Τα πιο ευχάριστα νέα της GamesCom για εμένα ήρθαν από ένα μικρό demo.
P.T., το δημιούργημα ενός studio με το όνομα 7780s. Κανείς δε τους είχε ξανακούσει ποτέ, καθώς δεν υπάρχουν. Είναι απλά ένα ψεύτικο όνομα για να καλύψουν την μεγάλη αποκάλυψη του Silent Hills, του νέου τίτλου στην μακρόχρονη σειρά Silent Hill, και το όνομα της κατασκευάστριας εταιρίας Kojima Productions. Όμως, εγώ γιατί κόλλησα τόσο πολύ με το “Playable Teaser“;
Την στιγμή της ανακοίνωσης, οι άνθρωποι της Sony μας προέτρεπαν να το κατεβάσουμε άμεσα, δωρεάν, από το PlayStation Store του PlayStation 4. Κι έτσι έκανα λοιπόν, γιατί ένα αγνό horror παιχνίδι είχα πολύ καιρό να παίξω. Αρχίζοντας να παίζω για πρώτη φορά, αυτό που με τράβηξε αμέσως είναι το συναίσθημα απελπισίας που μου δημιούργησε. Ξεκινώντας σε ένα άδειο δωμάτιο με σκοτεινές γωνίες, δεν έπρεπε να νιώθω τόσο άβολα. Εξάλλου, είναι απλά ένα δωμάτιο! Που ξέρω ότι περνώντας τη πόρτα δε θα βλέπω μονόκερους και ουράνια τόξα;
Εντάξει, το παράκανα. Απλά δεν ήθελα να πιστέψω ότι από τη πρώτη στιγμή κατάφερε να πετύχει τόσο καλά το περιβάλλον και τον τόνο. Με τις προσδοκίες μου χαμηλά, συνεχίζω από την πόρτα μπροστά μου, το μόνο αντικείμενο που μπορώ να χειριστώ γύρω μου. Εξάλλου, δεν ξέρω με τί μπορώ να αλληλεπιδράσω οπότε και τα ψάχνω όλα. Το παιχνίδι “ξέχασε” να μου γεμίσει την οθόνη με οδηγίες για το πώς προχωράω, ή να φωτίσει όλα τα πράγματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ώστε να απενεργοποιήσω τον εγκέφαλό μου κι απλά να πατάω κουμπιά, όπως σε αρκετά μοντέρνα παιχνίδια.
Μετά την πόρτα, με καλωσόρισε ένας μακρύς διάδρομος, κι ένα ρολόι κολλημένο στις 23:59. Επίτηδες, περίμενα ένα λεπτό σταθερός μπροστά του, αλλά τίποτα. Στο μεταξύ, η μουσική άρχιζε σιγά-σιγά να δυναμώνει, σαν να θέλει να μου πει κάτι. Απτόητος ακόμα, αλλά με το άγχος να γεννιέται, συνεχίζω μπροστά. Το τοπίο ενός κατεστραμμένου σπιτιού γεμίζει την οθόνη μου: στραβά κάδρα, μπύρες στο πάτωμα, χρωματιστές καραμέλες αναμεμειγμένες με χάπια σε διάφορα μπολ. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική, και η βροχή ασταμάτητα έπεφτε στα τζάμια των παραθύρων με δύναμη. Με το ηθικό μου πεσμένο, προχωράω εμπρός. Κάποιο μωρό κλαίει, και το κλάμα αντηχεί στους διαδρόμους. Πηγαίνοντας προς το δωμάτιο όπου φαίνεται ότι βρίσκεται το μωρό, κάνω ζουμ στην χαραμάδα της πόρτας, όπου ξαφνικά πετάγεται μια κάτασπρη γυναίκα με σκισμένα ρούχα και την κλείνει με δύναμη. Αυτό ήταν. Πείστηκα.
Δεν θα χαλάσω την εμπειρία για τους υπόλοιπους και τα στοιχεία της ιστορίας θα τελειώσουν εδώ. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στο τελικό αποτέλεσμα. “Playable Teaser” λοιπόν, που φέρνοντας το εις πέρας αποκαλύπτει το επόμενο Silent Hill, το οποίο για πρώτη φορά θα χτιστεί από την ταλαντούχα ομάδα του εξαιρετικά περίεργου Hideo Kojima, σε συνεργασία με τον εξίσου παράξενο Guillermo del Toro. Κρίνοντας από το P.T., νομίζω ότι αυτό χρειαζόταν η σειρά. Μια σειρά που κάποτε κυριαρχούσε στο είδος και ήταν συνώνυμη με την επιτυχία και την ποιότητα, αλλά χώλαινε όσο περνούσε ο καιρός. Με τις πιο πρόσφατες προσθήκες, βλέπαμε ότι οι εκάστοτε δημιουργοί διατηρούσαν στοιχεία όπως το επώνυμο χωριό του Silent Hill και την διαρκή πυκνή ομίχλη ή τους εχθρούς που παραμένουν ανά τα χρόνια, όμως εκεί που “έχαναν” είναι στον παράγοντα “περίεργο”.
Πάντοτε, κάθε Silent Hill σου προκαλούσε φόβο όχι γιατί πετούσε αμέτρητους εχθρούς απέναντί σου ή γιατί τέρατα πηδούσαν από κάθε γωνιά για να κερδίσουν μια φθηνή στιγμή πανικού, αλλά γιατί σε εγκλώβιζαν μέσα στον περίεργο, ανεξήγητο κόσμο τους. Αναλογιζόμενοι ότι, για παράδειγμα, τα τέρατα του Silent Hill 2 εκπροσωπούν καταπιεσμένα συναισθήματα του πρωταγωνιστή, είναι δύσκολο να μην νιώσουμε ένα μικρό ανεύρυσμα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι μαζί τους με αυτή τη γνώση στο μυαλό μας. Οι νεκρές νοσοκόμες με το πανέμορφο σώμα και την μάζα που αντικαθιστά το πρόσωπό τους αντιπροσωπεύουν την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα του πρωταγωνιστή — πώς να παραμείνεις ήσυχος όταν ο νους σου “τρέχει” όσον αφορά το κάθε τι που συναντάς και προσπαθείς να το αποκρυπτογραφήσεις;
Παρομοίως, το P.T. σε αφήνει μόνο σου να εξερευνήσεις το μυστήριο και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Με πολλά μικρά στοιχεία που ενώνονται ή και όχι, η ιστορία του είναι κατά μεγάλο βαθμό στην φαντασία του παίχτη. Η έμφαση δίνεται στο περιβάλλον, τον τόνο και την εκτέλεση, όπου, ακόμα κι ως ένα μικρό demo, περνάει τα τεστ με άριστα. Χωρίς υπερβολές, έχει όλα όσα έλειπαν από τα παιχνίδια τρόμου εδώ και χρόνια. Μερικά κατάφερναν τέλεια την ατμόσφαιρα (Dead Space), μερικά άλλα το gameplay (Resident Evil 5), μερικά το συναίσθημα του τρόμου (Outlast) αλλά ποτέ όλα μαζί. Τα κρυμμένα μυστικά διάσπαρτα στο περιβάλλον, η απλότητα του χειρισμού, η έλλειψη οδηγιών για το κάθε τι που κάνεις/πρέπει να κάνεις. Όλα αυτά ενώνονται και δημιουργούν μια πανάξια εμπειρία.
Εν μέρει, ευθύνεται και η διάρκειά του καθώς και η δομή του demo, και δεν μιλάω για αυτά από άποψη gameplay. Σ’εμένα κράτησε περίπου 1.5 ώρα, αλλά είμαι διατεθειμένος να αφιερώσω άλλες τόσες ώρες για να ξαναζήσω την εμπειρία αυτή. Πέρα από το ρεκόρ του ως το πρώτο playable teaser στην ιστορία, προς τιμήν του, δεν έμοιαζε με κάτι τέτοιο. Με άφησε να πάρω τον χρόνο μου και να επιστρέψω όσες φορές θέλω σ’αυτό, τη στιγμή που πολλά demos “ανασαίνουν” στον λαιμό σου περιμένοντας πότε θα περάσει Χ χρόνος για να σου βάλουν μια διαφήμιση για το παιχνίδι και να σε πετάξουν έξω. Όχι στο P.T. Αν δεν καταφέρεις να λύσεις τα μυστήρια και να έχεις το κουράγιο να φτάσεις στο τέρμα, δε θα δεις ποτέ την αποκάλυψη του Silent Hills. Πάρε όσο χρόνο θες. Ο χρόνος είναι αυτό που χρειάζεσαι πραγματικά, ή το θάρρος να πας κόντρα στον τρόμο;
Όλα αυτά συγκεντρώνονται κάτω από φοβερή καθοδήγηση. Όταν το τιμόνι κρατούν τα τεράστια ονόματα Hideo Kojima (Metal Gear, Zone of the Enders) και Guillermo del Toro (Pacific Rim, Ο Λαβύρινθος του Πάνα), τα οποία είναι πασίγνωστα για τα άκρως παράξενα μυαλά τους και το υλικό που παράγουν, είναι δύσκολο να μην ενθουσιαστείς με το αποτέλεσμα. Ο πρώτος δεν είναι καθόλου ξένος με concept όπως η κακία μιας ψυχής, το μεταφυσικό και τα αξιοπερίεργα δημιουργήματα εντός ενός, κατά τα άλλα, κανονικού κόσμου. Ο δεύτερος έχει δημιουργήσει ταινίες, όπως Ο Λαβύρινθος του Πάνα, όπου η πραγματικότητα “λιώνει” και ενσωματώνεται στο μεταφυσικό και το αδύνατο. Πλάσματα με μάτια στις παλάμες, θεοί και εξωκοσμικές δυνάμεις. Μέσα από ένα demo που κράτησε χοντρά 1.5 ώρα στο σύνολό του, κατάφερα να αποσπάσω τόσα πολλά και να δω το μέλλον του είδους, και ειδικότερα της σειράς, με άλλο μάτι. Αν το P.T. είναι ένα σημάδι του μέλλοντος, τότε το Silent Hill θα αποκτήσει ξανά δική του ταυτότητα, και τον θρόνο του ως το κορυφαίο horror παιχνίδι. Κι αν μη τι άλλο, αυτό θα γεννήσει ανταγωνισμό, δημιουργικότητα και αυτοπεποίθηση σε πολλούς άλλους. Ίσως λέω μεγάλα λόγια, αλλά αν το Silent Hills κινηθεί στα βήματα του P.T., τότε ίσως έχουμε πλήρη αναγέννηση του horror είδους, που μοιάζει να έχει “κολλήσει” σε ένα βούρκο όσον αφορά τις μεγάλες παραγωγές.
Δεν ξέρω αν το τελικό παιχνίδι θα είναι όσο ποιοτικό ήταν το P.T. Αυτό που ξέρω είναι ότι ένα δωρεάν demo των 90 λεπτών κατάφερε να με τρομοκρατήσει όσο δεν κατάφεραν παιχνίδια 4-5 χρόνων συγκεντρωτικά. Και δεν το κατάφερε με φθηνά, προβλέψιμα τρομάγματα, αλλά με μια εκπληκτική ατμόσφαιρα απελπισίας και ποιότητα παραγωγής που ζηλεύουν ολοκληρωμένοι τίτλοι.
Τα παιχνίδια τρόμου έχουν ένα σκοπό: να παίξουν με τη ψυχολογία και το μυαλό σου, και το P.T. πέτυχε στο να μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου μαζί με τις άφθονες σκηνές αγνού τρόμου που γέννησε. Ακόμα και τώρα, αρκετές μέρες μετά την ολοκλήρωσή του, μερικές από τις ελάχιστες λέξεις που άκουσα στο παιχνίδι κόλλησαν στο μυαλό μου:
“The only me is me. Are you sure the only you is you?”
