πρέπει να γυρίσεις το PlayStation 1 για να διαβάσει το 3ο δισκάκι του Final Fantasy VII μετά τις δεκαεπτά συνεχόμενες ώρες παιχνιδιού.
Όσο ωρίμαζα (και όχι απλά μεγάλωνα) όμως έβλεπα ότι οι βαθμολογίες δεν κρίνουν ουσιαστικά το παιχνίδι, την ταινία, το βιβλίο, τον δίσκο κτλ, και ότι τελικά μόνο μια εμπειρία διαρκείας, δηλαδή να ασχοληθείς λίγο πάνω από δυο ωρίτσες μαζί του, μπορεί να το κάνει αυτό.
Είδα παιχνίδια που είχαν πάρει επτά μέσο όρο στον ειδικό τύπο (πχ το παλιό Turn Based Strategy του 1999, Disciples – Sacred Lands για το pc για παράδειγμα) και οι φίλοι μου τα έκραζαν, ενώ εγώ όμως τα έπαιξα και πέρασα αρκετές ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ώρες μαζί τους. Είδα παιχνίδια που πήραν διθυραμβικές παρουσιάσεις και σχεδόν εξωπραγματικές βαθμολογίες ότι τελικά δεν με ενθουσίασαν στο σύνολο τους ή τα άφησα στην άκρη αφού τα ολοκλήρωσα για να ξαναπαίξω κάποιο μέτριο παιχνίδι. Είδα και τους προαναφερθέντες φίλους μου να παίζουν και αυτοί φανατικά το Disciples σε λιγότερο από δυο εβδομάδες αφού τους το έδειξα.
Είδα ταινίες, διάβασα βιβλία, και άκουσα τραγούδια που ξεχάστηκαν και ας είχαν πάρει τρομερές κριτικές και βαθμολογίες, και ακόμα βλέπω ταινίες και ακούω τραγούδια που μετά βίας άρεσαν στον κόσμο και σε αυτούς που τα παρουσίασαν σε εμάς, δηλαδή το απλό κοινό και τους πιθανούς πελάτες. Κρατήστε λίγο αυτό το “πελάτες” στο μυαλό σας, θα μας χρειαστεί πιο κάτω.
Έχω καταλήξει στην άποψη ότι οι βαθμολογίες σε ένα δημιούργημα είναι άπλα ένα ΚΑΚΟ και “ρατσιστικό” σύστημα, μέσα από παραδείγματα ατόμων που λένε ατάκες τύπου “παιχνίδια του 7 και του 8 δεν παίζω” ή “αυτή την ταινία δεν την βλέπω γιατί έχει μόνο 5 αστερία και όχι 8” ή “έχουμε 2015 και αυτό είναι φτιαγμένο το 2010, χάλια θα είναι” λες και όλα αυτά είναι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού ή λεπροί ή κάτι άλλο σιχαμερό που δεν μπορώ να βρω αυτήν την στιγμή.
Αυτό το σύστημα της βαθμολογίας αρκετές φόρες έχω δει ότι κάνει τους απανταχού…fans…να αποκτούν άποψη πολλές φορές χωρίς καν να έχουν δει ένα δημιούργημα, και το να το δουν είναι να αφιερώσουν τουλάχιστο δυο ώρες ξαναλέω. Όχι να κατεβάσουν ένα demo, screenshots, trailers, let’s play στο twitch ή να δουν κάποιο τύπο να κάνει κακοθεατρινίστικο reaction video στο youtube με αυτό το δημιούργημα και τέλος, το να διαβάσουν μονάχα μερικά σχόλια άλλων ατόμων σχετικά με αυτό.
Εδώ και αρκετά χρόνια διαβάζω πολύ προσεχτικά το review ενός συντάκτη και τα τυχών σχόλια που μπορεί να έχουν αφήσει χρήστες τις σελίδας πιο κάτω και μετά ψάχνω για reviews παιχτών, άτομα που είναι στον χώρο χομπιστικά και δεν έχουν κάποιο κέρδος από το να πουν καλά λογία, και σε μερικές περιπτώσεις κακά λογία.
Μέτα την αναζήτηση μου για το εκάστοτε δημιούργημα, στο τέλος έρχεται στο μυαλό μου η ατάκα από την κλασσική αντιπολεμική ταινία Platoon “οι γνώμες είναι σαν τους πρωκτούς, όλοι έχουν από έναν (το έλεγε πιο χύμα και για να μην με κράξετε το άλλαξα)” ειδικά όταν οι πιο πολλοί λένε ατάκες του τύπου “μα πως σου άρεσε αυτό; αφού πήρε 6.3! στο τάδε site”.
Ας σκεφτούμε όμως και τα ακόλουθα. Εάν ο συντάκτης είχε τις μαύρες του ή του τα είχαν ζαλίσει μερικοί ή έχει προβλήματα στο σπίτι και έγραψε μέτριο άρθρο ή έκρινε μέτρια το παιχνίδι ή (που λίγο πολύ όλοι το ξέρουμε ότι γίνεται σε αρκετά site, ελληνικά και μη) δεν είχε κέρδος από αυτήν την εταιρία για να γράψει κάτι καλύτερο, δεν παύει να είναι ένα παιχνίδι που ΕΓΩ ευχαριστήθηκα ή θέλω να πάρω και να δω και ας φάω τα μούτρα μου. Πάρτε παράδειγμα το περσινό Assassin Creed: Unity που άλλοι το έκραξαν και σε άλλους άρεσε, αν και όχι τόσο όσο τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς.
Πάρε από κάποιο φίλο σου το παιχνίδι για το PS3, νοίκιασε την ταινία όταν βγει στο βιντεοκλάμπ (υπάρχουν ακόμα αυτά;), πάρε από την δημοτική βιβλιοθήκη το βιβλίο που σε ενδιαφέρει και ξεφύλλισε το και άσε τις βαθμολογίες για το σχολείο (που και εκεί εάν είναι ένα μεγάλο ανούσιο και ρατσιστικό μέσο άλλα δεν είναι το θέμα μας αυτό). Εάν θες νούμερα πάρε ένα κομπιουτεράκι και άρχισε τις διαιρέσεις.
Βάλετε βαθμό σε έναν πινάκα ζωγραφικής, εσύ που θεωρείς ότι πρέπει να έχουν βαθμό.
Βάλετε βαθμό σε διαχρονικά μουσικά κομμάτια, εσύ που θεωρείς ότι πρέπει να βαθμολογείτε.
Πως θα το κρίνεις όμως αυτό και με τι βάσεις θα βάλεις αυτόν τον βαθμό;
Ακόμα χειρότερα, κρίνε τον συνάνθρωπο σου διότι του άρεσε και εσένα όχι ή γιατί είναι της “μόδας” να βρίζουμε το τάδε πράγμα.
Ας μην γελιόμαστε, τα βιντεοπαιχνίδια εδώ και αρκετά χρόνια είναι ένας συνδυασμός πολλών και διαφορετικών τεχνών. Δείτε το Okami για παράδειγμα, και πείτε μου μετά ότι δεν είναι ένα διαχρονικό έργο τέχνης.
Κάπου εδώ βεβαία, θα πεταχτεί κάποιος και θα πει “μα δεν έχουμε 100 ευρώ την εβδομάδα να παίρνουμε ΟΛΑ τα παιχνίδια για να τα δούμε! Γι αυτό διαβάζουμε τα reviews για να δούμε ποια είναι τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ και να τα αγοράσουμε ”. Εδώ κάπου ας φέρουμε το πελάτης πίσω στο θέμα μας.
Το ότι είμαστε πελάτες, πάει να πει ότι πρέπει να μας σέβονται και αυτοί που μας τα πουλάνε ή έστω αυτοί που μας παρακινούν να τα αγοράσουμε. Γιατί εμείς έχουμε την οικονομική δύναμη να τα κάνουμε να ξεχωρίσουν. Μην ξεχνάμε ότι μέσα στα ψυχρά νούμερα είναι και τα ποσά κομμάτια πουλήθηκαν.
Όταν όμως κάποιος δεν σέβεται έμενα έως πελάτη ή έμενα έως συντάκτη ή ο συντάκτης έμενα έως τον αναγνώστη του, τότε τα έχουμε κάνει όλα λάθος και αυτό το λάθος θα διαιωνιστεί και θα μεταφερθεί σαν αρρώστια και σε άλλα πράγματα.
Παντός να ξέρετε ότι θα συμφωνήσω με όποιον πει ότι δεν έχει λεφτά για σπάταλη, ειδικά όταν αυτός που το πει ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟ REVIEW γιατί αυτό είναι ο ΚΟΠΟΣ του συντάκτη, όπου δεν τον σέβονται μερικοί και πατάνε page down μανιωδώς και κοιτάνε τα νούμερα στο τέλος του άρθρου και ΜΟΝΟ αυτά και έπειτα σχολιάζουν κάτι του τύπου “τι 8.6 βρε τηγάνι! Αφού είναι παιχνιδιάρα” χωρίς όμως να το έχουν πιάσει ακόμα στα χέρια τους. Σε μερικά γνωστά site αυτά τα νούμερα εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν με πολύ μεγάλη γραμματοσειρά στην αρχή αρχή του άρθρου, διαιωνίζοντας ακόμα πιο πολύ αυτό το πρόβλημα και δεν κουράζουν και αυτούς που πατούν page down.
Ενίοτε μου έρχεται στο μυαλό το απόφθεγμα που λέει “ότι στην Ελλάδα όλα είναι μπάλα (που δεν έχω ιδέα ποιος το έχει πει για να του δώσω τα εύσημα)” γιατί ακόμα βλέπω να διαιωνίζονται ατάκες του τύπου “πήρε 9; στην τάδε πλατφόρμα; μπααα εκεί είναι όλα είναι πατάτες γιατί είναι πατάτες”. Στην λέξη πλατφόρμα βάλτε όποιο σύστημα εσείς θέλετε.
Μπράβο σας! Μπράβο σε εσάς που υπερασπιστήκατε μια εταιρία όπου λίγο την νοιάζει εάν εσύ έχεις σπίτι σου όλες τις κονσόλες της αγοράς ή μόνο τις δικές της. Ούτε τσάμπα παιχνίδι θα πάρεις, ούτε θα σου στείλουν καμιά επίχρυση κονσόλα με αφιέρωση σπίτι σου. Μοναχά θα χαρακτηριστείς fanboy από τους άλλους και δεν θα σε συμπαθούν οι άλλοι “αντίπαλοι” fanboy και εγώ (άγνωστο εάν υπάρχουν άλλοι σαν και έμενα) δεν θα συμπαθώ κανέναν σας γιατί είστε, και δυστυχώς το χαίρεστε, fanboys.
Τι και εάν δεν την έχετε στην κατοχή σας, την εν λόγο αντίπαλη κονσόλα, ή δεν την συμπαθείτε (γιατί η κονσόλα σας έβρισε την μαμά σας ας πούμε) αλλά και την έχετε διπλά στην (κατά εσάς) “καλυτερότερη-κονσόλα-με-τα-καλυτερότερα-παιχνίδια-που-δεν-υπάρχουν-πουθενά-αλλού-στον- πλανήτη” να πιάνει τρία δάχτυλα σκόνη, συνεχίζετε να είστε fanboy, χωρίς όμως να το ξέρετε και το γιατί και δεν κάθεστε να παίξετε κάνα παιχνίδι, να περάσετε όμορφα και ευχάριστα την ώρα σας σε οποία πλατφόρμα και εάν είναι αυτό.
Δυστυχώς όλο αυτό είναι μια νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί από τον ειδικό τύπο και την διαφήμιση που αυτός κάνει. Το ξέρω ότι και το busted.gr ειδικός τύπος είναι αλλά τουλάχιστο όσο και να ψάξετε εδώ μέσα δεν θα βρείτε κάποιον να τα λέει με ύφος ότι η τάδε ταινία είναι καλύτερη από μια άλλη … όπως κάνουν κάποιοι που θεωρούν ότι καλά έκαναν και πάνε το Star Wars VIII – The Force Awakens στις 24 του Δεκεμβρίου, ας πούμε … έναν να ντριφτάρει και να πέφτει πάνω σε κατεψυγμένα κοτόπουλα θα βρείτε σίγουρα.
Ή σε κάτι άλλες σελίδες που βρίζουν (κανονικά βρίζουν, όχι απλά υποτιμούν) έναν τάδε δημιουργό και ότι δεν έχει παράγει έργο που θα μείνει διαχρονικό, όταν μετά από μοναχά λίγες ημέρες αυτός που έβριζαν πήρε βραβείο για το έργο του τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Ο Stephen King ήταν αυτός ο δημιουργός.
Λίγο επιθετική η γνώμη μου σε αυτό το κείμενο μου, ίσως πιο πολύ από ότι στο Nerdrage, το ξέρω και ζητάω συγνώμη εάν πρόσβαλα ή έθιξα κάποιον, αλλά με έχει κουράσει αυτή η κατάσταση, με τα άτομα που κοιτούν μόνο ένα ψυχρό νούμερο και όχι πέρα από αυτό, κρίνοντας έτσι κόπους και πνεύμα κάποιον ανθρώπων που εργάστηκαν σκληρά για δυο, και αρκετές φορές, παραπάνω χρόνια και φυσικά τον κόπο των ατόμων που προσπαθούν, καλοπροαίρετα πάντα, να μας πουν την άποψη τους γι αυτά και το εάν εμείς αξίζει να ασχοληθούμε με αυτά.
Πάρτε και ένα νούμερο για όσους κατεβήκατε μέχρι εδώ. Σε ένα μπαλάκι του Γκολφ θα βρείτε 336 βυθίσματα για να κινείτε καλύτερα και γρηγορότερα κόντρα στον άνεμο. Πάω να παίξω Disciples.
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα νέα.
