Πρέπει να είμαι ο μεγαλύτερος ηλικιακά στην ομάδα του busted.gr. Είμαι στα πολύ αγαπημένα μου 32 (bit σαν τις παλιές κονσολες). Δεν είμαι σίγουρος αλλά θεωρώ πως είμαι ο retrogranpa που κάθεται στην γωνιά και έχει ιστορίες από περασμένα γεγονότα να πει. Όταν οι “πιτσιρικάδες” λένε για το dark souls και το πόσο δύσκολο είναι, εγώ λέω για το megaman 2 που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω.
Αυτές τις γιορτινές ήμερες έχω ένα μικρο προσωπικό έθιμο που το άρχισα πριν τουλάχιστο μια δεκαετία. Συνήθως στις 24 και 25 του μηνά κατεβάζω το SNES μου και παίζω Super Metroid. Αν και τα τελευταία χρόνια απλά παίζω την εκδοσή του Wii από το Virtual Console, προσπαθώ να κρατάω αυτό το έθιμο ας πούμε.
Ένας από τους λογούς που το κάνω αυτό, και ο κυριότερος ουσιαστικά, είναι για να κρατήσω λίγο ζωντανές τις μνήμες της εφηβείας μου. Όταν το 1996 μου έφεραν δωράκι το super metroid χωρίς να ξέρουν τι είδους παιχνίδι είναι, και φυσικά ούτε εγώ είχα καμιά ιδέα το τι στο κάλο πρόκειται να βιώσω. Βλέπετε το βρήκαν φθηνά, χωρίς κουτί, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία για τους “θείους” να μου το πάρουν για χριστουγεννιάτικο δωράκι. Ευτυχώς δεν μου έφεραν τίποτα για Mega Drive ενώ είχα SNES.
Αυτό το παιχνίδι, αν και ένα από τα πιο αγαπημένα μου, έχει κλειδώσει έως μνήμη Χριστουγέννων, κάτι σαν το Μόνος Στο Σπίτι ένα πράμα. Εάν δεν το παίξω αυτές τις ήμερες, και όταν λέω παίξω εννοώ φυσικά να το ολοκληρώσω στο 100%, τότε νιώθω λίγο ότι κάτι δεν πήγε καλά στις γιορτές μου. Ήδη τώρα που διαβάζεται αυτές τις γραμμές εγω και η Samus τρέχουμε μέσα στις σπηλιές του Brinstar και ίσως να πολεμάμε ήδη τον πρώτο μεγάλο αρχηγό, τον Kraid.
Τα Χριστούγεννα είναι μνήμες για έμενα, και για τις δίκες μας γενιές (30 και κάτω) αυτές οι μνήμες έχουν να κάνουν και με τα αγαπημένα μας χόμπι. Όταν μας έφεραν δώρο την πρώτη μας κονσόλα, όταν παίξαμε εκείνο το παιχνίδι που πήραμε μόνοι μας για πρώτη φορά με δικά μας λεφτά από τα κάλαντα, όταν είδαμε μια ταινία στον κινηματογράφο για πρώτη φορά.
Μαζί με το Super Metroid ή άλλη χριστουγεννιάτικη μνήμη μου είναι το αγαπημένο μου επιτραπέζιο, και είναι και πάρα πολλών από την δίκη μου γενιά συγκεκριμένα, και αυτό είναι to Hero Quest.
Θυμάμαι που παίζαμε μια παρτίδα στο σπίτι φίλων, ανοίξαμε τηλεόραση και είχε την ταινία Legend του Scott Ridley με πρωταγωνιστή τον Tom Cruz. Το μυαλό μας ανατινάχτηκε μιας και ήταν ιστορία επικής φαντασίας και παίζαμε ένα παιχνίδι επικής φαντασίας. Πρέπει να ήταν τότε που οι γονείς μας ήταν σίγουροι ότι μπλέκουμε με τον σατανισμό στην ώριμη ηλικία των 9! γιατί παίζαμε ένα παιχνίδι με τέρατα και λέγαμε ιστορίες με τέρατα.
Θυμάμαι ακόμα που είχα δει στον παλιό τοπικό κινηματογράφο για πρώτη φορά το Jurassic Park. Η μνήμη μου δεν είναι καθαρή αλλά νομίζω ότι ήταν τα επόμενα Χριστούγεννα από αυτά με το Hero Quest. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις όλων των συμμαθητών μου στον δρόμο όταν τους έλεγα ότι το είχα δει και κουβεντιάζαμε μεγαλόφωνα και με πάθος για το πόσο επική ταινία ήταν.
Θυμάμαι ότι την επόμενη χρονιά, ή την μεθεπόμενη τουλάχιστον, πήγαμε για κάλαντα και μας άνοιξε κάποιος “μεγάλος” με μπλουζάκι και φόρμα από πίσω του ακούγαμε την μουσική του ολοκαίνουριου Donkey Kong Country στις 8 το πρωί και μετά ήμασταν κάνα μισάωρο έξω από την πόρτα του και κρυφακούγαμε που παίζει.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλες παραγράφους με το τι θυμάμαι πριν πάθουμε κανένα … εκείνο … πως το λένε … το γερμανικό … Αλτσχαϊμερ;
Τι έλεγα;; ααα ναι.
Θέλω να πιστεύω ότι αν και οι μνήμες μου είναι κάπως πιο παλιές, ότι και εσείς οι αναγνώστες του busted.gr έχουν αντίστοιχες δικές τους μνήμες. Μνήμες που θα θέλαμε να κρατήσουμε, μνήμες που μας κάνουν την ενασχόληση μας με τα βιντεοπαιχνίδια κάτι παραπάνω από μια απλή ασχολία για να περάσει ο χρόνος μας.
Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και να δημιουργήσετε μνήμες και στιγμές ευχάριστες με την παρέα σας.
Σας περιμένουμε και του χρόνου στις σελίδες του Busted.gr
